Maria’s Dagboek (deel 2)

Maria Berg (71) liet een wens in vervulling gaan: ze verhuisde naar Thailand en daar heeft ze geen spijt van. Maria’s Dagboek (deel 1) verscheen op 28 november. Vandaag deel 2 met: Zomaar een zondag, Mijn verhuizing naar Thailand en een weekendje Hua Hin.

Zomaar een zondag

Van mijn huis naar het dorp is een afstand van 5 kilometer, dan langs de universiteit en nog eens 5 kilometer verder, sla ik linksaf en zit op een weg met allemaal boerderijen. Ik ga op bezoek bij een echtpaar met vier kinderen; de vrouw is Thais en de man Nederlands. Ze woonden eerst in een huurhuis, maar hebben de grond waar ze nu wonen gekocht.

Ze hebben een heel groot stuk grond met allemaal eetbare dingen er op: mango’s, kokosnoten, papaya’s en veel soorten groenten. Er zijn vijvers met vissen; er lopen kippen met kuikens rond, ganzen, parelhoenders, eenden, een pauw en kalkoenen. Plus een heel stel katten in allerlei kleuren die zo aanhalig zijn, dat ze aldoor kopjes gevend tussen je benen door lopen.

Toen ze nog in hun huurhuis woonden, werd er op een dag heel hard op de deur gebonkt, vertelden ze mij. De man deed open en er wandelde een schildpad naar binnen. Hij zette de schildpad weer buiten en sloot de deur. Even later, weer hard gebonk op de deur, de man deed weer open en de schildpad kwam naar binnen en liep door naar de keuken. Hij is die nacht daar gebleven en de volgende dag is hij verhuisd naar het land, waar ze nu wonen.Terwijl ik er ben, verschijnt er een waterschildpad van wel 50 cm lang, dat is hem dus. Er is nog een andere komen wonen en sinds kort zijn er ook vier kleintjes.

Het echtpaar, waar ik op bezoek ben, en ik wandelen wat rond, ik wil graag alles zien. De vrouw heeft kokosnoten geplukt. Iedereen krijgt er een met een rietje, we drinken hem leeg, dan gaan ze doormidden en eten we het vruchtvlees. Heerlijk!

Ineens word ik aan alle kanten gebeten, ik zit onder de rode mieren, dat doet gemeen pijn. Als ik ze eindelijk kwijt ben, is de man bezig ze van een paar boomtakken in een emmer water te schudden. Hij vertelt me dat ze gekookt erg lekker zijn. Ik wil van alles proberen, maar of ik dit ook wil? Ik geloof het niet. Ik word uitgenodig om te blijven eten, de meest lekkere dingen (geen mieren) met papaya toe.

Dan denk ik, zouden kinderen die zo leven beseffen hoe rijk ze zijn?

Over mijn verhuizing naar Thailand

Naar Thailand verhuizen was niet iets wat gisteren ontstond. Ik kwam er al vanaf 2002 elk jaar op vakantie. Op mijn 65ste was ik nog zo druk aan het werk, dat ik nog niet wilde. Begin 2011 ben ik gestopt met werken en ben toen gaan werken aan mijn vertrek.

In oktober dit jaar was het dan zover. Eind september kwamen de verhuizers, ik had al de helft ingepakt en zij deden de rest. In het begin had ik alleen een tafel met vijf stoelen, bed, kastje, koelkast en gasflessen met een gasstel. Op 13 december werden de spullen bij mij thuis gebracht. Sindsdien doe ik niets anders dan dozen uitpakken.

Ik zit in een schattig huurhuis met een tuin rondom. Allemaal tegels op de grond, dus snel klaar met schoonmaken. Voor mijn huis is een grasveld met veel bomen en speeltoestellen voor kinderen, tenminste dat dacht ik. De helft van die toestellen is voor volwassenen. De mannen hier uit de buurt doen er ‘s morgens om zes uur allemaal oefeningen op. Leuk om te zien.

Heb veel landen gezien, ook heel veel niet en heb andere culturen altijd interessant gevonden. Ook de keuken in de verschillende landen vond ik een avontuur. Ben heel wat keren met een Volkswagenbus naar Turkije geweest, kinderen en een vriendin mee en 6 tot 8 weken op avontuur. Ben gescheiden en ben rijk aan goede vrienden van tientallen jaren. Heb een paar leuke zonen en een pleegdochter. Mijn laaste VW bus is in 2011 weggedaan, met pijn in het hart, maar hij kon moeilijk mee naar Thailand.

De provincie waar ik woon, heet Nakhon Pathom, de plaats Amphur Kampaeng Saen. Ik vind het best groot voor een dorp, het heeft heel veel winkels en buiten het centrum liggen veel boerderijen en er is een universiteit. Als je op de kaart kijkt, is het van Bangkok een stukje naar boven en dan naar links. Er wonen hier nauwelijks buitenlanders.

‘s Morgens opstaan is een feest met al dat moois om mij heen en elke dag brengt weer wat nieuws. Nou, wat wil een mens nog meer?

Een weekendje naar Hua Hin

Mijn Thaise schoondochtern Noi nodigt me uit om een weekeind mee naar Hua Hin te gaan. Leuk. Zoals hier gewoon is, ga je dan niet met z’n tweeën, nee, de hele familie gaat mee. Die bestaat uit mijn schoondochter, haar moeder, haar grootvader, haar zusje, de kinderen en ik. Het is vanuit hier maar tweeënhalf uur rijden, want we komen niet in de buurt van Bangkok. Het is van dit dorp recht naar beneden, naar het zuiden.

In Hua Hin aangekomen, vinden we vlakbij zee een leuk hotel. Ze zijn druk bezig met een verbouwing, maar de eigenaresse verhuurt ons graag drie kamers. We komen op de eerste etage, daar zijn drie mooie kamers, met enorme tv’s. Het ziet er allemaal schoon uit. Opa, moeder en het zusje op een kamer, mijn schoondochter met de kinderen op een kamer en ik heb er een voor mij alleen.

Als ik wil gaan douchen, wordt er geklopt: moeder met een heleboel eten. Als ik weer op het punt sta om de badkamer in te gaan, wordt er weer geklopt: zusje met een heleboel fruit. Als ik dat allemaal op heb gegeten, ga ik eindelijk onder de douche, droog me af en trek een T shirt aan.

Net op het moment dat ik de badkamer uitkom, gaat de deur van de kamer open en komt er een heel grote man binnen (vergeten de kamer op slot te doen). Ik kijk al in het rond, waar ik hem een enorme dreun mee kan verkopen, maar hij krimpt in elkaar en biedt achteruitlopend in het Duits zijn excuses aan. We zijn alle twee dus erg geschrokken.

Als we later in de hal komen om naar het strand te gaan, staat de man daar weer en hij begint weer zijn excuses te maken. Wat blijkt, hij is de eigenaar van het hotel en zijn vrouw, was helemaal vergeten om hem te vertellen dat ze de kamers verhuurd had. Hij kwam een schroevendraaier pakken die naast de tv lag.

Zoals de meeste Nederlanders, die voor het eerst kennismaken met een hurk wc en dan soms niet weten hoe of wat, had opa nu het omgekeerde: een westerse wc met een rol papier ernaast en nog geen wc-douche, die was nog niet aangesloten. Hij vroeg vol ontzetting wat hij nou moest doen als hij moest, daar heb ik erg om moeten lachen.

We gaan naar het strand, eerst door een soort straatje met allemaal kraampjes, met van alles te koop en dan het strand. We kunnen daar zitten onder een grote parasol en bestellen wat te drinken. Ik heb echt dorst en de rest ook. Het is intussen 15:00 uur. Helaas, het drinken is op, zegt de man van het strandtentje waar we zitten, met een grote glimlach. Hij heeft het druk gehad.

De volgende dag, na een nacht goed geslapen te hebben, eten we ergens wat en rijden terug. De airco doet het niet meer, dus we rijden met open ramen. Dat was mijn eerste kennismaking met Hua Hin.

Beste thailandbloggers,

De smaak te pakken gekregen na het lezen van Maria’s Dagboek? Thailandblog nodigt je (expats, toeristen en potentiële toeristen) uit ook in de pen te klimmen. Dat kan in de vorm van een Dagboek met korte verhaaltjes of in de vorm van een Weekdagboek (zie De Week van Soj en Jacques, 25 december). Omvang circa 700-1000 woorden. Stuur je tekst als Word-bestand op naar het redactieadres. Maria durfde al weer voor de tweede keer, jij ook?