‘En toen verscheen zij’
Zoals ik vertelde verblijf ik een aantal dagen in Bangkok, het kloppend hart op cafeïne, een plek waar de lucht altijd naar avontuur ruikt. Je kunt er verdwalen zonder te verdwalen en als je niet oppast, kom je jezelf tegen in een spiegel die je nooit had verwacht. Zo’n avond had ik.
Ik zat aan een tafeltje met een glas bier jonger dan mijn meest impulsieve beslissing. Om mij heen bewogen neonlichten en toeristen in korte broeken die dachten dat het ‘echte’ Thailand zich tussen de happy hours en de goedkope massages bevond. Ik observeerde. Niet omdat ik een filosoof ben, maar omdat er nu eenmaal avonden zijn waarop men niets beters weet te doen.
En toen verscheen zij.
Niet zoals vrouwen doorgaans verschijnen, met een strategische blik en een terloopse haarbeweging. Nee, zij verscheen zoals alleen mensen met een gezond gevoel voor dramatiek dat kunnen: met een opgetrokken wenkbrauw en een flits van parelmoeren nagels.
‘Farang, why you sit alone?’ vroeg ze, met een stem die net iets lager was dan men op basis van haar elegante verschijning zou verwachten.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Observing life, I guess.’
Ze lachte. Geen ingehouden glimlach uit beleefdheid, maar een volle, gulle lach die zich niets aantrok van conventies. ‘Life? Here? Life is not here. Life is outside. Here is just… theatre.’
Theater. Daar had ze een punt. Want in Bangkok is de grens tussen realiteit en toneel flinterdun. En voor ik kon besluiten of ik nu acteur of publiek was, plofte ze naast me neer.
‘Nadia,’ zei ze, en terwijl ze dat deed, streek ze een onzichtbare vouw uit haar jurk. ‘Ooit Noom, nu Nadia.’
Ze zei dat ze een ladyboy was en dat zonder enige aarzeling, zonder verwachting, zonder een glimp van verontschuldiging. Alsof ze zei: ‘Ik heb een kat’ of ‘Ik lust geen koriander.’
‘En?’ vroeg ze. ‘Verrast?’
Ik nam een slok van mijn bier en dacht na. Was ik verrast? Nee. Bangkok is niet de stad om verrast te zijn.
‘Goed antwoord,’ knikte ze goedkeurend.
Het gesprek nam een wending die men zelden in toeristische reisgidsen aantreft. Ze vertelde hoe ze ooit in een dorp woonde waar de grootste gebeurtenis van het jaar het loslaten van de koeien was. Hoe ze wist dat ze geen jongen was, maar pas begreep dat ze een keuze had toen ze in Bangkok kwam.
‘En nu?’ vroeg ik, terwijl ik de ober wenkte voor een nieuw biertje.
Ze haalde haar schouders op. ‘Nu? Nu ben ik Nadia. Ik besta. Ik leef. Ik lach. En jij?’ Ze kneep haar ogen speels samen. ‘Wat is jouw excuus om hier te zitten en naar de wereld te kijken alsof je een toeschouwer bent?’
Ik opende mijn mond om iets diepzinnigs te zeggen, maar alles wat eruit kwam was een schouderophalen en een halfbakken ‘Tja…’
‘Je denkt te veel,’ zei ze resoluut. ‘Kom. Ik leer je dansen.’
En zo geschiedde. Daar, tussen de dronken toeristen en de glimmende neonlichten, liet ik me meevoeren door een vrouw die niet in een hokje paste. En terwijl mijn voeten onwennig de maat probeerden te vinden, besefte ik iets: het leven is geen theater. Het is een dansvloer. En soms moet je gewoon je bier neerzetten en je laten leiden door het ritme dat je nog niet begrijpt.
Nadia had gelijk…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Prachtig, en zo is ’t!
Dus… dansen maar!
Mooi (Nederlands/Belgisch woord, niet verwarren met Thai)
Maar een vraagje, ben je na het drinken en het dansen ook nog aan het stuk massage toegekomen ,
Als expat in Thailand blijf je toch altijd wel nog een beetje blijvend toerist 🙂
Leuk verhaal. Ik moet hierbij telkens weer denken aan die vreemde mannen in onze westerse wereld die luidkeels roepen dat ze vrouwen zijn. Of dat er in politieke debatten in de VS serieus wordt gevraagd wat een vrouw is.
En in Thailand? Gewoon: “Ik ben een ladyboy.” Net zoals iedere man zegt dat hij een man is en een vrouw een vrouw, is een ladyboy een ladyboy, een homo een homo en een lesbische vrouw gewoon een lesbische vrouw. In Thailand kun je verschillende seksuele geaardheden hebben, maar niemand probeert krampachtig iets te zijn wat hij of zij niet is. Dat maakt alles zoveel eenvoudiger. In Amerika moet je op je woorden letten. Hier gaat dat veel makkelijker.
Jaren geleden heb ik eens een ladyboy leren kennen, en ze was echt een mooi mens. Ze was onder de indruk dat ik haar als dame behandelde. We gingen uit, hadden lol en ik bracht haar met de taxi naar huis. Dat had ze niet verwacht, maar ze stelde het enorm op prijs. We hadden niets met elkaar, maar wel een leuke tijd. Ik voelde me op geen enkel moment ongemakkelijk.
Beste Sjaak, Thailand kent al generaties lang een derde geslacht. Maar als ik zo de verhalen van en over Katoey hoor, zijn daar allerlei gedachten over. Soms worden er “vrouwelijke” homoseksuele of zelfs hetroseksuele dat etiket opgeplakt (“die man gedraagt zich niet “mannelijk”, zal “dus” wel een katoey zijn…). Van de Katoey zelf zijn er die zichzelf niet man, niet (volledig) vrouw vinden en dus het derde geslacht. Maar er zijn er ook die zich wel echt een vrouw voelen en bijvoorbeeld dat ook graag in hun ID kaart terug zouden willen zien. Jij ziet hen als “mannen die roepen dat ze een vrouw zijn” , zei zich gewoon als vrouw. Komt soms ook andersom voor hoor: vrouwen die zichzelf onder het derde geslacht plaatsen of zichzelf als man zien.
Mij maakt het verder geen donder uit of iemand zichzelf nu man, vrouw, derde geslacht of iets anders noemt, met welk geslacht of geaardheid iemand ook geboren mag zijn. Wie ben ik om tegen iemand te zeggen “jij bent geen vrouw” (of man) omdat op de geboorteakte wat anders staat? Nog daargelaten de gevallen waar bij de geboorte al niet met zekerheid te zeggen is welk geslacht iemand van buiten lijkt omdat de natuur nu eenmaal niet strikt perfecte mannetjes en vrouwtje voortbrengt.
Wel fijn dat je die katoey gewoon als dame behandelde.
Aanvulling om eventuele misterstanden te voorkomen, bij de zin over waar de situatie andersom is doel ik op degene die volgens hun geboorteakte vrouw zijn maar zelf tot de conclusie kwamen dat ze geen vrouw zijn en daarom een transformatie naar man hebben ondergaan. Ik heb geen moeite om dat te accepteren of respecteren. Dat transgenders ook (luidkeels?) met spannendoeken zwaaien om juridische erkenning snap ik ook. Iemand die na de transformatie in alles een vrouw of man is, willen dat natuurlijk ook in hun paspoort weergeven hebben (M, V of X). Transgenders zitten er niet op te wachten om elke grenswachter te vertellen wat hun geboorte- VS hun huidige geslacht is. Of om in een groepscel te worden geplaatst met mensen van het andere geslacht…