‘Thaise vrouwen en het succes van zorgzaamheid’
Het is een eigenaardig verschijnsel dat geluk zich pas ten volle laat beseffen wanneer men het onder woorden tracht te brengen. Zo zit ik hier, mijmerend over mijn Sue, en besef ik dat ik met een zekere mate van schaamte moet toegeven dat ik een gezegend man ben. Een man met een grote liefde, een onwrikbare steun, en een toeverlaat die de kunst van het zorgen tot een verheven ambacht heeft gemaakt.
Sue bezit een humor die zich niet beperkt tot woorden, maar zich nestelt in haar blik, haar gebaren, de subtiele manier waarop zij een wenkbrauw optrekt als ik iets buitengewoon onnozels zeg. Dit alles maakt het leven niet alleen draaglijk, maar ook buitengewoon aangenaam. En alsof dat niet genoeg is, schijnt het voor haar de natuurlijkste zaak ter wereld te zijn om voor mij te zorgen. Niet uit verplichting, niet als een gunst, maar als iets wat zo vanzelfsprekend is als de zon die opkomt.
Er bestaat dan ook een merkwaardige paradox in het leven van de westerse man. Hij is opgegroeid met de overtuiging dat gelijkwaardigheid het hoogste goed is, dat een relatie een zorgvuldig uitgemeten balans moet zijn, een harmonieus samenspel van geven en nemen. En toch, wanneer hij zich op een regenachtige avond afvraagt waarom liefde steeds meer op een vergadering lijkt, bekruipt hem een vreemd verlangen. Niet naar iets ouderwets, niet naar iets traditioneels, maar naar iets eenvoudigs: een kopje thee dat zonder overleg voor hem wordt ingeschonken.
Dit verlangen leidt sommigen naar Thailand, een land waar de zon niet alleen het landschap verwarmt, maar ook de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Hier ervaart hij een vorm van zorgzaamheid die hij in zijn eigen wereld zelden tegenkomt. Niet als een bewuste daad, niet als een strategische zet in het schaakspel der liefde, maar als een vanzelfsprekendheid. Een vrouw die een schotel met zijn favoriete eten voor hem neerzet zonder dat hij erom vroeg. Een lichte hand die een kreukel uit zijn mouw strijkt, terwijl hij zich nog afvraagt of zijn overhemd wel goed zit. Een blik die ziet dat hij moe is, nog voordat hij dat zelf beseft.
Dit is geen onderdanigheid, geen opoffering, maar een diepgeworteld besef dat liefde zich niet altijd laat vangen in woorden. In het Westen leerde hij dat affectie moest worden uitgesproken, dat gevoelens benoemd en geanalyseerd moesten worden om echt te bestaan. Hier ontdekt hij dat liefde zich soms juist schuilhoudt in het onuitgesprokene, in een klein gebaar, in een subtiele aanraking, in een zorg die niet als een plicht voelt, maar als een vanzelfsprekendheid.
Aanvankelijk weet hij zich geen raad met zoveel hartelijkheid. Hij, die gewend is te onderhandelen over de huishoudelijke taken, vraagt zich af of hij hier misschien iets terug moet doen, of er een schuld ontstaat die later moet worden ingelost. Maar dan beseft hij iets eenvoudigs: zorgzaamheid is geen ruilmiddel, geen transactie, maar een gift. En een gift kun je aannemen zonder achterdocht.
Wat er vervolgens gebeurt, is opmerkelijk. De westerse man, die zich in zijn eigen cultuur had aangepast aan het idee dat zelfstandigheid boven alles gaat, ontdekt hier dat afhankelijkheid niet per se zwakte is. Dat een relatie geen wiskundige balans hoeft te zijn, maar een vloeiende beweging. Dat liefde geen onderhandeling is, maar een instinctief ritme.
En zo gebeurt het dat hij, die zijn thuisland met een lichte vermoeidheid verliet, zich in Thailand niet zozeer welkom voelt, maar begrepen. Hij hoeft niet langer zijn verlangens te verantwoorden. Hij mag weer gewoon een man zijn, zij mag een vrouw zijn en dat is voldoende.
Want uiteindelijk is liefde geen optelsom van inzet en tegenprestaties, geen rekensom van gelijkwaardigheid. Het is een zacht gebaar in een stille kamer, een hand die een rimpel uit je mouw strijkt, zonder dat je wist dat die er zat…
Heel, heel mooi en pakkend verhaal.
Ik ben de kwaadste niet
maar slaag er maar niet in zo’n eega te vinden!
Mooi geschreven.
Beste Farang Kee Nok,
Bedankt voor dit mooie verhaal…
Ik weet niet of dit verhaal je eigen ervaringen weerspiegelt, maar het voldoet wel bijna 100 % aan de mijne.
Ik heb mij namelijk in het begin ook met verbazing afgevraagd hoe ik in dit paradijs terecht ben gekomen, de verschillen met mijn ervaringen in Europa zijn levensgroot.
Nu alles op zijn plaats is gevallen genieten we samen van onze oude dag.
Het lot zal bepalen hoelang dit nog duurt tot de eeuwigheid ons roept.
Vroeger dachten we aan .. het leven als God in Frankrijk..
Het is nu meer als Boeddha in Thailand.
Groet.
Beste Farang Kee Nok,
Wat ontzettend mooi verwoord.
In die bijna 38 jaar dat ik mijn vrouw ken, is mij echt heel vaak gevraagd (door bijna altijd vrouwen, meer dan 90%), waarom heb je voor een Thaise vrouw gekozen?
Mijn standaardantwoord was altijd, als ik je dat zeg wordt je boos.
Allemaal roepen ze dat ze niet boos worden.
Als ik dan zeg dat zij nog een “echte vrouw” is die voor je kinderen en jezelf zorgt en niet alleen maar aan der carrière denkt, worden ze boos. Niet één uitgezonderd.
Ja, ik heb ook de ervaring van een Nederlandse vrouw, waarvan ik gescheiden ben. Dus ik weet waarover ik praat.
Vanaf nu laat ik ze jouw stukje lezen. Komt waarschijnlijk wat minder hard/bot over.
Met hartelijke groet
Dank voor deze mooie tekst. Héél herkenbaar!
Thaise vrouwen beheersen nog heel goed de kunst van het behagen. Ze laten een man graag in de waan hij knap sterk slim handig en onmisbaar is.
En als er nu iets is waar mannen gevoelig voor zijn is het net dat in de waan laten.
In de praktijk zijn het echter niet zelden zij zelf die de de broek dragen (wat helemaal niet erg is). Maar door hun ingebakken vrouwelijkheid kunnen ze dat op een zeer subtiele manier aan de man brengen.
Een Thaise vrouw zal je nooit kleineren en alzeker niet in het bijzijn van anderen iets waar westerse vrouwen de dag van vandaag zich in veel gevallen niet (meer) voor schamen.
Eens Thai always Thai.
. En alsof dat niet genoeg is, schijnt het voor haar de natuurlijkste zaak ter wereld te zijn om voor mij te zorgen. Niet uit verplichting, niet als een gunst, maar als iets wat zo vanzelfsprekend is als de zon die opkomt. Zouden er in Europa, Nederland , ook van deze vrouwen zijn? Laten we het maar “hopen”. HG.