Er zijn landen waar verandering een natuurwet lijkt. Waar het verleden een vergeten voetnoot is en de toekomst een onafgebroken aaneenschakeling van revoluties. Thailand is niet zo’n land. Daar lijkt de tijd eerder te kabbelen dan te stormen, alsof de tropenzon iedere drang tot vooruitgang loom heeft gesmoord.
Natuurlijk, er zijn winkelcentra met glazen gevels die blinken van ambitie, en de skyline van Bangkok rijst als een siliconenillusie op, torenhoog boven de oude teakhuizen die in de schaduw staan te fluisteren over vroeger. Maar onder dat glanzende oppervlak schuilt een diepgeworteld conservatisme, een samenleving die haar rituelen koestert als een monnik zijn gebedssnoer.
De monarchie, bijvoorbeeld, is niet zomaar een staatsvorm. Het is een onwrikbaar geloof, een anker in een wereld die steeds minder heilige zaken lijkt te kennen. Kritiek is niet alleen not done, het is ondenkbaar. De koning wordt niet beoordeeld, maar vereerd, en zijn beeltenis kijkt vanuit biljetten en tempels met een milde, tijdloze glimlach op zijn onderdanen neer.
Ook de hiërarchie is een hardnekkig fenomeen. In een westers kantoor mag een stagiair de directeur joviaal bij de voornaam noemen, maar in Thailand is respect geen kwestie van persoonlijke voorkeur. De wai, de elegante buiging met gevouwen handen, is geen vrijblijvend gebaar, maar een sociale code die met militaire precisie wordt toegepast. Ouderen, autoriteiten, monniken, ze worden met eerbied benaderd, niet omdat ze inspireren, maar omdat het nu eenmaal zo hoort.
Dan is er het boeddhisme, niet als religie, maar als levensader van de samenleving. De tempel is niet alleen een gebedshuis, maar een rustpunt in de tropenhitte, waar het gezoem van de wereld even stilvalt. De jonge mannen die er in oranje gewaden hun zonden wegmediteren, doen dat niet uit opstandigheid, maar uit traditie. Wetenschap en technologie mogen de moderniteit inluiden, maar geen app kan de kracht van een amulet vervangen, en geen algoritme wist het geloof in karma uit.
Vrouwen hebben in Thailand een paradoxale positie. Enerzijds staan ze bekend als daadkrachtig en ondernemend, anderzijds wordt van hen verwacht dat ze hun vrouwelijkheid binnen de klassieke kaders houden. Te uitgesproken, te onafhankelijk, het is allemaal net iets te veel. En hoewel de samenleving een reputatie heeft van seksuele vrijheid, is dat vooral schijn. Men glimlacht beleefd. Maar discussies over gender, seksualiteit of emancipatie? Die verdwijnen stilletjes in de zachte plooien van het sociale decorum.
Gezichtsverlies blijft de allergrootste zonde. Geen volk ter wereld verstaat de kunst van het niet-zeggen zo goed als de Thai. Openlijke kritiek is een faux pas van de eerste orde. Niet omdat men geen mening heeft, maar omdat confrontatie nu eenmaal als onbehoorlijk wordt beschouwd. De kunst van het indirecte, het subtiele, het vermijden, dat is een Thaise meesterdiscipline die geen enkele westerling ooit echt zal doorgronden.
Wie zich afvraagt of Thailand dan werkelijk stilstaat, kan slechts concluderen dat stilstand hier een vorm van stabiliteit is. In een wereld waarin waarden als oude kledingstukken worden afgedankt, is het eigenlijk een geruststelling dat er een land bestaat waar traditie nog geen scheldwoord is.
Een baken van rust in een wereld die zichzelf steeds opnieuw uitvindt, maar zelden weet waarom…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur26 april 2025‘De dag dat ik besloot te blijven’
Cultuur22 april 2025‘Eenvoud is moeilijk en wel hierom’
Cultuur16 april 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur13 april 2025‘Songkran en over het nut van droog blijven op natte dagen’
Wat een verheerlijking van de Thai. In mijn beleving wordt de mond van het Thaise volk gesnoerd. Vreemd dat wij in Nederland en België kritiek mogen uiten op de monarchie en de kerk als deze onderdelen van de samenleving iets verkeerd doen. “Geen volk ter wereld verstaat de kunst van het niet-zeggen zo goed als de Thai”. Ja vele jaren geleden waren bij ons de kerken ook nog overvol omdat wij niets durfden te zeggen. Waar zou die leegloop toch aan te wijten zijn. Mijn conclusie de Thai durft uit angst zijn of haar mond niet te beroeren. En ….was dat vele jaren geleden bij ons ook niet het geval. Deze 90-jarige kan er een boekje over open doen.
Wat een onsamenhangende reactie, het artikel gaat over het feit dat Thailand weinig is veranderd de afgelopen jaren en dat kan ik beamen. De kunst van het niet-zeggen gaat over gezichtsverlies en heeft niets met de monarchie te maken. Wat kerken in Nederland er mee te maken hebben is mij een raadsel?
Ik vrees dat je niets van het artikel hebt begrepen…
Ik begrijp perfect wat Joseph hierboven bedoelt en geef hem 100% gelijk.
Thailand zal inderdaad niet snel veranderen. Kritiek wordt systematisch onderdrukt en zwaar bestraft. Als je dat niet begrijpt, heb je weinig kennis van het land, de cultuur en vooral de allesoverheersende controle van de leidende macht, de monarchie.
Wijze woorden van een 90-jarige!
onderdrukken van kritiek en naleven van aanbevelingen zit in de cultuur, en voor ons zeer moeilijk te begrijpen van wij denken er net 180° anders over. Ik ben een huis aan het bouwen met mijn vrouw en kan je er alles over vertellen. Voor ons is het idioot, voor hun een levenswijze.
wel of niet eens , laat ik nog ff in het midden , maar het is wel weer een uitgesproken nederlandse reactie.
De titel is verre van Boeddhistisch, want dat leert ons dat verandering er bij hoort en vasthouden aan iets de weg naar het nirvana onmogelijk maakt. Ds titel zou dan óf een leus kunnen zijn van de powerthat be, die graag het fabeltje van een onveranderlijk land met in beton gegoten tradities en normen en waarden. Óf het is een slogan om bejaarden te trekken. Een bepaald type dan, het soort dat angst heeft voor verandering. 😉
Maar wie goed kijkt, weet dat ook Thailand niet aan verandering kan ontsnappen.
In mijn ogen is Thailand een ultraconservatief land (al dan niet afgedwongen door de machthebbers). Tradities en culturele gewoontes worden er al van jongst af aan ingeramd. Er is wel een groep die verandering wil, zie de populariteit van Future Forward, maar dat soort progressieve groepen worden zodanig tegengewerkt dat alles bij het oude blijft.
Farang Kee Nok, heeft wat dat betreft wel gelijk, maar het is vooral een afgedwongen rem op vooruitgang. Het zijn vooral de machthebbers die alles bij het oude willen houden en daar slagen ze helaas goed in.
Je noemt tweemaal het woord ‘afgedwongen’, Peter, en daar kan ik het mee eens zijn.
Ik zie juist, zelfs in de afgelopen 100 jaar, een duidelijke mentaliteitsverandering bij de Thais daar waar het de monarchie, de hiërarchie en het boeddhisme betreft. Ik ben van mening dat er, even afgezien van de officiële, afgedwongen en opgelegde meningen, een breed scala aan opvattingen bestaat onder de bevolking. In sociaal economisch opzicht gaat dat van het kapitalistische neoliberalisme naar socialisme en communisme. De geschiedenis met zijn vele opstanden en demonstraties laat dat zien En ja, veelal onderdrukt en verzwegen. In de verhalen die ik schreef heb ik dat proberen te laten zien.
Vinden de Thai zelf, dat de stilstand (Thailand blijft altijd hetzelfde) geruststellend is ?
Waarschijnlijk wel voor een deel van de oudere generatie, op het platteland, onder het motto nadenken/afvragen geeft alleen maar hoofdpijn.
De jeugdige middenstand en studerende jeugd, stellen zich wel degelijk vragen. Heb het geluk in een omgeving (Noord Thailand) te wonen, waar meer openheid van geest leeft en discussies over van ALLES en nog wat mogelijk zijn.
Toevallig las ik juist, vanmorgen, een opiniestuk in het dagblad The nation, geschreven door een jonge Thai, onder de titel :
Wat betekent het om een Thai te zijn ?
Daarbij de focus leggend op inderdaad de stilstand, het gebrek aan “nieuw ” leven en ideeen. Hij stelt, dat Thailand dringend behoefte heeft aan nieuwkomers, die de culturele eigenheid van Thailand niet bedreigen, maar laat evolueren in een steeds veranderende wereld.
Thailand is trots op haar legendarische gastvrijheid, maar doet niets anders dan bureaucratische drempels opleggen.
Hij besluit “wat als Thai meer is dan een accidentele gebeurtenis, maar meer om is om iemand, die bereid is om hun kunde en gaven, creativiteit hart te investeren.
Oude wijn in nieuwe flessen brengt ons nergens. De nieuwe druivenoogst is klaar, laat ons hem plukken.
De stilstand op dit gebied heeft veel te maken met privileges die ambtenaren en de aangetrouwden en ouders op bv.gezondheidsgebied kunnen krijgen. Veilige baantjes met een bescheiden salaris maar verzekert van jaarlijkse uitjes in het kader van budget opmaken. Hierin zit dan weer een verschil tussen ministeries waar de echte slimmerikken perfect op papier weten te zetten hoe ze alles sneller en slimmer kunnen maken maar dat het niveau eronder niet in dat verhaal mee wilt en alles lijkt te willen frustreren met eigen verzonnen regeltjes.
Wat zijn regels waard als deze naar keuze worden gebruikt en dat in een organisatie zoals de douane bij de afdeling post audit hun eigen collega’s bij de uitvoerende diensten niet vertrouwen vanwege corruptie?
Dien je als bedrijf een klacht in bij de FDA voor de overtreding van IP rechten dan wordt de klacht gezien als start teken van dan moeten we als FDA het bedrijf die de klacht indient eerst aan een grondig onderzoek onderwerpen. Het is de omgedraaide wereld dat vooruitgang willen als verwijt wordt gezien en dat moet geelimineerd worden volgens de ambtenaren waar je mee te maken hebt.
Creativiteit zat in dit land maar het mag er niet uitkomen en als men het licht ziet dan wordt het ineens gelanceerd als Thailand wil een bla bla hub worden. Begin met craft bieren idee en de hele bier maffia slaat op tilt want dat is hun monopolie en zo heeft iedere monopolie weer eigen belangen die reiken tot de wetmakers en dan is de cirkel weer rond.
Is het dan gek dat iedereen dan maar zijn plan trekt en liever een grijze muis blijft met de verplichte tradities erbij al herken ik niet dat neerbuigende maar wat er 10 jaar geleden nog wel was.
Voor jou ziet het wellicht mdt siaar en wiwkey allemal uit als een droste effect zoals je de TV-serie The White Lotus ziet. Je kijkt ernaar steeds je zelf tegenkomend tot in de oneindigheid. Maar zie je ook de dingen? Voel je ook de angst, kracht van de controle van de media en de gevolgen van de verwaarlozing van het onderwijs, corruptie, meedogenloze en dodelijke repressie bij volksprotest en de hardnekkig in stand gehouden klassenmaatschappij? De geïndoctrineerde illusie dat men in The Land of the Free leeft? Verwar evenwel de lovenswaardige instandhouding van de Thaise cultuur, rituelen en de Boeddhistische filosofie niet met stilstand en alle mogelijke tegenwerking van de elite om de socio-economische Thaise structuren in hun voordeel te handhaven. Door gebruik van het machtigste onderwerpingswapens uit de wereldgeschiedenis: angst en ‘verdeel en heers’. Ik vrees zoals sommige andere lezers hier dat je helemaal niets snapt van Thailand. Het recht op niet-weten en romantisering van de werkelijkeid is jouw recht maar niet de plicht van het Thaise volk.
Thailand gaat niet veranderen. Niet als bewuste of geplande strategie. Noch als beleid. In Thailand geldt maar één adagium, één gezegde, één leidend principe: Want To Have Money. Met als mantra: More, more, more! Dat zie je aan de bovenkant waar alle energie gaat naar het bedenken van plannen om zoveel mogelijk geld te genereren, te zien aan het openzetten van de grenzen voor jan en alleman met als gevolg dat criminelen uit buurlanden hier hun scamcentra opzetten, of in het tegenhouden van buitenlanders dat zij hier ook maar van enig belang kunnen zijn. https://www.bangkokpost.com/business/general/2971636/foreign-crackdown-pushed
En je ziet het aan de onderkant, waar schuldenbergen hoger worden, en alternatieven uit blijven. https://www.bangkokpost.com/opinion/opinion/2970033/hope-dies-in-thailands-broken-system