Liefde en seks op bestelling in Pattaya
Ik heb voordat ik in het mooie Noorden terechtkwam ook een aantal jaren in Pattaya gewoond. En wat het stadsbestuur ook probeert: Pattaya blijft Pattaya. ‘What you see is what you get’.
Het is een eenvoudig concept, alles is daar te koop. Aandacht, vriendschap, liefde of seks, geen punt als je maar over de juiste ruilmiddelen beschikt. En daarmee blijft deze beruchte stad een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op westerse mannen die op zoek zijn naar…
Er was een tijd waarin verliefd worden een traag en ingewikkeld proces was. Je keek iemand aan bij de bakker, liet een week of twee voorbijgaan voordat je haar durfde te groeten en tegen de tijd dat er daadwerkelijk een afspraak kwam, was de boterhammenzak al versleten. Maar die dagen liggen achter ons. De moderne man heeft haast.
Zo komt het dat duizenden westerse mannen jaarlijks in Pattaya stranden, een stad waar liefde en seks net zo snel wordt geserveerd als een bord Pad Thai. Waar in Nederland of België liefde nog een kwestie is van lange wandelingen en mislukte bioscoopdates, werkt het in Pattaya net even anders. Daar geen gefronste wenkbrauwen bij het openingszinnetje “Kom je hier vaker?” Het antwoord is namelijk steevast “Ja”. De drempel is laag, de glimlach breed en de rekening verrassend overzichtelijk.
Liefde, of iets wat daar op lijkt, is in Pattaya efficiënt georganiseerd. Een Nederlander of Belg die thuis nog op een Tinder-profiel zonder matches zat te wachten, wordt hier plots geconfronteerd met een ongekende populariteit. Niet vanwege zijn dichtkunst of zijn kennis van wijn, maar door iets veel basalers: zijn portemonnee. En hoewel dit in Nederland of België een taboe is (“Ik zoek gewoon iemand met wie ik kan lachen!”), is het in Pattaya de normaalste zaak van de wereld. Transparantie in de liefde, een verademing voor velen die struikelen over mooie volzinnen om zo indruk te maken op het andere geslacht.
Toch is er iets merkwaardigs aan dit alles. Veel van deze mannen zeggen op zoek te zijn naar “ongecompliceerde” relaties. Geen gezeur over carrière, geen discussies over wie de vuilnis buiten zet, geen drie weken wachten op een eerste spannende nacht. Maar hoe eenvoudig is het echt? De liefde in Pattaya blijkt vaak net zo rekbaar als een taximeter in het hoogseizoen. Het begint met een lach en een liefdevolle blik en eindigt met een plotselinge herinnering dat haar oude moeder in Isaan dringend een nieuwe koelkast nodig heeft.
Ergens onderweg, vaak na de vierde cocktail en een goed geoliede lustopwekkende paringsdans, dringt het besef door: misschien is het niet alleen de liefde die hier commercieel is, maar ook de emotie zelf. Misschien zijn het niet alleen de vrouwen die zich aanpassen aan de behoeften van de man, maar ook andersom. Hij wíl maar wat graag geloven in de eenvoud, hij wíl denken dat hij hier eindelijk gezien wordt zoals hij echt is, met zijn bierbuik en zijn grote hart. En ja, zijn briefjes van duizend baht werken daarbij als een prima smeermiddel.
En is dat dan zo erg? Misschien niet. Misschien is Pattaya wel één groot toneelstuk waarin iedereen een rol speelt, met een script dat al lang geleden is geschreven. De man als redder, de vrouw als prinses in nood, de liefde als zakelijke transactie met een glimlach.
Toch is er iets ontroerends aan. Want uiteindelijk zoekt iedereen hetzelfde: erkenning, gezelschap en het idee dat iemand blij is om je te zien. Zelfs als die blijdschap een prijskaartje heeft.
Soms is een glimlach in een tropische nacht genoeg. Maar vaak is het gewoon een aanbieding, want in Pattaya is immers elke illusie te koop…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Is toch prachtig dat zoiets bestaat, 3 weken per jaar weg uit de sleur van een land waarin niemand in je geïnteresseerd is.
Pattaya verkoopt een illusie die beter helpt tegen depressieve gevoelens dan medicijnen, eigenlijk zou het vergoed moeten worden door het ziekenfonds.
Kansloze mannen op de Nederlandse huwelijkspartner voelen zich uiteraard tegen betaling een don Juan, 3 weken boven jezelf uitstijgen en je kan er weer een heel jaar tegenaan, volgend jaar 4 weken?
Spijtig genoeg beseffen velen niet, dat het hier Disneyland voor volwassenen is en zich werkelijk een ridder op het witte paard voelen.
Blijkt dan in vele gevallen, dat de, te redden, jonkvrouwe , niet echt een jonkvrouwe is.
Het hele jaar er terug tegenaan gaan, is niet voor iedereen weggelegd, blijkt dan, dat het toch niet echt helpt tegen depressies, zeker niet die ontstaan uit een gebroken hart.
En alle respect voor de Thaise dames, met de manier waarop ze hun trade, want dat is het, kunnen verkopen.