Het Geheim van de Fluisterende Vijver

In het hart van Isaan, de uitgestrekte noordoostelijke regio van Thailand, lag een kleine dorpje Ban Saen Suk, omringd door glooiende rijstvelden en schaduwrijke mangobomen. Hier woonde de jonge Aran, een levendige jongen van tien met ogen die schitterden van nieuwsgierigheid en een hart dat altijd openstond voor avontuur. Terwijl de meeste kinderen in de middag de buffels hielpen of hun moeders in de keuken, struinde Aran het liefst door de velden en langs de kreken, op zoek naar verborgen schatten en onvertelde verhalen.

Op een bloedhete dag, toen de zon genadeloos brandde en de lucht trilde boven het goudgele rijst, besloot Aran een paadje te volgen dat nog nooit iemand van het dorp had durven betreden. Het was een oud, overwoekerd spoor dat leidde naar de verre, dichte jungle aan de rand van het dorp, een plek waar de ouderen over fluisterden en waar de verhalen spraken van geesten en vergeten geheimen.

Aran, gewapend met niets anders dan zijn onverschrokkenheid en een tak die als wandelstok diende, baande zich een weg door de dichte begroeiing. Het was koeler onder de bladeren van de hoge bomen, en de geluiden van de cicaden zwellen aan tot een oorverdovend orkest. Dieper en dieper ging hij, totdat het vertrouwde gezoem van het dorp verstomde en plaatsmaakte voor het ritselen van bladeren en het verre geroep van onzichtbare vogels.

Plotseling brak het pad open, en Aran stond aan de rand van een kleine, verborgen vijver. Het water was zo helder dat hij de vissen kon zien zwemmen tussen de waterlelies, en de oevers waren begroeid met bloemen in felle kleuren die hij nog nooit eerder had gezien. Maar het meest bijzondere was het geluid: een zacht, melodieus gefluister leek uit het water op te stijgen, als een koor van onzichtbare stemmen die een oud lied zongen.

Aran voelde geen angst, alleen verwondering. Hij hurkte neer aan de oever en stak voorzichtig zijn hand uit. Zodra zijn vingers het koele water raakten, werd het gefluister intenser, en de waterlelies gloeiden zachtjes in het zonlicht. Toen zag hij het: in het midden van de vijver, verborgen onder een grote lelie, lag een kleine, uitgesneden houten figuur. Het was een Boeddha-beeldje, oud en verweerd, maar met een serene glimlach op zijn gezicht.

Voorzichtig, met de grootste eerbied, pakte Aran het beeldje op. Het moment dat hij het uit het water tilde, stopte het gefluister abrupt. De vijver leek even stil te zijn, als in afwachting, en toen – in de verte – hoorde Aran de bekende roep van de dorpsgong, die het einde van de middag en de tijd om naar huis te gaan aankondigde.

Terug in het dorp vertelde Aran zijn ouders over de vijver en het beeldje. Zijn vader, een man van weinig woorden, maar veel wijsheid, luisterde aandachtig. “Dit is de ‘Fluisterende Vijver’, mijn zoon,” zei hij zacht. “De ouderen vertellen dat het water de wijsheid van de voorouders bewaart, en dat het fluistert naar degene die het met een puur hart benadert. Het beeldje dat je hebt gevonden, is een zegen. Het is een teken dat de geesten van het land jou hun gunst schenken.”

Vanaf die dag werd Aran niet alleen gezien als de avontuurlijke jongen, maar ook als degene die de zegen van de Fluisterende Vijver had ontvangen. Het beeldje kreeg een ereplaats op het familiealtaar, en Aran bezocht de vijver regelmatig. Telkens als hij daar was, luisterde hij naar het zachte gefluister van het water, niet langer uit nieuwsgierigheid, maar uit respect voor de wijsheid die het droeg. En in de stilte van het platteland leerde Aran dat de grootste avonturen niet altijd om verre reizen gaan, maar soms gewoon om het ontdekken van de verborgen magie in je eigen achtertuin, en de wijsheid die de natuur ons schenkt.

———————————————

Dit artikel is 197 keer bekeken

———————————————

Over deze blogger

william-Korat

Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur11 juni 2025Ouderwetse portemonnee en het Thaise betaallandschap
• Cultuur7 juni 2025De Wijsheid van Ajarn Somchai
• Cultuur5 juni 2025Het Thaise familie altaar
• Cultuur4 juni 2025Het Geheim van de Fluisterende Vijver