‘Help, ik ben kerngezond en dat maakt me ziek’
Nu ik langzaam wat ouder word, ik zeg liever niet hóé oud, omdat ik bij het horen ervan ter plekke een aanval van acute ouderdomskwalen krijg, merk ik een vreemde aandoenlijkheid bij mijzelf. Niet zozeer fysiek, hoewel mijn lichaam mij dagelijks influistert dat het elk moment kan instorten, maar vooral psychisch. Het eigenaardige is namelijk dat ik bij het minste pijntje onmiddellijk overtuigd ben dat ik lijd aan alle ernstige ziekten die ooit in de geschiedenis zijn beschreven.
Laatst zat ik bijvoorbeeld op mijn veranda in het vredige en wonderschone noorden van Thailand, toen ik ineens een kleine steek voelde in mijn linkerteen. Mijn hartslag schoot onmiddellijk omhoog. “Daar heb je het al,” dacht ik, “ongetwijfeld het eerste symptoom van de ziekte van Pfeiffer, gecombineerd met cholera en wellicht een vleugje tropische malaria.”
Om zekerheid te krijgen, een begrip dat voor iemand als ik ongeveer even zeldzaam is als sneeuwval in de Thaise zomer, pakte ik een boek over tropische ziekten uit mijn boekenkast. Nu is het raadplegen van medische literatuur voor iemand zoals ik vergelijkbaar met het aansteken van een lucifer in een vuurwerkfabriek: je wéét dat het misgaat, maar je doet het toch. Binnen een half uur had ik dan ook minstens zeven ongeneeslijke aandoeningen opgespoord, waarvan er drie volgens de wetenschap al tien jaar geleden mijn dood hadden moeten veroorzaken.
De situatie begint uit de hand te lopen, dat merk ik zelf ook wel. Mijn arts in het ziekenhuis in Chiang Mai neemt al zuchtend zijn telefoon niet meer op en op straat begroeten de lokale apothekers mij als hun belangrijkste weldoener.
Toch besef ik tegelijkertijd dat mijn angsten volstrekt overdreven zijn. Zo besloot ik laatst mijn lieve vrouw Sue eens aan te spreken op mijn vermeende gezondheidsproblemen. Zij is een wijze vrouw, wat iedere vrouw uiteraard automatisch is als ze het al jarenlang met mij uithoudt en ze keek me glimlachend aan.
“Weet je wat jij hebt?” vroeg ze kalm.
“Nee,” zei ik hoopvol, snakkend naar een diagnose die eindelijk duidelijkheid zou brengen.
“Jij bent kerngezond,” zei ze. “En dát is nou net je ziekte. Je voelt je zó goed, dat je bang bent dat het onmogelijk waar kan zijn.”
“Dus ik ben gezond en dat maakt me ziek?”
“Precies,” antwoordde Sue droogjes, “wat je dringend nodig hebt is rust in jezelf.”
Ik moest toegeven dat hier iets in zat. Sinds ik samen met Sue in het prachtige noorden van Thailand woon, geniet ik intens van elk moment. Alles is mooi: de zon die vriendelijk opkomt boven de rijstvelden, het geruststellende gekabbel van een beekje achter ons huis en de geur van verse koriander en citroengras die vanaf de lokale markt mijn neusvleugels streelt. De altijd glimlachende Lanna Thai met hun kalme gebaren maken het leven zo zorgeloos dat mijn lichaam dit geluk waarschijnlijk te verdacht vindt om werkelijk waar te zijn.
En zo bekruipt mij het vermoeden dat ik wellicht inderdaad een echte hypochonder ben geworden. Ik, altijd zo rationeel, nooit slachtoffer van absurde verbeelding, blijk ineens de trotse bezitter van een ziekte die alleen in mijn eigen hoofd bestaat. Dat stelt mij aan de ene kant gerust: beter ziek in het hoofd dan ziek in het lichaam, nietwaar? Aan de andere kant denk ik als hypochonder natuurlijk direct dat ook denkbeeldige ziektes fataal kunnen aflopen.
Gelukkig heb ik Sue nog, mijn nuchtere steun en toeverlaat, die al mijn angsten met één enkele glimlach wegneemt. Als zij zegt dat ik niets mankeer, geloof ik haar onmiddellijk, al duurt dat meestal niet langer dan vijf minuten. Daarna voel ik alweer een lichte jeuk achter mijn oor en denk ik meteen: “Daar ga je weer, Farang Kee Nok! Straks blijkt dit de uiterst zeldzame Japanse oorgriep te zijn.”
Zuchtend kijk ik dan naar Sue, die inmiddels haar boek heeft neergelegd en hoofdschuddend zegt:
“Weet je, lieverd, als jij ooit écht ziek wordt, zul je waarschijnlijk denken dat je kerngezond bent. Dáár moet ik me pas echt zorgen om maken.”
Wat mij nu te doen staat? Ik denk dat ik maar blijf genieten van mijn heerlijke bestaan hier in Thailand, zolang ik mezelf ervan kan overtuigen dat mijn lichaam zich hierbij neerlegt. Mocht ik uiteindelijk toch aan een ingebeelde kwaal bezwijken, dan heb ik mezelf in elk geval verzekerd van een einde aan iets waar ik mijn leven lang veel plezier van heb gehad: mijn ongebreidelde verbeeldingskracht.
Met die gedachte sta ik op, voel een kortstondige pijnscheut in mijn knie en denk: “Goed beschouwd kan dit alles maar één ding betekenen. Morgen maar eens een nieuw medisch handboek aanschaffen…”
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur16 april 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur13 april 2025‘Songkran en over het nut van droog blijven op natte dagen’
Cultuur10 april 2025‘Liefde in Thailand, een droom of een nachtmerrie’
Cultuur7 april 2025‘Waarom Belgen en Nederlanders blij worden van een schraal zonnetje’
Hoi,
Dat beter ziek zijn in je hoofd, dacht mn moeder toch iets anders over, vanwege suikerziekte en roken moest haar been boven de knie eraf, in haar hoofd was het nog helder, ze zei vaak, ik ben “blij” dat mn been eraf is en niet ziek in mn hoofd ben, nu kan ik nog met jullie praten wat ik nog begrijp, dementie is heel erg, je kunt niet meer fatsoenlijk communiceren!
Maar iedere situatie is anders, ik weet het.
Fijne dag allemaal
Dat verhaal klinkt bekend, ik heb dat ook maar in een iets andere vorm. 9 jaar geleden naar Thailand gekomen met mijn aandoening wetend dat in Nederland geen toekomst meer voor mij was. Ik heb MS in de primair progressieve uitvoering dus de zekerheid dat het maar één kant op gaat. Hier komt dan dat verschil, als ik wat afwijkends voel moet ik me steeds afvragen wat het is. Onderdeel van MS of een bijkomende kwaal. Zelfs als het een MS onderdeel is moet je het proberen te bestrijden wat hier in Isan niet altijd meevalt. Toch ben ik nog steeds erg blij met mijn besluit hierheen te komen. In Nederland was ik nu een kasplantje geworden door alle regeltjes en hoge kosten en “hulp”. Hier kan ik nog steeds veel doen en kan ook mijn auto rijbewijs houden. Lopen lukt niet goed maar rijden wel dus mobiliteit. Blij wat Thailand voor mij betekent. Ja elke kwaal zijn verhaal hahaha.