Het is touch and go voor mij, gauw even doen alsof ik er deel van uit maak en de leuke kanten uitbuiten en dan weer snel naar het vertrouwde en veilige Nederland terugvliegen. Met de echte rampspoed, de lijdensweg die velen hier noodgedwongen moeten afleggen, kom ik nauwelijks in aanraking. Gelukkig maar, zou ik willen zeggen, maar dat is natuurlijk tamelijk zelfzuchtig waarvoor al op voorhand mijn excuses aan de achtergebleven slachtoffers.

Toen ik 20 jaar oud was kreeg ik mijn eerste contactlenzen aangemeten en ik draag ze nog steeds en met alle plezier. Ik ben dan ook geen Elton John, die te pas en te onpas zijn toch al niet zo knappe kop verder verziekt met de meest afzichtelijke brilmonturen. Ieder zijn ding natuurlijk en hij is uiteraard wel één van de groten uit de muziekindustrie en dat zeg ik zonder een spoortje van ironie. Ik ben daarentegen slechts een armzalige pensionado, met geen greintje muzikaal talent. Schrijven kan ik als de beste, maar het is helaas meer kwantiteit dan kwaliteit. Velen zullen nu innerlijk juichen om deze ironisch bedoelde bekentenis.

Bij Elton schieten ook bijna dwangmatig de brillenglazen in alle kleuren van de regenboog door het beeld, maar ik houd het bij het wat donkere groen van mijn Ray-Ban. Bij hem lijkt het meer op een diepgewortelde neurose en bij mij, ja wat wil dat nu eigenlijk zeggen? Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Een oud Thais gezegde zegt: vertel jij het mij, dan vertel ik het jou. En daar sluit ik mij graag bij aan.

Natuurlijk snap ik ook wel dat sommige forumbezoekers gewoon duidelijkheid willen scheppen in de samenstelling van onze TB-populatie, een overzichtelijke indeling, met in het midden een duidelijke scheidslijn, die weliswaar nog wat speling biedt voor een beetje flexibiliteit, maar uiteindelijk moet je toch een kant kiezen. Het politieke landschap van Nederland (en de rest van de wereld ook, maar ik beperk mij tot het vaderland) kent voorbeelden genoeg van vlees noch vis. En die keuze, links of rechts, roze of zwart, daar worstelde ik wel een beetje mee. Natuurlijk had ik ook kunnen denken: waarom moet ik kiezen? Ik kan het toch ook gewoon in het midden laten? Alles heeft toch zijn goede en zijn slechte kanten, maar ik proefde toch een beetje (zelfopgelegde?) dwang om een keuze te maken. Een mens wil ook ergens lekker bij horen, bij een clubje gelijkdenkenden en niet doelloos ertussenin zweven. Dat zijn immers de besluitelozen, de zwakke broeders die moeite hebben om een eigen mening te vormen en die uit te dragen. Dan heb en ben je in feite niks.

En zoiets speelde dus allemaal door mijn koortsig hoofd en ik was er constant mee bezig. Als een tinnitus die het trommelvlies voorbij was geschoten de hersenpan in. Irritant.

In deze vakantie die zo’n weekje of drie geleden begon, leek het er plotseling echter op alsof het lot mij een zetje in de richting van de zwarte brillen brigade wilde geven. Misschien gewoon om mij te steunen in mijn afwegingen, want voor het overige ben ik eigenlijk best een aardige kloot die niemand kwaad doet, behalve een enkele ‘lezer’ die niet tegen een opeenhoping van teveel overbodige woorden kan, maar ook dat vind ik op zich geen reden van het lot om zich tegen mij te keren. Hoewel ik me met hand en tand zal verdedigen tegen een poll over mijn bijdragen hier. Dat kan mijn ego niet verkroppen. Ik vrees polarisatie dan ook, mijn geschrijf dient uitsluitend de verbroedering.

Ik zal proberen om zo bondig mogelijk een stel gebeurtenissen (die op zich in het grote spectrum van rampspoed ergens in de laagste regionen vallen) hier te verwoorden in de hoop een antwoord te vinden op die voor mij zo beangstigende, maar niettemin bijzonder belangrijke keuze: roze of zwart?

Bedenk daarbij dat ik wel een beetje tegen mezelf in bescherming genomen moet worden, want ik herstel momenteel nog van mijn laatste ernstige ‘beproeving’ en mijn geestestoestand neigt daardoor een beetje naar de sombere kant, een kant die de meesten van de lezers van mij helemaal niet kennen, maar die ik toch bezit.

Ik ben zoals hier al uitvoerig gedocumenteerd absoluut niet spiritueel of (bij-) gelovig, maar zoiets als hieronder kan dus statistisch gezien al bijna geen toeval meer zijn en je veilige, goedbeschermde wereld behoorlijk op de kop zetten. Zie daarvoor ook mijn eerdere leerzame bijdrage over statistieken.

De verstuikte enkel

Ik maakte er hier al gewag van in een recente vertelling van mijn hand: bij ons bezoek aan Buriram, waar mijn vrouw een heuse marathon volbracht, lukte het mij om mijn enkel te verstuiken, terwijl ik rustig terugwandelde naar ons hotelletje. Omdat het op dat moment mijn eerste en enige calamiteit betrof vermelde ik het maar terloops, maar nu ik een ‘dramarijke’ lijst wil maken rakel ik het nogmaals op. Iedereen die al eens ooit zijn enkel verstuikte, weet waarover ik praat. Het doet niet alleen gemeen pijn, maar verandert je ook in een topzware invalide. Natuurlijk niet discriminerend bedoeld jegens de echte invaliden die dit lezen, maar die voelen wel het beste aan wat ik doormaken moest. Het goede nieuws is dat ik nu, twee weken later, best alweer redelijk onbezwaard door het leven wandel, zij het met onverwachte pijnscheuten en omzichtig als een olifant in de spreekwoordelijke porceleinkast of wat daar hier voor moet doorgaan.

De autosleutel

Na een weekje aan huis gekluisterd werd besloten dat een bezoekje aan de plaatselijke Big C wel weer moest kunnen en ik duwde de boodschappenkar daar dapper rond, als ware het een soort van rollator, bij velen hier al in gebruik, persoonlijk of door familie, zoals in Nederland bij mijn moeder.

Buiten aangekomen mocht ik van vrouwlief even het kleine plastic zakje met de zojuist voor mij aangeschafte enkelsteun vasthouden. Het ding werkte overigens voor geen snars, maar wat kun je voor 125 baht verwachten?

De echte hoffelijke vent zijnde die ik nu eenmaal ben, besloot ik ondanks mijn zere enkel mee te helpen om onze kofferbak te vullen met de forse hoeveelheid vloeibare versnaperingen voor schoonmoeders verjaardagsfeestje de dag erna.

Alles aan boord? Kofferdeksel dicht en een zoekende blik naar mij. Waar is het plastic zakje dat ik je net gaf? In de kofferbak. Waarom vraag je dat zo? Daar zat de autosleutel in. Even paniek, daarna berusting en de enkel deed plotseling nog meer pijn. Ik moest even op de stoep gaan zitten. Big C doofde intussen uit, want om half acht of zo is het er gedaan met het winkelplezier. Geen 24 uurseconomie daar zoals bij de 7-Eleven en aanverwanten.

Maar waar ik in Nederland de universele regelneef ben neemt mijn vrouw hier in Thailand gelukkig die rol met vaak speels gemak over en zo ook nu. Binnen het halve uur had een mobiele slotenmaker onze kofferbak tegen de belofte van 400 bahtjes al ongeschonden open en konden wij onze weg vervolgen. Geen verwijten over en weer tussen mijn vrouw en ik wegens gedeelde schuld, zo moet dat in een evenwichtige relatie.

Geen stroom in het dorp

De dag erna werd thuis een onderbreking van de stroomleverantie netjes aangekondigd en om 9.30 u was het dan ook einde oefening. Bij ons is er dan ook geen water meer, behalve het irritante watervat in de douche waar ik me doorgaans gruwelijk aan stoor, maar waarvoor ik soms best dankbaar ben, bijvoorbeeld als ik na gedane zaken het toilet wil doorspoelen.

Tien schepjes uit dat vat leveren hetzelfde resultaat op als één spoeling uit het daarvoor eigenlijk bedoelde reservoir. Ook handig om je mond te spoelen na het tandenpoetsen. Maar de bodem van onze voorraad kwam al angstvallig in zicht. Van de week maar weer eens bijvullen.

Vier uur later nog steeds geen spoortje van stroom dus maar de stad in getogen. Licht, airco, handen wassen: allemaal van die vanzelfsprekende zaken, die je pas mist als ze er niet meer zijn. Onze nieuwe procedure voor de sleutel indachtig geparkeerd onder Central Plaza. Die stomme fout maken we niet nog een keer en tot nu toe is dat ook niet meer gebeurd. Bovendien kost het maar 400 baht als het toch weer een keer mis zou gaan. Hoewel het de goede man best wat moeite kostte om het slot te misleiden met zijn indrukwekkende collectie tools, maar misschien rekte hij gewoon wat tijd voor dramatisch effect, doe ik ook wel eens, met wisselend resultaat.

Rotte noedels of gewoon een zwakke maag?

Omdat het ontbijt was overgeslagen nam ik het er flink van met van die lekkere brede noedels met sojasmaak en daar bovenop een omelet van ongekende dikte die van alle kanten olie lekte. Heerlijk. Daarna nog een lekkere voetmassage, waarbij de aangeslagen enkel ontzien werd, maar ook wat extra liefdevolle aandacht ontving.

Helaas binnen een tijdsbestek van maar 50 minuten terwijl op de deur stond dat het één uur lang zou duren. Maar we zijn geen kniesoor dus we verlieten het overigens keurig opgeknapte pandje zonder achterlating van de gebruikelijke fooi.

Maar jongens, ik stond nog niet goed en wel op de stoep of ik werd me toch een partijtje misselijk. Alle geplande vervolgacties werden meteen afgeblazen en de 18 km terugreis ingezet. Gelukkig was de autosleutel netjes in de handtas verstouwd en kon de trip van een half uurtje autoweg onverwijld beginnen. Mijn beproeving duurde vervolgens twee dagen. Met koorts, koude kompressen, (zelf-) medelijden en echtelijke zorg. Een ziekenhuisbezoek was een optie voor dag drie, maar toen knapte ik net weer op en kwam ook weer eetlust opzetten die in de vorm van groentesoep en wittebrood zonder alles gestild werd. Ja, zelfs een banaantje lustte de patiënt wel weer.

Vandaag, terwijl ik dit schrijf, gaat het lichamelijk dan ook weer beter met me en is de dagelijkse frequentie van sanitaire stops weer ver onder het dozijn gezakt. Geestelijk is het echter een ander verhaal.

Het dorpsfeestje

Gistermorgen, terwijl ik nog lag na te rillen van vele heftige nachtelijke uren en koortsdileriums, wat ook nachtmerries geweest kunnen zijn werd ik gewekt door een overdaad van luide en uitbundige Thaise muziek wegens een mij niet persoonlijk aangekondigd dorpsfeest, of ik had die boodschap gewoon gemist. Bedenk dat ik niet helemaal bij positieven was. Na een uur werd de muziek gestopt en opgevolgd door allerhande belangwekkende toespraken van de organisator die overduidelijk aan het spraakwater was geweest. Wat hij allemaal vertelde, kwam bij mij niet helder binnen, maar kennelijk was er ook een oproep tussen geweest om te komen helpen met voorbereiden. Waar de andere 59 minuten over gingen weet ik nu nog niet. Na een uur deed de goede man er gelukkig weer het zwijgen toe. In TB zou hij genadeloos afgestraft geworden zijn door kritische consumenten van het geschreven of gesproken woord, omdat hij ongevraagd de excrementen van zijn pompeuze ego kwam uitstorten over het publiek dat geen kant op kan, zoals ik. Het was intussen 8 uur, dus volgde er nog een uurtje goede traditionele Thaise volksmuziek. Ik duwde weliswaar mijn complementaire oordopjes van China Airlines diep in mijn oren, maar ze bleven niet zitten en de dempingsfactor was sowieso nihil.

Intussen was de spraakzame organisator ingewisseld voor een al even welbespraakte monnik die een uur lang monotone chants op mij afvuurde, het eerste gebod van de boeddhistische leer met voeten tredend dat het welzijn van de mens altijd op de eerste plaats komt. Het zou me niks verbazen als er tussen haakjes achter had gestaan: behalve voor farangs, laat die maar hun eigen God lastig vallen met hun problemen.

Op zondagochtend, de dag erna dus kwam van 6 tot 7 alleen nog maar de monnik aan het woord voor een uurtje aandachtig prevelen. Ach, in het katholieke zuiden thuis beieren de kerkklokken er ook iedere morgen lustig op los voor elke religieuze oprisping. En doen de Duitse christenen ook nog eens een luidruchtige duit in de zak, een paar honderd meter verderop. Dus welk recht heb ik dan om te klagen over een uurtje eentonig gejengel door een boeddhistische uitdrager van zijn geloofsmatige feitenkennis? Geen recht, dus ik draai mijn getergde hoofd maar een halve slag en onderga gedwee mijn lot.

Ook honden hebben recht op feest

Maar zoals altijd komt er aan alle lijden uiteindelijk een einde, goedschiks of kwaadschiks en in dit geval gelukkig het eerste soort anders had ik het wellicht niet kunnen navertellen hier.

Ware het niet geweest dat de minimaal vijf honden van de buurvrouw, die levenslange opsluiting in haar tuintje moeten ondergaan, de helse geluidshinder voortzetten. Niet dat dit zo uitzonderlijk was. Ze doen dat elke dag en ook nacht een paar keer, waarbij de kleinste het concert telkens inzet en de anderen dan luidkeels volgen. Soms begint de buurvrouw dan na een minuut mee te kijven en houden de viervoeters weer wijselijk hun kop, maar meestal laat ze het akoestische geweld vanzelf uitdoven of misschien houdt zo ook wel van meerstemmig hondengejoel in tegenstelling tot de rest van het dorp, inclusief tijdelijke bewoners zoals ikzelf, bijvoorbeeld. Vooral in geval van ziekte.

De baby met klauwen

Een ander en voorlopig laatste fenomeen dat ik wil vermelden in bovenstaande samenhang is de kat met de babystem. Ik ben geen kattenmens en hier in Thailand eigenlijk ook geen hondenmens. Daar, het grote woord is eruit, maar dat maken ze er ook zelf naar.

Die kat is ook van die buurvrouw, denk ik: hij zit tenminste altijd op de tussenmuur en miauwt daar dat het een lieve lust is. Ik heb eerst altijd gedacht dat iemand zijn of haar baby te vondeling had gelegd in onze tuin, hoewel een Thaise ouder zoiets natuurlijk nooit zou doen. Maar het is gewoon een rooie kat, absoluut niet moeders mooiste en met nog maar een halve staart. Maar zijn of haar ‘gezang’ is heel bijzonder. In een talentenjacht zou ze hoge ogen gooien met haar baasje. Maar ook dingen die aanvankelijk schattig zijn gaan je uiteindelijk enorm op de zenuwen, zeker als je in bed ligt te ijlen van de koorts en dat baby gejammer gaat verweven in allerhande akelige nachtmerries. Omdat het stomme dier nog maar een halve staart heeft, komt het wel op onze carport van golfplaten, maar niet meer er vanaf. Resultaat: wilde aanlopen en nachtelijk gestamp alsof een kudde hysterische waterbuffels door je dromen stormt. Intussen constant dat baby gejank, dat weliswaar beantwoord wordt door behulpzame collega katten, maar waarmee niemand uiteindelijk wat opschiet. Morgen komt de vriend van schoonmoeders voor de zoveelste keer langs met zijn ladder om de onruststoker een helpende hand te bieden bij het verlaten van ons dak. Als dank zal er dan weer eens ooit een dood vogeltje voor de achterdeur gedeponeerd worden dat de onverlaat wel al zelf voor de helft heeft verorberd. Maar het is de intentie die telt.

Wie al het bovenstaande* zover lijdzaam en geduldig tot zich heeft kunnen nemen, waarvoor mijn dank, kan zich inmiddels een voorstelling maken van het gegroeide dillema aangaande de keuze voor de kleur van mijn zonnebril glazen.

In plaats van het brengen van verheldering hebben de gecumuleerde en tamelijk negatieve ervaringen van deze trip eerder meer twijfel gezaaid en mij verder afgedreven van een definitieve keuze tussen roze en zwart.

Hoe nu verder?

Langzaam is de levenskracht weer in mijn lijf en ook geest terug aan het keren. Als ik vandaag moest kiezen zou het misschien één roze glas en één zwart glas worden. Maar dat mag natuurlijk helemaal niet, dat begrijp ik ook wel weer. Misschien neem ik mijn besluit pas op een moment dat alles me voor de wind gaat hier, want diep van binnen en kijkend naar de kwaliteit in totaliteit van mijn leven (in TH en in NL) moet ik mij eigenlijk schamen om niet de hele dag door zo’n roze geval te turen. Het blijft tenslotte een persoonlijke keuze, afgestemd op het individu dat kiezen moet. Daarmee vervreemd ik wel 50% van het TB-volk van me, maar een allemansvriend worden is hier net zo’n illusie als elders in de maatschappij en ieder redelijk mens moet zoiets ook niet willen nastreven. Focus liever op de mensen die al in je eigen kamp zitten in plaats van je energie te verliezen aan pogingen om je fanbase te vergroten. Die tip geef ik ook al jaren aan mijn moeder die nog steeds als een trouwe herder probeert om al haar schaapjes binnen de kraal te houden en daarnaast en passant de afgedwaalde terug te winnen. Allebei gelijktijdig volbrengen is een zware taak. Te zwaar denk ik.

Epiloog

De zoveelste kattenredding is zojuist met succes afgewikkeld. Veel verbale coördinatie onder mijn slaapkamerraam heeft geleid tot een veilige verwijdering van de grensoverschrijdende baby-imitator.

De dorpsmusicus gooit aansluitend zijn installatie ver open om het heugelijke feit te vieren met het voltallige dorp. Hij praat er ook nog belerend bij, als een DJ die zijn plaatjes aan elkaar kletst. Het is maandag, hoeft die kerel niet te werken? Ik sta maar eens op, per slot van rekening is het intussen al 8 uur.

* er was nog een verder geval van ernstige rampspoed te vermelden, maar dit ga ik aanbieden in de vorm van een afzonderlijke anekdote. Ik vind namelijk dat men dergelijke beladen thema’s niet allemaal in één bloemlezing moet proberen te proppen om te vermijden dat de lezer overbelast raakt en zijn aandacht verliest.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur12 maart 2025Een dankjewel voor het gehele Thaise volk
• Cultuur7 maart 2025De prijs van goedheid
• Cultuur4 maart 2025Hoe de gepensioneerde expat in Thailand geld bespaart (en verdient!)
• Cultuur28 februari 2025Breaking news: Farang in de problemen door zijn grote mond