Die eerste keer: een barmeisje vertelt
Hij was aardig vertelde Noi hem, toen hij haar vroeg naar haar eerste ervaring. Eigenlijk wilde hij het niet horen. Maar ze ratelde er al op los, ervaren als ze ondertussen was. De eerste keer in de bar zat ze muisstil op haar kruk, weet ze nog. Om maar niet op te vallen. Voor haar een groot glas limonade met een rietje, waar ze zo nu en dan een zipje van nam. Eng vond ze het, vertelde ze. Al die herrie, kerels die vaak dronken waren, het gemak zoals haar collega’s daarmee omgingen, hen zover brachten dat ze veel geld uitgaven aan drank en rondjes en wie weet nog meer deden met haar ‘zusters’, zoals ze elkaar noemden.
Ineens stond die man voor haar. Of hij naast haar mocht zitten, vroeg hij. Ze schrok op uit haar gedachten en gebaarde naar de kruk naast haar. Hij zag er goed uit, diepte Noi uit haar geheugen op. Ze schatte hem een jaar of zestig. Grijs haar met bakkenbaarden, een gestreken blauw zijden overhemd, een grijze lange broek boven witte sneakers. Hij had de leeftijd van haar vader, schatte ze in. Ze bibberde toen hij even haar hand aanraakte. Hij glimlachte zijn blauwe ogen in die van haar. Hij bestelde een Singha en vroeg haar wat ze wilde drinken. Dat was haar eerste ladydrink. Ze was doodsbang geweest toen de man, na de door haar afgevuurde vragen zoals Sue haar die had geleerd, vroeg of ze met hem mee wilde naar zijn hotelkamer. Hij kwam uit Zwitserland, vertelde de bar-gast haar met een zachte stem, die haar enigszins geruststelde. Hij was met pensioen na een lange werk-carrière in het bankwezen. Overleden antwoordde hij, toen Noi vroeg of hij daar geen vrouw had, een knappe man als hij. De Zwitser glimlachte om haar directheid.
Eigenlijk wilde ze niet mee. Maar ze had al een schuld bij de mama-san en de huur voor de matras waar ze op sliep boven de bar had ze ook nog niet verdiend. Ze vroeg daarom. tegen beter weten. in een veel te hoog bedrag, voor de hele nacht. Tot haar verbazing ging de man erin mee, hij rekende af, stond op, knikte kom mee en liep naar de uitgang. Zij greep haar handtasje, drentelde achter hem en zwaaide buiten naar een tuk-tuk-chauffeur, die op klanten stond te wachten.
Noi haar enige ervaring met zoenen en seks was met oudere jongens uit het dorp, die op haar mooie pas ontloken lichaam, haar iets te grote borsten, haar glimlach en haar lange bos haar vielen. Een keer had ze het daadwerkelijk gedaan. Op een deken tussen de volwassen rijstplanten. Haar minnaar voor die middag streelde haar op en neer gaande boezem onder haar T-shirtje, zij liet zijn natte tong in haar ranke hals welgevallen. Ze sloot de ogen en vergat voor een moment het harde leven op de rijstvelden. En daar verloor ze op jonge leeftijd haar maagdelijkheid, zoals vele meisjes uit haar dorp. Met daarna de angst voor een zwangerschap. Ze ontweken elkaars blik, toen ze wat stuntelig opstonden, hij haar hand vastpakte om haar overeind te helpen en ze het veld verlieten, geknakte rijstplanten achterlatend.
Het was een ritje van vijf minuten naar het Paradijs Beach Hotel. Met knikkende knieën volgde ze hem door de lobby. Ze voelde de ogen van de receptioniste, waar ze haar ID moest afgeven, in haar ogen priemen terwijl ze voor de lift stonden. Voor het eerst was ze in een hotelkamer. Met een breed bed waarop ze nog nooit geslapen had, een badkamer met marmer, een echte douche en een uitzicht over de skyline van Hua Hin. In de verte zag ze de spitse flatgebouwen die langs de kust oprezen en links de letters ‘Hilton’ op de gevel van het luxe hotel, waar ze wilde verhalen over hoorde van haar zusters, die er hadden gefeest met rijke Arabieren.
Terwijl ze voor het balkonraam staat wrijft de man over haar schouders. Ze forceert een lach op haar gezicht. Eerst douchen, stelt ze voor. “Natuurlijk”, zegt hij en opent de minibar. Ze sluit de badkamerdeur en neemt de eerste echte douche in haar leven onder een douchekop waarvan het water in haar beleving zich als een waterval over haar heen stort. Met een witte badhanddoek loopt ze de badkamer uit en glijdt onder het strak opgemaakte laken. De man loopt op zijn beurt de douche in.
Ze zit met haar rug tegen de muur waar twee schilderijtjes met een landschap van rijstvelden hangen, het onderlaken voelt koel aan haar blote billen. De teevee staat zonder geluid aan. Iets met een soapserie, maar ze kijkt er niet naar. Ze wacht op de dingen die gaan gebeuren. Ineens denkt ze aan haar ouders op het veld. Een traan bungelt uit haar oog.
Ze was bang, die eerste keer, vertelde ze, terwijl ze aan een tafeltje voor Sunflower zaten, met een glas bier en een gebraden halve kip aan een stok, gekocht van een straatverkoopster, die elke avond haar kar door de smalle straat loodste. Ze trilde, wist ze nog, toen ze met haar rug tegen de muur, met opgetrokken knieën, op haar eerste klant wachtte. Ze durfde in eerste instantie niet op te kijken, toen de man de badkamer uitkwam en naast haar onder het laken kroop. Hij vroeg waarom ze bang was, of het haar eerste keer was. Ze had verhalen gehoord van collega’s. Over mannen die hen probeerden open te scheuren. Vaak hadden ze teveel op en werden agressief als ze niet klaar konden komen. Wat regelmatig het geval was. En aan het einde van de rit onderhandelen over de afgesproken prijs of, nog erger, helemaal niet betaalden en hun one-night- stand de kamer uitzetten. Deze man was echter niet zo, dacht ze nog.
“I think he different, but then…” Ze stopt met vertellen. Ze slikt iets weg, trekt een gezicht alsof ze iets vies gegeten heeft, maakt een kokhalzende beweging, haar ogen staren even in het niets, ze schudt met korte rukjes haar hoofd, neemt een slok bier en legt haar hand op zijn knie. “Is okay. Now, no problem anymore”, zegt ze en probeert te glimlachen. Maar haar ogen vertellen een ander verhaal, weet Reinout als hij haar aankijkt. Hij weet niets anders dan te knikken dat hij haar begrijpt.
Fragment uit manuscript Paradijs in Hua Hin.
Over deze blogger
- Bert Vos, geboren 1958. Woonachtig in Amersfoort. Gewerkt als woonbegeleider in de GGZ en een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Opleiding HBO-maatschappelijk werk en op latere leeftijd HBO-journalistiek. Na zijn werkzame leven in de zorg was hij werkzaam als freelance journalist en fotograaf voor de lokale media en een reistijdschrift. Beheerder van de website Aziatische Tijger van 2009 tot 2019. Schrijver van onder meer reisverhalen en wie weet een boek dat zich in Thailand afspeelt. Komt sinds 1997 in Thailand met uitstapjes naar Laos en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Korte verhalen16 februari 2025Die eerste keer: een barmeisje vertelt
Cultuur4 december 2024De Bermudaman
Leven in Thailand21 november 2024Vreemde kostgangers in Thailand
Leven in Thailand30 september 2024De bloemenkinderen
Dat manuscript is een werk van fictie toch?
Ja, Rudy,dit is fictie, maar met een kern van waarheid.