‘De week zonder wifi’

Je denkt dat het jou niet overkomt. Dat jij alles onder controle hebt. Een moderne expat, met een stevige internetkabel naar de buitenwereld en een stabiele relatie gebaseerd op wederzijds respect en… wifi.

Tot het moment komt waarop die laatste ineens verdwijnt. Gewoon. Foetsie. Een flikkerend lampje op het modem, een draaiend cirkeltje op het scherm en een vrouw die ineens rechtop gaat zitten en vraagt:
“En? Wat gaan we doen vandaag?”

Dag 1
De eerste 24 uur verkeer ik in ontkenning. “Ze zijn vast bezig met onderhoud,” zeg ik terwijl ik het modem herstart, ritueel, alsof ik een boeddhistische zegening uitvoer. Mijn vrouw kijkt me aan zoals alleen Thaise vrouwen dat kunnen: vriendelijk, maar met een blik die zegt dat ze inmiddels meer met de rijstkoker praat dan met mij.

Dag 2
Ik open eerst Facebook dan Thailandblog uit automatisme. Niets. Geen kattenfilmpjes. Geen boze farang in Pattaya die klaagt over de Thaise post. Alleen stilte. En mijn vrouw, die vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar de markt.
De markt. Waar echte mensen zijn. Die praten. Hard. Zonder ondertiteling.

Dag 3
We zitten samen op het terras. Zij schilt mango, ik schil mijn ego.
“Waarom kijk je zo moeilijk?” vraagt ze.
“Er is geen wifi,” zeg ik.
Ze glimlacht. “Misschien is dat goed.”
Dat is het moment waarop ik weet: het begin van het einde is begonnen. Of het einde van het begin. Of de start van een echt gesprek. Ik raak verward. Ze begint over haar jeugd in Isaan. Ik hoor voor het eerst dat haar broer ooit op een slang is gaan zitten, omdat hij dacht dat het een mat was. We lachen. Samen. Zonder emoji.

Dag 4
We wandelen. Ja, wandelen. Gewoon over zandwegen en rijstvelden. We voeren gesprekken over de kleur van mango’s, over de geur van natte aarde, over dingen die geen wifi nodig hebben. Ze pakt mijn hand. Dat deed ze vroeger ook, toen we elkaar nog probeerden te begrijpen in een taal die we allebei niet spraken.

Dag 5
Ik word wakker en check niet mijn telefoon, maar haar gezicht. Ze slaapt nog. De ventilator bromt. Ik voel me rustiger dan ooit. Misschien…
Nee, wacht. Nog steeds geen wifi. Ik begin de provider te bellen. Ze beloven een monteur. Die komt “spoedig”. In Thailand betekent dat: ooit.

Dag 6
We koken samen. Zij snijdt, ik roer. Ze zingt een liedje dat haar moeder altijd zong. Ik zing mee. Ze lacht zo hard dat ze zich verslikt in een hap rijst met chilipeper. We huilen. Van het lachen. Van de peper. Van iets wat lijkt op geluk.

Dag 7
De monteur staat plots voor de deur. Een jongen van zeventien met een gereedschapskist en een blik alsof hij net de Dalai Lama heeft vervangen. Binnen vijf minuten werkt alles weer. Wifi. Internet. De wereld.
Mijn vrouw kijkt me aan.
“Wil je Netflix kijken?” vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd.
“Nee,” zeg ik. “Vertel nog eens dat verhaal over die slang.”

Nawoord:
Sindsdien hebben we elke vrijdagavond ‘wifi-loos uur’. Soms twee. En als ik eerlijk ben: ik kijk er stiekem naar uit.
Niet naar het uitvallen van de wifi.
Maar naar mijn vrouw.
Die dan weer even echt naast me zit.
Niet op het netwerk.
Maar in het leven…

———————————————

Dit artikel is 991 keer bekeken

———————————————

Over deze blogger

Farang Kee Nok

Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.

De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.

Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur11 juni 2025‘Als zelfs mijn vrouw het zwaard opneemt…’
• Cultuur5 juni 2025‘De week zonder wifi’
• Cultuur1 juni 2025‘De man die elke ochtend de stilte veegt rond de tempel’
• Cultuur27 mei 2025‘De wijsheid van het zwijgen’