Iedere ochtend als de hanen nog twijfelen tussen kraaien of doorslapen, komt hij aanlopen. Slenterend, met een bezem van bamboe onder zijn arm en sandalen die meer gat dan zool zijn. Niemand weet precies hoe hij heet. In het dorp noemen ze hem “Lung Wat” oftewel Oom Tempel. Alsof hij zelf een gebouw is. Stil, statig, onbewogen. En altijd op dezelfde tijd.
Hij zegt nooit iets. Geen groet, geen knik. Alleen die bezem, dat zwiepend geluid van dor blad over tegelsteen, alsof hij met elke veeg de dag wakker schudt. De monniken negeren hem niet, maar begroeten hem ook niet nadrukkelijk. Hij hoort erbij zoals de stenen Boeddha hoort bij het altaar: vanzelfsprekend, onverstoorbaar.
Soms zit ik in het theehuis tegenover de tempel. Daar waar de tafels plakken van de suiker en de muggen onder de stoelen een eigen samenleving hebben opgebouwd. Ik kijk naar hem, hoe hij buigt voor de hoofdingang, zijn slippers uittrekt, de bezem langs de Boeddhabeelden haalt alsof hij stof van de ziel veegt. Dan veegt hij de bladeren, de stilte, het verleden. Iedere ochtend opnieuw.
Ik heb hem eens gevolgd, op een ochtend dat ik om onduidelijke redenen vroeger wakker was dan gezond is. Hij kwam uit een gammel huisje achter de rijstvelden. Een woning met muren van rotan en golfplaat. Geen familie te zien, geen brommer. Alleen een kat die eruitzag alsof hij dezelfde levensweg volgt: traag, taai, tevreden.
De mensen in het dorp zeggen dat hij vroeger leraar was. Of monnik. Of misschien beide. Of misschien helemaal niets. Niemand weet het zeker, en niemand vraagt het. In Thailand heeft het verleden de beleefdheid om zich gedeisd te houden.
Wat ik weet, is dit: de tempel is nooit vies. Nooit vol bladeren. Nooit rommelig. En hij vraagt er niets voor. Geen geld, geen eer. Soms krijgt hij een bord rijst van een non, of een banaan van een buurvrouw, maar hij lijkt het nauwelijks op te merken.
En ik? Ik voel me altijd een beetje klein als ik naar hem kijk. Met mijn schema’s, mijn westerse efficiëntie, mijn idee dat alles nut moet hebben. Hij veegt gewoon. Elke dag. In stilte. En dat is genoeg.
Misschien is hij de wijste man van het dorp.
Of misschien is hij gewoon gek.
Maar wat is eigenlijk het verschil…?
———————————————
Dit artikel is 542 keer bekeken
———————————————
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Er zijn zo van die mensen en zeker in TH die een heel simpel bestaan leiden. Van die mensen die in hun ganse leven geen restaurant zijn binnengeweest….nooit of amper in een auto hebben gezeten laat staan op een boot of in een vliegtuig….nooit ergens heen zijn geweest behalve dan misschien in een heel naburig gelegen dorpje nooit een museum of filmzaal van binnen hebben gezien…kortom een heel bescheiden simpel bestaan. Zeer lovenswaardig dat veel van die mensen dan helemaal niet ongelukkiger blijken te zijn dan rijke mensen die leven in de grootste decadentie.
Wat een prachtig verhaal.
Ben er stil van.
Een prachtig begin van de nieuwe week.
prachtig geschreven…
je wordt rustig van het lezen van dit verhaal alleen al. Het drukt zo mooi de sfeer uit die rond de vegende man hangt.
“In Thailand heeft het verleden de beleefdheid om zich gedeisd te houden.”
wat ongelooflijk goed geformuleerd.