Politie: wegwezen!
Als regelmatige bezoeker van Thailand ken ik het land redelijk en heb er een aantal vaste adresjes. Begrijp mij niet verkeerd: gewoon her en der leuke adresjes waar ik graag eet of gewoon rustig van een goede kop koffie kan genieten en bijvoorbeeld de Bangkok Post kan lezen.
In Bangkok een uitstekende kleermaker en ook een adres waar ik mijn vrijetijdsgarderobe voor Europese begrippen voor een zacht prijsje aanvul. Ditmaal koop ik een paar broeken en niet zomaar van een of ander onbeduidend merk, niets van dat al. Tommy Hilfiger, Giorgio Armani, Valentino, Lacoste en Burberry zijn de merken waarin ik op een doordeweekse dag in Nederland rondwandel.
En heel eerlijk; ik koop die ‘copys’ of namaakmerken steeds bij dezelfde schattebout. Zal om de identiteit van de eigenaresse te waarborgen niet al te nadrukkelijk haar werkomgeving verklappen.
Als ze mij ziet straalt ze al van verre, want ik ben sinds enkele jaren een goede klant van haar die weer met een paar broeken de deur uitgaat. Ze heeft haar zaakjes goed voor elkaar en heeft dicht bij elkaar gelegen drie verschillende verkooppunten binnen een groter complex.
De drie zaakjes voeren uiteraard een van elkaar afwijkend assortiment. Mijn voorkeur gaat steeds naar de broeken uit, die zoals ik heb ervaren van uitstekende kwaliteit zijn.
Heb ditmaal mijn keuze weer snel gemaakt en mevrouw heeft de maat genomen en over een uurtje zijn de broekspijpen keurig op maat afgewerkt.
Op de vlucht
Op het moment dat de aankoop van de aangeschafte pantalons bijna is afgerond geeft ze een gil, grijpt haar handtas en weg is ze met in haar kielzog het personeel, de zaak inclusief deze klant eenzaam achterlatend. Sta verbouwereerd om mij heen te kijken en zie ernstig kijkende en glimlachende verkopers van andere verkooppunten. Ontwaar ook twee agenten in een afwijkend uniform die gewoon verder wandelen. Ga er maar bij zitten en wacht in alle rust maar op de terugkeer van de dames. Na een kwartiertje keert iedereen weer terug op het honk maar de schrik is van de gezichten af te lezen. Achteraf bleek het loos alarm te zijn geweest en waren de mannen van Hermandad blijkbaar naar heel iets anders op zoek.
Merkenrecht
Het merkenrecht wordt op heel wat plaatsen in geheel Thailand met voeten getreden. Je struikelt overal over te koop aangeboden namaakproducten van de alom bekende merken. Textiel, tassen, horloges, potentie stimulerende pillen en noem het maar op, het is overal publiekelijk te vinden. Geheimzinnig doet men er in het geheel niet over.
Je kunt je afvragen hoe het komt dat er niet harder tegen wordt opgetreden. Waarom gaat de eigenaresse er spoorslags vandoor als ze onraad ruikt vraag ik me af. Al het spul kan simpel in beslag worden genomen en de eigenaar van de shop is heel simpel te achterhalen. Zouden de firma’s van die welbekende merken er echt niets aan kunnen doen of zijn ze zelf ook niet helemaal brandschoon? Veelal wordt een lage lonen fabrikant snel in de steek gelaten als men voor een gering lagere prijs elders kan laten fabriceren. En dan is de wraak uiteraard zoet.
Waarom gaat de eigenaresse er spoorslags vandoor als ze onraad ruikt vraag ik me af.
Wel, omdat de politie liever een maandelijks bedrag van 10-20.000 baht vangt dan een einde maakt aan de illegale handel. Dat hoor ik van veel winkels vooral in de toeristische gebieden. Of dat hier ook zo was weet ik ook niet.
Niet is wat het lijkt en ook dit theatergebeuren is een voorbeeld van hoe het er aan toe gaat. Het gaat om handel en alles wat er bij komt kijken. Misbruik van goedkope arbeidskrachten (uitbuitingsvormen) of neem de bescherming van merkgoederen, waarbij het natuurlijk om het grote geld gaat in veel gevallen. En die willen dit natuurlijk beschermen en tegengaan dat er namaak gemaakt wordt en op de markt wordt gebracht. Het kwaliteitsverschil is vaak nihil en je doet net zo lang met zo’n onderbroek is mijn ervaring. Ik ben niet een merk gebonden persoon en draag wat ik leuk vind en wat betaalbaar is. Zouden meer mensen moeten doen want dit zou de absurde prijzen stevig naar beneden laten gaan. Anderszins is het zaak om ook weer niet te goedkoop de goederen te laten produceren en verkopen, want dan is de groep die wordt uitgebuit weer de pineut. Het is zaak om goed af te stemmen en de belangen van een bedrijf en de werkers, in ten minste evenredigheid af te stemmen. Dan is er een win win situatie. Een belangrijke taak voor de overheid om hier op toe te zien, want de mens (ook in bedrijfsvorm) is toch wel veel bezig met het eigen gewin en walst daarbij over alles en iedereen heen zonder al te veel scrupules.
De grote en bekende merken hebben helemaal niet zo’n probleem met de copy-markt. Integendeel: zij varen er wel bij want het merk blijft hoog in aanzien staan en blijft gewild. Dat heeft tot gevolg dat men voor het echte produkt nog steeds veel geld over heeft.
Het gaat natuurlijk niet alleen over tassen en broeken maar zeker ook om digitale produjkten. Wie heeft er nu echt het volle pond betaald voor de Windows versie op zijn computer of leptop, of voor de virusscanner? Doet Microsoft daar wat aan? Nee hoor. Die zijn blij dat Windows nog steeds de standard is. Als de copy-markt niet zo groot was, was Windows al lang de markt uit geconcurreerd door een goedkopere aanbieder.
Beste Joseph,
Bij het lezen van mijn reaktie zul je al wel weer in Nederland zijn en dáár paraderen met je “Burberry”pantalons, haha. Door al dat namaak, kopieën en noem ’t maar nóg bekender maken van die “wereldmerken” gaan de neuzen van die licentiehouders nog meer de hoogte in, haha.
Ik heb kennis die zo’n damestas heeft van Gucci of Guess, maar die moet er zo nódig bijzeggen dat ’t ’n “échte” is, dus haar neus wil ze ook in de hoogte hebben. Zij is dus duidelijk ’n kennis en géén vriendin. En ík kan ’t weten en ken ’t klappen van de zweep door 40 jaar “in de mode” te hebben gezeten!
Peer
Vaak komen de producten van dezelfde fabrikant.
Ik heb met mensen gewerkt die veroordeeld waren in Nederland voor de handel in nep producten .
En er werden containers met producten terug gegeven omdat het originele merk niet kon aan tonen dat het nep was.
Een goed voorbeeld was dat er in Israël een bekend wisky merk werd gemaakt.
En dat die een licentie had van 100.000 maar er werd 250.000 flessen geproduceerd .
Maar die werden verkocht onder het motto dat het nep was.
Mvg Rob