Mijn ego (bijna) in gruzelementen

Een tiental jaren geleden bezocht ik in het uiterste noordwesten van Vietnam de rijk met natuurschoon begenadigde plaats Sapa. De herinneringen eraan zijn dermate plezierig dat ik verleden jaar samen met een goede vriend de plaats en de streek er om heen nogmaals bezocht.

Beetje dom in januari gepland en daarbij niet beseffend dat de weersgesteldheden in die periode nu niet bepaald florissant te noemen zijn in het dicht bij de Chinese grens gelegen oord. Koude, mist en regen deden ons na twee dagen besluiten om maar snel de biezen te pakken en naar een warmer gedeelte van het land te verkassen. Uiteraard krijg ik deze onachtzaamheid bij bepaalde gelegenheden nog regelmatig, op een overigens olijke manier, naar mijn hoofd geslingerd.

Nieuwe poging

Gepokt en gemazeld in het reizen heb ik, ditmaal in mijn eentje, de reis nogmaals ondernomen. De mooie trektocht door een stuk overweldigend natuurschoon en de vele Hmong dorpjes wilde deze toch niet meer zo piepjonge oude knar nog eenmaal volbrengen. Moet daarbij ook heel eerlijk bekennen dat het mijn ijdelheid streelt om met mijn ruim acht kruisjes dit fysiek nog aan te kunnen.

Dus onder begeleiding van een aardige jonge gids en een vijftal, in mijn ogen wel zeer jeugdige metgezellen, de tocht nogmaals ondernomen. Mijn niet meer zo slanke lijf, met de nodige kilo’s aan overgewicht, heeft de tocht glansrijk doorstaan en mijn ego is met sprongen gestegen. De vermoeidheid dus maar snel vergeten.

Terug naar Hanoi

Met de nachttrein reis ik terug naar Hanoi en als ik bij mijn hotel vlakbij het mooie Hoan Kiem meer arriveer, constateer ik dat alle wegen rondom het meer voor het verkeer zijn afgesloten. De nationale vlag wappert vanaf vele plekken en het is er een drukte van belang. Een mooiere terugkeer kan zelfs een atleet die op de Olympische spelen een gouden plak heeft behaald zich niet voorstellen. Vrijdag 2 september blijkt ‘Independence Day’ te zijn en met een weekend voor de boeg een en al feest. In hoeverre iedereen begrijpt wat die dag betekent blijft een open vraag.

Lees op dit blog ook vaak dat de Thai verdraaid weinig omtrent de geschiedenis van zijn of haar land afweet. Ach, weet de gemiddelde Nederlander dan zoveel? De Unie van Utrecht en de Zeven Provinciën, de Zuidelijke Nederlanden of Johan van Oldenbarnevelt; vertel het maar. Vraag aan een Belg wat de opera ‘De Stomme van Portici’ in 1830 allemaal te weeg bracht en je krijgt geschiedenisles. Maar dit nu allemaal terzijde.

Inchecken

Vanuit Hanoi vlieg ik verder. Lange rijen bij het inchecken of bij de immigratie zijn bijna niet te voorkomen. Eerder overkwam het mij dat in Bangkok, staande in een lange rij, een dienstdoende dame naar mijn paspoort vroeg. Ze keek erin en wenkte mij om mee te gaan waarna ik bij een speciale balie voor zwangere vrouwen, gehandicapten en oudere personen in een mum van tijd door de douane werd geloodst. Toch even slikken dat die tante mij toch voor een oude vent aanzag. De opmerking van een van de lezers van dit blog deed mij echter opfleuren. “Die meiden van immigratie hebben op leeftijd geen enkele kijk, let maar op; de bardames schatten je in Bangkok beslist veel jonger, die hebben er heel wat meer verstand van”. Zonder blikken of blozen loop ik tegenwoordig bij aankomst in Bangkok linea recta naar deze uitgang van de immigratiedienst.

Bij de incheckbalies in Hanoi staan weer heel wat mensen in de rij.

Met de nodige arrogantie stap ik als een soort oorlogsveteraan die de hel van Sapa heeft overleefd naar de dame die de VIP reizigers incheckt en geen enkele klant heeft. Ze lacht me met haar mooiste glimlach toe en neemt mijn reisbescheiden in ontvangst. Dan komt haar vraag: “Do you need a wheelchair sir?” Een siddering gaat door mijn lijf. Een rolstoel voor deze jonge atleet? Ziet het wicht mij nu toch als een superoude vent aan? “No I don’t need anything” is mijn korte antwoord. “Do you need assistance for boarding?” Ik krijg er kippenvel van en in dit geval niet van de overigens zeer bevallige dame.

Kaarsrecht loop ik even later naar de gate en tracht de teleurstelling van het ouder worden te verwerken. Dacht dat ik voor mijn leeftijd er nog redelijk uitzie, maar blijkbaar hebben de jongere meiden daar toch een andere kijk op. Toch een lieve schat die meid want ze heeft me, naar later blijkt, vooraan in het vliegtuig ingecheckt met een meer dan gemiddeld ruime stoel met niemand naast mij.

Even later kom ik, al lezend, tot de conclusie dat ik heb ingecheckt bij de balie voor ‘patriots, army veterans and all citizens who defended Vietnam in wartime’. Ja, daar kan ik mee leven want ik was toch ook een dappere soldaat die de trekking door Sapa overleefde.