Er was er eens…..
Ja, ja, zo beginnen sprookjes meestal, ook zo voor vele lezers van dit blog. Al dan niet op voorspraak van goede vrienden, dan wel bij toeval beland je voor het eerst in Thailand. Al snel na aankomst begint het sprookje, je ontmoet de vrouw van je dromen, jong, mooi, lief, zorgzaam en ze maakt al helemaal geen probleem van je leeftijd en toch iets te corpulente postuur.
Wauw….. heb ik effe mazzel, “it’s a dream come true”. Natuurlijk blijft het niet bij één avond, nee, ze blijft de rest van je verblijf in het land van de glimlach bij je en blijkt ook overdag prima gezelschap. Ze neemt je mee naar leuke bezienswaardigheden en daar waar nodig treed ze op als tolk. Met tranen in haar ogen neemt ze op Suvarnabhumi afscheid van je en natuurlijk beloofd de Ridder in jou dat je snel terugkomt.
Veel sneller dan je ooit bedacht zou hebben ben je terug in Thailand en gaat het sprookje verder, ze wil je meenemen naar haar dorp om aan haar ouders voor te stellen. Weer dat Wauw….. dat zit goed, ze houdt echt van mij. Je hebt opnieuw een geweldige tijd en als je afscheid neemt beloof je dat ze snel voor 3 maanden naar Nederland/België mag komen.
Maar dan houd het sprookje al snel op, jij bent thuis en herpakt je normale routines. Zij zit in Nederland met een taalprobleem, kent niemand alleen jou, moet eten wat ze nooit eerder geproefd heeft, zit overdag alleen thuis met internet en drank. Ja, ja, dan komen de problemen, maar dat hoeft natuurlijk niet.
Niet alleen zij moet zich aanpassen, jij evenzeer. Oeps verandering, ja dat willen we graag, zij is liever, begrip voller en alles wat je eerste vrouw niet was. Maar als jij hetzelfde blijft, ja dan zijn de rapen al ras gaar, vrij naar een oud gezegde:
Hij dronk een glas, deed een plas, en alles bleef zoals het was!
Resultaat:
Als je doet wat je deed, krijg je wat je had.
En dat is nu net wat je niet wilde, de mores van dit stukje, sta zelf ook open voor verandering, pak zaken anders aan dan voorheen. Toon begrip voor haar cultuur en alles wat dit meebrengt, geef haar de ruimte om dit zelf in te vullen en geef haar vrijheid te gaan en te staan waar zij wil.
Neem vooral “bijgaande prent” in acht, meestal willen we wel maar doen we het niet. Onthoudt:
De enige constante in ons bestaan is: Verandering !!!
Allemaal een heel lang en gelukkig leven gewenst met jullie Thaise partners.
Paul Schiphol
De beste manier van ‘aanpassen’, waarbij ook de genoemde problemen zich niet voordoen, is denk ik om naar Thailand te verhuizen.
Het lijkt me een Tantaluskwelling om als Thaise vrouw in Nederland je dagen te moeten slijten.
Zonder familie, zonder vrienden, zonder werk, zonder buitenleven en met een taalprobleem.
Dames die ervan dromen leg ik dat wel eens uit. Tsja, daar hebben ze dan nog niet aan gedacht.
Als je geld en tijd genoeg hebt om elke dag in Nederland leuke dingen te gaan doen en te gaan winkelen ligt het misshien anders, maar in dat geval zou ik sowiese zelf uit Nederland vertrekken.
Wel, dat is nogal persoonlijk. Mijn vriendin vindt het heerlijk in Nederland en heeft totaal geen behoefte aan contact met andere Thai. Ze vermaakt zich prima in huis en kijkt alleen af en toe naar de Thaise TV. Ze voelt zich zelfs vrijer in Nederland dan in haar eigen land (het juk van de familie en sociale omgeving). Ze is nu weer voor drie maanden terug, maar met dikke tranen en kijkt al weer uit naar half juli dat ze weer terug kan naar ons kikkerlandje.
Beste Khun Peter,
Ben het helemaal eens dat deze aanpassings problemen erg persoonlijk zijn,en ben overtuigd dat deze vrees meer bestaat uit het horen van verhalen,als werkelijke persoonlijke ervaring.
Bovendien is het niet zo makkelijk als velen denken,iedere Thaivrouw die met een Europees getrouwd is,en zich vestigen wil in het land van de echtgenoot is verplicht een cursus te volgen om de taal van het land te leren,voor dat ze zich vestigen mag.
Meestal spreken deze vrouwen voldoende Engels om zich eenvoudig verstaanbaar te maken anders was een relatie met een farang man meestal niet mogelijk.
Zeker moet de man veel tijd investeren om haar te helpen in haar nieuwe omgeving,bijv.met het vertrouwd maken met o.a onze gewoonten, de ontwikkeling van haar nieuwe taal,en moet tevens bereid zijn haar denkwijze te begrijpen.
Iemand die niet bereid is deze tijd en zorg te investeren,of dit niet belangrijk vindt,kan het beter vergeten om met een Thaivrouw naar Europa te komen.
Een vrouw die werkelijk op de steun van haar echtgenoot kan rekenen,heeft in Europa voor zich,en haar familie,die ze meestal ook nog financieel helpen wil,veel betere mogelijkheden geld te verdienen.
Bovendien zou haar man in Thailand,ook voor problemen komen te staan als hij niet bereid was de Thaispraak te leren,of je moet genoegen nemen met een leven tussen toeristen,en expats.
De Thaivrouw is gezien de werkomstandigheden in Thailand,voor een groot deel afhankelijk van haar man,die bovendien ook nog vaak aangepomt wordt van haar familie voor ondersteuning.
De man moet zich meestal zelf zieken verzekeren,en bovendien als zijn vrouw niet tevreden is met de magere zieken verzorging van de Thai regering komt dit ook voor zijn rekening.
Dit zijn alleen een paar voorbeelden,van een lange rij van voor,en nadelen,die men goed en nuchter overdenken moet.
Bij ons is het ook het tegenovergestelde.
Mijn vrouw blijft liever in Nederland wonen in plaats van definitief naar Thailand te verhuizen.
Alternatief zal dan dus waarschijnlijk worden om te gaan overwinteren.
Mooi stukje Paul en eigenlijk ook wel weer een eye-opener. Blijven werken (o.a. veranderen) aan een relatie is inderdaad een vereiste voor een gezonde relatie.
@ Khun Peter: mijn vrouw vindt het ook heerlijk als we op vakantie gaan naar NL (en voorheen toen ik nog in NL woonde vond ze het ook heerlijk 4 of 6 weken in NL) maar waar Frans op duidt is het permanente karakter van het verblijf in NL van een Thaise partner en de argumentatie van Frans is ook de reden waarom ik besloot naar Thailand te verhuizen en niet andersom (mijn vrouw naar NL), maar daarvoor geldt uiteraard dat dat persoonlijk is.
Aan een lotusbloem mag je wel ruiken, maar plukken niet. Met andere woorden – Niet naar Europa verkassen, want daar heeft ze het altijd koud en voelt ze zich niet thuis. Uitzonderingen daargelaten!
Mooi en goed geschreven, zeer realistisch want bij velen ging het zo. Het is, uit de reactie van zowel Khun Peter, Frans en DKTH duidelijk dat de beslissing Thailand/Thuisland zeer persoonlijk is. Ik vraag me wel af dat, indien je de beslissing neemt om als thuisbasis Thailand te kiezen je dan, als farang, niet in dezelfde situatie terecht komt als wanneer je het thuisland kiest en deze situatie dan geldt voor je partner? Als farang ga je met identiek dezelfde problemen te kampen krijgen: een totaal andere cultuur, totaal andere voeding, totaal ander klimaat, tenzij je ergens in een toeristische trekpleister gaat wonen, geen echte vrienden en, last but not least, een totaal onverstaanbare taal. Die taal kan je, net als je Thaise partner zou moeten doen in jouw thuisland, leren, doch dit gaat niet van vandaag op morgen. Ik zelf woon reeds geruime tijd in Thailand, dan nog in een niet toeristisch gebied, dit niet wegens het feit dat ik een keuze moest maken omwille van een Thaise partner want ik ben single, dus weet waar ik over schrijf. Het is dus strikt een persoonlijke keuze. Tot heden heb ik deze problemen nog niet gekend en dit wegens het feit dat ik mijn leven op een goed gevulde basis ingevuld heb. Hoevelen zijn er niet die, omwille van het niet kunnen invullen van hun tijd, hier in Thailand zich omzeggens elke dag, ofwel thuis, ofwel ergens in een bar te pletter zuipen? Wat is de reden hiervan? Zoals schrijver meldt: hebben enkel internet en drank en niets anders en, ja dan beginnen de problemen.
Ik ben van mening dat het er in de eerste plaats op aan komt alles goed te overleggen en te weten waar je aan begint, je al dan niet actieve leven op een degelijke manier weet in te vullen of ervoor te zorgen dat, indien je iemand meeneemt naar je thuisland, deze persoon zijn tijd ook op een nuttige manier kan invullen. Dit geldt zowel voor de Thaise dames welke in Europa komen wonen als voor de Europese mannen die in Thailand gaan wonen. Voor de Thaise dames ligt het probleem bij het nemen van de beslissing meestal anders daar het, en ik wil niet veralgemenen, meestal een ontsnapping is uit het “armoedige” leven hier naar het rijkere, zo aantrekkelijke farangleven. Een tweede factor die ook voor nogal wat problemen kan zorgen is dat het nogal eens gaat over eigenlijk veel te jonge dames. Jonge dames hebben andere noden en verwachtingen. Stel je in de plaats dat je als jonge kerel veroordeeld bent tot dagelijks vingerdraaien. Tenzij je aardslui bent zal je er eventueel kunnen van genieten, anders betekent dit een hel.
Lung addie
Er is ook een boekje dat je een beetje op weg kan helpen met de veranderingen in je leven samen met een Thaise partner: Thaise Koorts. Zie ook http://www.thailandfever.com.
Trouwens, één van de auteurs is dezelfde persoon die ook de app “Thai Phrase” heeft ontwikkeld.Deze kwam laatst ter sprake in één van de postings.
Jong, mooi, lief, zorgzaam, daarvan is dat laatste het probleem. Vrouwen zijn moeiallen (“moei” is een oudhollands woord voor tante; niet alleen moeders zijn moeiallen). Het is niet alleen dat ze zich met alles bemoeien, maar het zich maar blijven bemoeien is dat, waar je levenslang niet vanaf komt. Dat levenslang is -jij bent (heel wat) ouder dan zij- menselijkerwijs gesproken wel zeker. Evenals het almaar dikker worden en ongezonder. Dat eerste (het dikker worden) is een symptoom van het laatste. Vrouwen hebben er niet specifiek verstand van hoe het is om gezond te eten en wat je moet doen en laten om zo gezond mogelijk te blijven.
Dan: wat kun je met een vrouiw? Ja, natuurlijk: er een almaar bij de hand (en in bed) te hebben, daar kun je wat mee. En om tegen te praten en vooral om tegenaan gepraat te worden, dat kun je ermee. Maar van welk niveau is dat? Van huis, tuin en keukenniveau. Is er ooit een man (of zijn vrouw) beroemd geworden door het niveau van haar ten aanhore van die man gevoerde conversatie? Schrijft er ooit een man die getrouwd is, zelfs maar een stukje -een stukje werkelijkheidsbeschrijving- als dit. Nou, hoogstens heeel stiekum.
Wat de inhoud het verhaal betreft ben ik het ook helemaal mee eens.Uitgangspunt is (en moet het zijn) dat je nooit mag verwachten dat een partner zal veranderen omdat jij dat wil. Samenleven is jezelf “opofferen” voor en aanpassen aan de ander, ook al kan dat moeilijk zijn. Als dat wederzijds gebeurt, dan heb je voor twee culturen geen twee kussens nodig.
Dat aanpassen moet je ook doen met een Nederlandse/Belgische vrouw hoor. Alleen heeft zij niet het taalprobleem maar zal ze meteen ook een stuk ouder zijn. Bovendien kent ze ongeveer even veel van de wetgeving en de cultuur, wat even goed gelijk staat met bijkomende problemen in de relatie. Ik ben het ermee eens dat je als 60-jarige geen 25-jarige vrouw naar je thuisland moet halen maar eigenlijk… zeker ben je nooit. Aanpassen, geduld en begrip zijn voor beide partners belangrijk voor een geslaagde relatie. En of jij nu naar Thailand trekt of je lieve vriendin naar hier emigreert doet niks ter zake.
Hallo Wim,
Hoe cinisch is jouw beschouwing van vrouwen. Welk een record aan relationele teleurstellingen moet jij wel niet hebben ervaren. Maar er is hoop, zelfs als je niet Gay bent (zo iets wordt je nooit, dat ben je) kan een goede (niet seksuele) vriendschap met een vent, intens en met veel voldoening zijn. Dus als je het echt met vrouwen gehad hebt, probeer is n’s een man. Ik wens je een duurzame intense relatie met wie of wat dan ook, het geeft verdieping en een voldoening, waar geen enkele losse flirt aan kan tippen.
Bedankt voor je reactie,
Paul
Ik heb zegge en schrijve -inmiddels rond een halve eeuw geleden- een enkele “relationele teleurstelling” ervaren en verder heb ik om mij heen gezien. Daar was -om te beginnen met mijn ouders- geen enkele unieke liefde bij die bijdroeg aan de ontwikkeling van de man, en aan die van de vrouw ook niet. Liefde is niet uniek en is niet eeuwig en van alles overheersende waarde al evenmin. De mens zelf is dat, tenminste als hij de kans ziet om zich te (blijven) ontwikkelen, maar veel mensen hebben niet de gedrevenheid daartoe en zijn slechts opgesloten in hun huwelijk. Ik moet geen als eeuwig bedoelde vriendschappen afsluiten. Ik heb vrienden gehad met een ontwikkeling waarvan de veelzijdigheid de mijne overtrof (waarvan ik dus nog wat kon leren, maar omgekeerd ook wel) en toch liep het contact dood (dat niet los ervan dat het sterke persoonlijkheden waren). Dat was dan jammer, maar geen ramp zoals dat wel geweest zou zijn geweest als daarmee een huwelijk moest worden gebroken, of om dat te behouden je je persoonlijkheid zou moeten inleveren. (Overigens kijk ik er nog steeds een beetje vreemd tegen aan dat ook mannen met elkaar getrouwd kunnen zijn tegenwoordig, maar dat ter zijde).
Kortom: er is meer in het leven dan alleen het huwelijk met zijn huisje, boompje, beestje, met samengevat de dood in de pot, of het onder je partner doorgaan in het veerschiet.
Of je vind een Thaise dame die goed engels kan. Je bent zelf woonachtig in een stedelijk gebied in NL en mensen spreken dus een aardig woordje engels op straat. Brengt haar meteen in contact met vele locale Thai. Leert haar meteen gebruik te maken van het OV en ze zit niet 3 maanden thuis in NL. Violá.
Je brengt haar bij voorkeur niet in contact met vele lokale Thai. Geloof me vrij. Enkele vriendinnen volstaan. Die worden bijna zeker hartsvriendinnen. Als ze met vele Thai contact hebben, gaat het er te dikwijls om dat er gepronkt wordt met wat ze al dan niet gekregen hebben van hun man. Dan gaan ze vergelijken en waar ze voordien met bijvoorbeeld 400 EUR eigen zakgeld per maand gelukkig waren, wordt dat al snel de hoogte ingejaagd door net die paar van het groepje die een rijke zakenman aan de haak geslagen hebben. Op de duur wordt het voor een doordeweekse normaal verdienende burger onbetaalbaar om de liefde brandend te houden.
Beter is ook haar aan een eigen baantje te helpen, ook al is dat bijvoorbeeld deeltijds. Ze leren er collega’s kennen, worden vertrouwd met taal en cultuur uit ervaring en hebben ook nog een behoorlijk zakcentje om naar huis te sturen. Leven in Nederland/België doe je samen met jouw inkomen en over dat van haar beslist ze zelf. Als ze écht van je houdt, zal ze hier geen conclusies uit trekken dat ze jou eigenlijk niet nodig heeft en de deur achter zich dicht kan trekken. En doet ze dat wel, dan was de liefde niet groot genoeg en ben je beter af zonder haar…
Sprookjes heb je overal. Ook als je in Nederland samen gaat wonen. Cultuurverschillen lossen zich van zelf op als er liefde is tussen 2 mensen. Dus al die verhalen over hoe of dat. Allemaal onzin. Geven en nemen, dat is het in elke cultuur. Je kan alles opschrijven, maar uit een boekje kun je niet geven en nemen. En we kunnen allemaal levens verhalen schrijven. Maar er is maar 1 ding. Nogmaals. Geven en nemen.
Malee, het is niet allemaal onzin wat geschreven wordt. Cultuurverschillen lossen zich niet vanzelf op, weet ik uit eigen ervaring. Er zijn dingen die je van je partner zo kunnen ergeren dat het tot een breuk leidt. Als voorbeeld neem ik “Oostindische doofheid”. Een gezegde uit de koloniale tijd van Indonesië dat kennelijk wijd verbreid is in ZO-Azië. Je vraagt iets en je krijgt gewoon geen antwoord of er wordt gedaan als of niets gevraagd is of …… noem maar op. Daar kan ik mij aan ergeren. Dat is een cultuurverschil dat ik met Nederlanders en Europeanen niet heb. Dan is het belangrijk dat daarover gesproken wordt, want dat lost niet vanzelf op. Mijn vrouw had daar ook een handje van. Totdat ik haar vertelde dat ik zo niet kan leven. Daarna ging het stukken beter.