De Thaise stoep is een filosofisch concept. Hij bestaat, maar dient geen enkel doel. Een soort voetgangerslimbo vol hindernissen: losliggende tegels, glibberig frituurvet, slapende honden, een nestje kabels en een brommer met drie kinderen en een gasfles. Het is een jungle zonder bomen. Een parcours voor wie dom genoeg is te denken dat lopen een vorm van vervoer is.
Maar stap een mall binnen en het wonder voltrekt zich. Plotseling is de Thai een wandelend mirakel. Urenlang. In stilte. Alsof er buiten geen zon is, geen chaos, geen straatverkoper die je een vis in een plastic zak wil aanpraten. Binnen wordt wandelen een vorm van meditatie. Niet om ergens te komen, dat zou de pret bederven, maar om te bewegen zonder doel. Alsof stappen tellen als statussymbool.
Een Thaise shoppingmall is geen winkelcentrum, het is een klimaatgestuurde utopie. Een nationaal reservaat voor aircoliefhebbers, selfieverslaafden en pubers zonder plan. Vriendengroepen kopen niets behalve een thee met puddingballen. Stellen stijgen in stilte op en neer met roltrappen. Gezinnen dolen eindeloos tussen foodcourt en parfumafdeling, zonder ooit iets af te rekenen.
Daar, onder tl-licht en met permanente kerstversiering, komt de Thai tot leven. Buiten pakt men de brommertaxi voor een rit van 300 meter. Binnen lopen ze vijftien kilometer in schuimrubberen slippers met bloemetjes. Buiten is lopen een noodzaak. Binnen een levenshouding. Cardio voor de ziel, maar dan zonder zweet.
Vraag je een Thai waarom hij niet gewoon loopt van A naar B, dan krijg je de blik van iemand die net is voorgesteld om zijn schoonmoeder te frituren. Lopen? In de hitte? Tussen auto’s, stof en farangs met zonnebrand op hun neus? Nee, dank je. Dat is iets voor buitenlanders. Met hun sokken in sandalen en calvinistisch schuldgevoel over stilstand.
De Thai weet allang wat wij nog moeten leren: lopen is prima, zolang je nergens naartoe hoeft. En dus bouwen ze paleizen van marmer, airco en eindeloze roltrappen, waar je doelloos kunt dwalen zonder ooit iets te vinden. Want hier is lopen geen middel maar een einddoel. Zolang het binnen is, gekoeld, en je onderweg een frozen yoghurt kunt scoren.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Naar de markt ga je om te kopen, naar de supermarkt ga je om te kopen en in de shopping mall is het flaneren (of sjansen) en wellicht scoor je iets.
Ooit vond ik MBK helemaal fantastisch en kon er uren dolen maar nu vind ik iedere shopping mall een claustrofobische ervaring. Een overdosis aan prikkels en licht icm verveeld personeel die hun dagen ook maar slijten.
Mijn puber zoon vindt het fantastisch dus blijkbaar is het de cyclus die het bestaansrecht geeft en ook niet te onderschatten is dat als Central ergens iets opent dat er vertrouwen in de regio is. En vaak bewijzen zij het gelijk dus al met al brengen shopping malls wel iets van genoegen en worden de kilometers voor lief genomen.
Ik zie nochtans elke dag 100-den Thai lopen of wandelen ik het park, misschien slaap je nog om 5.30am en ook ’s avonds zijn ze zeer actief in het nieuwe aangelegde fitness park in Chiang Mai. 😉
In de shopping malls moet je voortdurend slalommen om botsingen te vermijden met Thai die onafgebroken naar hun smartphone staren. Dit noemt men dan ‘digitale vooruitgang’
Sinds de opening van Central World Mall in Ubon Ratchathani, lijkt ‘t wel of de stad meer “wereldser” is geworden.
Voorheen voelde ik me de énige farang in Ubon R, maar sinds C W z’n intrede heeft gedaan lijkt ‘t of buitenlanders als bijen op de honing zijn afgekomen.
Het zal ook wel komen dat de mooiste vrouwen uit Isaan komen en die hebben hun aantrekkingskracht óók aangewend om die heren te introduceren in Ubon.
En inderdaad die hebben de slentergewoonte van de Thai overgenomen.
Kom maar kijken in Central World Mall in Ubon Ratchathani
Leuk dat je vanuit Ubon reageert, maar ik zie,Thaise ook wandelen in Ubon tijdens de eerste zaterdag elke maand om1330 uur bij de walk van Ubon Hash House Harriers. Deze start elke 1e zaterdag vanaf Cafe Wrong Way. Dus als je van wandelen houdt jebentwelkom
Ga je ’s morgens vroeg of laat in de avond, dan zie je ook genoeg Thaise mensen joggen. Maar de hitte overdag zorgt ervoor dat je je lichamelijk niet te veel inspant.
Na 12 jaar Thailand merk ik dat ik dat ook doe. Ik fiets alleen nog maar als middel om te fitnessen en wandelen doen we in een shoppingmall. Maar ik loop de roltrap naar boven als er niemand voor me staat en de weg blokkeert.
Als ik voer voor mijn kat moet kopen, ga ik op onze e-bike. Ik deed het een paar weken geleden op de fiets, maar daar is het nu gewoonweg te warm voor.
Ook ik fiets vroeg in de ochtend als fitness. Maar fietsen als vervoermiddel is bij de Thai uit den boze.
Zoals een Thaise mij vertelde: “een farang die ergens heen gaat met de fiets? Die zal wel weinig vrienden hebben, want het is een arme farang”.
Om heel eerlijk te zijn, ik heb hier ook geen farang vrienden hoor. En ik mis die niet.
Oh, en een fiets heb ik ook niet, of toch wel, een hometrainer … en die gebruik ik regelmatig.
En sporten in die hitte, dat is voor veel gepensioneerde farang, die meestal al wat ouder zijn, geen goed idee.
Triest land waar alleen een shoppingmall of het strand zich nog leent tot een wandeling. Zal de moordende hitte zijn. De natuur nodigt ook niet uit tot wandelen. De natuur is hier afwerend, vijandig haast. Hitte, muggen, mieren, slangen bloedzuigers, mieren, en stekelige vegetatie. Daar blijf je dus ook liever weg. De bossen in Europa zijn heel wat klantvriendelijker. Daar heb je geen shoppingmall nodig om de beentjes te strekken.
Laat het nu net die prachtige natuur zijn die zoveel mensen naar dit mooie land trekt.
Ga jij maar lekker afkoelen in de artificiële shopping malls. Als je er één gezien hebt, ken je ze allemaal.
Geloof je ‘t zelf Louis?
Ik kom al 25 jaar 6 mnd fietsend door Thailand, Isaan en Lanna
Maar ook fiets ik ‘s-zomers door Limburg, Ardennen, Duitsland, Oostenrijk en Italië.
Met m’n Brabantsche ogen aanschouw ik overal de natuur langs m’n fietswegen:
Europa wint ‘t van Thailand.
De wandelaars zullen dat ook wel beamen.
De laatste keer dat ik hier in een shoppingmall was is ruim een jaar geleden. Maar op de stranden van Koh Chang heb ik heel wat voetstappen liggen. Prettig wandelen en hardlopen. En inderdaad zijn die beboste bergen daar mooi om te zien. Vanaf het strand. Maar om nu in het oerwoud daar de gaan wandelen? Dat is om bovengenoemde redenen niet echf aanlokkelijk. Riskant ook trouwens.Weinigen die zich daar dan ook wagen trouwens.
De Shopping mall is het ultieme einde van alle speciale charme van het land . Niemand gaat toch naar Thailand daarvoor .
Zeer herkenbaar bij mijn vrouw Susy. Kan uren op een winkelcentrum lopen, of Amsterdam in een dag het centrum doorlopen, Haarlem, Alkmaar lopen geen probleem, zolang er maar winkels zijn nu Hua Hin. Echter waag het niet om de auto maar iets te ver wek te parkeren. Een verontwaardigde blik. Frans waarom parkeer je zo ver weg. Ik ga niet ver lopen hé. Een frons op haar gezicht als ik een paar meter verder rij dan nodig is, omdat ik net wat meer ruimte heb om te parkeren. In Amsterdam met haar meegemaakt dat ze 4 lang gelopen heeft met plezier in de Kalverstraat en omgeving. Maar de 500 meter zonder winkels opweg naar de tram. Klagen en puffen. Ondanks het feit dat we in de loop der jaren veel gelopen hebben in bossen en duingebieden, is dit nooit van harte gegaan bij haar. Een noodzakelijk kwaad, nodig om dikker te worden te voorkomen en omdat bewegen nodig is.
Nu terug in Thailand is lopen zonder winkels uit den boze. Lol, Frans waarom parkeer je zover weg. Zogauw we in het winkelcentrum zijn, ontstaat er energie en loopt ze als een kievit.