Bericht uit Holland (2)

In Nederland aangekomen voor een korte vakantie liep ik de volgende ochtend al te rillen van de kou, alhoewel mijn Nederlandse kennissen enthousiast waren over de milde lentetemperatuur. Over andere ongemakken zal ik het niet hebben, want dan wordt deze column zo’n klaagzang.

Nou ja, nog eentje dan. In Thailand liep ik altijd op slippers, maar nu ben ik weer geschoend. Schoenen? Het lijken wel betonblokken. Met moeite beweeg ik me voort. Ik denk dat gedetineerden in Bangkok Hilton hetzelfde gevoel hebben met die shackles om hun enkels.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Het meest opvallende is dat ik me weer behoorlijk kan scheren. Ik scheer me elektrisch en in Thailand is dat vaak een crime. Mijn huid is vochtig en de baardhaartjes willen maar niet opgegeten worden door mijn Philips scheerapparaat. Hoe anders is dat hier; de haartje vliegen er met de snelheid van het licht van af. Mensen, mensen, wat een feest. Mijn kin voelt als een babyhuidje.

Kou, regen en een ijzig kille wind

Waar ben ik beland: in Nederland of op de Noordpool? Vorige week deden kou, regen en een ijzig kille wind een aanslag op mijn botten en humeur. Veel grijze luchten, twee uurtjes onderbroken door de Thaise zon toen blogmedewerker Bert van Balen en ik elkaar ontmoetten in café-restaurant Engels. Nederland schoof even weg, Thailand schoof voor.

Van waar we zaten, keken we uit op het nieuwe Centraal Station Rotterdam. Als rechtgeaarde Rotterdammer moet ik dat futuristisch gebouw natuurlijk mooi vinden en ik kan u bekennen: ik vind het inderdaad mooi. Het is echt Rotterdams en wat me nog het meest eraan bevalt: ondanks de grootte heeft het een zekere intimiteit.

Toen ik later bij het station (overdekt) een sigaretje stond te roken en het miezerde, werd mijn oog getrokken door een groot videoscherm op de kop van een gebouw aan de overkant. Een reclame van H&M toonde een vrouw in bikini, aan de rand van de zee. Achter het bikinitopje van € 4,95 gingen haar borsten schuil  (hoezo schuil?). Groter had het contrast niet kunnen zijn: regen contra zon. Ik voelde iets van heimwee.

Nog meer Thailand

Zondag brachten Jacques Koppert, aftredend penningmeester van stichting Thailandblog Charity, en ik een bezoek aan Gerrie Agterhuis, bekend van ‘Genoeg gelachen, nu humor’ en Jacques’ opvolger. Gerrie woont normaal in Thailand, maar is nu op vakantie in Koewacht, een dorp in Zeeuws Vlaanderen.

We hadden afgesproken in Doel, een spookstadje in België waar vijf bewoners kans hebben gezien de aanleg van een haven tegen te houden. De overige bewoners zijn vertrokken, dichtgetimmerde en met graffity bekladde woningen achterlatend. Spoken heb ik niet gezien, wel een overstekende eekhoorn, wat een leuker gezicht was dan de ratten die in mijn straatje in Bangkok oversteken.

Jacques haalde mij met zijn Blue Lady, de bijnaam van zijn auto, op in Rilland-Bath. Hoe symbolisch voor onze afspraak: ril-land plus bath. Dat ril-land klopte wel, want het weer was bar en boos. Het door Gerrie uitgestippelde programma met een bezoek aan de Hedwige polder moest daardoor vervallen. Tijdens de rit van Rilland-Bath naar Doel viel me weer eens op hoe georganiseerd het Nederlands landschap is. En hoe schoon. Ik denk dat de windmolens die er staan, elke dag afgestoft worden en het gras wordt er met een nagelschaartje geknipt.

Ingezonden mededeling

Stichting Thailandblog Charity steunt dit jaar een nieuw goed doel door een E-boek te maken en te verkopen met bijdragen van bloglezers. Doe mee en beschrijf, fotografeer of film uw favoriete plekje in Thailand. Lees hier alles over ons nieuwe project.