Van Bangkok naar Cambodja

Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en daarop vormt het Thaise buurland Cambodja geen uitzondering. Vanuit ondermeer Bangkok kun je vanaf Mo Chit of van het Ekamai busstation naar de grensplaats Aranyaprathet. Maar ook van bijvoorbeeld Pattaya of Chachoengsao is dat mogelijk en niet te vergeten simpel en snel door de lucht.

Vertrek ditmaal als een echte jonge enthousiaste backpacker met de minibus vanaf Ekamai voor de vier uur durende rit naar Aranyaprathet.

Mag me wel jong voelen maar om de waarheid te spreken ben ik geen achttien meer en ga het rustig aan doen met een overnachting in genoemde grensplaats. Neem een busje dat voor oudere heren op een acceptabele tijd om half elf vertrekt. Na het neertellen van 230 baht brengt een gedienstige jongeman mij keurig naar de plek waar de minibusjes staan opgesteld en plaatst mijn koffer achterin en maakt vervolgens lachend het voorportier met zitplaats naast de chauffeur voor mij open. Als het vertrekmoment is aangebroken blijkt dat ik de enige passagier ben en dat blijf ik anderhalf uur lang. Voel me opeens zittend naast een goedlachse chauffeur meer Vip dan backpacker. Voor zover mijn Thai vocabulaire het toelaat voeren we samen nog een heel gesprek. Na ruim een uur rijden stappen nog 2 oudere dames in die zo nu en dan iets voor mij onverstaanbaars richting chauffeur roepen. Iets later stappen passagiers in en uit en tegen drie uur bereiken we Aranyaprathet en dan ben ik slechts de enige nog overgebleven passagier.

Ben er al enkele malen eerder geweest en constateer nu enkele jaren later dat het Aran Mermaid hotel een andere naam heeft gekregen en tegenwoordig onder de naam Hotel Station One opereert. Zo op het oog is er verder weinig veranderd en blijft het voor deze grensplaats, althans volgens de geleerden die denken het te weten, het nummer een hotel van de plaats. Wellicht vandaar ook de naamgeving Station One. Als je Rong Kluea de grootse grensmarkt niet als doel hebt blijft het gewoon een troosteloze plaats. Vlakbij het hotel is ook de bushalte gevestigd en daarbij een ruim aanbod aan tuk-tuks. Maak gebruik van de diensten van een van de mannen om me naar een restaurant met levende muziek te brengen. Ja, dan merk je opeens dat de jaren beginnen te tellen. Muziek kan ik het met de beste wil niet noemen. De zanger, als ik hem zo mag betitelen, schreeuwt om het hardst om boven al het lawaai dat via de gitaren en drums uit de luidsprekers schalt te overtreffen.

Zoek na de avondmaaltijd maar snel de rust van het bed op om morgen verder te reizen naar Siem Reap.

Na het ontbijt vertrek ik per tuk-tuk voor de somma van honderd baht naar de grens. Formuliertje invullen, pasfoto toevoegen, 30 US dollar of 1200 baht dokken en tien minuten later staat mijn visa voor Cambodja in het paspoort. Vol goede moed stap ik de grens over en wil geen gebruik maken van een taxi en per bus naar Siem Reap reizen.

Maar dan maakt Joseph een grote vergissing; de bus vertrekt pas drie uur later. Dus toch maar even backpacker af en in mijn eentje met een taxi voor de ruim twee uur durende rit op weg. Het lijkt wel of mijn chauffeur doofstom is en spreekt noch verstaat een simpel woord Engels. Als ik het goed heb begrepen weet hij zelfs in de plaats heg noch steg. Aan de rand van Siem Reap maakt hij halt en levert mij over aan een tuk-tuk.

Gelukkig verstaat die man zijn vak beter en brengt mij voor niemendal naar mijn hotel als hij mij morgen naar Ankor Wat mag vervoeren. Deal gesloten en morgen om 9.00 uur haalt hij mij op.