Maandag 1 juli na de ochtendbijeenkomst van de Way Suwan Khiri Wong school in Phuket: een stel leerlingen valt flauw, gilt, geeft over en begint te stuiptrekken. De 12-jarige Nonny uit Mathayom 1 vertelt wat er tijdens een werkweek, een week eerder in Phangnga, gebeurde:
‘Er was een geestenhuisje tussen mijn huis [waar de meisjes van Mathayom 1 logeerden] en het huis van de oudere meisjes [Mathayom 2 en 3]. Op de eerste avond zagen we dat een sarong op het huisje was gevallen vanaf de eerste verdieping waar de oudere meisjes logeerden. Kort daarna kwam een meisje van Mathayom 3 naar buiten om de sarong op te halen. Die nacht droomde ik over het geestenhuisje.
De volgende ochtend vertelden de leraren ons dat we onze kleren met een knijper moesten vastmaken aan een klerenhanger als we ze te drogen hingen. Anders zouden ze vallen en vuil worden en het zou ook ongepast zijn als iets op het geestenhuisje zou vallen – zoals de avond tevoren was gebeurd. Na de bijeenkomst hoorden we een stel jongens zeggen dat ze niet in geesten geloofden – ze daagden zelfs geesten uit om zich te vertonen.
Sommige meisjes zagen de schaduw van een “grote man”
Op de tweede avond kregen enkele meisjes in ons huis koorts en sommigen zeiden dat ze een schaduw hadden gezien van een “grote man”. Toen onze leraren daarvan hoorden, zeiden ze dat we onze excuses moesten maken bij het geestenhuisje. Dat deden we, maar het hielp niet. Sommige leerlingen droomden die nacht weer over die man.
De volgende dag gingen we terug naar Phuket en in het weekend gebeurde er niets. Maar maandagochtend na de ochtendbijeenkomst toen we naar ons klasselokaal liepen, begonnen een paar meisje te huilen en ze vielen flauw. Kort daarna kwamen ze bij. Ze huilden weer en hun lichaam begon fel te schokken. Een van hen riep met een mannenstem: “Jullie hebben mij beledigd. Jullie moeten sterven!”
Daarna kregen een heleboel meisjes dezelfde symptomen. Ze trilden, huilden, gilden en ademden zwaar. Ik voelde dat mijn borst zich samentrok. Ademen ging moeilijk en ik werd duizelig. Dat is het laatste wat ik mij herinner voor ik flauw viel.’
De jongens hadden nergens last van
Nonny werd met twintig andere meisjes en een jongen naar het Patong ziekenhuis gebracht. Ze kwam bij en zag monniken reciteren. Ze voelde zich kalm, maar enkele vriendinnen huilden en schreeuwden nog. De monniken gingen later naar school om daar ook te reciteren. Met uitzondering van één jongen hadden de andere jongens nergens last van. Volgens de leraren omdat meisjes sensitiever zijn dan jongens, dus zijn meisjes kwetsbaarder voor geesten. De school heeft wel geregeld dat ze teruggaan om excuses te maken aan de geesten.
Nonny’s moeder wil niet meer dat ze op kamp gaat. Ze moet nu ook altijd een Boeddha amulet dragen. De moeder van de zieke jongen is er zeker van dat de leerlingen vervloekt zijn geworden. Ze heeft vaker over dit soort dingen gehoord. Het incident is inderdaad niet uniek. In 2006 en 2010 gebeurde iets soortgelijks in Phuket.
Een duidelijk geval van massahysterie met hyperventilerende leerlingen
Voor psychiater Ruangsit Netnuanyai staat vast dat er sprake was van massahysterie, die meestal het gevolg is van stress door een gedeelde ervaring. Een begint en een ander die dat ziet, neemt het gedrag over. Slachtoffers van massahysterie moeten onmiddellijk hulp krijgen omdat ze hyperventileren.
In het ziekenhuis werden de kinderen uit elkaar gehaald en probeerde het verplegend personeel hen te kalmeren door hun hand vast te houden en allerlei eenvoudige vragen te stellen, zoals waar ze wonen, hoe oud ze zijn enzovoort. Nadat een tijdje op hen was ingepraat, kalmeerden de meesten. Een enkele die niet kalmeerde, kreeg een roesje. Negentien leerlingen mochten dezelfde dag naar huis, drie waaronder Nonny de volgende middag.
(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 7 juli 2013)
Foto: De 12-jarige Nonny wordt binnengebracht in het Patong ziekenhuis.
De meeste mensen zullen waarschijnlijk dit verhaal niet al te serieus nemen en inderdaad is er een mate van massahysterie aanwezig, MAAR.
Dergelijke fenomenen moeten wel degelijk serieus genomen worden. Als je gelooft in een volgend leven en deze entiteiten kunt waarnemen of voelen kun je daardoor toch last krijgen van deze entiteiten.
Het zijn entiteiten die vaak plotseling zijn overleden door bv: een ongeval, ziekte etc. en zich niet bewust zijn wat er nu precies gebeurd is.
Vaak blijven ze ook op een voor hun herkenbare plek hangen.
Ze kunnen niet verder, ze zitten vast tussen de aarde en andere dimensies.
Wat ze dan vaak doen is contact zoeken met sensitieve mensen. Dit kan op kwaadaardige, positieve of subtiele manier zijn.
Het enigste wat helpt is hier een monnik, priester of persoon bij halen die deze entiteiten verder op weg helpt.
Ik hoop dat dit bijdraagt tot enige duidelijkheid.