Antibioticaresistentie, een gevaarlijke ontwikkeling
Thai vinden een arts die veel pillen voorschrijft een goede dokter. Wie naar het ziekenhuis gaat voor een pijntje of een kuchje komt vaak met een tas vol medicijnen terug. Toch is het voorschrijven van veel medicijnen geen goede zaak. En zeker wanneer het om antibiotica gaat waar men in Thailand ook nogal scheutig mee is.
Veel Thai en misschien ook buitenlanders zijn zich bijvoorbeeld niet niet bewust van de gevaren van verkeerd gebruik van antibiotica. Denk aan het te snel toedienen of niet afmaken van een kuur. Daarnaast werkt dit geneesmiddel helemaal niet bij bijvoorbeeld griep of verkoudheid. Ze zijn alleen effectief bij bacteriële infecties. Door verkeerd gebruik worden bacteriën steeds minder gevoelig voor antibiotica. Er bestaan al superbacteriën, resistent tegen alle vormen van antibiotica. Daardoor zijn infecties in de toekomst minder goed te bestrijden en kunnen mensen er aan overlijden.
Resistentie
Antibioticaresistentie betekent dat bepaalde bacteriën niet meer gevoelig zijn voor de werking van een of meer antibioticumsoorten. Ze hebben zich zelf beschermd. Biologisch en evolutietechnisch gezien een logisch verschijnsel: de overleving van de sterkste.
Tijdens een infectie zijn soms van het begin af aan al een aantal resistente bacteriën aanwezig. Daarnaast kunnen bacteriën resistent worden door herhaaldelijk of langdurig gebruik van een bepaald type antibioticum. Het niet juist gebruiken van een antibioticum werkt dit proces in de hand. Bacteriën wapenen zich bijvoorbeeld door het antibioticum uit de cel te pompen of door ze met enzymen af te breken of inactiveren. Ook kunnen bacteriën zichzelf zo aanpassen dat antibiotica helemaal buiten de deur blijven.
Daarbij werkt een antibioticum niet op de al aanwezige resistente bacteriën. Die kunnen dus blijven leven. Doordat het antibioticum de gevoelige bacteriën wel doodt ontstaat er voor de resistente bacteriën extra ruimte om zich te vermenigvuldigen.
Een infectie door resistente bacteriën is moeilijk te behandelen, omdat het antibioticum de bacteriën niet meer kan doden of remmen in hun groei. Door verkeerd antibioticagebruik, kunnen steeds meer bacteriën de werking van antibiotica weerstaan. Multiresistente bacteriën zijn al voor een groot aantal antibiotica ongevoelig geworden. Een voorbeeld hiervan is de ziekenhuisbacterie MRSA.
Bacteriële infecties kunnen leiden tot ernstige ziektes
Gelukkig worden er sporadisch nog nieuwe antibiotica uitgevonden, maar in het ergste geval zijn bacteriële infecties in de toekomst niet meer te behandelen. Dit zou betekenen dat een nu gemakkelijk te behandelen infectie, zoals blaasontsteking, dan tot een ernstige ziekte zou leiden.
Een infectie met resistente bacteriën kan iedereen treffen. De bacteriën verspreiden zich op allerlei manieren, bijvoorbeeld door direct contact met dieren, via andere mensen, in het ziekenhuis of op reis. Besmetting is vermoedelijk ook mogelijk via voedsel zoals onvoldoende verhit vlees van dieren die resistente bacteriën bij zich dragen.
Voor mensen met een verminderde weerstand, zoals ziekenhuispatiënten vormt antibioticaresistentie een groter risico. Zij hebben meer kans op een bacteriële infectie die soms leidt tot ernstige klachten.
Zo’n infectie is moeilijker te behandelen, maar het kan nog wel. In een laboratorium zal eerst onderzocht moeten worden welke antibiotica de bacterie nog wel kunnen doden. Soms zijn er zelfs meerdere behandelingen met verschillende antibiotica nodig.
Wees terughoudend
Vanzelfsprekend houden bacteriën zich echter niet aan landsgrenzen en dus komen resistente bacteriën overal ter wereld voor. Maar niet overal in dezelfde mate. In Nederland zijn artsen terughoudend met het voorschrijven van antibiotica, waardoor de kans op resistentie kleiner is. In landen waar antibiotica gemakkelijk verkrijgbaar is of snel wordt voorgeschreven, zoals in Thailand, bestaat een grotere kans om een resistente bacterie tegen te komen.
De enige manier om ervoor te zorgen dat bacteriën gevoelig blijven voor antibiotica, is heel zorgvuldig zijn in het gebruik daarvan. Artsen dienen voorzichtig te zijn met het voorschrijven; de meeste bacteriële infecties genezen spontaan. Voor patiënten geldt; gebruik antibiotica alleen op voorschrift, in de voorgeschreven hoeveelheid en op het juiste tijdstip, stop nooit met een antibioticakuur op eigen initiatief en gebruik geen restjes antibiotica of antibiotica van een ander.
Daarnaast helpt een goede persoonlijke hygiëne de verspreiding van bacteriën voorkomen. Was je handen altijd na het bezoek aan het toilet, voor het bereiden van voedsel en voor het eten en na contact met je huisdier. In ziekenhuizen en verpleeghuizen worden ook maatregelen genomen om verspreiding van (resistente) bacteriën te voorkomen. Het gaat hierbij om hygiënemaatregelen en speciale maatregelen tegen de bestrijding van MRSA.
In het ergste geval zijn in de toekomst bacteriële infecties niet meer te behandelen. Zo ver is het nu nog niet. Zorgvuldige omgang met antibiotica blijft voorlopig de eerste prioriteit. Wellicht vinden we in de toekomst een nieuw geneesmiddel. De kans is groot dat bacteriën zich daar dan ook weer tegen wapenen. Maar zo werkt het nu eenmaal: de sterkste willen overleven.
Bron: Gezondheidsnet
Ik zeg dit ook vaak tegen mijn vriendin en haar familie, die voor elk wissewasje naar de dokter gaan of zelf medicijnen halen bij een apotheek, en maar denken dat de antibiotica helpt bij een verkoudheid.
Ja zeggen zij dan echt wel want na 3-4 dagen is het meestal wel over, waarop ik dan steevast antwoord dat was zonder de medicijnen ook waarschijnlijk wel gebeurt.
Maar geloven doen ze me niet, ook niet als ik ze wijs op de hierboven omschreven risico’s.
Maar ja het blijven Thai.
Het is net zo als met al die overbodige plastic tasjes en andere plastic troep die ze overal laten slingeren en uiteindelijk in de zee terechtkomen, nee dan mogen wij ons in Nederland toch wel gelukkig prijzen dat er zoveel voorlichting is en afval gescheiden wordt opgehaald.
Volgende week ga ik weer naar Thailand en heb 2 duurzame boodschappentassen bij me om ze te toch proberen een beetje bewuster te maken voor het milieu .
Tja je moet ergens beginnen.
groet Rob
Tja pillen krijg je snel. Ik herinner me nog dat 4 jaar geleden ik bij mijn lief was in BKK. Die voelde zich toen niet zo goed (buikpijn meen ik te herinneren), maar om vrij te krijgen van werk had ze een verklaring van een arts nodig. Dus langs het ziekenhuis, een check gedaan, verklaring dat ze ziek was en daar bij meteen een zaak met een tiental pillen in diverse kleuren. Terwijl ze nog aan de balie stond vroeg ik of ze die pillen ging slikken. Nee was het antwoord, die pillen ga ik niet gebruiken. Uiteraard vroeg ik of ze die pillen dan niet gewoon kon weigeren, nee dat kon ook niet. Dus de zak mee naar ons appartement en toen in de vuilnisbak er mee. Die dag hebben we uiteraard weinig gedaan en de volgende dag heeft ze het briefje ingeleverd. Uiteraard vond ik het maar vreemd dat je voor een kleine klacht meteen een zak vol pillen mee kreeg, maar ik was wel blij dat mijn lief die zooi niet nam. Bij buikpijn of hoofdpijn die langer aanhield een Tiffy of iets van die strekking en daar bleef het dan wel bij.
Inderdaad, als je naar een ziekenhuis gaat voor het behandelen van een ziekte krijg je een tas vol medicijnen mee om de ziekte te bestrijden. Meestal wordt er niet bij verteld om de kuur af te maken. Bovendien slingeren er in de woning van de Thai allerlei medicijnen rond waarvan men niet meer weet waarvoor ze destijds waren bedoeld. Aan de andere kant heb ik zelf eens een voedselvergiftiging meegemaakt. Mijn uit Nederland meegenomen Norit en andere tegen diarree bestemde medicamenten lieten het afweten. Ik was doodziek. Tenslotte ben ik toen naar een ziekenhuis in Chayaphum gegaan voor een onderzoek. Ik werd daar in een overvol ziekenhuis als Farang met voorrang en uitermate goed behandeld, ondanks dat ik gewoon op mijn beurt wilde wachten. Er werd voor mij een pasje aangemaakt en daarna doorverwezen naar een arts. Die arts onderzocht mij en constateerde een vervelende infectie. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven en er werd mij verteld dat ik binnen drie dagen resultaat zou moeten zien. En dat was inderdaad het geval. De totale kosten -medicijnen plus onderzoek arts- waren destijds (jaar 2000) nog geen 100 Thaise Baht. Wat betreft de plastic tasjes heb ik de idee dat Thailand omkomt in zijn eigen plastic afvaltroep. Overal waar je komt kom je dat plastic tegen en overal laat men het slingeren. Als je een plastic tasje weigert is men verbaasd.
Het probleem van een antibioticaresistentie wordt niet alleen veroorzaakt door het slikken van onnodige medicijn,ook het wereldwijde gebruik van grote hoeveelheden antibiotica in de landbouw en veeteelt, zijn een enorm probleem,dat niet te onderschatten is. De antibiotica resten hiervan,krijgen we dagelijks binnen in onze voeding en drinkwater. Als we alleen in Azië kijken,en zeker ook in Thailand ,zien we dat de controle en verboden op verschillende middelen nauwelijks,of helemaal niet voorhanden zijn. Ook is het vaak een ontbreken van kennis van deze gevaren,zodat men automatich meer acht op de kwantiteit,als de hoog nodige kwaliteit.
Het probleem is niet alleen dat we die antibiotica binnen krijgen, maar ook dat al die antibiotica in de natuur terecht komen.
Om zo’n landbouwbedrijf heen krijg je dan – vanwege de verspreiding door bij voorbeeld regen – een heel gebied met bacterien die resistent worden tegen het antibioticum.
Bij buikpijn of maagpijn mag je absoluut geen pijn stillende middelen of ander soort medicijnen slikken, daar moet je eerst voor naar de dokter en die beslist, na onderzoek, wat er moet gebeuren. Het kan bijv. een maagzweer wezen en daar kun je geen pijn stillende middelen of een of andere biotica bij slikken. Ook geen melk producten eten of drinken. Bij mij in het dorp is een dokters praktijk, na 1700 uur, en die geeft iedereen dezelfde anti-biotica pillen, onverschillig wat je mankeert. Is notabene een chirurg van Sirikit Navy Hospital. Opreerde mij voor een liesbreuk en verknoeide dat ook. Kom daar dan ook niet meer, gewoon gevaarlijk.
Het aantal apotheken in Thailand is in mijn ogen abnormaal groot.
Op een gegeven moment kweekt het aanbod ook de vraag.
En ze lopen er naar binnen alsof het een snoepwinkeltje is.
Ooit liet ik mij eens ontvallen dat ik een beetje hoofdpijn had, en nog geen vijf minuten later kreeg ik een stripje met roze tabletten geserveerd. Het was ibuprofen (geen antibioticum overigens). 600mg per tablet, met het advies om er meteen maar twee te nemen. Dat hielp. De rest heb ik bewaard, ik wist toevallig dat 1200mg meteen de maximumdosis per dag is die in Nederland wordt aangehouden.
De volgende dag, voordat ik naar een bar ging, kreeg ik het advies om er maar weer twee te nemen.
‘Ik heb helemaal geen hoofdpijn’, zei ik.
‘Doe toch maar, anders krijg je het misschien weer.’
Ja, als je zó met medicijnen omgaat, kan er op het gebied van voorlichting nog een hoop gedaan worden.
Aan de andere kant is het aantal verkooppunten in Nederland, zeker buiten ‘kantooruren’ irritant schandelijk laag en zijn sommige artsen wel weer een beetje doorgeschoten in het overdreven behoudend zijn met het voorschrijven van antibiotica. Zo was ik een keer bij mijn huisarts met een rode licht gezwollen plek op mijn voet, en was de diagnose ofwel een peesontsteking (die als het goed is vanzelf wel over gaat) ofwel een beginnende wondroos. Dat laatste had ik al eens eerder gehad en dan is een hoge dosis antibiotica en wel zo snel mogelijk de enige remedie. Ik moest eerst maar afwachten wat het werd. Dat gaat me echt te ver.
Het vinden van een niet al te obscuur pad dat naar het gewenste doel leidt lijkt in geen enkel land vanzelfsprekend.
Ik heb een aantal keren in Thailand in het ziekenhuis gelegen.
Ik heb dan wel mijn mijn eigen medicijnen bij mij maar, het is dan steevast
Sorry meneer maar als onze medicijnen willen aanslaan dat mag u u eigen
medicatie niet in nemen.
Dan denk ik altijd dat wij betere medicijnen in Nederland hebben dan zij.
Soms is het erg frustrerend en zeker bij antibiotica dat ze gewoon veel geld aan je willen verdienen.
Maar goed, zeg dan nee en gebruik toch mijn eigen medicatie.
Verder krijg je natuurlijk een grote zak pillen mee want zo werkt het in Thailand.
Het mooiste van het verhaal is dat ze (nu wel bij mij) soms niet kundig zijn en niet weten wat je mankeert.
Ik heb de laatste keer met een tekening van de inwendige organen in de borst aan moeten
tonen wat er met mij aan de hand was, waarna alle bellen gingen rinkelen en het halve ziekenhuis
op zijn kop stond (toch maar meteen antibiotica toe dienen).
Medicatie verstrekken in Thailand is inderdaad als of je naar een snoepwinkel gaat.
Maar ook het ziekenhuis weet van wanten.
Wees inderdaad alert op het verstrekken hiervan.
Met vriendelijke groet,
Erwin