Thailand vergrijst in hoog tempo, maar miljoenen werkenden bouwen geen pensioen op. Vooral in de informele sector ontbreekt een structurele regeling. De algemene ouderdomsuitkering is te laag om van te leven en vrijwillige spaarprogramma’s bereiken slechts een fractie van de doelgroep. Zonder stevige hervormingen dreigt een sociale crisis waarbij ouderen massaal in armoede belanden en families de financiële last moeten dragen.
De Thaise regering heeft bevestigd dat het populaire Khon La Khrueng-co-betalingsprogramma opnieuw wordt ingevoerd. In de eerste fase, die naar verwachting in december 2025 start, krijgen 33 miljoen mensen steun. Het gaat om houders van een bijstandspas, belastingplichtigen en niet-belastingplichtigen. De regeling, die tijdens de coronapandemie veel bijval kreeg, moet zowel huishoudens ontlasten als de binnenlandse economie stimuleren.
De zware reis naar een onzekere toekomst
Vaak vormt het verlies van het dierbaarste in het leven een drempel die onneembaar lijkt. Alleen de onvoorwaardelijke liefde van een kind kan dan het zo hoognodige duwtje in de rug geven om die hindernis te overwinnen. Deze korte vertelling over een klein fragment van zo’n zware reis geeft wat hoop, ook als in de ochtend de zon soms lijkt te weigeren om voor je op te gaan en zich achter de heuvels verborgen houdt.
Sociale huurwoningen zijn in Thailand vrijwel afwezig. Wonen wordt gezien als een privézaak, geen publieke verantwoordelijkheid. Dat leidt tot schrijnende ongelijkheid, wildgroei van sloppenwijken en uitzichtloze situaties voor miljoenen Thai. Terwijl luxe condo’s de skyline bepalen, leven hele gezinnen in golfplaten hutten, buiten het zicht van beleid en bescherming.
Steeds meer Thaise huishoudens zitten vast in een wurggreep van schulden. Terwijl het leven duurder wordt, blijven de inkomens achter en groeit de afhankelijkheid van leningen. De gevolgen zijn voelbaar in elk facet van de samenleving: van mentale druk en jeugdschulden tot een stagnerende economie. De overheid grijpt in, maar de onderliggende oorzaken blijven hardnekkig.
Thailand telt miljoenen werkenden die officieel zelfstandig zijn, maar in werkelijkheid nergens op kunnen terugvallen. Geen pensioen, geen ziektekosten, geen bescherming bij ontslag. De coronacrisis liet zien hoe kwetsbaar deze groep is. Toch blijft de overheid wegkijken. Wat betekent het om in een land te wonen of reizen waar bijna de helft van de beroepsbevolking structureel buiten het systeem valt?
Duizenden Thaise ouderen leven van een pensioen dat ver onder de armoedegrens ligt. Een wetsvoorstel om hun maandelijkse uitkering te verhogen is onlangs afgewezen, terwijl het aandeel ouderen in rap tempo toeneemt. De overheid wijst op hoge kosten, maar biedt geen concrete oplossingen. De gevolgen zijn schrijnend en raken een groeiende groep kwetsbare burgers.
Miljoenen Thai uit de Isaan-regio dragen bij aan de economie van Bangkok, maar worden nog altijd gezien als tweederangsburgers. Ze spreken een ‘verkeerd’ dialect, hebben een ‘verkeerd’ uiterlijk en worden systematisch achtergesteld. Achter het beeld van een gastvrij en harmonieus Thailand schuilt een harde realiteit van sociale discriminatie en diepgewortelde ongelijkheid.
Analyse – Inkomensongelijkheid in Thailand: omvang, oorzaken en gevolgen van de kloof tussen arm en rijk
Thailand is al jaren een van de snelstgroeiende economieën van Zuidoost-Azië. Toch profiteert lang niet iedereen van die vooruitgang. De rijkste Thai bezitten het grootste deel van de welvaart, terwijl miljoenen achterblijven. Hoe kan dat? In dit artikel lees je hoe de inkomensongelijkheid is ontstaan, waarom ze zo hardnekkig is en wat de gevolgen zijn voor het land.
Er zijn vragen die men liever ontwijkt, niet omdat ze onbelangrijk zijn, maar juist omdat het antwoord iets onthult wat men liever niet weet. Een daarvan luidt: waar lijdt men het prettigst aan armoede? In het koude, verzorgde Nederland/België of het warme, onzekere Thailand? Een vergelijking die niet slechts over geld gaat, maar over troost, trots en het weerbericht.
Bangkok en de verborgen realiteit van de sloppenwijken
Bangkok staat bekend om zijn moderne skyline en bruisende markten, maar achter deze façade liggen uitgestrekte sloppenwijken. Duizenden mensen leven hier onder moeilijke omstandigheden, zonder zekerheid over huisvesting, gezondheidszorg en werk. Toch bloeit er veerkracht en gemeenschapszin. Wat is de realiteit van deze wijken en welke initiatieven proberen de situatie te verbeteren?
Het “Homes for Thais”-programma maakt betaalbare huisvesting bereikbaar voor Thaise gezinnen met een beperkt inkomen. Met strategische locaties dicht bij transport en voorzieningen biedt het een unieke kans om de levensstandaard te verbeteren. Het initiatief wordt breed omarmd, niet alleen door deelnemers, maar ook door anderen die de impact erkennen op de onderbediende bevolkingsgroepen.
Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt? “Stop Giving Stop Begging” door de ogen van de kleine man
Op weg naar zijn dagelijkse shopping ervaring in de fris gekoelde luxe van de shopping mall van Udon Thani passeert de goedgeefse auteur zoals vaak een onfortuinlijke bedelaar die zittend in zijn rolstoel met afgelopen APK probeert om de eindjes aan elkaar te knopen met wat gratis geld. Hij herinnerde zich een recent geplaatst en bijzonder educatief artikel in TB over de nieuw ingeslagen weg van de overheid om deze vorm van verloedering van de Thaise maatschappij aan het oog te onttrekken. Weg te poetsen of op zijn minst onzichtbaar te maken. Hij vroeg vervolgens en passant nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd de in het leven gestrande Senna naar zijn mening over deze (schijn-) oplossing. Hier volgt zijn emotionele relaas.
Thailand schittert met gouden tempels en glimmende auto’s, maar daarachter schuilt een financiële tragedie. Gemakkelijk lenen, lage lonen en een verslavende consumentencultuur hebben huishoudens tot hun nek in de schulden gedreven. Met een mix van sociale druk en economische ongelijkheid graven mensen hun eigen financiële graf, terwijl banken toekijken en glimlachen. Dit is de tragikomische schuldenshow van een land dat nooit leert.
Waarom ik soms niet van Thailand hou (lezersinzending)
Thailand lijkt vaak een land van glimlachen en geluk, maar soms toont het een rauwe, schrijnende realiteit. Twee onverwachte ontmoetingen, jaren en kilometers van elkaar verwijderd, blijven als diepe indrukken achter. Ze laten zien hoe groot de tegenstelling kan zijn tussen feestvreugde en persoonlijke drama’s. Soms is het onmogelijk om die confrontaties zomaar van je af te zetten.
‘Liefde als rijkdom’
Op het Thaise platteland, waar armoede het dagelijks leven kleurt, bewijzen Somchai en Mali dat geluk niets met rijkdom te maken heeft. Hun liefde is hun rijkdom, een kracht die ze dagelijks vieren. Geen dure cadeaus, geen grootse gebaren, maar simpele woorden en gebaren die laten zien dat liefde oneindig is, net als de maan die hen iedere nacht vergezelt.
‘Geen feestdagen voor Thanawat’
Terwijl vuurwerk de hemel kleurt en de stad juicht voor een nieuw begin, blijft Thanawat op zijn vertrouwde plek onder het billboard. Voor de schoenhersteller betekent de jaarwisseling niets meer dan een voortzetting van zijn dagelijkse strijd. Geen feesten, geen beloftes, alleen de zolen van andermans leven die hij met draad en lijm probeert te redden.
‘Gevangen in een strijd tussen overleven en opgeven’
Noi werkt zes dagen per week in een verstikkende fabriek bij Bangkok. Haar dagen bestaan uit lijmen, drukken en het inademen van giftige dampen. Haar lichaam protesteert, maar ziekmelden betekent geen inkomen. Terwijl haar gezondheid langzaam achteruitgaat, sleept ze zich door de dagen, gevangen in een strijd tussen overleven en opgeven. Een verhaal over doorzettingsvermogen in een onmenselijke werkelijkheid.
In de brandende zon van Pattaya worstelen strandverkopers zoals Somchai dagelijks om te overleven. Met zware rekken vol spullen en eindeloze afwijzingen lopen ze kilometers over heet zand. Achter hun beleefde glimlach schuilt een wereld van armoede en veerkracht, waar dromen verbleken en de horizon weinig belooft. Dit is het verhaal van onzichtbare strijders in een vakantieparadijs.
‘Twaalf kamers en geen uitzicht op morgen’
In een benauwend hotel ergens in Thailand proberen twee schoonmaaksters het hoofd boven water te houden terwijl de prijzen blijven stijgen en hun salaris stil blijft staan. Tussen het schrobben en vouwen door delen ze scherpe woorden en stille dromen, in een wereld waar elke kamer die ze achterlaten symbool staat voor wat ze nooit zullen hebben: rust.