Myanmar wil ‘spoorweg des doods’ heropenen
Myanmar wil de beruchte spoorweg met Thailand heropenen die beroemd is geworden door de film ‘Brug over de Rivier Kwaï’, zo heeft minister van Spoorwegen Aung Min gisteren bekend gemaakt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog liet de Japanse bezetter een 424 km lange spoorlijn aanleggen tussen Nong Pladuk ten westen van Bangkok en Thanbyuzayat ten zuiden van de Myanmarese haven Moulmein.
Het aanleggen van de brug zou normaal vijf jaar duren, maar op 25 december 1943 was de verbinding na 16 maanden al klaar. Die bouw heeft het leven gekost aan meer dan 100.000 geallieerde krijgsgevangenen en Aziatische dwangarbeiders. Geallieerde bombardementen vernietigden in 1945 de spoorweg.
Myanmar (het vroegere Birma) bestudeert nu een heropening en wil de heropbouw na het regenseizoen opstarten, met internationale hulp. Er waren sinds 1992 al plannen voor een renovering van de spoorlijn, maar die werden nooit concreet. Het in maart 2011 aan de macht gekomen bewind voerde al omvangrijke politieke en economische hervormingen door, waardoor de plannen nu wel afgerond kunnen worden.
De heropening zou ook een ontsluiting betekenen van het verarmde grensgebied van de Karen.
Bron: www.thehindu.com
Wellicht nuttige info: de Thais spreken de naam van de rivier uit als ‘kwe’ en niet als ‘kwai’. Ik zou uberhaupt voorzichtig zijn met dat laatste woord omdat het een andere betekenis heeft, en dan heb ik het niet over ‘buffalo’ (kwaai).
Als Myanmar het slim aanpakt kan het wel eens de grote concurrent van Thailand worden in het tourisme. De enorme kustlijn langs de Andamansea met vele eilandjes daar zou ik graag eens gaan verblijven voor een schappelijke prijs. Dat kan in Thailand al haast niet meer op de thaise eilanden.
Goede zaak dat Myanmar zich openbaar aan het geven is, dan kunnen de thai straks ook eens met de auto op vakantie naar een ander land en zien ze in dat engels spreken best handig kan zijn.
Myanmar wordt inderdaad een nieuwe bestemming, maar er zal nog heel wat water door de Kwai stromen voordat Myanmar echt voor het grote publiek aantrekkelijk is, die mensen willen toch voorzieningen en al dan niet restaurants met de keuken van thuis. Zoals ook Thailand ‘begonnen is’ zal het eerst voornamelijk een bestemming zijn voor backpackers en avonturiers, alleen zal de ontwikkeling nu vele malen sneller gaan. Als je Azie wilt zien zoals het 30-40 jaar geleden was moet je nu gaan denk ik.
Ik betwijfel echter ten zeerste of de Thais straks en masse met eventueel van sleurhut voorziene pick up truck en blikken som tam, sticky rice en familie in de laadbak richting Myanmar trekken voor een welverdiende 3-weekse vakantie. Lijkt me meer iets voor Hollanders.
@ Piet: Ik ben net terug van een 11-daagse trip naar Myanmar. Een ontzettend fascinerend land met ontzettend veel historie en cultuur. Het land is hard bezig met investeren in toerisme, alleen moet er nog een hele hoop gebeuren voor ze miljoenen toeristen willen verwelkomen. Yangon Airport ziet er modern en goed uit, maar het busvervoer, de treinen en vooral de wegen zijn een drama. Alleen de weg van Yangon naar Mandalay is goed (net nieuw), maar naar de overige toeristische plaatsen moet je geduld, lees veel geduld, hebben.
Wat betreft de stranden: ik ben zelf in Chaung Tha Beach geweest, wat nu vooral populair is bij de Birmezen zelf en een aantal backpackers. Het is nu nog een slaperig badplaatsje waar tussen zonsopgang en zonsondergang de stroom standaard wordt afgesloten. Wij hebben op een motorbike langs de kust gereden en kwamen schitterende stranden tegen waar nog helemaal niets is. Dat zal niet lang meer duren, want een local vertelde me dat er al 16 kilometer land langs de kustlijn is verkocht en waar ze resorts gaan bouwen…
Dan is dat vast de spoorlijn waar je in Kanchanaburi overheen kan lopen en veel mensen een foto schieten?
Verder dan dat ben ik niet gegaan.
Mag ik uit je reactie opmaken dat je in Kanchanaburi geweest bent zonder enige notie te hebben van de historie en tragedie rond de Burma spoorlijn en de brug over de de Kwai?
@ Kees,
Inderdaad, ik krijg gewoon weer kippenvel als ik zoiets lees!
Dat er mensen zijn die niet op de begraafplaats, of in het museum zijn geweest in Kanchaburi, de naam van de spoorlijn zegt al genoeg!
Het moet eigenlijk verplicht zijn, ook voor respect aan de mede Nederlanders en ook de rest van de mensen, ja ook Thai die aan deze spoorlijn hebben gewerkt! En ja velen hebben daar het leven gelaten, op niet zo een prettige manier!
Ben er geweest, het museum, de begraafplaatsen, de barakken en het heeft een onuitwisbare indruk bij me achtergelaten, die dag regende het ook nog hard wat het beeld versterkte van het leed en de ontberingen die de vele Nederlanders en andere nationaliteiten daar dwangmatig hebben moeten ondergaan.
Het doet je wel wat om daar op de vele grafstenen ‘kaaskop’ (achter)namen te lezen.
Daarentegen mijn vriendin en haar familie hadden/hebben er geen idee van over het hoe en wat van dit stukje donkere geschiedenis op Thais grondgebied, heb me er eerlijk gezegd ook niet zozeer in vermoeid het een en ander uitteleggen doch al met al was het verder een leuk dagje uit met de familie daarbij nog een ritje met de trein en uiteraard een wandeling en foto’s makende op de brug.
Overigens ’s avonds is de brug ook zeer de moeite waard het te aanschouwen door de aangebrachte verlichting met in de nabijheid leuke restaurantjes met uitzicht daarop.
Mensen hebben gewoon een reden Olga, ik was opnieuw aan het leren lopen en dus altijd belangrijker dan geschiedenis als je moet vechten voor je gezondheid.
@ M.C. Veen,
Hopelijk gaat het met de gezondheid goed!
Mocht de gezondheid het toelaten dan is mijn advies, en ik denk van meerdere lezers van dit blog, die wel het museum en de begraafplaats hebben bezocht.
Dat het meer dan de moeite waard, om er eens een paar dagen te verblijven. En een leuk drijvend hotel voor de nacht te nemen, er zijn ook gewone goede hotels in de stad. En een stuk met de trein, te rijden. meters hoog boven de rivier.
Het was voor mij erg indruk wekkend allemaal, ook al is het jaren terug dat ik er geweest ben.
De Hellfire pass in de Tenasserim Hills heeft bij mij een nog grotere indruk nagelaten dan de brug. Als je in de Hellfire pass bent “voel” je nog bijna de verschrikkingen die er hebben plaatsgevonden. Je hoort bijna de Japanners nog het verschrikkelijke woord “speedo” roepen. De sporen van hamers en beitels, resten van afgebroken beitels in de rotsen, het achtergelaten materiaal, en dan het resultaat, de doorgang door de rots zelf of de Hellfire pass…. en alles nog in zijn oorspronkelijke toestand echter gedeeltelijk zonder de treinrails. Er heerst ook een doodse stilte alsof het een stukje wereld is dat nooit meer zal leven. De kruisjes en bloemen van familieleden of collega’s versterken die stilte nog meer. Onderschat het stuk naar de Hellfire pass niet want het is een stukje lopen door de bergen. Maar dat eindje lopen moesten deze mensen toen dagelijks ook en de meeste zonder schoenen en in een erbarmelijke fysieke toestand… daarenboven heb je ook het voordeel dat je bij aankomst lekker kan gaan zitten en niet aan een 18 uur durende hakdag moet beginnen onder “aanmoedigingen” van de Japanners dus …. niet klagen hierover maar doen. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat de nieuwe spoorlijn hier gaat doorlopen dus ik denk wel dat er een spoorlijn parrallel (of voor sommige gedeelte toch) aan de oude zal getrokken worden of ze krijgen de halve wereld over zich heen. Het heeft trouwens ook een prachtig museum wat je zeker moet bezoeken. Denk er ook aan dat de Hellfire pass niet wordt uitgebaat zoals de brug, dus ter plaatsen geen eetstalletjes of wat ook.
@ Ronny,
Dank je wel voor dit verhaal over de Hellfire pass, zoals jij het beschrijft kreeg ik het gevoel dat ik er even ben geweest. Het moet beslist heel indrukwekkend zijn. Ik zal als de gelegenheid er komt voor mij, zeker naar toe gaan. Thanxs