Geen misbaar over senator met geladen pistool
Waarom is er geen gedoe ontstaan over de senator die met een geladen pistool een restaurant inloopt en daar per ongeluk, naar eigen zeggen, zijn vrouw, ex-vrouw, nicht of secretaresse (we weten nog steeds niet precies wie) doodschoot?
En waarom ontstaat er geen gedoe over de drie agenten, die wegens moord met voorbedachte rade de doodstraf hebben gekregen, en op borgtocht zijn vrijgelaten?
Arglit Boonyai (foto) geeft in zijn wekelijkse rubriek ‘My two satangs’ het antwoord. ‘Thais zijn van nature niet erg nieuwsgierig. We nemen alle informatie die gegeven wordt, in ons op maar we vragen zelden of er meer is. De reden waarom er geen misbaar is gemaakt over een parlementariër die in het openbaar een pistool draagt, is omdat niemand eraan denkt dat dit een vraag was die gesteld dient te worden.’
Overal in de wereld zou een debat losbarsten over de kwaliteit van het rechtssysteem, wanneer een veroordeeld moordenaar op borgtocht wordt vrijgelaten, nog voordat hij zijn straf heeft uitgezeten. Maar niet in Thailand. ‘We halen onze schouders op en gaan door naar het volgende bericht. En we denken er niet over na hoe zoiets heeft kunnen gebeuren.’
Waarom falen de media in het stellen van de juiste vragen, vraagt Arglit zich af om maar gelijk het antwoord te geven: ‘Omdat ons geleerd is de status quo te handhaven. Een kind in een Thais klaslokaal zal zelden een leraar tegenspreken en iemand uit de lagere klase zal altijd ontzag hebben voor iemand uit de upper class, zonder zich af te vragen waarom hij of zij dat zou moeten doen.’
Arglit citeert Albert Einstein, die heeft gezegd ‘question everything’. Dat advies is nog steeds van belang voor Thailand, constateert hij.
(Bron: Bangkok Post, 18 augustus 2012)
Update: Volgens Bangkok Post van 19 augustus doodde Boonsong zijn vrouw bij wie hij twee kinderen had.
Thais zijn niet nieuwschierig? Vind ik best wel een grappigge stelling, hoeveel maal heb ik de geburen al niet betrapt met mij te bespieden, heus niet alleen op mijn huidige woonplaats hoor. Ik zie niets anders dan mensen die elkaar begluren en achter elkanders rug bezig zijn, de meeste Thais die ik zie zijn met niets anders bezig dan zich te moeien met elkanders zaken achter elkanders rug om. En op dat niveau zal het niet snel aangekaart worden want het is zoals je zegt deze senator staat hoger op de sociale ladder en oh wee moest je het in je hoofd halen om er ook maar een zaak over te maken, dit jongetje heeft veel geld, macht en waarschijnlijk ook de juiste vriendjes. Ik had het eerder al gezegd deze week in een ander stuk Thailand is een land geleid door een ….. ……… , maar dat mag ik niet zeggen want daar heb ik dan geen bewijzen voor volgens sommigen. Nou mijn ogen en oren die leveren mij wel genoeg persoonlijke bewijzen op, door hier 4 jaar te leven tusssen de Thais heel ver weg van de farangghettos. Please bekijk dit land en zijn bevolking a.u.b toch niet zo rooskleurig? Een grijs tintje is meer dan genoeg.
Fantastisch verwoord! Kijk ook eens naar die soaps daar zie je(hoewel gespeeld) ook de haat en nijd en jaloezie afstralen en geeft toch iets weer van hun cultuur. Dat ze hun schouders ergens over ophalen is niet alleen te wijten aan de hiearchieke verhoudingen maar heeft ook te maken met de enorme onverschilligheid van de Thai.
Maar haat, nijd en jaloezie spelen volgens mij een rol in soaps waar ook ter wereld, want dat is waar het in soaps om draait. En ik wil best geloven dat dat iets reflecteert van de lokale bevolking, maar aangezien ik soaps overal ter wereld zie – met dezelfde thema’s – vermoed ik dat haat, nijd en jaloezie wellicht menselijke eigenschappen zijn. Veel soaps in Thailand zijn trouwens geimporteerd vanuit Zuid Korea.
Nou, niet alleen in soaps op TV trouwens. Je moet gewoon het nieuws met enige regelmaat bekijken. Daar zie je ook regelmatig afrekeningen en veel andere bloederige beelden. Bij het minste of geringste wordt er een vuurwapen gehanteerd. Dus is het niet zo vreemd, dat men schouderophalend tot de orde van de dag overgaat.
Thais gaan iets anders om met leven en dood dan farang. Dat is me bij de verschillende crematies in de afgelopen 4 jaar al opgevallen. Er wordt zonder al te veel commotie een dag of 3 a 4 gegeten en gedronken. Dan de crematie met vaak nog een borrel op de goede afloop daarvan en dan weer over tot de orde van de dag.
Als er hier een dode is, lijkt het wel of er echt iets speciaal gevierd word, zou het komen om het feit dat ze in reincarnatie geloven? En ze van hun miserie in dit leven af zijn en het beter zullen gaan hebben in hun volgend leven vraag ik mij dan af? het zal er volgens mij wel iets te maken hebben zeker.
Beste Teun,
Ik heb in de afgelopen 12 jaar tientallen rouwperioden en crematies bijgewoond en het was zoals jij beschrijft. In die eerste jaren veel jonge AIDS-patienten.Ik ging binnen condoleren, praatte wat met de familie en zat buiten nog een uur of wat te eten en te drinken. Ik zag weinig emotie.
Ik weet nu dat het aan mij lag. Ik zag het gewoon niet.
Ruim een jaar geleden overleed, na een ziekbed van 6 maanden, het neefje en vriendje van mijn nu 13-jarige zoon aan de ziekte van Hodgkin. Ik maakte alles van heel dichtbij mee. De rouwperiode en de crematie waren waardige, intens emotionele en indrukwekkende momenten. Er werd heel veel aandacht besteed aan het in herinnering brengen en houden van die jongen, met foto’s, verhalen en gedichten. Ik zag vader en moeder huilend over de doodskist gebogen. Vlak voor de crematie hield een nicht een prachtig verhaal over zijn leven met een door emotie verstikte stem en iedereen probeerde zijn tranen te verbergen. Een neef van mij,die toevallig hier was en alles meemaakte, merkte op, dat hij wat betrokkenheid aanging, geen verschil zag met Nederland. En geen overgaan tot de orde van de dag. Hij wordt regelmatig herdacht. Een uitzondering? Misschien. Maar dit wil ik wel kwijt.
Beste Chalow,
Ik heb alleen verwoord wat ik een aantal keren gezien heb. Of jouw verhaal is de uitzondering, die de regel (i.c. mijn waarneming) bevestigt of de directe familie houdt haar verdriet binnenskamers.
Want ook ik kan mij niet voorstellen, dat als je iemand uit je directe omgeving verliest je er geen enkele (al dan niet waarneembare) emotie bij hebt.
Dank voor je mooie verhaal. Misschien maakt het toch verschil uit dat dit een jonge, geliefde jongen was. Die aan kanker overleed. Ik heb ook al een paar overlijdens en crematies meegemaakt, waar ik niet vrolijk van werd. Vrolijk hoef je er natuurlijk niet van te worden, maar de zwaarte van de verdoemenis is hier zelden te vinden gelukkig, Wel ( ik praat hier over oudere farangs) is een crematie bezwangerd van gaven, giften en afkoop via de monnikken die de rites in stand houden. Altijd marchanderen. Ik als hervormd afvallige, zie in de praktijk heel veel overeenkomsten met het Katholicisme. Waar ik ook van schuw.
Als je met een geliefd lijk naar het politiehospitaal in Bangkok moet, wat bijna altijd moet, behalve als je in een staatsziekenhuis bent overleden, wordt je lijf, je hoofd en wellicht nog meer lichaamsdelen opengesneden en later met en grove naald weer dichtgenaaid. Ook daar wordt de farang het vel over de neus gehaald.
Ja, ik weet het, dan had je maar niet naar Thailand moeten komen
Thais zijn best wel nieuwsgierig. Maar nieuwsgierig zijn of willen weten hoe de zaak in elkaar steekt is voor een thai een stap te ver. Onderzoeken hoe en wat is een redelijk linke zaak, want mogelijk kwets je iemand met je wijsheid. Ook als je iets zegt te weten geeft dat je dat een grote verantwoordelijkheid. En verantwoordelijk ergens voor zijn is iets wat een thai uit de weg gaat.
Iets geheel anders. Gisteren was ik in een bar en de eigenares was de bar schoonmaken, en onderwel ook bezig met eten bereiden, terwijl een in de bar werkzame dame rustig niets deed. Ik vroeg waarom er geen hulp werd aangeboden. Het antwoord zij doet nooit niets en eigenlijk moet ze weg. Waarom zeg je dat dan niet?? Omdat zij een vriendin is van mijn heel goede vriendin. En de luie dame is ook nog ouder dan ik. He, jij bent toch de baas?
Vervolgens probeer ik uit te leggen dat dit een heel groot probleem is voor Thailand. Na 5 minuten zeg ze:”Ik ben gisteren mijn oorbel verloren en laat zien dat ze er nu maar een heeft.” Einde van mijn betoog. Arme thaien, vrienden van vrienden, ouderen, etc. en waar is nauw jouw plaats.
De plaats van de Farang is simpel. Je staat niet in de Thaise Hierarchie (hoe graag sommige “kenners” dit ook willen). Je blijft ten alle tijden (ook na 35 jaar lang in Thailand wonen en werken) een buitenlander. Hoewel je soms het idee hebt dat je met 1 been in de Thaise maatschappij komt te staan blijkt 5 seconden later dat je gewoon weer de Farang bent die te gast is en niets meer dan dat.
Thai niet bang voor de dood ? Ik ken hier in Thailand een dame die besmet is met hiv door haar vroegere Thaise vriendje. Ik kan je verzekeren dat ze bang is voor de dood. Ik ken hier ook nog een dame met kanker en ook deze vrouw is erg bang voor de dood. Zij hebben er niet minder schrik van dan wij, maar ze steken het weg, zoals met alles.
Klopt Rene, ze zijn weldegelijk bang, maar stoppen het uit schaamte weg. Goed opgemerkt!