13 Thaise vrouwen in de gevangenis van Guangzhou
Guangzhou (voormalige Nederlandse naam Kanton) heeft altijd bekend gestaan als de “city of gymnastics”. De officiële naam is “Guangzhou”, omdat het zo wordt genoemd door de lokale bevolking. Het is de hoofdstad van de provincie Guangdong en ligt aan de Zuid-Chinese Zee, dichtbij Hong Kong en Macau. Het is de toegangspoort naar Zuidoost-Azië.
Guangzhou is altijd welvarend geweest. Het was een belangrijke zeehaven, die China met de rest van de wereld verbond tijdens de periode van de Zijderoute en is nog steeds één van de drie belangrijkste zeehavens in China. Vanuit Guangzhou worden vele producten geëxporteerd en is een belangrijk zakencentrum. De stad heeft moderne communicatie-middelen, een internationaal vliegveld en een ondergronds metrosysteem. Het is een drukke miljoenenstad met volop toeristische attracties zoals historische gebouwen, natuurschoon, amusement en staat bekend voor haar unieke Chinese keuken. Een Chinese zegswijze: “De bevolking van Guangzhou eet alles dat vliegt behalve vliegtuigen en alles wat vier poten heeft behalve tafels en stoelen”.
Tragedie
Guangzhou is een erg levendige stad en is een populaire bestemming voor toeristen. Maar voor 13 Thaise vrouwen is Guangzhou een droevige plaats, want de tragedie, die zij meemaken is niet iets, dat zij hadden verwacht. De meesten van de vrouwen zijn in de twintig jaar, geen van hen is de 40 jaar gepasseerd. Sommigen komen uit de Isaan (Noordoost Thailand), sommigen uit de provincie Samut Prakan. Eén van hen is pas 22 jaar en heeft onlangs een schoonheidssalon in Pattaya geopend; zij had een relatie met een jonge zwarte man. Er is een ook vrouw uit Aranyaprathet van 32 jaar, die een relatie had met een zwarte man, waarmee zij naar het buitenland reisde. Hij beloofde haar, dat zij zouden gaan trouwen zodra zij terugkwamen in Thailand.
Een andere vrouw is 33 jaar uit Bangkok, afgestudeerd als accountant, die in haar vrije tijd op Internet surfde. Weer een andere vrouw van 35 jaar komt uit Ubon Ratchathani, die een baan kreeg aangeboden in Maleisië. Zij ging samenwonen met een Fillipino, ging voor “zaken”naar Macau en haar trip eindige op het vliegveld Zhuhai airport. Het lot van al deze vrouwen ligt nu in handen van de vrouwengevangenis in Guangzhou, de rechtbank aldaar heeft 13 Thaise vrouwen ter dood veroordeeld.
‘Last hope’
Koosangkoosom Magazine werd door het Thaise Consulaat uitgenodigd mee te doen in het project “Last Hope”. Men reisde naar China om de Thaise vrouwen te bezoeken, die in Guangzhou, in de Chinese Republiek in de periode 19-21st of Juli, 2010 ter dood zijn veroordeeld. Het doel van het project is om naaste familieleden , in totaal 10 personen uit Thailand en 1 persoon uit Canada de gevangenen te laten bezoeken. Dit werd mogelijk door de samenwerking van de Division of Protection and Care of Thai Interests Abroad (Organisatie voor Bescherming en Zorg van Thais in het buitenland) en de leiding van de vrouwengevangenis in de provincie Guangdong. Het Thaise consulaat in Guangzhou werkt ook mee aan dit project. Onderdeel van het project is ook om een Thaise monnik met de gevangen vrouwen te laten bidden. Koosangkoosom Magazine is verantwoordelijk voor de publicatie naar de Thaise bevolking en heel de wereld, dat:
“Deze 13 gevangenen zijn allen beschuldigd van overtredingen in verband met illegale drugs. De Thaise bevolking moet zich er van bewust zijn, dat dit soort overtredingen zeer harde strafmaatregelen in China tot gevolg hebben. Zelfs op het invoeren van 50 gram heroïne in China staat de doodstraf. Daarom, vertrouw niemand, die je wil verleiden om drugs naar China te brengen met de mededeling, dat als je gepakt wordt, de straf zeer licht is. Wees niet zo stom om dat risico te nemen.
Koosangkoosom Magazine heeft mij de opdracht gegeven verslag te doen van dit “Last Hope” project, zodat de situatie aan het publiek kan worden geopenbaard. Ook wordt onze lezers gevraagd het nieuws zo veel mogelijk te verspreiden, zodat de Thaise bevolking niet ook rouwende “slachtoffers” worden zoals deze 13 vrouwen.
Mango’s
Op Suvarnabhumi Airport wond een moeder van één van de gevangenen zich nogal op toen haar gevraagd werd de “sticky rice and fried pork” uit haar handbagage te verwijderen. Zij werd gewaarschuwd, dat invoer van fruit en vlees in China niet is toegestaan. Toen zij op Baiyun Airport in Guangzhou aankwamen, werden haar tassen gecontroleerd en men vond nog enkele mango’s. Gelukkig voor haar werd zij niet beboet, de mango’s werden wel in beslag genomen en het was een hele toestand voor een vrouw, die nog nooit een vliegreis had gemaakt. Haar geïnterneerde dochter, wachtend op uitvoering van de doodstraf, krijgt dus niet haar favoriete Thai food tot groot verdriet van haar moeder. Maar niemand lijdt meer dan deze gevangene:“Ik ben opgesloten in de gevangenis van Guangzhou en heb mijn familie lange tijd niet gezien. Aan het eind van nog een korte periode wacht de dood voor mij. Niets is gruwelijker voor een mens om dit te moeten ondergaan.”
Haar moeder vertelde mij, dat zij nooit een aanwijzing heeft gekregen, dat haar dochter zich met drugs had ingelaten. Zij studeerde aan de universiteit af als accountant en had een goede baan bij een firma in Bangkok. Wat haar echter was opgevallen was de interesse van haar dochter voor Internet. Op een dag vertelde zij haar moeder, dat zij een buitenlandse donker-getinte man had leren kennen. De man had een relatief gemakkelijk baantje voor haar, zoiets als een secretaresse of een persoonlijk assistent om zaken te doen in andere provincies. Haar moeder vroeg haar de man aan haar voor te stellen, maar de dochter weigerde dat. En het volgende, dat zij te weten kwam, was dat de dochter was verdwenen. Later kreeg de moeder een telefoontje van haar dochter, die vertelde in de provincie Chumphon te zijn.
Dochter gearresteerd
Een paar dagen later belde haar dochter om te vertellen, dat zij in het zuiden van Thailand was en daarna kreeg zij op een avond weer een telefoontje met de mededeling, dat zij nu in New Delhi was. Haar moeder maakte zich zorgen om haar dochters verblijf in India. Zij vroeg haar dochter wat zij in India deed, maar kreeg slechts als antwoord, dat de dochter niet wist wat de man aan het doen was. De volgende dag was de dochter in Mumbai.
Er ging wat tijd overheen en de moeder maakte zich steeds meer zorgen over haar dochter, niet wetend met wie zij in het buitenland was. Tenslotte belde haar dochter om te zeggen: “Ik ben nu in China en ik ben over een paar dagen weer thuis”. En dat was het laatste wat zij van haar dochter hoorde. Nu vertelt de moeder aan mij met een zachte stem: “Ik denk, dat zij al gearresteerd was toen zij mij belde, maar dat niet aan mij durfde te vertellen”. Na een dag of 10 kreeg zij bericht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, waarin stond, dat haar dochter gearresteerd was in China in verband met een drugs-gerelateerde beschuldiging, dat zij daarop was veroordeeld tot de doodstraf en dat zij momenteel gevangen zat in Guangzhou.
Via de informatie, die ik van deze moeder kreeg over de reisjes van haar dochter, ben ik van officiële Thaise zijde meer te weten gekomen over de “drugsroute”, dat enig inzicht geeft in het transport en verkoop van illegale drugs. Heroïne komt uit Afghanistan, waar het wordt geproduceerd, dan wordt het verpakt in Pakistan en gaat dan naar India, waar het geheel wordt georganiseerd. Hieruit blijkt de reden waarom deze vrouw werd misleid om naar India te gaan. Guangzhou staat bekend als een havenstad, een heel oud handelscentrum, dat heel snel is gegroeid. De bevolking van meer dan 10 miljoen inwoners was gewend aan het communistische regime, maar veranderde van levensstijl naar hedendaagse begrippen zoals competitiedrang en een overvloed aan materiële welvaart. De drugsroute eindigt in Guangzhou, waar het gebruik van drugs tot de grote problemen behoort.
IJdele hoop
Deze 13 Thaise vrouwen zijn dus de slachtoffers van deze internationale drugstransporten. De hoop van deze 13 vrouwen, in feite van de hele wereld, is het idee van vrijlating, maar het is voor deze 13 vrouwen waarschijnlijk een ijdele hoop. Hun levens zal vrijwel zeker niet worden gespaard en de laatste hoop is dan de kans om hun naaste geliefden nog eenmaal te ontmoeten. Deze hoop wordt gelukkig realiteit.
Op maandagmorgen 20 juli 2010 werd de deur van de vrouwengevangenis in Guangdong geopend voor een groep Thaise burgers, voornamelijk bestaande uit familie van de 13 gevangen Thaise vrouwen. Verder bestond de groep uit een Boeddhistische monnik, Dusati Metangkuro, functionarissen van het Royal Thai Consulate in Guangzhou, onder leiding van Mr. Prasom Fangthong, de vice-consul en Ms. Maturapotjana Ittarong, de Directeur-Generaal, persvertegenwoordigers zoals ikzelf en een verslaggever van de krant Thai Rut.
Strikte regels
De gevangenis werd vertegenwoordigd door Mr. Loh Gua van het Ministerie voor Politieke Zaken en de directie van de gevangenis. Gevangenispersoneel opende de vergaderzaal voor een bijeenkomst waar wederzijds informatie werd uitgewisseld. Dit leidde tot de wetenschap, dat camera’s, mobiele telefoons of enig andere vorm van communicatie, waarmee foto’s of geluidsopnamen konden worden gemaakt niet toegestaan waren op het gehele gevangenisterrein.
Het werd persvertegenwoordigers verboden met de gevangenen te spreken, reden waarom de verslaggever van Thai Rut en ik gedurende het gehele verblijf in de gevangenis nauwgezet in de gaten werden gehouden. De monnik die ons vergezelde werd gevraagd andere kleren over zijn monniksgewaad aan te trekken, waarna hij gelegenheid kreeg 4 minuten met de vrouwen te praten. (Vergeet niet, dat China een communistisch regime heeft) Gedurende het hele bezoek werden de strikte regels van de gevangenis in acht genomen.
De brandende zon staat hoog aan de hemel, het is broeierig en heet weer in Guangzhou als we door de gevangenispoort naar binnen gaan. Hoewel ik wist, dat wij slechts voor een korte tijd daarbinnen zouden zijn, geeft de hitte en de hevige emoties mij het gevoel, dat de gevangenis geen plaats is voor onschuldige mensen, want het is de meest grimmige plek waar iemand kan zijn. We werden begeleid naar de vergaderzaal en zagen een aantal Chinese gevangenen op het toneel bezig met gymnastische oefeningen. Uit hun bewegingen en voorkomen leken het mij professionele atleten. (Toen ik dat terug was in Thailand en dit aan mijn kinderen vertelde, suggereerden zij, dat de atleten mogelijk waren ingehuurd voor een voorstelling. Je kunt niet weten)
Het personeel bracht de familie van de gevangenen naar een soort wachtkamer, terwijl de gevangenen in een andere ruimte op een rij stoelen plaatsnamen. Zij konden na toestemming van het gevangenispersoneel eerst spreken met de Thaise ambtenaren waaronder de Directeur-Generaal. Daarna kreeg de Boeddhistische monnik 4 minuten voor een Boeddhistische preek voor de 13 vrouwen en ik zat er stilletjes bij om slechts waar te nemen, want ik mocht niet met de gevangenen spreken.
Doodstraf
De gevangenen droegen bleekgroene hemden en lichtblauwe broeken met sokken en Chinese schoenen. Hun haar was kort afgeknipt, sommigen glimlachten, sommigen droegen een bril. Het leken meer studenten aan een universiteit in een uniform dan ter dood veroordeelde gevangenen. Dit waren dus de vrouwen, die een misdaad hadden begaan, waar in China de doodstraf op staat. Ik kon alleen maar denken wat een hartzeer het mij zou bezorgen als het mijn kind was, die daar zat.
De Directeur-generaal, Ms. Maturapotjana Ittarong, begroette de vrouwen met: “Jullie zien er wel doorvoed en mooi uit”, waarop de groep gevangenen een lachbui kregen. : Als jullie je goed gedragen, ben ik er van overtuigd, dat er strafvermindering zal volgen. Het Consulaat heeft namens jullie al een officieel verzoek tot strafvermindering ingediend. Wij doen ons best een goede relatie met de overheid op te bouwen, waarvoor Mr. Prasom al heel veel bezoeken heeft afgelegd. Het eerste goede nieuws, dat ik voor jullie heb, is dat één van de gevangenen al een strafvermindering heeft gekregen. De doodstraf is voor haar veranderd in levenslange gevangenisstraf. Voor alle anderen zullen we ons best blijven doen, dus gedraag je goed want dat maakt je positie gunstiger en dan ben ik er zeker van, dat jullie straffen ook verminderd zullen worden”. Veel van de gevangenen begonnen daarop te huilen en hun tranen liepen over hun wangen.
Monnik
Hierna kon de Boeddhistische monnik 4 minuten met de vrouwen praten en hen van adviezen voorzien. “Ik heb er 4 dagen en 4 nachten over gedaan om van de tempel hier te komen om 4 minuten met jullie te praten. Ik wil jullie er aan herinneren, dat je je leven zo goed als mogelijk moet gebruiken. Jullie hebben weliswaar fouten gemaakt, maar hebben nog steeds leven in het vooruitzicht. Doe jullie best om de tijd, die jullie nog rest zo goed mogelijk te gebruiken. Er zijn 4 dingen, die ik jullie aanraad.:
1. Blijf in goede conditie om te overleven.
2. Accepteer in gedachten de waarheid. Wat ga je doen als dit voorbij is? (Hier begonnen de vrouwen te huilen).
3. Verander jezelf in een beter mens. Dit is de eerste dag van de rest of je leven. Of je nu nog lang of kort zult leven, belangrijk is dat je dat op de juiste manier doet.
4. Probeer je leven anders in te richten.
Weldra zullen jullie je familie te spreken krijgen. Als je iets op je hart hebt, vertel het ze en vraag je familie om hulp het op te lossen. Ik geef jullie gebedsboeken en religieuze voorwerpen. Zij, die de morele principes aanhouden zullen bescherming genieten. Ik hoop, dat jullie allemaal de vrede zullen vinden. Zij gezegend!” Aan het eind van zijn preek staken de gevangenen hun handen omhoog en bedankten hem. De Directeur-Generaal vroeg de gevangenen of zij nog vragen hadden. “Nee. Wij willen onze families zien!”.
Gunst
Dit was hun enige nog resterende hoop en het zou weldra bewaarheid worden. Normaal gesproken hebben ter dood veroordeelden geen bezoekersrechten, hun wordt alleen contact via de telefoon toegestaan met een glazen muur tussen hen en de bezoekers, zodat zij elkaar wel kunnen zien, maar geen fysiek contact kunnen hebben. Terwijl zij een afschuwelijk lot ondergaan, hebben deze vrouwen een beetje geluk. De Chinese autoriteiten verlenen hen een speciale gunst. Omdat de familieleden zo ver gereisd hadden werd fysiek contact nu toegestaan en konden zij een poosje met de gevangenen praten. (Hoewel vier van de gevangenen geen familie op bezoek had.)
Het beeld van moeders, die hun dochters omhelsden, oudere broers, die de handen van hun jongere zusters vasthielden, ogen vol met tranen….gefluisterde vragen en antwoorden….liefde… betrokkenheid in deze rampzalige periode, ging alle aanwezigen aan het hart. Uitgezonderd de gevangenbewaarders, die onverschillig toekeken, want dit soort beelden zien zij elke dag. De gedachte van “”Hoe zou het zijn als mij dit overkwam? Wat zou ik doen” kwam bij mij op. Hoe kunnen we het lijden stoppen van mensen over de gehele wereld? Hoe kunnen we alle mensen gelijk laten zijn met dezelfde kwaliteit van leven? Niemand zou ooit in een situatie als deze willen terechtkomen.
De gevangenen en hun familieleden wilden nog lang geen afscheid nemen, maar hun 15 minuten gingen erg snel voorbij. Moeders moesten van hun dochters weggetrokken worden. Broers moesten vaarwel zeggen tegen hun jongere zusters, met tranen die over hun wang biggelden.
Volgens de gemaakte afspraak zou dit de enige gelegenheid zijn, dat de gevangenen hun familie zouden zien. Onderhandelingen van de Directeur-Generaal en de goede relatie, die het Consulaat inmiddels had opgebouwd, vermurwden de gevangenisdirectie en de familieleden werd toegestaan hun dochters nog éénmaal te zien. Dus de volgende dag zou nog een bezoek plaatsvinden, een onverwachte zegen voor deze arme gevangenen, wat hartverwarmend was voor alle betrokkenen.
Misleid
Ik had gelegenheid met een oudere broer van een gevangene uit de Isaan te spreken. Hij vertelde mij: “Onze ouders weten hier nog niets van en ik wil ze het ook niet vertellen, want mijn vader raakt gemakkelijk gestrest. Toen ik hier naar toe ging heb ik mijn vader verteld, dat ik het Consulaat zou bezoeken om mijn zuster te spreken, omdat zij in China werkt… Ik ga hard werken om geld naar mijn ouders te sturen en vertel ze dan, dat het van mijn zuster komt. Ik hoop heel erg, dat het Thaise Consulaat succesvol zal zijn met het verzoek tot strafvermindering, want ik geloof, dat mijn zuster en de andere vrouwen misleid werden om hier naar toe te gaan en dat zij niet schuldig zijn. Zij zijn allemaal nog zo jong! Het zijn geen grote criminelen. Ik hoop ook, dat hun goed gedrag in de gevangenis in hun voordeel zal werken en dat mijn zusters straf zal worden verminderd, zodat zij niet hoeft te sterven. Dan kan ik over 10 of 25 jaar hier weer komen om mijn zuster op te halen en naar huis te gaan.”
Thaise gevangenen
Op dit moment wonen er ongeveer 1 miljoen Thais in het buitenland, waarvan er ca. 1.000 in gevangenissen zitten over de gehele wereld. Van deze 1.000 zitten de Thais met de hoogste straffen in de gevangenis van Guangdong . Dat zijn 13 Thaise vrouwen veroordeeld tot de doodstraf. Het “Last Hope” project is de eerste in zijn soort, opgezet om Thaise gevangenen te helpen in buitenlandse gevangenissen. Dit is de eerste missie in dit project en heeft 9 maanden van voorbereiding nodig gehad. Het werd mogelijk gemaakt door het Thaise Consulaat, door de Consul-Generaal Mr. Chak Bunlong, in samenwerking met de Chinese regering. De Thaise Ambassade in Beijing coördineerde de actie onder leiding van Ms. Siriporn Wanawiriya, Ms. Maturapotjana Ittarong, de Directeur-generaal van het Thaise Consulaat in Guangzhou, de Consul-Generaal, Mr. Pitsanu Suwarnachot en Mr. Prasom Fangthong, de plv. Directeur-Generaal van het Consulaat. Van Chinese zijde waren er ambtenaren van het Ministerie van Politieke Zaken en de directeur van de vrouwengevangenis in Guangdong, Mr. Loh Gua, vertegenwoordigd bij de onderhandelingen. Ik sprak met Mr. Loh Gua, die mij vertelde:
“Er zitten op dit moment 39 Thaise burgers in de gevangenis van Guangdong, 12 daarvan zijn mannen, die zitten in de mannengevangenis van Dongguan. Er zijn 27 Thaise vrouwen in de vrouwengevangenis van Guangdong. In Guangzhou zitten in totaal 32 gevangenen, 92 % daarvan zijn veroordeeld in verband met de illegale invoer in China van drugs. De hoogste straf voor deze illegale invoer is de doodstraf. Als de rechtbank hen ter dood veroordeeld zullen zij voor hun misdaad moeten sterven. De rechtbank kan beslissen, dat zij in de gevangenis blijven totdat het vonnis wordt uitgevoerd en als zij goed gedrag vertonen is er een kans, dat hun straf verminderd wordt.”
Mr. Loh Gua vertelde nog meer aan Koosangkoosom Magazine: “De Thaise vrouwen betreft, die door de rechtbank ter dood zijn veroordeeld, zullen in de gevangenis blijven totdat het vonnis wordt uitgevoerd. Zij worden behandeld volgens internationale afspraken, zij krijgen goed te eten, medische verzorging. Doktersbehandeling en krijgen een loon voor het werk dat ze doen. Afgezien hiervan zal de gevangenisleiding voorstellen de doodstraf te veranderen in levenslang, indien de gevangenen zich tijdens het verblijf in de gevangenis goed gedragen en gehoorzamen aan de regels. Zij kunnen dan bovendien minstens 10 jaar “terugverdienen” van hun gevangenisstraf.
Thaise vrouwen
Er zitten op dit moment 27 Thaise vrouwen in de gevangenis, waarvan er 13 ter dood zijn veroordeeld. Dat waren er oorspronkelijk 11, maar we hebben zojuist vernomen, dat er nog 2 vrouwen aan zijn toegevoegd. Tien gevangenen hebben levenslang, 3 zijn veroordeeld tot 15 jaar en 1 is veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf. Eén van deze 27 vrouwen heeft aids”.
Het “Last Hope” project is een poging Thaise burgers te helpen, die in een hopeloze situatie zijn terechtgekomen. Ik heb getracht mijn plicht te doen en hun situatie onder de aandacht te brengen en ik hoop, dat dit verhaal een waarschuwing is voor de Thaise bevolking, zodat zij niet meer misleid door allerlei slechte mensen. Ik wil, dat iedereen zich er van bewust is, dat de straf voor illegaal invoeren van drugs de doodstraf is!
Nog beter voor de Thaise bevolking is, dat zij een goed leven hebben, goed eten, een goede opleiding en te streven naar gelijkheid van alle mensen. Als wij dat kunnen bereiken, is er niets dat ons leven kan ruïneren. Wij moeten beginnen met een succesvolle verwachting. Wij moeten hopen, dat de 13 Thaise vrouwen strafvermindering krijgen. Wij moeten hopen, dat de Thaise gemeenschap zich zal verbeteren, want de reden, dat deze 13 Thaise vrouwen in de gevangenis zitten is het zwakke punt in de Thaise maatschappij. En wij moeten de krachten bundelen om Thailand naar dat doel te brengen, zodat wij allen “eat well…live well”
Ik dank alle functionarissen van het Thai Consulate in Guangzhou en Witid Phaowattanasuk and Suwit Suthijiraphan from the Division of Protection and Care of Thai Interests Abroad voor hun medewerking aan dit artikel.
—
Naschrift redactie: dit artikel heeft al eerder op Thailandblog gestaan in de Engelse vertaling. Het artikel is van oorsprong in het Thais geschreven. De reden dat we het weer plaatsen in het Nederlands, is dat we dit drama onder de aandacht willen brengen van een groot publiek. Daarnaast is het verhaal nog indrukwekkender wanneer je het in je eigen taal leest.
In tegenstelling tot de andere artikelen op Thailandblog, staat het iedereen vrij om dit artikel over te nemen en te verspreiden.
Met dank aan Bert Gringhuis, die zo vriendelijk was het verhaal te vertalen.
Mooi dat het artikel nu vertaald is zodat mensen uit Nederland die niet goed Engels kunnen het nu ook goed kunnen lezen…..
Ja daar wordt je stil van. Ze wisten niet eens wat er in hun koffer zat maar mogen wel voor de consequenties op draaien. Diep en diep triest. En degene die dit veroorzaakt interesseert het allemaal geen ene moer. Want voor hem is het een kwestie van prijsschieten. Zoveel mogelijk pakezels de grens over proberen te krijgen en degene die worden opgepakt… ach daar zit zo iemand niet mee. Eigenlijk moesten ze die vent oppakken en de doodstraf geven. Maar hij zal wel clean blijven. Wat zou je doen als vader als je dochter er zo wordt ingeluisd?
Een film over hetzelfde indrukwekkende onderwerk maar dan aan Thaise zijde is “The Bangkok Hilton” met Nicole Kidman waarin ze ook als toeriste erin geluisd wordt. Ook zeer indrukwekkend en aangrijpend en leerzaam. Een aanrader om naar te kijken want het kan ook jou overkomen maar dan in Thailand.
Zero tollerantie.
Ook in Thailand kent men een dergelijk systeem.
Hartelijk bedankt Bert voor de vertaling; dat was een hele klus.
Hopelijk dringt het nu ook door tot de nederlandstalige pers.
Het is juist dat het in Thailand niet doodgezwegen is, maar naar mijn weten werd behalve in Thai Rat en dat vrouwenmagazine . waarin dat verslag van het bezoek aan die vrouwengevangenis werd gepubliceerd, er nergens aandacht aan besteed. Zelfs niet in de toonaangevende engelstalige pers, zoals The Nation en de Bangkok Post. ook al had ik hen het artikel in het engels vertaald gemaild.
Het is ook mogelijk dat na publicatie in beide thaise kranten er een ‘richtlijn’ van hogerhand is uitgegaan om er verder niet over te publiceren, om zo stille diplomatie meer kans van slagen te geven. Chinese tenen zijn lang en uiterst gevoelig voor gezichtsverlies, wat contra-produktief zou kinnen werken bij mogelijke inspanningen van de Thaise overheid om voor starfvermindering te pleiten.
Dat laatste lijkt mij inderdaad zeer waarschijnlijk.
Ik ben tegen de doodstraf en van drugs heb ik absoluut geen verstand.
Echter er zijn veel meer drugs slachtoffers dan deze 13 “onschuldigen”.
Ik heb nog nooit geld mogen ontvangen voor niets doen en ik geloof ook dat de meesten(?) toch wel wisten waarmee ze zich bezig hielden.
Hoop dat het bekendmaken van deze geschiedenis tot wat meer informatie op de Thaise markt leidt.
Kijk eens naar de film The Bangkok Hilton. Wellicht stel je dan je mening bij over het al dan niet weten wat ze doen. Ik geloof namelijk dat velen niet weten wat ze doen en erin geluisd worden.
Ik schreef: de meesten (?).
En ik denk dat de meesten het niet weten (!)
Dat denk ik ook. En wie zegt dat ze er geld voor kregen?
Ik ben in veel gevallen ook tegen de doodstraf, zeker voor deze vrouwen als erin zijn geluisd.
Maar tegen diegene die hun tickets naar China hebben betaald en van hun dus drugsrunners hebben gemaakt mag wat mij betreft de doodstraf uitgevoerd worden.
Die maken hele gezinnen kapot en deze meiden kapot en hebben daar gewoon lak aan.
Het rechtssysteem in de meeste Aziatische landen is bizar zo is mijn ervaring ook in Thailand waar er met veel geld vaak veel is te regelen. Zie voorbeeld Marissa de weduwe van Jules Odekerken die na 7 jaar nog steeds vrij rondloopt en zelfs geen borgtocht hoefde te betalen. Bij de laatste rechtszaak kwam zij met 3 advokaten maar in maart de hopenlijk laatste zitting zal dan eindelijk recht worden gesproken.
Rechters hebben hier weinig gevoelens voor verzachtende omstandigheden en het klassejustitie systeem is hier ook zeker aanwezig. Zie het 16 jarig meisje van hoge komaf die een ongeluk met 9 doden veroorzaakte. En zo kan ik nog uren doorgaan maar hoe stom kun je zijn om met drugs naar China te gaan. Zouden ze het echt niet hebben geweten? Zet mijn vraagtekens hierbij maar het zou kunnen en het is te hopen dat de organisator keihard wordt gestraft.
ik heb ook een (Thaise) dochter gelukkig is ze nog heel jong maar ik zal er alles aan doen om haar voor dit soort praktijken te behoeden. heel erg voor deze dames en ik weet haast wel zeker dat deze dames er in geluisd zijn want de Thai weten toch van hun eigen wetten hoe streng dat bestraft wordt? als zij er van af wisten hadden ze zich niet 2x bedacht maar 10x. ik hoop dat ze de echte daders te pakken krijgen en die dan even alleen laten met de familie van deze dames
Vandaag is er een interessante ‘cover story’ verschenen in de Sunday Bangkok Post, dat goed aansluit op dit verhaal over die 13 thaise vrouwen. Het verhaal gaat onder de titel van ‘OUT OF AFRICA’ over een politieraid met grote middelen in Soi 3, , ook wel genoemd Soi Africa of Soi Drugs op zoek naar drugs en Afrikanen die illegaal daar rondlopen. Voor degenen die de buurt soms bezoeken zal het opgevallen zijn dat er honderden Afrikanen, meestal Nigerianen, rondlopen. Zij bezoeken geen farangbars, snookeren en drinken bier met elkaar en zijn er niet speciaal om zich te amuseren met Thaise vrouwen. Wel zie je ze ‘ op hen inpraten, als ze ze ‘zakelijk’ ergens voor nodig hebben.. Verder lopen ze ook voortdurend met hun mobieltje aan hun oor zaakjes te regelen. Het speelt zich allemaal voornamelijk af aan de oneven sois van Sukhumvit road, van soi 3 tot soi 13. Als ik in Bangkok ben loop ik er ’s avonds altijd rond, omdat ik houd van de levendigheid van de buurt, zeer internationaal, veel pubs, bars, restaurants en natuurlijk veel mooie vrouwen; we zijn immers in Thailand. Maar er loopt ook veel gespuis rond. Nu ga ik even wat samenvatten uit het betreffende artikel. Pag 9: De toenemende rol van de West Afrikanen in de globale drugshandel is aangetoond door de U.N. Office on Drugs and Crime (UNDOC) .
Terwijl altijd Burma de belangrijkste bron was voor illegale drugshandel, zie je nu steeds meer Iraanse en West Afrikaanse (vnl.Nigeriaanse) druggangs Azie infiltreren.
En verder op pagina 9: Niet zo lang geleden gebruikten ze vaak Thaise vrouwen als drugkoeriers naar Zuid Amerika, Taiwan of China. En op pag.10 staat dat die tactiek om Thaise vrouwen te recruteren voor dat doel door de Thaise politie onmogelijk is gemaakt, (dat ik dan toch pas zeer recent!) en dat de gangs nu meer Maleisische en Filippijnse vrouwen daarvoor inzetten.
Enfin, ik heb dan weer eens naar de BP een ingezonden brief gemaild, waarom ze in het kader van deze problematiek nog nooit in hun krant iets geschreven hebben over hun vrouwelijke landgenoten, die slachtoffer daarvan zijn geworden en ter dood veroordeeld.
Zal ook wel niet gepubliceerd worden. Ben benieuwd.
De volgende dag is toch mijn (Nick) ingezonden brief in de BP gepubliceerd, maar wat gecensureerd.
De opmerking dat als men serieus de drughandel in die buurt wil tegengaan, er betrouwbare politieteams 24 uur zouden moeten patrouileren, al of niet in burger, en er tevens overal video bewaking zou moeten zijn. Een keer per jaar met veel militair vertoon met de pers er bij een raid organiseren is natuurlijk totaal ontoereikend.
Sorry, niet volledig. Die ‘opmerking’ is dus weggecensureerd in mijn brief. Maar dat zal U wel zo begerepen hebben.
waar kan ik de originele tekst in Thai vinden? ik praat er over met mijn (thai) vrienden en kennissen maar het maakt meer indruk als ze het in hun eigen taal lezen
Hoi Luckyluke, ik heb de originele tekst niet meer in mijn map zitten. Heb mijn vertaalster gevraagd hem mij te mailen als zij hem tenminste nog heeft. Even afwachten dus.
Het feit dat dit verhaal door de media niet geplaatst wordt is omdat het erg onsamenhangend en slecht geschreven is. Zelfs een eerstejaars student journalistiek zou het niet wagen zoiets in te leveren. Nu weet ik nog steeds niet hoe ze erin zijn geluisd en wat er precies gebeurd is. Het hele verhaal roept meer vraagtekens op dan dat ik als lezer antwoorden krijg. Daarnaast staan er allerlei totaal irrelevante informatie in wat de leesbaarheid nu niet echt bevordert. Erg jammer want het onderwerp is wel erg actueel en zeer zeker de moeite waard om aandacht aan te besteden. Wil je dat dit opgepikt wordt, dan moet je wel met een goed journalistiek verantwoord product komen.
En dat is dit zeer zeker niet.
Ik was mijn handen even in onschuld, want ik heb slechts de Engelse vertaling uit het Thai in het Nederlands vertaald, uiteraard zo letterlijk mogelijk.
Helaas moet ik je wat leesbaarheid, irrelevante informatie, slechte redactie wel een beetje gelijk geven, maar je kunt de essentie van dit verhaal er wel uit halen:
13 Thaise vrouwen zijn in China ter dood veroordeeld voor een drugsgerelateerde misdaad. De actie is bedoeld om die straf tenminste omgezet te krijgen in gevangenisstraf, omdat de doodstraf wel een erg zware straf is, te meer omdat de vrouwen er (mogelijk) door “grote jongens” ingeluisd zijn.
Hoe die vrouwen er dan ingeluisd zijn, zullen we pas weten als zij de mogelijkheid krijgen daarover in het openbaar te praten en dat is nu niet het geval. Ook over hoe de rechtsgang in China is verlopen is niets bekend, China geeft daar gewoon geen informatie over.
Mogelijk en zelfs hopenlijk hebben de vrouwen wel met de Chinese autoriteiten gesproken over hoe het allemaal gebeurd is en hopenlijk wordt daarmee wat gedaan om die drugsroute verder aan te pakken. Openheid en samenwerking met bv Thailand, India en andere landen is daarvoor wel noodzakelijk, maar of China daaraan wil meewerken bestaan gerede twijfels.
Tenslotte, maar niet minder belangrijk is dat de actie ook bedoeld is om te pleiten voor algehele afschaffing van de doodstraf in alle landen ter wereld. Zie daarvoor ook de vele reacties op dit blog bij zowel de Engelse als de Nederlandse tekst.
Hou in het oog dat dit oorspronkelijk uit het Thais komt, en Koosangkoosom magazine (20 baht, iedere 10 dagen verkrijgbaar met een misselijkmakend hevig ge-photoshopped zoet Thais stelletje op de cover) is nu niet echt een journalistiek hoogstaand product. Via vertaling naar het Engels, en vervolgens naar het Nederlands, is het hier terecht gekomen.
Allemaal goed en wel, Robert en Bert, en toch kregen deze journalisten als enigen toestemming van de autoriteiten om bij het bezoek aanwezig te zijn in die Chinese vrouwengevangenis.. Zo.n slecht verhaal vind ik het niet ; als je je realiseert dat er totaal niets bekend is over hoe het proces verlopen is. Dank zij het magazine Koosang Koosom is het lot van die 13 vrouwen bekend geworden, hoewel nog steeds zeer marginaal.
Bert heeft het in het nederlands redaktioneel wat meer toegankelijk gemaakt.
We weten in elk geval nu meer dan niets. Van de ‘mainstream press’ in Thailand moet je in deze zaak niets verwachten, uitgezonderd dan het dagblad Thai Rath. Heb het hele verhaal in het engels vertaald naar The Nation en de Bangkok Post gestuurd. Geen enkele aandacht werd er tot nu toe aan gegeven.
Dank zij het verhaal in Koosong Koosong weten we nu ook iets over het bezoek aan die vrouwen en de omstandigheden waarin en ook de betrokkenheid van het Thaise consulaat.
Ik heb het in het engels vertaalde verhaal indertijd ook naar de vlaams-nederlandse pers gestuurd maar geen enkele reaktie. Maar wel een verhaal in de Telegraaf over een Thaise vrouw die 250 kilo weegt en uit haar huis getakeld moest worden.
Ik hoop dat het verhaal via deze blog in de vlaams-nederlandse p[ers gaat verschijnen. Ik blijf graag geinformeerd.
Sorry, met de eersre Bert is natuurlijk Bert Vos bedoeld en met de tweede Bert Gringhuis..
Luckyluke, de originele tekst van het artikel in het thais heb ik inmiddels gemaild naar thailandkoorts@gmail, met het verzoek het naar jou te mailen.
Oke dank je zal het mijn Thaise vrienden laten lezen en hoop dat die het ook weer doorgeven aan hun vrienden zodat het hier ook bekend wordt.
Moderator: jouw reactie is onleesbaar door het ontbreken van leestekens en hoofdletters.