Lezersvraag: Zijn Thaise dames kleinzerig?

Frequent bezoek aan een arts heeft niets met Thai-zijn te maken, het is niet typische Thais. Het is een individueel en geen cultureel verschijnsel. Thais gaan gemiddeld ook niet vaker naar een dokter dan Nederlanders. Ze krijgen helaas wel te vaak en te veel medicijnen voorgeschreven. In mijn praktijk vroeger ging 50 procent zonder medicatie de deur uit.

In Nederland gaan mensen gemiddeld 4 keer per jaar naar de huisarts (die 95 procent van alle klachten zelf afhandeldd) , afhankelijk van leeftijd en geslacht gaan 20-40 procent zelden of nooit naar een arts.
Frequente bezoekers van een arts zijn onder te verdelen in twee belangrijke groepen namelijk mensen met chronische aandoeningen als suikerziekte en hart-en vaatproblemen en daarnaast mensen met psychosociale problemen. Die laatste groep zou je losjes kunnen omschrijven als mensen die niet gelukkig zijn, veel stress en problemen ervaren en daardoor allelei klachten krijgen. Dat is waar een goede huisarts en een goede echtgenoot (-ote) op moet letten en een gesprek over moet aangaat.

Gelukkige mensen lopen niet voor ieder wissewasje naar een dokter.

Natuurlijk speelt een familiegeschiedenis van frequent doktersbezoek, een zekere kleinzerigheid, te weinig kennis, en angst voor erge ziekten soms ook een rol, maar dat in overal zo.

Ik denk dat

Volgens mij is het enkel “aandacht vragen”.

Hallo Anton, lees dit maar eens , het is een bericht uit de Volkskrant,

Hoogleraar pijnbestrijding B. Crul, van de Katholieke Universiteit Nijmegen, reageert verheugd op de uitkomst van het Amerikaanse onderzoek. Zelf denkt hij al langer dat verschillen in pijnbeleving zowel een psychische als een erfelijke oorzaak hebben.Crul ziet het als een teken voor de gezondheidszorg om nog serieuzer met pijnklachten om te gaan. ‘Het getuigt van gebrek aan inlevingsvermogen en domheid om te zeggen dat mensen met pijn zich aanstellen.’Ook tandarts P. Baan uit Haarlem is ervan overtuigd dat pijnbeleving deels genetisch wordt bepaald. Baan denkt wel dat het karakter van zijn klanten ook grote invloed heeft op hun gedrag bij hem in de stoel.Laatst kreeg hij een moeder met vier kinderen op zijn spreekuur. De vader was te bang om te komen en een van de vier kinderen wilde ook absoluut niet worden behandeld. ‘Dat kan genetisch bepaald zijn, maar kinderen nemen ook veel gedrag over van hun ouders.’Ook volgens W. Blom, onderwijzer van groep 7 en 8 van de Freinetschool in Heiloo, spelen ouders een belangrijke rol bij de reactie van hun kinderen op pijn.’Ik denk dat kleinzerige kinderen te weinig aandacht van hun ouders krijgen. Als die altijd zeggen dat het wel meevalt, kan zo’n kind zijn pijn niet kwijt.’Kinderen reageren volgens Blom heel verschillend op pijn. ‘De een houdt zich groot bij een gapende wond, de ander holt bij het minste sneetje al huilend naar mij toe. De invloed van genen is nieuw voor hem. ‘Tsja, als dat zo is, spelen de ouders misschien een minder grote rol dan ik denk.’Atletiektrainer H. Kraaijenhof wil best aannemen dat pijnbeleving genetisch wordt bepaald, maar ook hij benadrukt dat er altijd een psychische component is.’De winnaar van de vierhonderd meter kan altijd nog een ererondje lopen, ondanks de enorme pijn die de aanmaak van melkzuur bij het rennen veroorzaakt. Die pijn is weg op het moment dat hij wint. De verliezer heeft zo veel pijn, dat hij meteen ter aarde stort. Dat is puur psychisch.’Atleten leren te accepteren dat pijn bij hun beroep hoort volgens de trainer. ‘Een visser op de Noordzee vindt het ook niet erg als hij nat wordt.’Hoogleraar christelijke ethiek J.-P. Wils van de Universiteit van Nijmegen ziet veel mensen met pijn. Hij doet pastoraal werk op de intensive care-afdeling van een ziekenhuis. ‘Een genetische verklaring voor pijn is fijn, maar de beleving van de pijn zal er niet door veranderen.’ Toch zet de bevinding van de onderzoekers hem aan het denken. ‘Ik zal nog voorzichtiger zijn met verwijten over kleinzerigheid.’Pijnbeleving kun je trainen, is de overtuiging van thaibokstrainer T. Harinck. ‘Ik train boksers, zodat ze beter tegen pijn kunnen bij een wedstrijd.’Maar diezelfde boksers kunnen huilen als een kind als ze kiespijn hebben. Dat heeft niets met genen te maken. Hoeveel pijn je voelt, is toch vooral psychisch.’

Jazeker Anton; ook ik moest smakelijk lachen om het artikel over de artsen in Thailand. Ook ik heb een vriendin die al diverse malen naar een clinique ging voor de meest onnozele klachten. Oogklachten veroorzaakt voor virus of bacterie werd afgedaan met een overgevoeligheid voor eieren en migraine. Telkens weer een bezoekje aan dezelfde “arts” . Exceem ontstaan door overgevoeligheid van massage-olie werd diversen malen behandeld en…………niet opgelost. De exceem werd door een dame aan de balie van de clinique met camera van de telefoon vastgelegd en met de telefoon ding de medewerkster naar de “arts” in een achterkamertje. Voorschrift: pillen die niet werken. Lachwekkend gewoon.
Ik ben van mening dat ik met mijn bescheiden kennis van zaken in Thailand een bloeiende praktijk zou kunnen runnen met gegarandeerd een veel beter resultaat.
Wat de Thai drijft om steeds weer dezelfde persoon te consulteren is mij niet geheel duidelijk….we komen er waarschijnlijk nooit achter.
Groetjes en geniet van jouw vriendin en Thailand.

JohnB.

Inderdaad Anton, dat herken ik.
Is er geen dokter in de buurt, dan gaan ze wel naar een apotheek voor een verkoudheid.
Ik denk, dat het te maken heeft met weinig kennis over lichaam en nog minder over medicijnen en hun werking. Meestal krijgen ze geen gebruiksaanwijzing mee, want dat lezen ze toch niet volgens sommige artsen, die ik erover aansprak.t

Naar een arts gaan als je ziek bent wordt daar nog aanzien als ‘slim’ en als je het niet doet of je probeert er zelf iets aan te doen wordt aanzien als ‘dom’.

Ik herken het bij mijn vrouw niet. WEL bij mijn schoonmoeder. Loopt al jaren te sukkelen met allerlei kwaaltjes waarvan de leeftijd het meeste telt.
Komt vanuit bittere armoede en nu het financieel kan moet alles ook het beste zijn.

Schoonmoeder is 78 jaar en is op. Heeft atrose ijn een erge vorm en daardoor een ietwat gebogen rug. (zeg maar een beginnende bochel).
Komt volgens mij ook door het altijd naar de grond kijken omdat ze letterlijk altijd aan het zoeken is.
Verder heeft zij last van verlatingsangst omdat mijn twee zwagers met hun gezin en bedrijven in Bangkok wonen en wij pendelen tussen Nederland, Jomtien en Utaradit.

Verder heeft moeders last van hoge bloeddruk en dan heb ik het over 176 – 120 bij 86 b/m.
Maar moeder eet heel gezond hoor. Een grote fles maggi in de week toegevoegd aan al haar eten is heel normaal.

Maar de dokters en de bezoeken.
1. Huisarts is slecht want huisarts zegt ik kan niet doen U moet minder zout gebruiken en de Atrose is leeftijd gebonden. Rekening 100 bath of zo
2. Orthopedist in Staatsziekenhuis in Uttaradit is heel slecht. Geeft maar 1 soort tabletten en advies. Wil gezien de leeftijd niet opereren. Rekening met medicijnen, bloedonderzoek, bloeddrukmeting en ECG . rekening 240 bath.
3. Prive kliniek in Uttaradit van een broer en zus welke uit een heel rijk nest komen en voor de hobby en mensgerichtheid een praktijk hebben. ECG, Bloeddruk, Bloedonderzoek, Echo, Roentgen, Uitleg over wat te eten en wat NIET (GEEN ZOUT). een dieet meegegeven en steun en drukkousen voor geschreven. Rekening iets van 400 bath. Was dus al beter. Moeders volgt het dieet dus niet, Draagt geen steunkousen want die knellen, Gewoon doorgaan met foute leefwijze. Dus klachten blijven en dan maar naar een ander ziekenhuis.
4. Militair ziekenhuis in Uttaradit. Zelfde onderzoeken, Ongeveer zelfde advies als de orhtopeed. Maar rekening 300 bath. Moet wel een slecht ziekenhuis zijn??????
5. Naar een particulier ziekenhuis in Pitchanulok. Is 2 uur heen, 2 uur terug en 2 uur wachten.
Bloeddruk meting, ECG, Gesprek, Medicijnen (paracetamol) meegegeven en een nieuwe afspraak. Kosten 2200 bath. Volgens mijn vrouw HEEL slecht onderzoek.

Volgens moeders was dit het beste ziekenhuis waar ze ooit geweest was??????????

Wij mijn vrouw en ik hebben het opgegeven. Wij hebben moeders gezegd dat als zij NIET luistert naar de orthopeed en het militair hospitaal ze het zelf maar moet doen.

Maar helaas de afspraak is al gemaakt dus binnenkort weer naar Pitchanulok. Oh niet met ons. Oudste zoon komt dus speciaal over vanuit Bangkok om met moeders naar pitchanulok te gaan. Wij zitten nu in Italie 🙂