Even naar de Nederlandse Ambassade

door: Pim Hoonhout

Na zoveel jaren Thailand ben je er al aan gewend geen draaiboek te maken.

Zodoende veel voorbereidingen getroffen om alles zoveel mogelijk op rolletjes te laten lopen, voor het op naam zetten van een pleegkind. De 13e wisten wij al dat de overheidsinstanties gesloten waren, dus op die dag met de inmiddels beruchte kamikaze 15 persoons VAN op naar Bangkok.

Bij het Victory monument aangekomen kregen wij al het gevoel op een vergaderplaats van de maffia te zijn beland. Gelukkig had ik met een medewerker van het paleis afgesproken dat deze mij zou gidsen. Deze woont aan de andere kant van de rivier maar door de chaos was het toch twee uur rijden.

In de morgen vroeg vertrokken, met naar beste weten alle papieren in orde. Dus bij het gouvermentsgebouw werd ons al snel duidelijk gemaakt dat ik een stempel van de Nederlandse ambassade miste.

Dat was om 10.00 uur, snel de ambassade gebeld of ik daar terecht kon omdat in de morgen bekend was gemaakt dat een leider van de Reds was neergeschoten.
Via een bandje kregen wij te horen dat de ambassade tot 17.00 uur open was. Op naar de ambassade! En ja hoor, eenieder die het gebied in wilde moest zich inschrijven, via mijn connectie kregen wij voorrang om met een bromfietstaxi naar de ambassade te gaan.

Het was ongelooflijk dat je geen mens op straat zag over lege parkeerplaatsen snelden de bromfietsjongens in zeer korte tijd naar 15 Soi Tonson. Daar aangekomen waren wij blij twee levende wezens in een kogelvrij hokje bij de ingang van de ambassade te zien zitten.
Daar stond keurig in het Engels op het raam aangegeven dat de ambassade gesloten was.
In het Thais kon mijn begeleiding te horen krijgen dat het voor onbepaalde tijd is.

De brommerjongens bleven tot ons geluk nog even wachten, anders hadden wij naar veilig gebied moeten marcheren. Ze vroegen wel 300 Thb voor het ritje van vijf minuten maar laten wij dat maar zien als gevarengeld.
Tenslotte van hun excursie hebben wij ook met eigen ogen de gevaarlijk uitziende wegversperringen bekeken, die in mijn ogen met een tank geen 30 seconden stand houden.
Het benodigde stempel zal er hopelijk eens wel komen.

Terwijl doodsbericht van de leider van de Reds binnenkwam zagen wij de soldaten met van angst vertrokken gezichten naar de barricaden gestuurd worden.

Intussen zit ik weer lekker thuis te genieten aan de rand van mijn zwembad. Het reisje waar ik een dag voor had uitgetrokken zijn er drie geworden zonder resultaat.

Thailand blijft Amazing en ik wil er nooit meer weg.

.