Klimaattop in Europa (lezersinzending)

Onze tuin, of liever gezegd het stukje grond achter ons huisje, is vergeven van de viezigheid. Toen we er kwamen wonen was het een dorre boel met veel kale, droge grond, een paar struiken, één boom en wat bananenplanten.

Andries en ik hebben grote zakken vol troep eruit gehaald. Het was alsof het alleen maar gebruikt werd als een soort vuilnisbelt. De variatie was dan ook groot; glas in diverse vormen, heel en in stukken, plastic, steengoed en andere gebruiksvoorwerpen.

Iedere keer dat we een stukje omspitten komt er weer het nodige naar boven. Ook na regen zie je stukken glas glinsteren en plastic zakken aan de oppervlakte komen. En we wonen hier al zo’n twee jaar.

Overal langs de wegen zie je afval liggen, omdat mensen uit het raam gooien wat ze niet meer nodig hebben. Roman doet dat ook; ik trouwens ook steeds vaker. De mentaliteit is jezelf verlossen van wat je niet meer nodig hebt, maar dat niet doen waar andere mensen er last van kunnen hebben. Dus zodra er iemand kan zien dat je iets dumpt, houd je je in. Even verderop is er zeker weer een mogelijkheid.

De onbekende derde is belangrijk, dat het niet goed is voor de natuur of het klimaat dringt niet tot de meeste mensen door. Daarom worden de her en der geplaatste afvaltonnen, meestal blauw, vooral gebruikt om huisafval in te doen, dat iedere dag (meestal ‘s nachts) wordt opgehaald.

In de steden zie je weinig vuil op straat. Logisch, want er zijn veel mensen. Maar in de bosjes is het raak, want daar kan je vrij onopgemerkt je afval kwijt.

Grote bedrijven zijn er wellicht wel mee bezig. Zo wordt er steeds vaker gevraagd of je een plastic tasje wilt. Sommige grote supermarkten geven ze alleen als het niet anders kan of vragen er geld voor (meestal 1 Baht = 2,5 cent).

Luchtvervuiling

Ook daar denken de meeste mensen niet over na. Ja, als er vieze lucht is, draaien mensen hun raampjes dicht. Dat gaat dus over direct last hebben van wat er op dit punt om je heen gebeurt.

Blijkbaar is het leuk, of reuze stoer om met je voertuig een rookspoor achter te laten. Wat oudere dieselauto’s en vele aftandse brommers kunnen er wat van. Broem, broem voor het stoplicht en dan vol gas optrekken. Soms is er dan een zwarte wolk van tientallen meters lang. Dat stinkt zo dat je onmiddellijk maatregelen neemt.

Maar ook mindere macho’s rijden in of op voertuigen die een hoop viezigheid produceren. Wat moet je anders? Een nieuwe of andere tweedehands is onbetaalbaar en je wilt of moet toch ergens heen.

Zo zijn er de kraampjes op wielen. Een gewone brommer met een zijstuk eraan gemaakt, waar van alles wordt verkocht. En als een jongetje zegt ALLES, nou dan bedoelt ie ook echt alles. Allereerst zijn er de rijdende restaurantjes, de ijs en drankverkopers. Maar ook goederen worden met deze wagentjes aan de man/vrouw gebracht. Het meest bijzondere vind ik de matrassenverkopers. Nee, geen gewone, wel die kunnen worden opgevouwen.

Je inkomen hangt ervan af en dus rijd je door tot het echt niet meer anders kan. Overigens is dat ook de oorzaak van in ontbinding geraakte vervoersmiddelen. Brommers zonder licht, als je geluk hebt nemen ze een zaklamp mee. Zelfs auto’s zonder, maar dat is gelukkig een uitzondering.

Watervervuiling

Komt het water rechtstreeks uit de bergen naar beneden gestroomd, dan wordt het weleens gedronken of gebruikt om te wassen. Zodra er een huis langs de stroom staat, kan je dat wel vergeten. Sloten en kanalen in de steden, ruiken steevast vies. Ga maar eens met de boot door Bangkok varen, je schrikt je wild.

Ook aan de kusten vind je veel aangespoelde dingen, naast wat men er achter heeft gelaten. Bij een beetje toeristisch strand wordt een en ander wel opgeruimd. Al is dat tijdens de pandemie minder het geval.

Geluidsoverlast

Het valt op dat mensen veel geluid maken, muziek hard aanzetten of hard praten als ze dat aan de orde vinden. Op onmogelijke tijden geluid produceren hoort er gewoon bij. In een van de vele hotels waar ik gelogeerd heb, werd vroeg in de morgen de omgeving schoongemaakt. Hard pratende werklui (is dat woord ook vrouwelijk?) die hun werk doen. Ik werd er wakker van. Trouwens ook thuis in Krabi, van de vuilnisophaaldienst die ‘s morgens om de hoek de blauwe tonnen komt legen, met alles dat ernaast is gezet (als je geluk hebt) of gesmeten.

Onze buurman draait de volumeknop open als hij daar zin in heeft. Meestal niet midden in de nacht, gelukkig. Toen Roman hem ooit vroeg om het wat zachter te zetten, omdat hij een massageklant had, werd hij zo boos, dat ze zeker een half jaar niet tegen elkaar gesproken hebben.

Voor COVID-19 hadden we last van een pas geopende bar die tot diep in de nacht muziek draaide. Zeker 100 meter van ons vandaan, zodat ik me afvroeg hoe hun buren ermee omgingen

Thaise mensen raar?

In heel Azië zie je vergelijkbare taferelen en ik vermoed dat dat in vele delen van de wereld niet anders zal zijn. Thais zijn er gewoon niet mee bezig. Al lees ik geen inheemse kranten, ik kan me niet voorstellen dat de aandacht voor de klimaattop in Glasgow ook maar enigszins in de buurt komt van wat je erover in Nederlandse media leest.

Mijn conclusie is dat het milieu iets is voor rijke mensen, rijke landen en rijke werelddelen. Men heeft er hier gewoon het geld niet voor om het tot het bewustzijn te kunnen laten doordringen. Hiermee is het een luxeprobleem. Wij krijgen reclamespotjes te zien om mensen te stimuleren geen plastic rietjes meer te gebruiken. Onze overheid verbiedt het weggeven van plastic tassen bij verkoop.

En hier? Er zijn in dit grote land zelfs geen snelwegen van meer dan een paar kilometer lang. Ga je dan het overheidsgeld besteden aan milieu-issues? Het lijkt mij de komende vijfentwintig jaar onwaarschijnlijk.

Pas als de rijkdom gelijkelijk verdeeld is over de wereldbevolking kan het anders worden, maar daar zitten wij, het rijke deel van de wereld niet op te wachten. Ik zie dat ook de komende 25 jaar niet wezenlijk veranderen.

Ingezonden door Martin van Iersel