De bruiloft van Thaise neef Jack (vervolg)

Na de huwelijksceremonie in het dorp in de provincie Kalasin volgde de dag daarop het officiële bruiloftsfeest in Khon Kaen.

Het feest werd gegeven in het Phi Phi hotel. Hierbij denkend aan de eilandengroep verwachte ik dus een fraai hotel op een even zo fraaie locatie. Toen we Khon Kaen binnenreed werden we geloodst naar het treinstation van Khon Kaen, niet echt de locatie die ik in gedachten had, maar goed. Even verder op moesten we links een steegje in en reden het parkeerterrein op naast het Phi Phi Condotel.

Het hotel had veel onderhoudsachterstand, zoals zo vele panden in Thailand. Het hotel deed de naam duidelijk geen eer aan. Na enig zoeken werden we uiteindelijk naar de voorzijde gestuurd. Daar lag de rode loper op een marmeren vloer al voor ons uitgerold. Bij het uitrollen was duidelijk niet aan de veiligheid van de bezoekers gedacht, want al bij de eerste stap op de treden gleed de loper onder onze voeten weg. De weg dus maar vervolgd langs de rode loper.

Boven stond het bruidspaar ons al op te wachten. Eerst moesten we onze wensen voor het kersverse bruidspaar in het gastenboek schrijven. Ik had de bril niet bij mij, dus op het gevoel “Congratulations”  en “Wishing you a happy marriage with lots of love, luck and understanding” geschreven. Dat onze wens onleesbaar zou zijn, was mij duidelijk, maar de wetenschap dat onze neef geen Engels spreekt, laat staan leest en begrijpt stelde ons toch gerust.

We kregen zoals gebruikelijk een klein geschenk overhandigd; dit keer een paar leuke kleine borrelglaasjes. Helaas is er in Thailand geen borrel te krijgen, dus gaan ze in de kast bij de overige verzameling nutteloze cadeautjes. Hebben we weer wat om zelf weg te geven.

Na deze plichtpleging werden we door het bruidspaar opgewacht voor de gebruikelijke fotoshoot. Wat mij meteen opviel is dat de bruid er heel anders uitzag dan ik mij van de vorige dag kon herinneren. Voor mij stond een Thaise schone in een schitterende witte bruidsjurk. De Thai zijn toch echte kunstenaars met make-up. Het kan natuurlijk ook zijn geweest dat mijn zicht de dag daarvoor wat was vertroebeld na het nuttigen van een paar glaasjes laukauw. In ieder geval vond ik nu dat mijn neef Jack een goede keus had gemaakt en met die sinsot van 50.000 baht vond ik de bruid weer ondergewaardeerd.

Voor de fotosessie was een fraai decor gebouwd met bloemen en veel glimmende materialen. Gelukkig hebben ze geen raven in Thailand, want anders was er weinig van het decor overgebleven. Wij moesten naast het bruidspaar plaats nemen en er werden wat foto’s gemaakt. Als gewaardeerde oom en tante moesten we ook nog eens apart op de foto.

Hierna mochten we de zaal betreden. We waren een van de eersten, dus konden de tafel uitzoeken. Vanwege mijn nicotineafhankelijkheid hebben we een tafel vlakbij de uitgang genomen, zodat ik slechts een paar passen hoefde te nemen om mijn nicotinehonger te kunnen stillen. Op de tafels stonden al een paar flessen “naam plauw” (drinkwater) en een doos Blend 256 te pronken. Die laatste zou in ieder geval de (oor)pijn van de avond verzachten, want er zouden ongetwijfeld weer veel karaoke talenten het podium betreden.

Ik keek eens om mij heen en kon alleen maar concluderen dat het zaaltje er keurig uitzag, hoewel het wel redelijk krap was om te manoeuvreren door het grote aantal tafels. Traditie getrouw was er ook hier geen dansvloer te bekennen. Het valt mij altijd weer op dat daar waar wij graag van de gelegenheid gebruik maken om wat van onze overtollige vetkwabben van ons af te rock en rollen, de Thai altijd strak aan de tafel blijven zitten, terwijl dansen toch een hoog aanzien heeft in Thailand. Waarschijnlijk heeft dit tot doel om zoveel mogelijk van de aangeboden spijzen en spiritualiën te kunnen genieten; tenslotte moet het geschenk in de bekende envelop wel te gelden worden gemaakt.

Terwijl wij werden vermaakt door een ingehuurde entertainer, liep de zaal gestaag vol. Opvallend was het grote aantal Thaise schone dat binnen liep. “Zouden dit allemaal exen zijn van Jack?”, vroeg ik aan mijn vrouw. Jack stond namelijk bekend als een echte rokkenjager. Voor het oog viel er dus veel te genieten en ik nam mij direct voor weer eens wat vaker met mijn neef op stap te gaan. De dames zagen er ook allemaal goed gekleed uit. Niet, zoals vaak, in zelf gemaakte japonnetjes in de meest afgrijselijke kleurencombinaties, maar allemaal in trendy jurkjes met bijpassend schoeisel en uiteraard volop voorzien van accessoires. Mr. T van de A-team zou hierbij in het niet vallen. Inmiddels werden onze glazen goed bijgehouden want de dorst moet worden gelaafd om de kas te spekken.

Toen de zaal vol zat werden de gebruikelijke plichtplegingen afgerond. De ouders van de bruid en bruidegom kwamen het podium op om zich voor te stellen en vertelden hoe gelukkig zij waren dat hun kinderen elkaar hadden gevonden. Uiteraard werd ook het bedrag van het sinsot weer genoemd en de hoeveelheid goud de bruid droeg.

Daarna was het de beurt aan het bruidspaar. Ze vertelden wat anekdotes van en over elkaar en vertelden, voor de onwetenden onder de gasten, hoe ze elkaar hadden ontmoet. Dat was uiteraard in een van de uitgaansgelegenheden in Khon Kaen, waar het, ondanks de duisternis, meteen liefde op het eerste gezicht bleek te zijn. De bruid geloofde ik wel, maar de woorden van Jack trok ik in twijfel gezien zijn reputatie op vrouwengebied.

Zoals ik hem ken, gaat het bij hem toch met name om het vleselijk genot en komt het geestelijk genot, na financieel genot en andere gemakken van het huwelijk ergens op de onderste plaatsen. Ze straalden in ieder geval veel geluk uit en zagen er schitterend uit in de gehuurde bruid- en bruidegombekleding en daar gaat het op zo’n dag toch om.

Na alle toespraken en speeches kon het feest in volle omvang beginnen. Het eten werd aangerukt. Evenals de vorige dag werden de gasten overvloedig voorzien van overheerlijke schotels. Het was weer een lust voor de smaakpapillen. Ook de glazen bleven goed gevuld en dat was maar goed ook; de eerste deelnemers aan de “Voice of Khon Kaen” stonden namelijk al te trappelen om op te treden.

Mijn familie liet zich daarbij ook niet onbetuigd. Helaas hebben wij veel miskende talenten in de familie en die grijpen dit soort gelegenheden dan ook meteen dankbaar aan om voor het grote publiek hun zangtalent te tonen, nog altijd in de hoop dat er een gehoorgestoord impresario in de zaal aanwezig zal zijn. Tijd voor een sigaartje dus.

Buitengekomen was er weer een fotoshoot aan de gang; al de dames die mij ieder die avond waren opgevallen werden op de gevoelige plaat vastgelegd. Als enige buitenlander werd ik algauw betrokken bij dit feestje. Omringd door veel Thais schoon liet ik mij in de meest ongedwongen houdingen vastleggen; George Clooney zou jaloers op mij zijn geworden.

Uiteraard meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de relatie van deze dames tot het bruidspaar te peilen. Het bleken allemaal collega’s van de bruid. Jack had het weer voor elkaar; hij kan zich de komende tijd weer laven uit de “hoorn des overvloed”. Ik ben ervan overtuigd dat hij geen personeelsfeest van zijn kersverse echtgenote zal overslaan.

Rond de klok van twaalf begon het aantal gasten af te nemen. Een uur daarvoor was de laatste dis opgediend: een heerlijke fruitsalade. Wat overbleef waren een aantal die-hards die zich tegoed deden aan de resten Blend 256 en hierdoor inmiddels al immuun waren voor het laatste geschal van een aantal standvastige karaokeka’s.

Een aantal van die “die-hards” herkende mij als de buitenlander van de lauwkauw van de dag daarvoor en wilden mij betrekken bij het legen van de flessen. Met een ferme handdruk en hoofdpijn veinzend heb ik maar snel afscheid genomen: voor ons tijd om naar huis te gaan.

Tekst: Hans Hilhorst