Moordzaken uit de porseleinkast (deel 2 en slot)

Nadat ik, na een aantal keren, was uitgekeken geraakt op het Miami Hotel en het onvriendelijke Chinese management, verhuisde ik naar de Crown in soi 29 op Sukhumvit. How low can you go. We spreken over 1995. De vorige eeuw dus.

De Crown

De Crown werd ook door Chinezen gerund. Het was (is?) een peeshotel, waar je aan twee kanten kunt inrijden en je auto achter een gordijn kunt parkeren. Op de begane grond waren ‘shorttime’ kamers, zonder ramen, maar aan alle muren en het plafond spiegels. Ik heb daar eenmaal in geslapen, toen de kamers op de bovenverdieping allemaal vol waren. Met jetlag en zonder daglicht raak je je besef van tijd helemaal kwijt.

Als ‘ouwe hippie’ had ik meer met eenvoudige hotels en guesthouses, dan met sterren hotels. Maar als afvoerputje van de samenleving scoorde de Crown tamelijk hoog. In de afgeleefde coffeeshop, waar een blind paard geen schade kon aanrichten, zaten altijd twee politieagenten met de Chinezen te gokken. Zodra ze hun geld kwijt waren, stapten ze op de motor, waarschijnlijk om wat bekeuringen uit te delen, want ze waren meestal vrij snel weer terug om verder te gokken.

Onder de gasten bevonden zich regelmatig drugsverslaafden. Het personeel verkocht hen heroïne en andere drugs, waarna ze de politie tipte, die vervolgens binnen viel en de klanten wat geld kwam afpersen. De dope kreeg het personeel dan weer terug. Een win-win situatie. Dit even om de sfeer te schetsen.

Overdag ging ik vaak op bezoek bij vrienden, die in Soi Sri Bumpen, een zijstraat van Soi Ngam Dupli. Het buurtje was vroeger een backpackers omgeving. Wel bekend van het Malaysia Hotel, dat tijdens de Vietnam oorlog veel werd bezocht door Amerikaanse militairen voor R&R doeleinden.

Later werd het een hippie hotel en het was na de renovatie erg in trek bij onze homofiele medemens. Inmiddels was de buurt overgenomen door ladyboys, hoeren, pooiers en andere criminelen, die hun werk vonden op Patpong. Gezellig.

De Boston Inn

Een van mijn vrienden woonde in de Boston Inn. Ook van Chinese eigenaren, maar ernstig verwaarloosd en waarschijnlijk gekraakt. Of er nog elektriciteit was, weet ik niet, maar in ieder geval geen water. Hij had een mooie kamer op de begane grond (de enige verdieping, die nog in gebruik was) met een badkuip. Daar heb je weinig aan, als er geen water is. Er was achter het gebouw nog wel een zwembad en een tappunt om emmertjes voor het doorspoelen van de wc te halen.

In dezelfde straat was een café annex guesthouse, waar we vaak een biertje gingen drinken. De tent werd gerund door een Belg (laten we hem Gaston noemen), die naast bier ook andere verdovende middelen verkocht. Dit alles onder toezicht van de politie, die in een kamer achter het café een paar gokkasten exploiteerde.

De zaak werd een beetje penibel, toen in een van de kamers een overleden junk werd aangetroffen, die een overdosis had genomen. Gaston werd gewaarschuwd, dat dat niet nog een keer moest gebeuren, want dat hij dan in de problemen zou komen. Toen dat enige tijd opnieuw gebeurde, hebben ze om die reden het lijk versleept naar beneden en onder een stapel kartonnen dozen gelegd, in een zijstraat.

Hoe en waarom Gaston werd opgepakt en, na enige tijd in de gevangenis te hebben verbleven, het land werd uitgezet, weet ik niet. Misschien nog een lijk? Driemaal is scheepsrecht. Ik kwam hem een paar jaar geleden tegen, toen hij met vakantie in Pattaya was. Oude verhalen uit de sloot gevist. Hij werkte inmiddels in Antwerpen, in de haven en het ging goed met hem.

Resort Lolita

Ik weet niet hoe het in de rest van Thailand gaat, maar op Koh Samui kregen bij erfeniskwesties de meisjes (en de jongens, die niet wilden deugen) het land aan het strand. Dat was niets waard. Daar groeide behalve kokospalmen niets. De populaire jongens kregen de vruchtbare plantages in het binnenland. Inmiddels is het strandland een vermogen waard, als gevolg van het toerisme.

Zodoende had Lo een enorm stuk grond aan zee in Maenam verworven. Toen het toerisme opkwam, bouwde ze een aantal eenvoudige houten bungalowtjes. Aan een toerist werd gevraagd welke naam ze voor het resort zou kiezen. Omdat ze Lo heette, lag de de naam Lolita voor de hand. Niet bekend met de dubbele betekenis en de roman van Nabokov (1955) werd de naam van het resort dus Lolita.

Het resort liep als een tierelier en Lo, die nauwelijks de lagere school had afgemaakt, werkte zich drie slagen in de rondte van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Oude bungalows werden afgebroken en nieuwe, luxere gebouwd. Er werd veel verdiend en ze werd, als ze naar de bank was geweest, door de directeur van de bank thuisgebracht. Een goede klant zeker.

Kerstdiner

In 1999 was ik er op bezoek, bij vrienden die daar logeerden. Mijn vrouw en ik werden door Lo uitgenodigd voor het kerstdiner met zang en dans. Omdat wij in Lamai logeerden en niet met een slok op ’s avonds laat op de brommer naar Lamai terug wilden rijden, bood Lo ons een (gratis) bungalowtje aan om te overnachten.

De volgende morgen bij het ontbijt ontmoetten we een wat oudere vrouw, die bij ons aan tafel kwam zitten. Ze heette Marian de Gariga (waarschijnlijk haar artiestennaam). Ze bleek een succesvolle componiste van muziek. Voornamelijk reclamedeuntjes, zoals: ‘Een lepeltje Completa in je koffie, maakt je koffie heel kompleet.’ Ook maakte ze tunes voor Radio Veronica.

Ze was door een en ander behoorlijk bemiddeld geworden. Marian was uitgekeken op Nederland en wilde zich op Samui vestigen en mede door een goede kennis, Hans Vermeulen (Sandy Coast), in Maenam terecht gekomen, waar Hans woonde. De broer van Lo had wel een stukje land in de aanbieding. Aangezien je als buitenlander geen land op je naam kunt krijgen, waren er twee mogelijkheden. Een lease contract van 30 jaar of het oprichten van een company. Aangezien je bij een company constructie als buitenlander maar 49% van de aandelen mag hebben, had je (toen in ieder geval ) zes of zeven Thaise medeaandeelhouders nodig voor de overige 51%. Meestal werd dat geregeld door een advocaat, die wat personeelsleden als mede-eigenaar ronselde.

Marian vertelde een verward verhaal over mensen, die haar daarbij zouden helpen. Een Duitser, maar die vertrouwde ze niet echt en een Nederlander, die vaker met dat bijltje had gehakt. Ik vond het een tamelijk troebel verhaal en waarschuwde haar voor criminelen en oplichters.

Aangezien ik zelf ook op zoek was geweest naar een stuk land en/of huis op Samui, had ik zoveel horrorverhalen gehoord, dat ik heel achterdochtig was geworden. Ze sloeg de waarschuwing in de wind. Toen ik haar zei dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten en als je niet uitkijkt, je zo van de weg wordt gereden, antwoordde ze lachend: ‘Ik sta mijn mannetje wel.’

Zes maanden later werd ze vermoord en in een deken gerold, dicht gebonden met elektriciteitsdraad, gevonden in haar tijdelijke woning. Waarschijnlijk was het plan haar in zee te dumpen, maar werd ze gevonden, voordat plan kon worden uitgevoerd.

Heel snel werd de behulpzame Nederlander B. gearresteerd. Hij ontkende, maar reed wel in haar auto en had met vervalste handtekeningen drie miljoen baht van haar bankrekening gehaald. Volgens B. was dat geld om materialen te kopen, voor de bouw van haar huis. Of B. de moord heeft gepleegd, medeplichtig was en/of Thaise handlangers had, is nooit boven water gekomen. Hij werd veroordeeld tot 7 jaar gevangenisstraf, die hij moest uitzitten in Surat Thani.

De zoon van Marian, die geen zin had zich in een Thais wespennest te steken, deed afstand van zijn rechten. Wat er met het geld en overige bezittingen is gebeurd, weet ik niet, maar ik heb zo mijn vermoedens.

Jaren later

Jaren later las ik op internet een verhaal over deze zaak. Een Nederlandse dominee, die Nederlandse gevangenen in buitenlandse gevangenissen bezoekt, had zich voor het karretje van B. laten spannen, want B. was onschuldig en erg zielig. Dominee had een idealistisch advocatencollectief in Nederland ingeschakeld, om te proberen de zaak te heropenen of om te proberen hem de straf in Nederland te laten uitzitten.

Hoe dat verder is verlopen, weet ik niet. B. moet inmiddels al weer jaren op vrije voeten verkeren. Ik hoop wel, dat ze hem definitief de toegang tot Thailand hebben ontzegd.

Ingezonden door Porseleinen Olifant (Pseudoniem)