Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op Koh Phangan.
Dat ik nooit fiets, is bij mijn vrienden wel bekend. Mijn lichaam heeft er een soort natuurlijke weerstand tegen.
Als ondermaatse middelbare scholier fietste ik elke dag 18 km heen en 18 km terug, tussen thuis en school. De loodzware soms scheefzakkende kunstlederen boekentas op de bagagedrager. Wat was ik blij toen ik 16 werd en een brommertje kreeg. Later toen ik hele kuddes grijzende echtparen in matchende outfits over de dijk voorbij zag leuteren, wist ik het zeker…ik fiets nooit meer.
Daarom verslik ik me in mijn koffie als een goede vriend voorstelt om een fietstoertje op Koh Phangan te doen. Nee, natuurlijk niet, is mijn eerste reactie. Maar hij kijkt beteuterd en legt uit dat het maar een heel klein eindje fietsen is en dat het vooral sightseeing is en dat er comfortzadels op de fietsen zitten en dat er een bezemwagen met regenjasjes en insectenspray en zonnebrandcreme en fruit en water meegaat.
Ik heb een zwak moment, ik stem toe, ik heb meteen spijt. Met een big smile wordt door mijn vriend beslist dat we de “explorer” tour vandaag gaan doen. Ik voel me verslagen. Een golf van paniek overspoelt me bij de gedachte aan klotsende oksels, verzuurde benen en de met zweet gevulde bilspleet. Een 4 uur durende 18 km lange martelgang. Welke gek bedenkt nou zoiets??? Zelfs mijn bevallingen duurden in mijn beleving een stuk korter.
Natuurlijk vind ik het leuk om te weten wat er allemaal met die kokosnoten gebeurd op het eiland en hoe het werkt op de lokale school en op het politiebureau en zo. Maar ik wil gewoon niet fietsen.
Er gaat een mail de deur uit, die de gevreesde activiteit vast moet leggen. Troosteloos drink ik mijn koffie bij Bubba’s. Hoe gaat dit aflopen? Ping, er is mail. Van koh phangan bike tour. Het antwoord luidt:
Hi Els, no explorer tour today.
Hoogspanning vloeit uit mijn lichaam. Ik ervaar een haast onbeschrijfelijke opluchting. Meteen denk ik terug aan die keer dat ik exact hetzelfde voelde.
Jaren geleden toen ik bij de postcodeloterij kaartjes had gewonnen voor een concert van die vreselijke André Rieu. Om een voor mij nog steeds onbegrijpelijke reden heb toen ik die kaartjes dankbaar in ontvangst genomen. Ik weet dat daarna de dag van het concert als een zwaard van Damocles boven mij hing en mijn gemoed bezwaarde.
Het gevoel dat mij overspoelde toen ik hoorde dat Andre Rieu ziek was geworden en dat de concerten tot nader orde waren uitgesteld……precies datzelfde gevoel ervaar ik nu ook. Opluchting in zijn meest pure vorm, heeeeerlijk.
Met dit heerlijke gevoel verlaat ik mijn goede vriend, ik stap op de scooter en rijd bevrijd de bergen in. Na 18 km geen klotsende oksels, verzuurde benen en een met zweet gevulde bilspleet, maar nog steeds een gevoel van vrijheid.
Ik betrap mezelf erop dat ik keihard zit te fluiten….. de weense wals…en ik zie mezelf zitten…samen met mn moeder…..bij het uitgestelde concert van Andre Rieu …….wat hebben we genoten…….
Jammer Els dat je niet gelijk een nieuwe boeking hebt gedaan. Het is goed voor je beenspieren. Ik fiets ook geregeld in Thailand en als ik me daarna laat masseren dan krijg ik altijd complimentjes van de massagedame dat ik zulke gespierde benen heb. Later bij mijn biceps krijg ik weer een complimentje. Most Thai men no have!! Ik vol me dan net Popey de zeeman of de broer van Epke Zonderland. En dat allemaal zonder Thaise spinazie te hebben gegeten.
Prachtig verhaal – ik kom hier in Thailand niet verder dam 10 km op de fiets 😉
Mooi verhaaltje. Laat het fietsen maar over aan wielrenners en personen die levensmoe zijn in het Thaise verkeer. Zelf kom ik als ik in Thailand ben niet verder dan een kilometer of 10 wandelen per dag. Voor de rest neem ik wel een (motor) taxi.
Leuk verhaal, leuk gedetailleerd. Ik haat juist het fietsen in Nederland, ten eerste het weer wat nooit te vertrouwen is, de te smalle fietspaden waar je zenuwachtig wordt voor elke aanstormende scooter die met hoge snelheid voorbij wil. Al die stoplichten die voor fietsers eindeloos op rood blijven staan en daar sta je dan te wachten in weer en wind. Dan de gecompliceerde verkeers situaties waar je even de tijd moet nemen om uit te zoeken waar de fietser z’n weg moet zien te vinden. Dan al die kleine rotondes en verkeersdrempels en wegversmallingen en palen die in het wegdek zijn geplant.
Ik sta gepakt en gezakt klaar om naar Thailand te gaan, het ‘platte land’ wat best een beetje heuvelachtig mag zijn maar alleen wat lokaal verkeer om me heen. Ik wil er ’n goede fiets gaan aanschaffen en weer gaan fietsen omdat het zo goed is voor geest en body. Of zal ik het maar beter uit mijn hoofd zetten?
Gewoon een fiets kopen! Hier heb je al een goede mountainbike of racefiets vanaf zo’n 20.000 Bath (daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren). Mijn ochtend 10 km doe ik op een Team mountainbike van ca. 18.000 Bath (in de Isaan, Sawang Daen Din). Fiets een beetje aan de kant op de weg en de auto’s racen je met zo’n 80 tot 100 km/u voorbij… Maar het is te doen!
Nee Rentenier,
Zet het niet uit je hoofd. Het is de leukste manier om je te verplaatsen. Krijgt leuke reakties en goed kontakt met de Thai, want ze zien jou niet als de “rijke” farang, die hier komt profiteren van ’t goedkope leven hier.
Ik leeft per jaar bijna 6 maanden in de Isarn, heerlijke grindweggetjes, bijna geen herrie en verkeer, altijd ’n windje naar gelang je snelheid. Je zweet pas wanneer je stilstaat. En wil je bergen; trek naar het Noorden, mooie touren rondom Chiangmai. Dé specialist daar is ongetwijfeld Etienne Daniels van “Clickandtravel” hij verwend je op fietsgenot als de beste.