Geland op een tropisch eiland: Nam Tok en de watervallen van Than Sadeth

Els van Wijlen verblijft met haar man ‘de Kuuk’ in op Koh Phangan. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op het eiland.

Taallesje Thai-Nederlands:

Na(a)m = water en Tok = vallen
Namtok = waterval

Vandaag is een bijzondere dag…..ik doe sportief.
 De sportschoenen worden uit de mottenballen gehaald en uitgeklopt, je weet maar nooit wat er allemaal in is gekropen. Het waterflesje gevuld, een snelle legging aan en gaan met die banaan.

Op de scooter naar Than Sadet National Park. Voor een mooie hike langs een waterval met op de top een fantastische viewpoint.
 Het is kwart voor 4, bewolkt, niet te heet, de omstandigheden zijn ideaal.
Jaren geleden heb ik ‘m ook gedaan, en ik weet dat het pittig is, maar te doen. Een half uurtje berg op klauteren.

Bij de ingang van het park staat dat de viewpoint 600 meter is….o…. ik dacht van meer.
 Het eerste stuk gaat best, er is een trap dus dat valt mee. Halverwege ben ik toch al buiten adem. 
Het tempo naar beneden en rustig verder lopen. Ik hoor mezelf al zwaar ademen, voel de verzuring en het is heet…

De trap stopt, er is nu een smal paadje, overwoekerd met boomstammen, luchtwortels en overhangende takken. Logisch, ik loop tenslotte midden in de jungle. Net liep ik langs het bord dat de kleine waterval aanduidt……..geen druppel te zien.….
 Verder omhoog…pfffffffff.

Het pad is smal, ik moet klimmen en klauteren en ik kom bij de plek van de grote waterval volgens het bord…. ook hier geen water….de Nam tok is kurkdroog.
 Maar ik ben hier niet voor de waterval, maar voor mezelf, om die luie spieren eens flink aan het werk te zetten.
 En werken moeten die spieren, de beenspieren, armspieren, er wordt gewerkt aan de souplesse. Mijn longen hebben het heel zwaar.

Ik krijg het superheet, mijn hoofd ontploft en er is zweet, veel zweet, het gutst. Het duizelt, het voelt aslof ik wel 6.000 meter heb geklommen. Zo meteen krijg ik een hartaanval, oh, oh, wat doe ik mezelf aan. Niet opgeven, doorgaan!!!

Eindelijk, daar is licht, ik leef nog en de top is bereikt. Ik ben mezelf niet meer…ik ben Nam Tok.
Het water stort door diepe geulen en sleuven in brede stromen langs mijn hele lijf aan de voor- en aan de achterkant naar beneden. De Namtok van Than Sadet is in zijn gloriedagen maar een pisstraaltje vergeleken met mijn waterval.

Maar ik zit op de top en het uitzicht is geweldig, ik geniet en droog een beetje op.
 De terugweg is easy…. alleen opletten dat ik in mijn enthousiasme niet te hard ga en naar beneden stort.

Ik verheug me nu al op de douche thuis. Ik heb het toch maar mooi gedaan!

Helaas….als ik thuis kom, is er geen stroom. 
Niks aan de hand ik ben niet kieskeurig, in deze toestand is een koude douche misschien nog wel lekkerder. Snel kleed ik me uit en ik zet de kraan aan.  Pech…..
Mijn douche is net zo droog als de zojuist beklommen waterval.

Natuurlijk; zonder stroom, werkt ook de waterpomp niet. En dan is er ook geen naam om te tokken. Shit, daar sta ik dan in mijn blootje, zweterig, plakkerig en ook erg dorstig…. Ik twijfel geen moment, sla mijn sarong om, loop naar de koelkast, pak een koud biertje, leg mijn vermoeide lijf te rusten in de hangmat en wacht geduldig tot de stroom het doet.

Verkoelend vocht heerlijk…slok slok tok tok
.

Ondertussen is er een tropische regenbui losgebarsten. Het water tokt er op los dat het een lieve lust is.
 Net op het moment dat ik bedenk om dan maar in de stromende regen te gaan staan, schiet de stroom aan.
Gauw naar binnen om van deze luxe te genieten. De douche op maximaal!

Ik sluit mijn ogen en waan mezelf midden in de jungle onder de grote NamTok van Than Sadet.