Gelukkig gaat het dagelijks gesprek in het dorp niet over corona, er zijn dan ook geen corona besmettingen. Dat zou ook weleens met de temperatuur te maken kunnen hebben, we tikken gemakkelijk boven de 40 graden Celsius aan, al dagen achterheen.
Het gesprek in het dorp is de afgelopen weken ongeveer in deze volgorde veranderd, als eerste de vraag heb jij de 5.000 baht al gekregen en kan je nog ergens drank kopen? Corona is nooit een belangrijk onderwerp geweest, voor zover ik het kan volgen. Het gesprek van de dag gaat nu over de watervoorziening. Er komt zeer beperkt water uit de kraan. En de vrees is, dat als er deze week geen regen valt, de voorziening geheel stopt. Gelukkig hebben wij onze eigen watervoorziening, maar om nu het halve dorp bij ons te laten douchen zie ik ook niet zitten. Hoewel vroeger was een badhuis in Nederland ook heel gewoon.
Als ik het mijn vrouw voor zou stellen om de mensen bij ons te laten douchen en iedereen 20 baht te laten betalen voor een douchebeurt, zal ze vast gelijk ja zeggen. Dus zeg ik voor mijn dagelijkse rust op het erf maar niets over deze mogelijkheid. Hoewel met sommige bewoners van het dorp wil ik best wel samen onder de douche.
De gezondheidszorg, vergeleken met andere omliggende landen, is ook best goed geregeld. Zoals mijn vrouw in december merkte toen ze met spoed dezelfde dag werd geopereerd aan een acute blindedarmontsteking. Na de operatie, een week ziekenhuisverblijf en met een rekening van 20.000 baht nog een koopje ook. Toch geeft dit ook een gerust gevoel voor een farang bij een opname, eventueel met corona complicaties. Alleen denk ik dat dan het prijskaartje met een paar extra nullen, iets hoger uitkomt. Maar het is dan wel weer een fijn gevoel, dat je achteraf nog zelf de rekening kan betalen.
Zo’n tien jaar geleden hebben wij een dochter gekregen doordat de moeder, die bij ons inwoonde, gewoon met de noorderzon is vertrokken en de baby bij ons achter heeft achtergelaten. Al die jaren is ze nooit terugkomen of heeft nooit contact met ons opgenomen. We hebben de moeder nu via Facebook kunnen achterhalen, nadat iemand ons op haar internetprofiel had gewezen. Zelf hebben we nooit actief naar haar gezocht, zo zie je maar, internet geeft veel prijs. Ze heeft een nieuw bestaan ergens in Noord Thailand opgebouwd en heeft een gezin met twee kinderen. We hebben onze dochter gevraagd of ze contact wil met haar biologische moeder, maar voor haar is het een vreemde vrouw en ze wil zeker geen contact. Misschien over een aantal jaren, we zullen zien.
Na al die jaren dat ik in Thailand komt blijf ik mij toch over sommige dingen verbazen. Zoals met heel weinig regels kunnen in mijn ogen best complexe problemen worden opgelost, zoals met onze dochter.
Andere zoals de belachelijke negentig dagen melding voor farang blijft wel weer bestaan. Hoewel met corona straks achter te rug en de opkomst van digitaal is dit ook een kwestie van tijd.
Groeten vanuit de rijstvelden van Piet
Hier in het dorp zijn een paar tappunten en een paar mensen die een diepe put hebben en water komen brengen. (tegen vergoeding)
Als u een eigen tappunt hebt met voldoende water, zou u misschien kunnen overwegen, een (gratis?) tappunt voor het dorp, of de buurt te worden.
Geen water hebben om je te wassen, de vaat te doen, of je kleren te wassen is toch wel een heel vervelende situatie.
Beste Piet, Leuk verhaal, dank je wel. Bijna aan het einde van je verhaal heb je een – mijns inziens — rake opmerking over de 90 dagen waaraan wij – vreemdelingen- moeten voldoen en dat terwijl de Immigratie al genoeg over ons weet.
Vanmorgen ben ik met een Nederlandse vriend, die hier bijna dertig jaar woont, naar Chiangmai gereden om weer te voldoen aan die vermaledijde 90 dagen regel. Ik wist niet beter of wij moesten daarvoor naar Promenada, een groot winkelcentrum dat op sterven na dood is. Ik had nog eens gekeken op de website van het Immigratie Bureau om te zien of wij werkelijk in Promenada moesten zijn. Jawel, onder het Hoofd “Locaties” staat Promenada nog steeds aangegeven. De overdekte parkeerplekken stonden vol en hier en daar brandden lichten. Toch twijfel! Een jonge Thaise vrouw die ons eerst scande, vertelde ons dat wij naar het Immigratie Bureau (Airport) moesten gaan.
Al vlak voor de ingang staat een bord met de tekst 90 days report, Drive Thrue. Je rijdt naar binnen, gaat links af en aan de linkerzijde van het gebouw is er een open loket. Je blijft zitten in de auto en je geeft het formulier TM47 samen met je paspoort aan de officier? van de Immigratie. Deze man heeft geen uniform aan, maar is casual gekleed. Hij spreekt Engels, heeft gevoel voor humor, is goedlachs,kortom voor ons, maar naar ik aanneem ook voor anderen, is dit wat wij niet gewend zijn van de behandeling van sommige medewerkers van de Immigratie. Een plezierige belevenis. Zouden wij nu voor vol worden aangezien? De tijd zal het leren.
Dat formulier hoeft niet eens. Gewoon paspoort met je witte adresbriefje er in
Mijn vriendin moest voor dringende reden naar “Isaan”.
De heenrit van 7 uur verliep zonder problemen, het regende stevig, dus geen controles.
In haar dorp amper mensen met mondmaskers
Iedereen als vanouds bij elkaar op bezoek.Wel hutje mutje druk bij de BAAC ( boerenleenbank).
Hier, waar iedereen iedereen kent, geen enkel coronageval, zelfs geen opname in de dorpskliniek.
Op de terugreis vandaag een controle, maar de dienders vonden ons niet interessant, dus gewoon doorrijden.
In het dorp van mijn schoonfamilie in Isaan was er ook zo’n kind achtergelaten bij de oma. Dat kind was niet weg te slaan uit de buurt van mijn moeder die samen met ons op bezoek was en mijn moeder probeerde ermee te converseren maar natuurlijk was de taal een hinderpaal. Wedeelden natuurlijk de lekkere pralines die we maagebracht hadden voor de schoonfamilie maar het kind sprak nooit. Waarschijnlijk door het trauma dat het opgelopen had door haar moeder die er alleen vandoor gegaan was.
Wat ik later vernomen heb is dat, eens dat kind oud genoeg was om te werken haar moeder haar terug is komen ophalen in het dorp!!! een SCHANDE!
Ook dit is Thailand…
Dat gebeurt vaker in Thailand.
Zo gauw de kinderen geld kunnen verdienen, kunnen de ouders zich hun vergeten kinderen opeens weer herinneren.
Overigens worden kinderen vaak bij de grootouders ondergebracht, dat is niet ongewoon, want vaak moeten beide ouders werken om rijst op de plank te krijgen.
Dat levert voor zover mij bekend normaal gesproken geen trauma’s op, ik ken er persoonlijk in ieder geval geen voorbeeld van.
Kinderen worden er inderdaad dikwijls opgevoed met een generatie verschil zijnde niet de ouders dan wel de grootouders.
Op zich vind ik dat geen slechte keuze. Jonge mensen kunnen zich helemaal wijden aan hun taken en geld verdienen en blijven genieten van het jonge leven. Eénmaal ze zelf oud zijn en niet meer hoeven te werken kunnen ze zich op hun beurt bezighouden met niet hun kinderen dan wel hun kleinkinderen op te voeden.
Nou, mijn vrouw was zo’n kind. De oudste dochter van de familie mocht naar school (zoiets als een huishoudschool), maar de twee jongere zussen moesten vanaf hun 14e gaan werken. Dus mijn vrouw moet al ruimschoots 32 jaar haar ouders ondersteunen! En dat houdt niet op. Steevast aan het einde van de maand begint haar moeder (die nog vrij jong is en zelf ook nog kan werken) weer zachte druk uit te oefenen, zodat mijn vrouw weer schuldgevoelens krijgt en zich een slechte dochter vindt wanneer ze niets stuurt.
Ze wordt niet met rust gelaten en dat zal pas gebeuren wanneer moeder niet meer leeft.
Als dat geen trauma is?