PICHAYANON PAIROJANA / Shutterstock.com
Mijn vrouw en ik deden vrijwilligerswerk als leraar Engels in de Isaan-streek en daar overkwam ons het volgende tijdens een, naar we dachten, gewone werkdag.
We hadden ons dus gewoon voorbereid op wat lesjes aan de kinderen van deze uiterst vriendelijke basisschool, daar tussen de rijstvelden. Het zouden 3 à 4 lessen worden, verdeeld over de dag, zoals we gewend waren. Deze school was een van de mooist gelegen scholen en de kinderen waren heel vriendelijk en leergierig. Ze hielden best van een geintje, maar ze wilden ook veel leren.
Zoals gewoon gingen we eerst naar de Ban Ton school van Rattana en daar kwam de echtgenoot van de directrice ons halen om naar zijn school te gaan (hij was daar directeur). Tot zover verliep alles zoals gepland. Maar er waren wel erg weinig kinderen deze keer…….eigenlijk alleen maar kinderen van leerjaren 1,2 en 3 en een paar groteren uit leerjaar 6 die eigenlijk wat uit de toon vielen. En vreemd genoeg werd ons ook niet verteld naar welke klas we moesten gaan lesgeven. We zaten maar wat af te wachten in de lerarenkamer.
Na ongeveer een half uur kwam de collega die normaal gesproken op deze school Engels zou moeten geven (ze kon evenwel praktisch geen woord Engels uitbrengen) ons per vertaalcomputer (heel veel te koop in Thailand…) vertellen dat we “We go distant” gingen doen en of we mee wilden komen naar de schaduwrijke ruimte onder de school waar alle kinderen verzameld zaten en waar het met die hitte het best uit te houden was.
Daar zaten alle kindertjes, netjes in rijen op de grond te wachten op de dingen die komen zouden. Een van de leerkrachten begon een verhaal te vertellen (in het Thais uiteraard, waar we dus niets van konden begrijpen) en er werden een paar liedjes gezongen en een dansje gedaan, maar een echte schooldag leek het niet.
Woottisak / Shutterstock.com
Toen kwam de aap uit de mouw. We gingen op een soort schoolreisje. Alle kinderen zouden een wandeling gaan maken, een soort speurtocht onder leiding van die grotere leerlingen, en wij zouden meegaan als begeleiders, samen met de overige collega’s.
Daar hadden we met onze kleding niet op gerekend. We hadden geen wandelschoenen aan, ik had mijn pet niet bij me en het was al erg warm om half tien in de ochtend. Maar wij zouden met de auto gaan, bleek toen. Er verscheen een auto met open laadbak en daar werden bakken en manden vol eten en drinken ingeladen en of we maar tussen al dat eten wilden plaats nemen. Deze cateringwagen ging vooruit en de kinderen gingen wandelen.
Enkele keren werd er onderweg gestopt en kregen de kinderen iets te drinken of te eten en werd er gezongen en gedanst, maar ook werd de eerst fles Mekongwhisky door de leerkrachten geopend… Het ging steeds dieper het platteland op en uiteindelijk belandden we in een dal aan de oever van de Chi-rivier.
Daar werd alles uitgeladen en gingen we uitgebreid picknicken. Wij namen plaats op grote rieten matten , de schoenen moesten dus uit, want dit was de ‘eetkamer’. En de kinderen gingen iets verderop samen zitten eten. Die hadden van thuis hun eigen rijst meegenomen en kregen van ons de daarbij behorende curry, vlees en fruit.
Opeens kwam lerares Engels vertellen: ‘children … song…’. Leuk dachten we, ze gaan een liedje zingen voor ons, maar nee hoor, (het taalprobleem ten voeten uit) ze bedoelde dat wij een liedje moesten aanleren aan de kinderen… Welk liedje dan?? We wisten het niet en we konden zo gauw ook niets bedenken. Dan maar een yell verzinnen ter plekke (en voorzien van een heuse choreografie, jawel!!!!)
En niet lang daarna schalde door het rivierdal onze yell: Do you like it? Yes we do!!! De kinderen werden steeds enthousiaster en het werd zowaar een succes. Ze konden niet ophouden. Een week later, toen we weer op deze school kwamen, begonnen de kleintje zodra ze ons zagen gelijk weer te yellen…..
……ik moest later de tekst voor lerares Engels wel even opschrijven……. want dat was toch wel erg moeilijk ……
Ingezonden door: J. Vermooten
– Herplaatst bericht-
Leuk verhaal, maar het is, helaas, inderdaad nu no steeds treurig gesteld met de kennis van het Engels. En dat terwijl 98 % van de wetenschap in het Engels wordt afgehandeld, ook door chinezen….
Bestrijd niet dat 98% van de wetenschap in het Engels wordt afgehandeld. Maar denk dat 98% van de Chinezen geen Engels kent. Dat is mijn ervaring in China. Dan praat ik niet over lager opgeleiden, maar over hogere ambtenaren (directeur-Generaal e.d.) alles gaat via een tolk.
Om te beginnen is het best een leuk verhaal, Maar wat de kennis van Engels in Thailand betreft, kan ik alleen herhalen wat ik reeds in dit blog geschreven heb.De goed opgeleide Thais spreken uitstekend engels, (ook de schoolkinderen, Maar dan wel die welke op privéescholen gaan). degenen die geen opleiding hebben gehad, kunnen zich verstaanbaar maken. Zelfs in het allerhoogste Noorden van Lanna kon men mij in het engels te woord staan.
Dus zo duister is de toekomst in Thailand niet.
Waar ik woon – in Takhli, Nakhon Sawan – spreekt omzeggens niemand een woord Engels. Enkel de tandarts en mijn vriendin! Zelfs jongeren kunnen geen eenvoudige zin produceren.
Geweldig toch, maar ook niets bijzonders. Zo gaat het in Isan. Ik heb ervan genoten.
Lees telkens dat het slecht gesteld is met de kennis van de Engelse taal in Thailand.Zal dit zeer zeker niet ontkennen.Lees verder dat de buitenlanders welke Engelse les geven in Thailand zich nogal gefrustreerd voelen als ze geen Thai verstaan.Misschien toch een idee om zelf ook wat Thai te leren als men in Thailand verblijft?Wel zo makkelijk als je een en ander verstaat.
De gemiddelde Thaidame die in het nachtleven haar geld verdient,spreekt na een half jaar beter Engels dan de meeste middelbare scholieren. Dit zegt genoeg hoe miserable het gemiddelde onderwijs op dit gebied is in Thailand.
Tja zo gaat het in de Isaan,de leraren kunnen er niets aan doen,de leerstof wordt opgedragen door de regering helaas. In April kom ik weer en probeer de kinderen meer Engels te leren.Maar het blijft zeer zinvol om dit te doen.
Ik sta zelf voor de klas in Thailand in een speciaal, relatief duur Engelstalig programma. De bedoeling is dat leerlingen zo dagelijks les krijgen van een (near) native speaker. Mijn leerlingen spreken redelijk tot zeer goed Engels, maar dat kan niet gezegd worden van de overige leerlingen, die de pech hebben van Thaise docenten les te krijgen. Veel van hen hebben een zeer beperkte taalkennis en leren de leerlingen zelfs fouten aan.
“What does mean OTOP?” is serieus de grammatica van een lerares die het werk al tientallen jaren doet en doe ze haar leerlingen onderwijst.
Met zulke, weliswaar goedwillende maar onbekwame, docenten is het niet gek dat de vreemde taalkennis zwaar achterblijft in vergelijking met de meer geïndustrialiseerde landen.
Thailand heeft zo nog een lange weg te gaan.
Na mijn theoretische test, meer dan 20 sessies, en 2 weken praktische test tijdens een “summer camp” op Koh Pangan, keerde ik ook met volle moed terug naar Isaan waar ik me in verschillende scholen ging aanmelden als kandidaat leerkracht met mijn TEFL diploma met zeer mooie slaagcijfers. De directie bleek telkens enorm geïnteresseerd en vroeg me om enkele proeflessen. Graag gedaan! Tijdens deze lessen werd ik constant gefilmd door o zovele leerkrachten….en de kinderen hadden er pret in en leerden spelenderwijs. En de directie was ook enthousiast…tot wanneer het aan kwam op een financiële vergoeding…want dit was een onoverkomelijk probleem…Ik zou wel een “habbekratsje” kunnen krijgen maar ik zou dan ook wel mee mogen op de geweldige meerdaagse trips die de school organiseerde voor de leerkrachten. Dàt hoefde nu net niet voor mij want ik was gekomen om de kinderen wat te leren, niet om op uitstap te gaan. De video’s van mijn proeflessen werden gebruikt om subsidie aan te vragen…de directeur van de school toonde me met veel trots zijn nieuwe Toyota Fortuner (hij had al twee andere wagens)…En zo werd mijn enthousiasme gekelderd…
Tsja jullie kennen ongetwijfeld deze ? https://www.youtube.com/watch?v=Tvxi9fKbaQg
Ik sluit mij aan bij Danzig. Ik ken diverse docenten Engels in Thailand. Op een enkele daargelaten (o.a. mijn Thaise vriendin die docent Engels is) is hun kennis van de Engelse taal zeer beperkt, terwijl de meeste toch een Masters of Bachelors hebben gehaald op een Thaise universiteit. En dat zegt ook weer iets over het niveau van het taalonderwijs op de universiteiten in Thailand.
Als je een gesprekje aangaat met een docent Engels op de school waar mijn vriendin (ik kom er weleens) werkt en je vraagt ietsjes verder dan het bekende straatje om de hoek dan verstomt het gesprek begeleid door grote vragende ogen.
Aan de andere kant worden regelmatig contacten van native speakers Engels op deze school niet verlengd, omdat zij de nodige onderwijspapieren niet hebben, alleen een TEFL, en daar red je het vaak niet mee (in 120 uur een certificaat halen dat geldig is om Engels te geven) of ordeproblemen hebben o.a. vanwege gebrekkige kennis van de Thaise taal. De Thaise docenten die Engels geven hebben wel de knowhow voor klassenmanagement, didactiek en pedagogiek.
Ook het Thaise onderwijs ligt overigens onder vuur door het wereldwijde probleem van de mobiele telefoon in de klas.