Je maakt van alles mee in Thailand (27)

Bangkok in 1968

De eerste kennismaking met Thailand is voor elke bezoeker iets bijzonders. Bloglezer Paul beleefde het als jonge varensgezel aan boord van een koopvaardijschip in 1968, meer dan 50 jaar geleden. Hij schreef voor onze serie een aantal herinneringen op en het is een prachtig verhaal geworden. De mooiste zin in dit verband is toch wel de uitspraak van de kapitein: “In Bangkok is het makkelijker om de kakkerlakken van boord te houden dan de Thaise meisjes!”

Dit is het verhaal van Paul

Mijn kennismaking met Thailand in 1968, 17 jaar oud

Mijn vader heeft zijn hele leven bij de Marine gewerkt, waarvan 9 jaar in Indonesië en mijn halfbroer negen jaar. Vele verhalen uit de hele wereld hoorde ik thuis, dus was het wel logisch, dat ik ook wilde varen. Dat militaire van de Marine stond mij echter niet zo aan, maar er was ook nog zoiets als de koopvaardij. Dat leek mij wel wat.

Op mijn veertiende zat ik op de ULO, ik was een slechte leerling. Ik kon het wel, maar ik wilde het niet, ik wilde reizen, varen, de wereld zien. Eindelijk kreeg ik mijn moeder zo ver dat ik van de ULO af mocht, want ik wilde naar de Lagere Zeevaartschool in Rotterdam. Maar het ongelofelijke gebeurde, ik werd afgekeurd, mijn ogen waren te slecht. Ja, wat toen?

Na een paar korte baantjes kwam ik als 15-jarige in Hilversum terecht bij Grand Hotel Gooiland. Wat een pracht en praal en daar wilde ik wel werken. Dat kon, ik werd chasseur – bellboy heet dat in Thailand- en ik kreeg een prachtig uniform aangemeten. Omdat Hilversum de stad van radio en tv in Nederland was, logeerden hier vele beroemde mensen, waaronder Marlene Dietrich en een Japanse popgroep met waanzinnig veel koffers, en ik maar sjouwen. Jean Fournet, een beroemde Franse dirigent, had hier zijn vaste kamer. Ik keek mijn ogen uit en leerde ook mijn eerste talen spreken: na vier keer gevraagd te worden “where is the breakfast room”, wist ik ook dat weer.

Maar het willen varen bleef knagen en na ruim een jaar verliet ik het mooie hotel, en ging op zoek naar een baan op een boot. Ik kwam terecht in Rotterdam bij de VNS, de Vereenigde Nederlandsche Scheepvaartmaatschappij. Zij voeren hoofdzakelijk op Zuid en West-Afrika, maar ook op het Midden en Verre Oosten en Australië. De vloot bestond uit vele vrachtboten, waarvan alle namen op -kerk eindigden, en een paar passagiersboten die op Zuid-Afrika voeren.

Mijn eerste boot werd de Bovenkerk, drie maanden naar de Perzische Golf, maar wel met een grote omweg, want het Suezkanaal was gesloten door de oorlog van Israel met zijn buurlanden. We moesten dus helemaal naar de zuidpunt van Afrika rondom Kaapstad varen en aan de andere kant weer naar boven, dat was een maandje extra varen.

Toen wij terug waren hadden mijn collega’s en ik afgesproken op het kantoor van de VNS om te kijken of er werk was. Wij hoorden daar toen, dat er een boot was die op het Verre Oosten voer, de Koudekerk. Daar was altijd een Aziatische bemanning aan boord geweest, maar zou nu weer met een Nederlandse bemanning gaan varen. Bij mijn oudere collega’s, die al eens naar het Verre Oosten waren geweest, liep het water uit hun mond, dit is een droomreis, stappen, stappen en nog eens stappen. Maar er was nog maar één plek vrij, en ja hoor, die kreeg ik, wow!

Het is maart 1968, ik ben nu 17 jaar oud, we verlaten Rotterdam met de Koudekerk, voor een reis van zes maanden. Meteen de eerste nacht komen we in het Engelse Kanaal in aanvaring met een Deens vrachtschip, waardoor er een enorm gat in de zijkant van onze boot ontstaat. Van alle kanten komt er hulp, wij worden naar een Franse haven gesleept voor een twee weken durende noodreparatie.

Iets later dan gepland arriveren wij in Port Kelang, Maleisië. Ik zal nooit vergeten, dat wij de dag erop met nog wat jongelui met een klein bootje de jungle invoeren om lekker te zwemmen. Toen onze agent dat hoorde werd hij lijkbleek, het zat daar vol met slangen en krokodillen,

Tweede stop was Singapore, zo schoon als het daar nu is, zo vies was het toen met  open riolen langs de weg. Het was wel een mooie plek om belastingvrij, dus goedkoop camera’s, radio’s, horloges, enz. te kopen.

Na een weekje Singapore varen we naar Bangkok, over de zandbank de rivier op, naar de douane bij Paknam, Samut Prakan. Maar niet alleen de douane komt hier aan boord, ook handelaren met hun handel en hele horden met prachtige Thaise meisjes. Ze varen allemaal lekker mee naar de haven van Bangkok, Khlong Toei. Ik herinner mij nog dat de kapitein, die veel in Bangkok was geweest, zei: “In Bangkok is het makkelijker om de kakkerlakken van boord te houden dan de meisjes!

We bleven twee weken in Bangkok liggen, containers waren er nog niet, dus alles ging in en uit het ruim met eigen laadbomen of die van de kade. Vele meisjes, die een partner hadden gevonden bij onze bemanning, bleven gewoon die twee weken aan boord. Ik weet nog goed, dat er elke zaterdag door de kapitein werd geïnspecteerd of de hutten wel goed schoongehouden werden, daar deed hij witte handschoenen voor aan. Ik had mijn vriendin weggestuurd voordat de kapitein kwam, maar was 1 ding vergeten. Toen de kapitein mijn kledingkast opentrok, hing die vol met jurken en damesbloesjes. De kapitein keek mij aan, lachte, maar zei verder niks

Elke avond gingen we de wal op, niet ver weg bij de haven waren allerlei disco’s en barretjes. De grote favoriet was de Mosquito Bar met livemuziek. Een grote Singha kostte daar 19 Baht en de hele nacht open. De ingang van de bar was bovenaan een steile trap waar een enorme grote Thai als portier stond. Als je vervelend of dronken werd, dan pakte die grote Thai je op en werd je zo de trap af gedonderd.

Vlakbij was er nog een zeemansclub met een Nederlandse manager, daar gingen we s’middags nog wel eens wat eten en drinken

Drie keer ben ik na deze reis op deze manier weer in Bangkok geweest, maar veel van Bangkok heb ik toen dus niet gezien. Dat kwam later pas als toerist. Het waren geweldige belevenissen, maar na deze reizen ben ik gestopt met varen.