Je maakt van alles mee in Thailand (116)

De ouderen onder ons kennen het begrip “schoolzwemmen” nog wel. Met de hele klas op de fiets naar het openbare zwembad om de kunst van het zwemmen te leren. Of dat nog altijd gebeurt betwijfelen we, maar in Thailand is schoolzwemmen waarschijnlijk toch wel iets onbestaanbaar.

Bloglezer Peter Wesselink bezoekt regelmatig een zwembad bij hem in de buurt. Met enige regelmaat vist hij er een Thais kind uit, waarschijnlijk gered van een wisse verdrinkingsdood. Opmerkelijk in het verhaal is, dat hij vaak door vaders geattendeerd op een kind in nood, vaders, die vrijwel zeker zelf niet kunnen zwemmen.

Dit is het verhaal van Peter Wesseling

Badmeester in Thailand

Toen we nog op ons oude adres woonden, bezocht ik vrijwel dagelijks ’t zwembad van ’t Ban Chiang hotel. Tot groot genoegen van Cherry spreek ik de naam van dit hotel nog steeds verkeerd uit. Het schijnt te klinken als Olifantenhotel en hoewel ik deze dieren dagelijks zie, zijn ze zelden te gast in dit hotel. Als Cherry dan weer ‘ns in de lach schiet, laat ik haar “een schitterende herfststorm in Scheveningen” zeggen, zodat de stand direct gelijkgetrokken wordt.

Het zwembad heeft een eenvoudig karakter, maar voldoet aan ’t doel: men wordt behoorlijk nat en het koelt lekker af. Er is ook een kikkerbadje voor de allerkleinsten, waarin ’n centimeter of 20 water staat. De iets meer gevorderden kunnen in 50 centimeter badderen en de gediplomeerden genieten van pakweg 150 centimeter.

Ik word aangesproken door een man die zich op de kant bevindt. Het merendeel gaat in Thai, maar een enkel woord Engels is ook te ontwaren. Ik zal even de beste vertaling weergeven:

“Pardon mijnheer, ik zie dat u fijn aan het zwemmen bent. Daarom voel ik me enigszins bezwaard uw plezier te onderbreken, maar ik heb een situatie opgemerkt waar ik als vader van mijn zoon nou niet bijzonder vrolijk van wordt. U moet namelijk weten dat de zwemlessen volgeboekt waren, waardoor mijn zoon voorlopig verstoken blijft van de noodzakelijke instructie. Dat dit een serieus gemis is, blijkt uit het feit dat het nu een minuutje geleden is dat mijn zoon voor het laatst ademhaalde. Hij is een paar meter vanaf uw huidige positie gezonken. Zou u de moeite willen nemen hier even aandacht aan te schenken?”

Hoewel de Thaise mens zich over het algemeen nergens druk over maakt, kon ik uit zijn gebaren opmaken dat hij zich zorgen maakte over de toekomst van zijn zoon. Ik besloot daarom onder de waterspiegel op zoek te gaan naar het ventje. Ik vond hem tamelijk snel, plukte hem uit het water en zette hem – omdat het gewicht dat toeliet – met een handige beweging weer op de kant van het bad. Ik vermoed dat de jongeman in kwestie van zwemlessen in de toekomst af zal zien en het is nog maar de vraag of een poetsbeurt in het ligbad thuis tot de mogelijkheden gaat behoren.

Er is over de opzet van het bad goed nagedacht. Het gedeelte van 50 cm loopt geleidelijk over naar het diepe deel, maar niet geleidelijk genoeg. De onzichtbare helling op de bodem is behoorlijk steil en als je het bad voor de eerste keer bezoekt, verrast dit je op een onaangename manier, zeker de kinderen die op de wachtlijst van de zwemlessen staan. De hierboven beschreven gebeurtenis is dan ook zeker niet uniek. Ik heb regelmatig kinderen uit het water gehaald, die onvrijwillig van zuurstof verstoken bleven. Ik word dan vriendelijk bedankt, want als je als vader thuis moet vertellen dat het nageslacht definitief elders verblijft, is dat best sneu, zelfs voor de meest overtuigde Boeddhist.

Sedert onze verhuizing bezoek ik het Napalai Hotel, omdat dit dichterbij is. Ook daar is een mooi zwembad waar eveneens de nodige brainstorm-sessies over het ontwerp aan vooraf zullen zijn gegaan. En, het moet gezegd, met succes. Hier wordt het pierenbad van het diepe gescheiden door een muur. Kijk, dat is pas effectief!

Helaas is het muurtje niet hoog genoeg en bevindt zich geheel onder de waterspiegel. En wat vond ik als kind erg spannend? Over een muurtje lopen! En wat vindt een Thais kind erg spannend? Over een muurtje lopen! Er zijn zo van die universele regels die overal ter wereld gelden.

Hoewel het muurtje tamelijk breed is, is de kans dan dat een kind eraf lazert aanzienlijk. Ineens zag ik een vader opstaan uit zijn ligstoel en de handen omhoogsteken. Ik ben er zó aan gewend geraakt, dat ik me niet eens afvroeg wat er aan de hand was, draaide me om en was met 3 seconden op de onheilsplek. Een meisje dit keer. Ze was nog lichter dan de jongen uit het Olifantenhotel.

Angstige, bruine ogen kijken me dankbaar aan. Het arme kind. Maar ze leeft, en daar gaat ’t om!