Je maakt van alles mee in Thailand (105)

Bangkok is een fantastisch mooie stad met veel bezienswaardigheden, shoppingmalls en uitgaansleven en het trekt dan ook vele miljoenen bezoekers uit heel Thailand en het verre buitenland. Maar als je eenmaal ergens in Thailand gesetteld bent wordt een bezoek aan de hoofdstad steeds minder aantrekkelijk. Sterker nog, er zijn mensen, die er echt een hekel aan hebben om naar Bangkok te (moeten) reizen en als je het verhaal van onze blogschrijver Gringo hieronder leest, is daar nog wel enig begrip voor op te brengen.

Dit is een verhaal uit 2013 van Gringo

Een barre tocht naar Bangkok en terug

Eerder schreef ik een verhaaltje over (toen nog) Generaal Taksin, de grondlegger van Pattaya. In het kader van zijn strijd tegen de Birmezen verzamelde hij in 1766 vijfhonderd Thaise en Chinese krijgers en ging op weg naar Chantaburi om daar een nieuwe strijdmacht en een sterke oorlogsvloot op te bouwen. Volgens de geschiedschrijving trok de generaal met zijn soldaten, paarden en olifanten maandenlang door dichte mangrovebossen en moerasgebieden van Nakhon Nayok via Naklua, Pattaya naar Chantaburi. Voorwaar een barre tocht!

Ik moest daar onwillekeurig even aan denken toen ik vorige week een korte trip naar Bangkok maakte. Dat duurde weliswaar gelukkig geen maanden, want met een beetje geluk rijd je in twee uur naar Bangkok en nog eens twee uur terug naar Pattaya. Maar dit keer ging het anders.

Mijn vriend Barrie en ik besloten om vrijdag de 13^de (ja, dat is al vragen om moeilijkheden, nietwaar?) samen naar Bangkok te gaan om een aantal poolbiljartspelers uit Pattaya te zien spelen in een speciaal toernooi. Ook de huidige wereldkampioen 9-bal, de Duitser Thorsten Hohmann, deed hier aan mee. Barrie nam voor de gelegenheid twee dochters van zijn Thaise vriendin mee en hij had via een vriend van een vriend een taxi geregeld, die ons zou brengen en weer halen.

Ik stond op de afgesproken tijd klaar om opgepikt te worden en natuurlijk kwam de taxi te laat. Na een half uur in de brandende zon te hebben gestaan kon ik instappen en de tocht naar Bangkok kon beginnen. Het was een wat oudere taxi, maar goed het was een goedkoop ritje, dus niet zeuren. Alles ging redelijk goed tot aan ergens op de Motorway 7 in de buurt van het vliegveld. De motor haperde en sloeg af net toen we op een smalle vluchtstrook waren gekomen.

Barrie noch ik noch de steeds maar lachende chauffeur hadden verstand van auto’s, hoewel de chauffeur dacht, dat het met de oliedruk in de remleidingen te maken had. Althans zo begrepen wij het via één van de dochters, want de chauffeur sprak welhaast vanzelfsprekend geen woord Engels. Gelukkig deed het mobieltje van de chauffeur het wel en dus belde hij een vriend om ons over te nemen en alsnog naar Bangkok te rijden. Zou pakweg 20 minuten duren!

Intussen stonden we daar, gelukkig met voldoende sigaren en sigaretten, maar zonder water (Dom! Altijd een fles water bij de hand houden!). Het verkeer op de weg richting Bangkok raasde ononderbroken aan ons voorbij, achter het hek een parallelweg met ook redelijk veel verkeer en een paar honderd meter bij ons vandaan konden we de trein van de Airlink regelmatig voorbij zien schieten. We konden nergens heen, gewoon afwachten. Gelukkig was het al laat in de middag, dus de zon scheen steeds minder fel.

Uiteindelijk, na bijna 2 uur, kwam de vriend uit Bangkok opdagen. Natuurlijk had hij ook last van het drukke vrijdagmiddag verkeer gehad. Goed, snel naar het hotel in de buurt van BTS Nana dan maar. Nou, snel ging dat echt niet, want inmiddels, of misschien was dat al heel de dag zo, zat het verkeer in de hoofdstad volkomen vast. Elk stoplicht kostte minimaal 10 minuten en na anderhalf uur lieten wij ons op zo’n 500 meter van het hotel maar afzetten om het laatste eindje te lopen. De totale reistijd was derhalve 5 uur en 30 minuten.

Het poolbiljarttoernooi verzachtte het leed enigszins. Het was boeiend, ook al omdat een speler uit Pattaya won.  De wereldkampioen had zich na enkele partijen teruggetrokken en verdween van het toneel. Zogenaamd vanwege andere verplichtingen, maar volgens mij kon hij niet langer de druk op de rits van zijn gulp weerstaan. Dit onsportief gedrag werd door de mooie Thaise jongedame, die hij bij zich had, zeker wel aangewakkerd. Pena, onze Finse vriend, kon dat niet deren, hij won de finale en ging met 30.000 Baht naar huis. Nou ja, niet helemaal, want tijdens de lange nazit op het terras van de Engelse pub “The pickled liver” in Soi 7 gaf hij menig rondje. Om zes uur ’s morgens doken we dan eindelijk ons bed in.

Geen probleem, want we konden uitslapen, de taxi zou ons om 4 uur die middag afhalen en terug brengen naar Pattaya. We konden het niet over ons hart verkrijgen om de ongelukkige chauffeur van de dag ervoor af te zeggen en gelukkig kwam hij op tijd en met een andere en betere auto. Net buiten Bangkok, dat we moeiteloos achter ons lieten, nog een even een sanitaire stop bij een benzinestation. Nee, hij hoefde nog niet te tanken, kon ook niet, want hij reed op LPG, dat daar niet beschikbaar was.

Barrie stak nog even een sigaret aan, maar zag niet, dat hij op een verboden plek voor roken stond. Een slimme motoragent zag dat en bekeurde Barrie met 2000 Baht, zoals dat altijd en overal aangekondigd staat. Kwitantie? Ja, dan moesten we even met hem meerijden naar zijn basis, dat wie weet waar was. De agent nam genoegen met 1000 Baht, zonder kwitantie dus. Zijn dag was in ieder geval goed!

We toerden naar Pattaya, maar in de buurt van Sri Racha sloeg het noodlot weer toe. De chauffeur had de afstand naar het LPG-station circa 3 kilometer te kort ingeschat en daar stonden we dan weer langs de kant van de weg met een lege LPG-tank. Weer moest een vriend, nu uit Pattaya, worden ingeschakeld, die ons anderhalf uur later naar het LPG-station sleepte. Deze rit had “slechts” 4 uren geduurd.

Moraal van het verhaal: ga nooit op vrijdagmiddag met een auto naar Bangkok. Ons zien ze er voorlopig niet meer!