Jagen in Isaan

Wie het blog van De Inquisiteur regelmatig volgt weet dat schoonbroertje via Boeddha een alcoholvrij man is geworden en hierdoor terug zeer actief. Nu ja, werken voor de kost betekent voor hem in en rond de velden en bossen dolen, op zoek naar eetbaars of bruikbaars. 

Zo verzamelt hij graag grote wortels van omgewaaide bomen, die hij inventief huiswaarts transporteert en vervolgens secuur reinigt. En verkoopt, daar zijn gegadigden voor.

Gaat hij, beetje illegaal, hout kappen, in de bouw hebben ze vaak goedkoop hout, lees eucalyptus, nodig. Ook bamboe is een gegeerde grondstof voor allerlei toepassingen, dat gaat hij op maat kappen op de familievelden waar deze plant massaal en enorm groot-uitbundig groeit.

En gaat hij, afhankelijk van het seizoen, jagen en zoeken naar eetbare dingen. Momenteel zijn dat vooral champignons en jonge bamboescheuten. Die hij met kilo’s aanbrengt in de shop, het vrouwtje zet zich aan het wegsnijden van de oneetbare delen, wast ze en biedt ze te koop aan. De opbrengst wordt netjes  verdeeld, de verkoop gaat goed.

Schoonbroer gaat ook graag op dooltocht, urenlang. Dat deed hij al toen hij nog vaak onder de invloed van de lao kao was, De Inquisiteur zijn interesse was toen al gewekt maar gezien de buit die de jongeman meebracht bleef hij wat voorzichtig – de grootste vangst was telkens slangen, in alle soorten en maten.

Nu is de tijd rijp want het is toch iets veiliger om met een nuchter gewapend iemand op stap te kunnen gaan, en om eventuele close-encounters met slangen beetje te kunnen behandelen.

Om tien uur ’s ochtends stipt staan we beiden gereed om te vertrekken. Hij Isaan-typisch, donkere kledij in lagen inclusief boevenmasker. De Inquisiteur echt westers : dure Belgische ‘bottinnekes’ ofte hoge wandelschoenen, lange jeansbroek van iets dikkere stof dan die hier verkocht wordt, sweater met lange mouwen en een geleende ’tropen-pet’, een hoedje met flappen in camouflagekleuren. Beiden een draagtas waarin een fles water, wat koekjes en lege plastic zakjes. Schoonbroertje met een extra zak: daar zitten loden kogeltjes en kruit is. En hij heeft een soort geweer, met een stampstok voor het kruit.

Er staan ook drie honden te kwispelen, die kennen deze voorbereidingen goed en gaan maar al te graag mee.

Na een tiental minuten stappen, eerst doorheen gecultiveerd veld, nadien wild begroeid, komen we in de bossen en geen vijfhonderd meter verder is De Inquisiteur al gedesoriënteerd wegens de dichte begroeiing. Maar het is prachtig, net alsof je in een soort niet-onderhouden tropenserre zit. Mooie planten tussen de hoge bomen, sommige herkent De Inquisiteur, vele worden in Europa als dure sierplant gebruikt. Parasietplanten die zich massaal om de boomstammen slingeren. Varens, veel varens. Onverwachte bloemenpracht ook, in alle kleuren, zeker daar waar er een beekje loopt of een poel is, maar het is regenseizoen en nu alles is groen, groot en in volle bloei. De vochtige grond is bedekt met mossen, her en der liggen enorme rotsblokken, een gevolg van oude vulkanische activiteit ? Het vreemde is ook dat het niet echt vlak meer is, telkens weer moeten we heuveltjes op, heuveltjes af.

PixHound / Shutterstock.com

Regelmatig moet De Inquisiteur onverwacht halt houden en stilletjes blijven – een teken dat er iets vangbaars in de bomen zit. Vreemd genoeg weten de honden dat ook blijkbaar, ze houden zich kalm.

En, De Inquisiteur had het niet opgemerkt omdat hij zijn eigen ogen de kost aan het geven was, doch niets van wat een beest was kon ontdekken, een luide knal. Enorm hoe zulk een antiek geweer lawaai kan maken. En jep, een vogel tuimelt naar beneden, de honden erop af zodat we het kadaver snel terugvinden. Afgaande op de afmetingen van het vogeltje moeten er nog ongeveer honderd gevangen worden om een behoorlijke maaltijd op tafel te kunnen zetten denkt ondergetekende.

En zo schiet schoonbroer regelmatig in het rond, af en toe raak, af en toe mis. Groot of klein, de vogels zijn gegeerd. Eekhoorns laat hij vreemd genoeg gaan alhoewel die massaal aanwezig zijn, zal waarschijnlijk niet lekker zijn….

De Inquisiteur probeert continu zelf vogels te spotten maar daar slaagt hij niet in. Hij is aangewezen op de ogen van schoonbroer. Ook een mooie grote uil valt ten prooi, en meteen wordt de nest met jongen ook maar meegenomen, De Inquisiteur vindt dat beetje spijtig en heeft medelijden maar houdt zijn mond, wie is hij om de mensen hier te wijzen op dingen als ecologie, dierenrechten en andere normen die hier geen rol spelen?

Maar genieten doet hij, de natuurpracht is mooi, onbedorven.

Wat De Inquisiteur wel ziet zijn ongelooflijke insecten. Vooral spinnen. Groot en klein, vaak met prachtige tekening of kleur. Met enorme geweven netten waarin prooien hangen, grote onbekende beesten voor een westers oog. Muggen en andere vliegbeesten kunnen niet deren, die waai je weg. Grote bijennesten hangen in diverse bomen, daarrond heerst veel activiteit maar de bijen vallen ons niet lastig, gelukkig komt schoonbroertje niet op het idee om zo’n nest te beroven van de honing, iets wat ze ook vaak doen.

De honden voldoen ook aan hun taak: zij zijn erg alert op ratten. Dit zijn geen ratten die afval eten, neen, ze verzamelen zaden, vangen zelf kleinere dieren, kortom niet echt vieze beesten. Groot ook, en ten prooi aan de neuzen van de honden. Die de beesten opjagen tot ze zichzelf uiteindelijk ergens klem gezet hebben. En slaat schoonbroer toe, met een stok. Bang! Klop op de kop, de ratten gaan de zak in. Beetje wreed voor de tere zielen, maar het is eten voor de mensen hier.

Hetzelfde voor de leguanen en andere hagedissen, die hier, diep in de bossen, vrij groot zijn. Die worden met een katapult geschoten. De Inquisiteur die het geweer voor geen geld van de wereld ter hand wil nemen waagt wel enkele pogingen met dit elastisch wapen, tevergeefs, zijn keitjes vliegen overal naartoe behalve naar waar hij wil. Terwijl schoonbroer meestal met een enkel schot prijs heeft….

Heel af en toe kom je een open plek tegen, altijd aan een beek of poel. Prachtig is dat, een groen tapijt van gras, mos en andere onkruid dat natuurlijk kort blijft. Bloemetjes plezieren de omgeving. Omringd door bomen, varens en palmen is deze plek overgoten met zon die alles een prachtig kleurenpallet verleent. Hier houden we drinkpauze, wij aan onze flessen, de honden in de poel. En begint schoonbroer groenten en kruiden te verzamelen. OK, die wil De Inquisiteur wel in zijn zak bewaren, liever dan al die dode maar nog warme beesten. Hoe die man al die kennis heeft van planten en kruiden is bewonderenswaardig. Hij laat De Inquisiteur de aroma’s ruiken, heerlijk, hij vertelt waar het goed voor is, alle geplukte kruiden hebben een geneeskrachtige werking of toepassing. Natuurlijk staan er ook massa’s champignons op de vochtige plaatsen aan de donkere rand en die worden ook geoogst, gaan in plastic zakjes die we bij hebben. Al met al raken we wel redelijk beladen en De Inquisiteur heeft het idee dat hij zowat op vijftig kilometer van huis zit.

We volgen de beek die de poel van water voorziet. Zacht stromend kristalhelder water, en vis in overvloed. Niet groot genoeg dus worden ze gelaten waar ze zijn. Maar het is weerom prachtig, rotsen in het water, overhangende planten, omgevallen boomstammen die maken dat we moeten klauteren en natte voeten krijgen, maar het deert niet, De Inquisiteur geniet.

En dan worden de honden zenuwachtig, schoonbroer sommeert De Inquisiteur om <lawang>, voorzichtig, te zijn. De oevers van de beek liggen vol rotsen en brokken. Ideale schuilplaats voor slangen blijkbaar, want iets hoger en droog, bovendien zon zodat de reptielen zich kunnen opwarmen. En ja hoor, plots staan de honden nijdig te keffen naar enkele opgestapelde rotsblokken. De Inquisiteur, overmoedig, stoot met een voet een blok weg en onmiddellijk schiet er een slang omhoog. Groot, agressief opgericht, klaar om zich te verdedigen want in het nauw gedreven door de honden. Dat is schrikken want het is een vrij lang en dik exemplaar, maar plots is daar weer : bang! En de slang is gesneuveld.

Voor alle zekerheid neemt De Inquisiteur maar een stok ter hand, er moeten er meer zitten is schoonbroers mening. Die volop rotsblokken begint te verschuiven, de honden drentelen er omheen, geven aanwijzingen via hun reukzin, blaffen en keffen nijdig.

Zo vangen we, nu ja, eigenlijk schoonbroer want De Inquisiteur is wat voorzichtiger geworden, in totaal vijf exemplaren.

De draagtassen zijn gevuld, de jager tevreden en de farang hondsmoe dus huiswaarts. De Inquisiteur is tijd en plaats vergeten en vreest voor een lange terugtocht. Niets is minder waar want na een halfuur zet De Inquisiteur’s hond, LinLin, het op een rennen. Midden in het bos. De Inquisiteur ongerust, schoonbroer lachen, <mai pen rai>. Nog eens tien minuten later eindigen de bossen in open veld, een pad verschijnt. En na nog eens tien minuten ziet De Inquisiteur bekende dingen, een dak van een huis, het zijne. LinLin had waarschijnlijk al bekende geuren of geluiden opgevangen….

We zijn vier en een half uur weggeweest. De buit wordt door velen onderzocht en bewonderd, we hebben veel blijkbaar. De Inquisiteur brengt geluk is het oordeel en krijgt uitnodigingen voor volgende tochten. Maar is ook uitgeput en zal de rest van de dag nog nauwelijks van de bank op het terras komen.

– Herplaatst bericht –