De helpdesk in Thailand

Nadat Youp van ’t Hek in Nederland het disfunctioneren van helpdesks op boze, maar ludieke wijze aan de kaak gesteld heeft en nadat in België het probleem grandioos gehekeld werd door het plaatsen van een container voor de deur van een provider, voelde ik dat ik eindelijk mijn eigen slag kon slaan.

Maandagmiddag stopt mijn Internet. Merkwaardigerwijs blijft mijn huistelefoon functioneren, terwijl in mijn atechnische opvatting het internetverkeer en het telefoonverkeer via hetzelfde kabeltje bij mij binnenkomen. Met oosterse gelatenheid doe ik net alsof ik ook buiten Internet kan leven. De kinderen in huis, feitelijk oosterser dan ik, laten echter op luidruchtige wijze van hun ongenoegen blijken.

Dinsdagmorgen bel ik de TOT, mijn provider. Althans dit probeer ik, want kennelijk worden ze overspoeld met klachten en zijn hun lijnen hierdoor overbezet. Maar goed, na herhaalde pogingen krijg ik een juffrouw aan de lijn, die door mijn uitleg begrijpt wat het probleem is. Ze vraagt mijn paswoord. Ik heb geen idee wat ze bedoelt en kennelijk zijzelf ook niet, want ze gaat even met collega’s in beraad. Ze bedoelt mijn telefoonnummer. Nadat ze mijn nummer correct herhaald heeft, vraagt ze me even te wachten. Ze komt terug met de mededeling dat de storing in de loop van de middag verholpen is.

Aan het eind van de middag bel ik weer. Uiteraard krijg ik iemand anders aan de lijn. Na mijn telefoonnummer gevraagd te hebben krijg ik de mededeling dat ik morgenochtend Internet weer kan gebruiken. Ik heb er weinig vertrouwen in.

Woensdagmorgen uiteraard geen Internet. Na negen uur begin ik te bellen. Voortdurend in gesprek. Ik vraag een vriend mij even met zijn auto naar het kantoor van de TOT te brengen, aan Pattaya Klang. Wegens werkzaamheden is de vooringang gesloten en moeten we via een achterdeur naar binnen. Ik loop naar de brede desk achterin de zaal. Daar zitten vijf meisjes, die mij bij een eerder probleem geholpen hebben. Eén van de meisjes vraagt of ik kom betalen. In tegendeel, antwoord ik vriendelijk. Ik vertel dat mijn Internet niet werkt, terwijl mijn telefoon het wel doet.

Ze verwijst me naar een apart bureau even terug. Daar zit een oudere dame met een gezicht waarop te lezen is dat ze gebukt gaat onder het wereldleed. Ze wijst nors naar een stoel en pakt haar telefoon. Terwijl ze rap praat zit ze ook nog stempels op allerlei papieren te zetten. Ik word totaal genegeerd, maar blijf vrolijk voor me uit kijken. Mij krijgt ze niet klein. Na minuten is haar gesprek afgelopen en vraagt ze wat ik wil. Ik vertel mijn verhaal en ze wijst me door naar enkele meisjes aan een bureau weer wat verder.

Eén van de meisjes knikt me vriendelijk toe en ik leef in de veronderstelling dat ze me gaat helpen. Voor ik iets heb kunnen zeggen, staat ze echter op en loopt naar een telefoontoestel een eindje verder. Ze begint verwoed te bellen en ik weet niet anders te doen dan in een stoel te gaan zitten wachten op wat komen gaat. Minuten later krijgt het meisje iemand aan de lijn en praat daar kort mee. Dan roept ze mij en geeft me de telefoon in de hand. Ik zeg hallo, want je moet toch iets zeggen. Een man vraagt me wat mijn probleem is. Hij vraagt mij mijn telefoonnummer en na enig onderzoek zegt hij dat ik aan het eind van de middag weer op internet kan. Dat heb ik vaker gehoord. Ik zeg dat en hij verzekert me dat het vanmiddag in orde komt. Voor de zekerheid vraagt hij ook nog het nummer van mijn mobiele telefoon.

Nadat het gesprek beëindigd is, vertel ik het meisje vriendelijk dat ik wat verbaasd ben. Vanuit mijn huis heb ik tweemaal gebeld en nu moet ik hier weer iemand telefonisch mijn probleem melden. Dit is de derde keer dat reparatie beloofd wordt. De norse dame komt even langs en het vriendelijk meisje vertelt haar dat ik nu driemaal geklaagd heb. De norse dame geeft een order. Het meisje pakt een boek en schrijft daarin mijn telefoonnummers, zowel van de huistelefoon als van mijn mobiel. Nu ligt alles schriftelijk vast en ik weet niet wat ik nog meer kan doen. We vertrekken.

Omdat ik geen vertrouwen heb in de goede afloop, bel ik een vriend met de vraag of ik daar even mijn digitale post mag doornemen. Dat doe ik en daarna rijden we naar huis. Ik zie slechts één lichtpuntje. Ik kan in ieder geval in een vlammend betoog het begrip helpdesk in Thailand aan de kaak stellen. Half twaalf ben ik thuis. Om een uur of één begin ik met dit stukje in de wetenschap dat ik het dagenlang zal kunnen aanvullen. Ik kijk toevallig naar rechts. Daar staat mijn modem en ik zie het lichtje, dat ik zo smartelijk enkele dagen gemist heb, uitnodigend schitteren. Ik heb weer Internet. Geen kwaad woord dus over de helpdesk in Thailand. Een vriendelijke aanhouder wint altijd.