Generatiekloof

In zijn oude Belgenland ging De Inquisiteur hoofdzakelijk om met leeftijdgenoten. Ja, daar was natuurlijk de familie met de grootouders, oudere ooms en tantes, er waren vriendelijke buren, die een stuk ouder waren, in je stamkroeg kwamen ook wel wat late vijftigers en ouder. Doch het voetbalmilieu bracht mee dat de echte vrienden en kennissen hoofdzakelijk generatiegenoten waren of iets jonger. 

Zo ook de onderlinge relaties van al die mensen, hun partners waren bijna zonder uitzondering zowat van dezelfde leeftijd. Dat was gewoonweg zo, De Inquisiteur dacht daar verder niet over na.

Integendeel, wanneer er dan toch eens iemand een veel jongere partner had was die direct onderwerp van plaatselijke roddel en grappen.

Wanneer De Inquisiteur wat ouder werd, zeg maar zo rond de vijfendertig, werd ook zijn uitgangsleven wat beperkter. Hippe discotheken en andere etablissementen die hoofdzakelijk late tieners en jonge twintigers aantrokken werden nog maar nauwelijks gefrequenteerd, je werd daar aanzien als een oude snoeper, op het perverse af. Tot De Inquisiteur in Thailand kwam.

Tijdens zijn eerste vakanties merkte hij dat hij helemaal niet scheef bekeken werd wanneer hij het aandurfde om een trendy discotheek binnen te stappen. Jong en oud zaten daar samen, zonder problemen. Zowel Thaise mensen als buitenlanders. Hij zag ook veel koppels met grote leeftijdsverschillen en gezien zijn westerse brainwash vond hij dat in het begin maar niks, zonder er echter verder op in te gaan.

Toen De Inquisiteur in Thailand ging wonen kwam dat helemaal boven, jong en oud mixen hier zonder ophef te veroorzaken, ook vele Thai hebben vaak een veel jongere partner. Tijdens feestjes, tambuns en andere gelegenheden zitten alle generaties door elkaar heen, maken samen plezier. Natuurlijk hangen tieners soms wel eens wat vaker bij elkaar, maar toch, minder dan in de westerse wereld.

De Inquisiteur genoot van het feit dat hij af en toe nog eens een stapje in de hippe uitgangswereld kon zetten, vond het leuk om jonge mensen te observeren in hun euforie, hij werd er nooit over aangesproken. Veel van zijn nieuwe vrienden hadden een jongere partner en leefden samen zonder problemen. Hierdoor begon De Inquisiteur zijn mening toch een beetje te herzien aangaande dit soort relaties, hij had er een minder vreemd gevoel meer bij, hij aanvaardde.

Voor zichzelf echter dacht hij dat dit nooit mogelijk zou zijn, neen hoor, niks voor hem….

En toen kwam liefje-lief in zijn leven. Vanaf het eerste moment dat De Inquisiteur haar zag was hij verkocht. Dit was, althans in zijn ogen, de mooiste der aarde. Die glimlach, die rij witte tanden, dat lange haar, die lichaamsbouw. En was ze nog vriendelijk en grappig ook. Hij werd er door aangetrokken als een mot naar een kaars. Betrapte zichzelf erop dat hij zijn uitstap-gewoontes automatisch veranderde, daar waar hij voorheen zijn stamkroeg zowat drie maal per week frequenteerde ging dat zachtjesaan naar dagelijkse bezoekjes. Was hij, puur uit zelfkastijding, toch naar een andere kroeg getrokken, bleef hij daar niet meer plakken, na een tweetal biertjes kon hij zich niet bedwingen en ging terug naar de stamkroeg. De aanwezige lolbroeken konden de pot op, die moesten maar zonder hem verder poolen.

Doch De Inquisiteur had twee problemen.

Het eerste probleem was dat hij haar veel te ouderwets benaderde, langzaamaan, niet als een ‘sexpat’. Maar er waren kapers op de kust, veel. Die weinig scrupuleus waren, snel meer wilden. Die zelfs onderling weddenschappen hielden van wie haar als eerste kon veroveren.

Zijn tweede probleem was haar leeftijd, ze was tweeëntwintig jaar jonger….

Het eerste probleem ging als vanzelf weg, liefje-lief had een boon voor De Inquisiteur en kon helemaal niet tegen dat vrouwonvriendelijk gedrag van andere kapers die haar snel vanachter de kassa van de Brass Monkey bar wilden halen. Ze ging niet mee. Ze wachtte gewoon op De Inquisiteur die stilaan ook de pooltafels links liet liggen en dicht bij haar ging zitten aan de toog. Urenlange gesprekken, grappen, veel <pak waan>. Beetje bij beetje werd de relatie wat intiemer, zei het enkel verbaal.

Door die gesprekken smolt ook De Inquisiteur zijn tweede probleem een beetje weg, haar leeftijd.

We hadden goeie gesprekken, ze was onderhoudend, las dagelijks kranten en andere, hield van sport, ze was van veel op de hoogte. En toen liefje-lief besloot om speciaal voor hem haar job als kassierster op te geven om gewoon te gaan bedienen was het hek helemaal van de dam, ze kon nu rustig bij De Inquisiteur komen zitten, moedigde hem aan bij de poolcompetitie, en we konden heel af en toe er even van tussen om te gaan dineren, om een stapje in de wereld te zetten.

Maar toch. Wat zou het oude thuisfront zeggen, wat met de familie, de oude vrienden ? Die zouden daar westers eng op reageren dacht De Inquisiteur en dat stoorde hem. Ook bij de uitstappen naar het strand of andere, zag De Inquisiteur de westerse toeristen denken van, hier heb je er weer eentje….

Maar de wederzijdse liefde overwon, De Inquisiteur zette door. Ook al omdat hij links en rechts, bij de iets intiemere vrienden, wat ging praten. Die hem gerust stelden – doe wat je hart je ingeeft, je leeft maar een keer, je zal gelukkig zijn. En dat werd De Inquisiteur ook, alhoewel het lang duurde voor hij over dat vervelende gevoel van het leeftijdsverschil heen was.

Doch snel werd duidelijk dat wanneer je een veel jongere partner hebt, je een heel andere instelling moet krijgen. En dan bedoelt De Inquisiteur niet alleen het leuke fysieke bedwerk. Een mid-dertiger denkt aan de toekomst, zit niet stil. Het lief wil vooruit, eindelijk begint haar leven in de goede plooi te vallen. Gedaan met minderwaardige, onderbetaalde jobs die ze moest aanvaarden wegens armoede thuis. Verbannen naar Bangkok om in de bouw te moeten gaan werken. Nadien naar de fabriek in Sattahip met twaalfuur shifts. Dan een klein louche farang-restaurant met handtastelijke klanten.

Nu was ze terug verenigd met haar dochter die ze tien jaar lang onder de hoede van de grootmoeder had moeten laten, en die ze gemiddeld slechts vier keer per jaar kon zien. Had ze haar eigen huis, een tuin en iets waar ze allang van droomde: een job zonder afhankelijk te zijn van andere mensen, hoe klein de shop ook is. Ze kan nu eten wat en wanneer ze wil, ze hoeft geen overdreven sexy kledij meer te dragen want haar Isaanse inborst vindt dat eigenlijk stuitend. Kan ze eindelijk, wanneer nodig, nuttige dingen kopen. Kan ze aan haar plicht voldoen, eigen aan haar cultuur: haar familie steunen. Meer nog, nu, na ongeveer drie jaar hier te wonen met De Inquisiteur, weet ze dat ze een stabiele relatie heeft, ze hoeft niet altijd over eieren te lopen. Kan en mag ze al eens uitschieten zonder te moeten vrezen dat haar partner gewoonweg uit haar leven verdwijnt.

De Inquisiteur was zich van dat alles wel bewust doch had daar in het begin wel wat problemen mee.

Hij zat al negen jaar in Thailand, early retired zoals de Engelsen dat zo mooi noemen. Zalig met weinig verplichtingen. Geen problemen rond het hoofd was zijn motto. Biertjes drinken, gaan stappen, poolen, motorfiets huren en op pad, boottochten maken op zee, uitstappen naar al die mooie bestemmingen die Thailand heeft. Lekker huisje met klein tuintje, twee poezen waar hij weinig last maar wel veel plezier van had.

Nu kwam hij terug in de draaimolen van verplichtingen. Huis bouwen, tuin aanleggen, winkel bouwen. Aan de relatie werken zo dat er een goede balans zou komen. Plots een tiener in huis. Die naar school moest, brengen en ophalen op vaste tijden. Die je wil aanmoedigen, initiatief leert nemen.

Honden die je moet verzorgen, eerst eentje van straat, dan een tweede, nu zelfs vier puppy’s erbij.

Leuk maar werk.

Hobbywerk in de tuin werd anders: er moest resultaat komen, in casu, de bomen moeten vruchten dragen, de groenten moeten eetbaar worden. Heel wat anders dan wat siergoed en gras onderhouden, mislukte dat, niets aan de hand. De Inquisiteur wou terug een vijver, bouwde die zelf, maar kon de koi’s vergeten. Daar moet eetbare vis in, <pla nin>. Die zijn mooie waterplanten opvreten….

In Isaan gaat er steeds wel wat stuk. Het lief blijft zuinig aan leven, dus snel wat nieuw kopen? Geen sprake van, eerst proberen te herstellen mijn schat. Verbeteringen aanbrengen aan huis en winkel. Een kraantje hier, een afdak daar. Goederen aanhalen voor de shop, drie maal per week want we willen vers.

Doch stilaan kreeg De Inquisiteur daar plezier in. Eindelijk dingen te doen, niet, op zijn Vlaams, ‘op zijn plat gat zitten’. ’s Ochtends wakker worden en weten wat er te doen valt vandaag. Zijn fysiek werd terug beter, er gingen wat kilo’s af en die komen er niet meer bij.

Terug beslissingen nemen, verantwoordelijkheid nemen.

Beiden beseffen we dat normaal gesproken De Inquisiteur als eerste zal wegvallen. Dat onderwerp gaf lastige gesprekken die we gelukkig in een open geest met elkaar konden houden. Als oudere moet je dan begrijpen dat je jongere partner, in een land als Thailand, met een probleem zit. Stel dat De Inquisiteur op zijn vijfenzeventigste weg valt. Dan is de gade er drieënvijftig. Wat moet ze dan? Een nieuwe partner zoeken kan, maar al een stuk lastiger want niet iedere farang wil in Isaan gaan wonen en een Thaise man wil ze nooit meer. Financieel terug vallen op de shop zou het minimumloon geven, een zware terugval.

Ze heeft slechts een dochter, dat wordt moeilijk om daar op te rekenen, dus kun je spreken van lage sociale zekerheid. En besefte De Inquisiteur dat hij haar moest geruststellen, haar een stuk meer zekerheid geven. Heeft hij dan ook gedaan, met beetje pijn in het hart, doch beseffende dat ze nu gerust is, en dat ze nooit meer in haar oude armoedige situatie zal geraken.

Door dat dagdagelijks leven begon De Inquisiteur het leeftijdsverschil niet meer op te merken, liefje-lief had daar sowieso geen last van. Er was balans in ons leven gekomen. We beschouwen elkaar als gelijken, De Inquisiteur schermt niet meer met zijn wijsheden omdat hij meer levenservaring heeft, het lief lacht niet meer wanneer hij klaagt over pijnlijke spieren na onhandig een boom te hebben omgehakt.

De omgeving kijkt niet op vanwege het leeftijdsverschil, iedereen vindt dat hier normaal, zeker hier in het dorp want De Inquisiteur is als één van de speciale karakters aanvaard.

Gaan we op stap, waar dan ook, heeft De Inquisiteur die schroom niet meer, ook niet wanneer er westerlingen in de buurt zijn. Hand in hand, arm in arm, wandelen we samenhorend door alles heen.

De Inquisiteur vindt het nu een verrijking om een jongere partner te hebben.