Geland op een tropisch eiland (deel 7): Beerpong
Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op Koh Phangan.
Beerpong is hot, en het wordt hier in de hostels vaak gespeeld. We rijden er langs en kijken ernaar. Het spel speelt zich af aan een lange smalle tafel. Voor de spelers staan een aantal plastic glazen met bier opgesteld.
De pingpongbal moet aan de overkant van de tafel bij de tegenpartij in een glas bier gegooid worden. Als er gescoord wordt moet de tegenpartij het glas leegdrinken. Diegene die het eerst alle glazen van de tegenstander heeft weggespeeld is de winnaar. Nou ben ik al helemaal geen spelletjes mens en als ik ooit gestrikt word om te spelen draagt een totaal gebrek aan fanatisme van mijn kant nou niet bepaald bij aan het spelplezier.
Omdat bij beerpong lauw bier gedronken wordt uit een glas waar een rondslingerend pingpongballetje samen met een duizendtal bacterieen in zit, is het helemaal niets voor mij. Nou hoef ik me daar niet schuldig over te voelen want ik zie geen enkele beerponger boven de dertig jaar. Ons Roosje daarentegen heeft tijdens haar verblijf op Koh Phangan geleerd bier te drinken en is, zo heb ik gehoord, een ervaren en geducht beerpongplayer….
Het noodlot slaat toe als we door Roos verplicht uitgenodigd worden om na haar afscheidsdiner een spelletje te beerpongen…AHHH Please, Ma, ik wil het zoooo graag met je spelen….. Natuurlijk laat ik me overhalen om een potje te spelen in een van die smerige hostels langs de weg.
Dus wij na het diner op naar de de beerpong. Eigenlijk een gek spelletje, waarbij je bier mag drinken als je verliest….. als ik het zo bekijk…. oke…ik wil gewoon op m’n gemak verliezen…no problem.
Roos en ik spelen samen tegen de mooie Desiree en Harry, de gezelligste Belg op Koh Phangan. Na een balletje of 86 wordt het spel door ons gewonnen.
Dan blijkt dat we ineens in een serieus beerpongtoernooi zitten. De sterkste spelers moeten tegen elkaar en ik mag op de bank gaan zitten. Roos en de gezellige Belg tegen de winnaars van de andere tafel, die toevallig ook in het hostel werken. Oei, wat zijn die jongens fanatiek.
Oh, ik krijg in de gaten dat er 2400 baht valt te winnen, een behoorlijk bedrag. Dat verklaart misschien het fanatisme bij de jongens; ze kunnen het natuurlijk niet maken om te verliezen.
De sfeer verandert en dan vooral bij de tegenpartij. Daar is een speler erg onsympathiek en als hij z’n broek naar beneden doet om de aandacht te trekken en daarna met samengeknepen ogen “watch your daughter loose” tegen me schreeuwt, ben ik zwaar beledigd, wat denk tie wel…stomme flapdrol!
Roos en haar Belgische kameraad hebben het zwaar. De tegenpartij kent de tafel en is aan de winnende hand. Toch geeft ons team de moed niet op en als ze in de revanche een punt scoren, wordt de sfeer gewoon grimmig en zijn er in dit hostel opeens andere spelregels…
Ik heb me al in een eerdere fase zwaar in de strijd gegooid en die kleine naarnek gezegd dat ik mn dochter wil supporteren. Maar nu gebeurt er iets met mij, Ik ken mezelf niet terug, kan ineens niet uitstaan dat de tegenpartij zou kunnen winnen. Zulke arrogante snotpinnen!! Wat kan ik doen om te winnen, ik ben tot alles bereid….zal ik ook ns even mn broek laten zakken?
Hoh, gelukkig een helder moment en ik bedenk dat ik even afstand moet nemen en de Kuuk beter kan opzoeken die al met hartkloppingen bij de scooter staat te wachten tot de kwelling voorbij is.
Uiteindelijk verliezen we de beerpong, maar ach, wat doet het ertoe, het is maar een spelletje.
Het heeft moeite gekost, maar lachend nemen we afscheid en verlaten met opgeheven hoofd het strijdtoneel.
Gauw naar huis en op ’t gemak een ijskoude drinken, zonder gejoel en zonder een pingpongbal in m’n glas.