Een Isaans dorpsleven (4)

Bulderende machines, stof dat hoog opwaait, mensen die druk tierend en wijzend rondlopen. En een hitte om U tegen te zeggen, de zon steekt en de temperatuur moet rond de veertig graden liggen. De Inquisiteur, traditioneel slecht gekleed, want enkel short, T-shirt en slippers, ziet af.

Zwetend loopt hij rond en hij probeert zijn opgewonden honden in de gaten te houden want die rennen tussen de tractoren en de <meikro> door (zo noemt men graafmachines hier) zonder op de risico’s te letten. Doch het lawaai van de machinerie is te zwaar, ze horen hem niet – of willen hem niet horen want ze zijn op jacht naar de ratten die massaal wegvluchten.
Dat komt omdat de dijkjes waarin deze beesten nestelen worden opengereten en verplaatst.

Jawel, de werken aan de velden zijn begonnen. Enkele goede gesprekken met het lief inclusief een paar toegevingen harentwege maakten dat De Inquisiteur dan toch zijn fiat gaf om rijst te gaan verbouwen. Zijn grootste bezwaar is weg: geen kleine velden her en der verspreid, maar via ruilen met Piak naar een enkel enorm groot veld gebracht. Makkelijker voor De Inquisiteur om in de gaten te houden waar er gewerkt wordt door de dagloners en veel voordeliger en sneller te bewerken. Bovendien: nu aan de oostkant begrenst door het kleine riviertje dat door de streek loopt. In geval van droogte kan daar water van gejat worden – eigenlijk verboden doch geen kat die zich hier wat van aantrekt.

Tevredengesteld door deze aanpassingen ging De Inquisiteur nog verder. Alhoewel hij nauwelijks kennis heeft van rijstbouw, wist hij dat deze velden redelijk hoog lagen en dus last hadden van wegtrekkend water ondanks de dijkjes. Hij had de moeder en Piak daar in het verleden al over horen klagen. Hopla, afgraven dan maar.
Dat doen ze op een inventieve manier: ze graven eerst een enorm grote kuil en die overbodige grond is snel verkocht, het moet ook vaak andersom en mensen die willen verhogen kopen die grond aan gemiddeld vierhonderd baht per vrachtwagen. Dan gaan de werklui met tractors zowat dertig centimeter weg schrapen en dat zand gaat weer in die kuil …. Een deel van het zand wordt gebruikt om er nieuwe dijkjes mee aan te brengen, dat moet snel want best is dat die begroeiing krijgen zodat ze wat sterker zijn voor de zware regens komen. Is het plan om ook mangobomen op de dijken te planten, een extraatje eens die bomen vruchten dragen.

Dat je altijd moet aanwezig zijn bleek weer eens te meer. Wat kan er nu fout gaan dacht De Inquisiteur en ging pas rond de middag een kijkje nemen met de honden in zijn kielzog. Hadden ze spijtig genoeg de enkele bomen die verspreid in die velden staan reeds platgegooid. De Inquisiteur vindt dat nochtans zo mooi, en ze hadden bovendien wat schaduwplaats kunnen geven voor de dagloners later. Doch met Piak in de buurt is geen boom veilig, die moet hout voor zijn houtskool business. Uit wrevel meldt De Inquisiteur dat hij zes stammen van de ongeveer tien bomen zelf wil. Alhoewel hij totaal geen idee heeft wat er mee aan te vangen.

Om het te bewerken land af te bakenen had het lief houten stokken met kleurige plastic zakken op de hoeken geplaatst. Zie je nauwelijks want honderden meters uit elkaar. En kijk, De Inquisiteur met zijn oud ‘constructeurs-oog’ merkte toch dat ze niet meer in een rechte lijn stonden. Onder het gelach van de werkers gaat De Inquisiteur nameten. Het is geen rechthoek meer, maar een kubus. En over die volle lengte maakt dat er in totaal plots vierhonderd vierkante meter minder land is afgebakend….
Hoe dat komt weet niemand, het lief erbij getelefoneerd en die ziet het ook. Nu ja, het is recht gezet en ondertussen weet iedereen dat De Inquisiteur zich wel degelijk laat gelden indien nodig, ook met dit rijstgedoe.

Het doet een oud-stadsmens als De Inquisiteur toch iets. Midden in de natuur staan, dat weidse zicht af en toe onderbroken door wat bomen. Het bos dat aan de rivieroever groeit. Die drukte op het land waar hij met zijn lief gewassen verbouwt. Hij begint zelfs al te dromen als een Isaaner: in gedachten ziet hij de rijsthalmen wiegen, groen en blinkend in het water. Omgeven door schaduwrijke mangobomen, tropisch tot en met. Glinsterende visjes in dat water, krabbelende krabben, bibberende garnaaltjes. Ruikt die fanatische geur van de rijp en geel belovende rijstkorrels.
Dromend van een rijke oogst….

Dagdromen mag, doch vandaag heeft De Inquisiteur veel plezier in zijn honden. Die zijn door de dolle heen want enorme buit. Ze jagen de wegvluchtende ratten achterna of liggen met hun snuit te woelen in de beschadigde dijkjes, ze ruiken het wanneer er nog steeds prooi zit. Je zou kunnen zeggen hoe wreed het lijkt maar dit is Isaan. En die ratten beschadigen de dijkjes. Als er voldoende voedsel is planten ze zich razendsnel voort. Deze ratten zijn ook redelijk belangrijk in de voedselketen van Isaaners. Vlees.
De honden eten ze niet, ze bijten die knaagdieren enkel dood. Piak en zijn moeder zijn ijverig bezig de kadavers te verzamelen, leggen ze in bosjes bij elkaar. Ze glunderen want het zijn er veel. Zodanig veel dat ze kunnen delen met de andere dorpelingen, en delen met anderen maakt dat ze zich goed voelen.
Deze ratten zijn goed eetbaar, ook De Inquisiteur lust ze wel wanneer ze op de barbecue gaan. Deze beesten eten geen vuiligheid maar insecten, zaden en groen uit de velden. Ze zijn vrij groot, te vergelijken met muskusrat in België.

Na een paar uur moet De Inquisiteur vluchten uit de zon en hitte. Verdorie toch, waarom leert hij zich niet te kleden zoals de mensen hier? Tot zijn verbazing komen ook zijn drie honden mee, zwaar hijgend, hun tong gaat snel in en uit hun bek. Ook die hebben het te warm en eens thuis laven ze zich aan water om vervolgens een frisse plek te zoeken in de schaduw van wat struiken.
De Inquisiteur volgt hun voorbeeld, maar dan op mensen-wijze. Een langdurig lauwe douche met open raam zodat de ontstane bries nog meer afkoeling geeft. Dan naar het terras van de shop, een koele pint bier en de ventilator op maximum. De passanten aanschouwen, grappen met aanlopende klanten.

De Inquisiteur is tevreden met zijn beslissing om rijst te gaan verbouwen ondanks dat hij weet dat er nog wel problemen zullen komen. Het maakt zijn leven interessant, nieuwe dingen doen.
Het zal hem actief en alert houden.
En zijn lief heeft nog een mooiere glimlach dan voorheen. Die is gelukkig.
En wat is er fijner dan andere mensen gelukkig maken?