Charly in Udon (1)
Het leven van Charly zit gelukkig vol prettige verrassingen (helaas soms ook minder prettige). Sinds een aantal jaren woont hij in een resort, niet ver van Udonthani.
Charly in Udon
Met enige regelmaat gaat Teoy, mijn vrouw, terug naar haar geboortedorp, Ban Dung. Ze heeft daar haar zuster met dochter en haar kinderen en veel vrienden wonen. Bij voorkeur gaat Teoy op een Boeddha dag, zodat ze een bezoek aan de tempel kan combineren met het opzoeken van haar familie en vrienden. Vaak zegt vrouwlief dan tegen mij: “je hoeft niet mee teerak, als je daar niet zo’ n zin in hebt”.
Teoy weet hoe ik in elkaar steek, vandaar die opmerking. Meestal maak ik van de aangeboden ontsnappingsclausule dankbaar gebruik. Deze keer echter niet.
Al een paar malen niet mee geweest en ik vond het tijd om mijn gezicht daar weer eens te laten zien en de kennismaking met familie en vrienden van Teoy te hernieuwen. Stuk voor stuk allemaal heel lieve mensen, zoals ik bij eerdere ontmoetingen heb mogen ervaren.
Daarom vandaag onbehoorlijk vroeg opgestaan. Dat is voor mij altijd effe heel veel wennen. Ik ben een nachtmens hier in Thailand. Dat komt omdat ik de Europese ontwikkelingen, nieuws en sport wil volgen. En helaas, door het tijdsverschil wordt het dan vaak nachtwerk. Ook al omdat ik het leuk vind ook het Amerikaanse honkbal (MLB) te volgen. Het komt dan ook regelmatig voor dat ik naar bed ga als Teoy alweer opstaat. Je begrijpt dat om 5.30 a.m. opstaan voor mij dan geen pretje is. Deze keer een poging gedaan om al om 11 p.m. naar bed te gaan, maar dat is geen succes. Mijn lichaam is dat niet gewend en ik kom dan ook zeer moeilijk in slaap. Tegen de tijd dat dat wel gaat lukken is het 5.30 a.m. en moet ik dus opstaan.
Maar goed, het is vandaag een Boeddha dag, namelijk Asahna Bucha Day (ook wel Asalha Puja genoemd). Het is een officiële feestdag in Thailand. Ik ga niet proberen uit te leggen wat deze dag precies inhoudt, want daarvoor schiet mijn kennis tekort, maar het schijnt een van de belangrijkste boeddhistische dagen van het jaar te zijn.
Reden om vandaag af te reizen naar Ban Dung, de geboorteplaats van Teoy. De afstand stelt niet zo veel voor, om en nabij de 70 kilometer. Haar zoon en zijn vriendin gaan ook mee. Dat is wel zo prettig omdat haar zoon een heel goede chauffeur is. Niets ten nadele van Teoy, want die rijdt tegenwoordig ook goed, maar als ik moet kiezen geef ik toch de voorkeur aan haar zoon.
We vertrekken om 6 a.m. Waarom zo vroeg? Nou, de tempel schijnt er om 8 a.m. mee op te houden, dus moeten we daar voor die tijd zijn. We arriveren ruimschoots op tijd in Ban Dung en gaan als eerste naar de zuster van Teoy, die daar woont. Uiteraard een hartelijk weerzien. Het is er druk, want de dochter van haar zus, de kleinkinderen en wat vrienden en vriendinnen zijn allemaal aanwezig om tante Teoy met haar man, uit het stadse Udon te begroeten. En vervolgens naar de tempel. Het is er behoorlijk druk. Tja, alle inwoners van Ban Dung, maar ook die vanuit de omgeving, zijn hier te vinden.
Ik bekijk op enige afstand alle bedrijvigheid en protocollen die worden gevolgd. En ik constateer dat de mensen er echt diep bij betrokken lijken en serieus meedoen aan verschillende offerandes, onder andere veel kaarsen brengen en aansteken. Het doet mij terugdenken aan mijn jonge jeugd, vele jaren geleden, toen ik nog met mijn ouders naar de nachtmis ging tijdens kerstmis. Toen zeer strakke en serieuze gezichten van mensen met een diepe calvinistische achtergrond, die zeker wisten dat ze het juiste geloof achterna liepen. Er is wel een groot verschil. Deze Thaise mensen zijn ontegenzeggelijk zeer serieus bezig, maar ze blijven er wel goedgemutst bij en ik zie alleen maar blije gezichten.
Er wordt ook veel gelachen. Zeker als er na afloop het een en ander wordt gedronken.
Na afloop van het tempelbezoek rijden we terug naar het huis van de zuster van Teoy. De zus van Teoy heeft het niet breed, om het maar zachtjes te zeggen. Het huis stelt niet veel voor, aangestampte lemen grond en een paar slaapkamers op de eerste verdieping. Laatst was het dak er voor een deel afgewaaid. Toen maar gezorgd dat ze een nieuw dak en nieuwe zijkanten kreeg.
Ondanks dat armoe hier troef is, heeft haar zus toch voor een behoorlijke maaltijd kunnen zorgen. Overigens in eendrachtige samenwerking met Teoy, want ik had wel gezien dat Teoy aardig wat klaargemaakt eten van huis had meegenomen. Nou, lief toch.
Ik heb de dochter van de zus van Teoy (het wordt wel ingewikkeld zo) op haar motorbike weggestuurd om wat frisdrank, bier, Thaise whisky en ijsblokken te halen.Dat is op het Isaanse platteland nooit een probleem. De verkopende partij, meestal bestaande uit een kleine winkel aan huis, staat vierentwintig uur per dag paraat.
Iedereen heeft het zichtbaar goed naar zijn zin en de aangekochte drank wordt dankbaar in ontvangst genomen.
Zelf ga ik na verloop van tijd bij een klein winkeltje zitten, recht tegenover het huis van de zus van Teoy. Op mijn gemak op een zitje buiten de winkel plaats genomen, onder het genot van een ijskoud biertje. Het is wel warm, ongeveer 35 graden en weinig wind. Ik zit in de schaduw en de eigenaresse van de winkel komt een ventilator bij me neer zetten en dat helpt. Leuk om vandaar uit de omgeving eens in mij op te nemen. De “hoofdweg”, die dwars door het dorp gaat, is in feite een onverharde weg. Een passerende auto of motorbike doet veel stof opwaaien. Nu is de weg behalve stoffig toch ook behoorlijk hard. Vraag me niet hoe het er uit ziet als het een uurtje op zijn tropisch heeft geregend. Ik vrees het ergste.
Ik blijf het jammer vinden dat er in de vrij directe omgeving, laten we zeggen binnen een straal van tien kilometer, geen hotel – laat staan een goed hotel – te vinden is. Ik zou daar best eens een weekje of langer willen doorbrengen om het Isaanse boerenleven van dichtbij dagelijks mee te maken. Moet ik natuurlijk wel eerst mijn nachtleven omzetten in een heel vroeg op levensstijl.
De zus van Teoy heeft iets buiten het dorp rijstvelden, zo’ n tien rai, waarvan ze dus moet zien te leven. Een vriendin van Teoy heeft, ook net buiten het dorp, een echte mega boerderij waarop varkens worden gehouden (in een grote varkensstal met naar schatting zo’ n vijftig varkens), en met rijstvelden, suikerriet – en rubberboom plantages. Ze heeft een groot aantal rai grond en ook een aantal Thai voor haar werken. En denk nou niet dat ze zo’n boerderij runnen met ouderwetse spullen. Er staan moderne tractors, graafmachines, bulldozers, enzovoorts. Al of niet eigendom van de bank, dat weet ik natuurlijk niet. Meer weet ik er als stadsmens ook niet van, maar zo’ n stage van een week of langer zou wel eens verhelderend kunnen werken.
Bij die mensen thuis slapen? Bij die vriendin zou dat misschien nog kunnen. Die heeft een behoorlijk huis op de boerderij met een plavuizen vloer en, zoals ze laatst heel triomfantelijk vertelde, sinds kort met een westers toilet. Maar dat zou ik hooguit voor een overnachting doen. Ik ben te veel aan mij privacy gehecht.
Terug naar Asahna Bucha Day. Ik zit nog steeds relaxed op het terras buiten het winkeltje. Teoy en aanhang en de zuster van Teoy met haar aanhang en wat naaste vrienden en vriendinnen, bij elkaar toch gauw twintig mensen, zijn uit gegeten en zitten gezellig met elkaar te kletsen.
Op een gegeven moment voeg ik mij weer bij het gezelschap en probeer met de Thai daar wat te praten. Het gaat moeizaam maar lukt toch redelijk.
De gebrachte drank zorgt voor een zeer ontspannen sfeer. Teoy, haar zoon en zijn vriendin maar ook de zus van Teoy drinken geen alcohol. De overige aanwezigen echter des te meer. Ze voelen zich allemaal sanuuk en sabaai. Mooi toch. En leuk om te zien hoe mensen die eigenlijk helemaal niets bezitten, zo gezellig en zo gelukkig kunnen zijn.
Om omstreeks 4 p.m. breken we de lunch en het natafelen af en gaan we huiswaarts. Niet na eerst uitgebreid afscheid te hebben genomen van alle aanwezigen. Grappig he, ook ik voel me gelukkig. Geven is toch vele malen leuker dan krijgen, zoals ik nu voor de zoveelste maal heb ondervonden.
Ik ben blij weer in de heerlijk koele airconditioning van de auto te zitten. Zonder airconditioning en internet zou Charly het hier geen week uithouden. We komen zonder problemen weer thuis en ik kan terugkijken op een fijne dag. En voldaan omdat er een aantal mensen vandaag gelukkig waren.
Charly (www.thailandblog.nl/tag/charly/)
Leuk om te lezen en fijn om ook een ega te hebben die GEEN alcohol nuttigd.
Mijn manko om ‘erbij’ te horen, ik spreek met iedereen, drink geen alcohol,en tot een zekere tijd geen probleem maar er komt altijd een moment dat de boel omdraait en dat is die ene fles bier/louw kouw/wiskey te veel.
Kan er niet tegen!
En ga dan ook naar huis.
Beste Charly, zoals je schrijft zou je het zonder airco nog geen week in Thailand uithouden. Waarom zou je dan wensen om toch een weekje of langer het Isaanse boerenleven van dichtbij mee te maken? Lijkt mij niet zo moeilijk om je voor te stellen hoe dat in zijn werk gaat, zeker gezien de vele verhalen hierover op Thailandblog. Moet je natuurlijk niet als kritiek opvatten. Zelf ging ik vanaf zeer jonge leeftijd op kampeervakantie, zodoende vele landen in Europa bezocht. Totdat we een keer omstreeks mijn vijfendertigste in Wintergarden tijdens een heftig noodweer met tent en al van de berg afdreven. Naar een hotel gegaan en ik heb nooit meer gekampeerd. Jij betreurt het dat er in een straal van 10 km rondom het huis geen hotel te vinden is. Eigenlijk wil jij dus gebruik maken van het comfort dat een hotel te bieden heeft en gelijk heb je, maar op zo’n manier neem je natuurlijk niet echt deel aan de wijze waarop de Isaaners leven. Charly, voor zover ik het kan beoordelen geniet jij best van je leven in Thailand. Je beschrijft een leuke dag bij de zus van je vrouw, slechts op 70 km van jullie eigen woning en daarbij hoef je niet eens zelf te rijden. Voor mij zou dat voldoende zijn, zou er niet aan moeten denken om daar een week te gast te moeten zijn, wel of niet met een hotel in de directe nabijheid, maar ik ben jou natuurlijk niet. Ga lekker door met genieten! Overigens heeft Henk Appelboom wel een punt met zijn opmerking dat een gezellige sfeer door die éne alcoholische fles/glas te veel (soms) ineens om kan slaan. Mijn ervaring is dat te veel Thaise mensen niet van ophouden weten wat betreft de inname van alcohol.
Dag Charly,
leuk en sfeervol verslagje van jullie dagje uit. Ik heb alleen wat bezwaar met de volgende zin: “Het doet mij terugdenken aan mijn jonge jeugd, vele jaren geleden, toen ik nog met mijn ouders naar de nachtmis ging tijdens kerstmis. Toen zeer strakke en serieuze gezichten van mensen met een diepe calvinistische achtergrond.” Die nachtmis waarover jij schrijft is een typisch Katholieke bezigheid en heeft niets te maken met de “diepe Calvinistische achtergrond”. En in de Katholieke kerk valt genoeg te lachen!!
Verder een leuk verhaal. Ik “vreet” elke dag weer de Thailand-Blog.
@ Henk Appelman
Je hebt helemaal gelijk, dat net dat ene flesje of dat ene glaasje extra alcohol de sfeer kan doen kantelen.
Gelukkig heb ik dat hier in Thailand nog nooit meegemaakt (in Nederland wel, overigens). Mijn ervaring is dat de Thai in de Isaan stevig kunnen door drinken, vrij snel dronken zijn, en dan gewoon gaan slapen.
Gelukkig geen vervelende toestanden mee gemaakt.
@ Leo Th.
Met een luxe hotel in de buurt zou ik inderdaad wel eens een weekje platteland willen mee maken. Met dus altijd de rugdekking van het luxe hotel achter de hand.
Gewoon nieuwsgierig naar het werkelijke leven van Isaanse boeren. Ondanks de mooie beschrijvingen van de Inquisiteur hierover, waardoor een en ander goed bekend is. Maar er over lezen of zelf ervaren, is denk ik toch anders.
Met vriendelijke groet,
Charly
Toen ik hier kwam in 1976 was er geen internet of mobiele telephones. Air-conditioning was nog steeds iets nieuws en de autos hadden er geen. Je kon wel een aftermarket air-con in laten bouwen maar dat werd meestal een droevige zaak. De meeste autos waren,qua power, daar niet op berekend dus over verhitting. Ik had een Holden Kingswood met air-con en moest de motor afzetten bij het wachten voor een rood stoplicht anders begon deze te koken. Ik bedoel maar we wisten toch niet beter.
Als je altijd airco nodig hebt zit je volgens mij in de Isaan niet op je plaats. Toen mijn vrouw en ik 15 jaar geleden er een huis lieten zetten op de grens van Roiet en Surin raadde iedereen ons aan airco te installeren. Dus dat maar gedaan en nu ik er 13 jaar woon weet ik dat het zotte en onnozele kosten geweest zijn. Die airco’s hebben nog nooit dienst gedaan. Mijn Thaise vrouw kan er niet tegen en ik vindt het ook niet aangenaam. In elke kamer en buiten op het terras een ventilator is voldoende.