Ode aan een Naardsche worst
Omdat Sinterklaas weer in aantocht is met surprises en rijmelarijen, dacht ik met groot genoegen terug aan een bezoek, zo’n 10 jaar geleden, van een oud-collega en haar toen 64-jarige echtgenoot tijdens de Sinterklaasperiode.
Natuurlijk werd vooraf gevraagd of er nog iets moest worden meegebracht. Nou, dat kwam goed uit, want in hun woonplaats Naarden zat een Keurslager die overheerlijke Gelderse rookworsten maakte. Ze hadden er vier meegenomen, koel gehouden in een oude Telegraaf. Twee worsten werden helaas ‘versneden’ voor de erwtensoep, maar dat was niet de bedoeling!
Mijn collega en ik komen beiden uit families waar bergen kleine surprises en grote gedichten een Sinterklaastraditie zijn. Leuk om elkaar op hopelijk amusante wijze een spiegel voor te houden. Wederzijds werden dan ook hier in Thailand surprises en gedichten gemaakt; ik had er een stuk of tien, waaronder Ode aan een Naardsche Worst, om hen te danken voor het meebrengen, en ze aan te sporen met een nieuwe lading terug te komen.
Natuurlijk heb ik ze Thailand in vogelvlucht laten zien, met o.a. een bezoek aan Chiang Mai en de voor mij mooiste tempel in Thailand, de Wat Prasat Muang Lamphang, dicht bij – u raadt het al – Lamphang, maar er was ook een bezoek aan een go-go bar in Patpong, waarvan ik mij herinner dat er al gauw een paaldame naast mij kwam zitten met de vraag ‘You off me?’. Ik heb daarop toen geantwoord ‘No cannot, because my papa and mamma are sitting next to me!’.
Een tweede bezoek is bijna gelukt. In de zomer waren ze op de Veluwe reisplannen aan het maken, en dat leidde tot een vervolggedicht dat begint met ‘Wat zwelt er nu toch weer aan Mijne Borst?’. Helaas kon de geplande tweede reis niet doorgaan om gezondheidsredenen. Deel 1 vande rijmelarij is zeer losjes geïnspireerd op Vondel’s “Aan d’Amstel en aan ’t IJ, daar doet zich heerlijk open Zij die, als Keizerin, de kroon draagt van Europe.”, en deel 2 op Goethe’s ‘Wer reitet so spät durch Nacht und duch Wind, es ist der Vater mit seinem Kind’ uit Der Erlkönig.
De Naardense Keurslager bestaat inmiddels allang niet meer. Via kennissen werd een Keurslager in Sluis gevonden, bekroond voor zijn worsten. Ook deze heeft zijn ijs- & andere kastdeuren voorgoed gesloten, maar gelukkig heeft mijnheer Heijn nu verrukkelijke, zij het iets te zoute, sappige ‘Veluwse rookworst fijn’ die nu verplichte bagage is geworden voor vrienden en bekenden. Regelmatig ga ik naar Suvarnabhumi om er zeker van te zijn dat de worsten heelhuids zijn gearriveerd. De altijd uiterst gulle begeleidende hansworsten mogen dan ook mee naar Pattaya.
Ode aan een Naard’sche Worst
Wat zwelt er toch, zo na aan Mijne Borst?
Wat doet mij smachten met Wellust’ge Dorst?
‘t Zijn Visi-oenen van een Sap’ge Naard’sche Worst,
Geschapen door een Gooische Slagervorst.
Oh God’lijk Keizer van ‘t Hoogste Gildekeur,
Gij die doet verdampen onze Dagelijkse Sleur,
Wij danken U voor Uwer Worsten’ Smaak en Geur!
Laat hen snel weder tot mij komen, Quel Bonheur!
Uw Hemelmals Gerecht had zich, ten lange leste,
Erbarremt over mij, reeds huizend in te nauwe veste,
Want Sap’ge Naard’sche Worst is buiten kijf ’t Allerbeste!
Voorwaar een topprodukt uit ‘t Verre Westen!
Merkloos waart Gij tot deez’ Oosters’ Dreven ne’ergedaald,
Een viertal Uwer Worsten, acht’loos met de Pin betaald,
Verpakt in Schertscourant, te rijp reeds voor de Vaalt,
Als ware’t Contraband, door smokkelaars gehaald.
Een tweetal, ras versnee’n in Soep, ‘t is Godgeklaagd,
Waardoor Uw Kroon door men’ge erwt teveel belaagd,
En Kost’lijk Sap temet verloren werd gejaagd,
Want soep’ge brei, hoe goed dan ook, t’is U te veel gevraagd.
Oh, welk Groot Onrecht, welk Diepe Smart,
Werd hier U toegedaan ten tij’ van Koek en Gard.
Uw Eer werd alzo wel erg grof gesard,
En Uwe Kunst, ‘t is waar, teveel getart.
Dit nimmermeer, zo neem’ wij Plechtig voor!
Bij Nieuwe Aanvoer zing’ wij U aleerst toe in Koor….
Eerbied voor een Naard’sche Worst wordt immers eerst rechtmatig door,
Uit Zoete Kelen, U tenminst’ te schenk’ ‘n aangenaam gehoor.
Op late morgen, op Koele Zachte Zijd’ gelegen, zult ge ‘t al aanhoren,
In onze Schoot geborgen, welk een zegen, wordt U plechtig weer’geboren.
Ook zullen wij verzorgen, wat is ‘r tegen, elkeen die dit festijn al denkt te storen,
te zullen worgen, of te hecht’ aan onz’ degen; de snodaard is beslist direct verloren!
Wat zwelt er nu toch weer aan Mijne Borst?
Voorwaar ‘t is weer zo’n verrekte Unox-worst,
Gebracht door gasten uit ‘n verre horst,
Alwaar men gaarne pilzen morst.
Ga uit mijn mond & ogen, jij mis’lijk creatuur!
Je bent alwel goedkoop, beslist niet duur,
Maar mist ten ene maal’ ‘t Heilig Vuur,
Je smaak is bitter, en niet puur.
Waar blijven g.v.d. toch mijn Naard’sche Gasten?
De Paas is immers reeds voorbij, en ook het Vasten.
Wat zitten zij toch weer in Gelre’s Woud te tasten?
Zijn zij vergeten reeds, mijn lege ijs- en andere kasten?
‘t Wordt nodig tijd hier weer te koom’,
‘t Is verdorie wel genoeg geweest in Eigen Home!
Waarom wachten tot de blaadjes zijn gevallen van de boom?
Hier is immers ‘t land van Honing, Melk en Room!
Nou tot gauw maar weer. Ook al klinkt het raar,
1 AOW-er straks erbij is geen bezwaar.
Het 65+ pasje (is ’t al klaar?)
Zorgt hier echter niet voor laaggeprijsde waar.
Een tien- of twaalftal worsten, ik ben niet beschei’n, dit keer,
Zal ik uit eigen beursje gaarn’ aan u voldoen, temeer,
Daar men reeds zorgt, wat klinkt dat mal, voor ‘n Troisième Âge geval, een Heer,
waarin bij tijd & wijl’ te steken is een welverdiend’, doch kostb’re veer!
Een Zeer Dankbare Worsteter &
Nog Dankbaarder Worstenontvanger
Met welgemeende excuses aan de heren Van den Vondel en Goethe.