De week van Joan Boer
Joan Boer (62) is sinds juni 2011 ambassadeur in Thailand. Na zijn studie antropologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam was hij onder meer hoofd van de Zuid-Amerika afdeling van het ministerie van Buitenlandse Zaken, plaatsvervangend directeur-generaal internationale samenwerking en ambassadeur bij de OECD in Parijs. Hij is getrouwd met Wendelmoet Schippers. Het echtpaar heeft twee volwassen kinderen.
De week van Joan Boer
Dinsdag 30 oktober
Een doordeweekse dag. Eerst een stafvergadering over lopende zaken: politiek, economisch, consulair waarbij alle stafleden delen wat van belang is voor hun collega’s. Voor buitenstaanders niet spannend, voor ons een wekelijks moment om de week door te lopen en voor te bereiden. Daarna op verzoek van het ministerie van toerisme een opname voor een spotje op de Thaise TV. Doel is een oproep om toeristen te helpen die het slachtoffer zijn van criminele activiteiten.
Staande voor de molen en de koe op het ambassadeterrein (herkenbaar Holland) vertel ik waarom wij Nederlanders Thailand een fantastisch vakantieland vinden. Vervolgens vraag ik aan de gewone Thai om wanneer ze op straat zien dat toeristen problemen hebben, niet werkeloos toe te kijken. Komt binnenkort op TV zeggen de journalisten na afloop van de opname. Een goed initiatief van het ministerie en benieuwd of de campagne overkomt en resultaat heeft.
Woensdag 31 oktober
Samen met mijn Britse collega naar de officiële opening van het nieuwe Unilever laboratorium door HKH prinses Sirindhorn. Hier in Lad Krabang worden producten van voedingsmiddelen tot zeep en shampoo aangepast voor de regionale markt. Onder de indruk van het laboratorium en de medewerkers die met verve uitleggen wat ze doen. Ik dreig, als mijn Britse collega mijn stropdas als vlekkentestmiddel wil inzetten, dat hij – bijna zonder haar – dan de haas is bij de shampoo-afdeling.
Soms zijn het bij zo’n bezoek ook kleine dingen die je aan het denken zetten. In dit geval is dat een flesje ketjap. Voor de Indonesische markt maakt Unilever zoete ketjap uit palmsuiker. De prijzen van de suiker in Indonesië stijgen echter zo sterk dat de kostprijs te hoog dreigt te worden. Tijdens een recent bezoek van de bekende Birmese politica en Nobelprijs winnares Aung San Syu Kyi aan het zelfde laboratorium suggereerde zij de suiker voortaan uit Birma te halen.
Goed voor Birma en goed voor kleine boeren. Dat wordt nu onderzocht en lukt het, dan is het een hele concrete manier om het transitieproces in Birma te ondersteunen. Tevens een goed praktijkvoorbeeld om bij mijn volgende serie gesprekken in Birma de voordelen van handel en investeringen met Nederland en Nederlandse bedrijven te onderstrepen.
Aan het eind van de woensdag samen met mijn echtgenote Thaise les. We vorderen slechts langzaam en in die zin is het vooral ook een “taaie” klus. De volhouder wint, zo houden we ons voor. Het feit dat we af en toe kunnen verstaan waar het op straat over gaat vergoedt veel van onze soms uitzichtloos lijkende inspanning.
Donderdag 1 november
Een kennismakingsgesprek met de nieuwe Shell man. Sinds mijn periode bij het Internationaal Energie Agentschap in Parijs volg ik de geplande olie- en gaspijplijnen altijd met veel interesse. Samen met (spoor)wegen zeggen ze veel over de dynamiek in een regio. Duidelijk is dat het opengaan van Birma een grote invloed zal hebben, maar ook dat Thailand grote plannen heeft. Kansen, voor Nederlandse bedrijven, dus. En nu we het toch over die kansen hebben. Nederlandse bedrijven zijn nog steeds in de race voor een deel van de tender die de regering hier uitschreef naar aanleiding van de overstromingen vorig jaar. Vandaag over de stand van zaken gebeld met enkele van de betrokken bedrijven in Nederland.
Vrijdag 2 november
Een dag met gesprekken over de economische en politieke stabiliteit in Thailand en de wijze waarop de overheid investeringen en vergunningen en concessies regelt. Van belang voor zowel onze bedrijven, de in Thailand wonende Nederlanders als de ongeveer 200.000 toeristen die Thailand jaarlijks bezoeken. Thais pragmatisme en “mai pen rai” zal waarschijnlijk een doorslaggevende factor zijn, zo constateren we. Pragmatisme dat zich niet altijd laat vangen in onze termen van oorzaak en gevolg. Dat maakt het noodzakelijk om met veel verschillende bronnen in Thailand te praten om niet onnodig verrast te worden. Hoor ook vaak van collega’s van andere landen dat ze hier veel tijd en aandacht aan geven.
Zaterdag 3 november
De ochtend een paar uur rondgelopen in China Town samen met mijn echtgenote. Geboeid door de vele kleine bedrijfjes die oude motoren, generatoren in en uit elkaar pellen en een volgende bestemming geven. In dat deel van China Town nauwelijks toeristen. Letterlijk een warm bad in oud Bangkok dat onze creativiteit prikkelt.
Zondag 4 november
Behalve een formele welkomstceremonie op Government House voor EU Commissaris Barosso, op doorreis in Thailand, vandaag geen werk. ‘s Ochtends vers brood halen om de hoek. Bij de ingang van de ambassade zie ik een overduidelijk Nederlandse vrouw zitten. Loop even op haar af om te vragen of er iets aan de hand is. Dat blijkt niet het geval. Ze wacht op haar vader die aan de overkant boodschappen doet.
Als ik terugkom van de bakker zit hij naast haar op de bank bij de ingang. In zwembroek en badjas. “Niets aan de hand”, verzekert ook hij me. Aan het eind van de middag zitten ze er nog steeds en blijkt dat er wel degelijk wat mis is. Paspoort en alle bagage weg. Beiden herinneren zich weinig van hoe dat zo gekomen is of van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ze reageren ook nauwelijks op onze vragen. Wel hebben ze hun bankpasjes nog en gelukkig nog redelijk wat cash geld.
Ze zijn op trektocht in Azië en zijn vrijdag vanuit een naburig land in Bangkok aangekomen, zo vertelt de vader uiteindelijk. Daarna valt het gesprek weer stil. Aan de hand van hun achternaam en “Google” komen we iets meer te weten over wie ze zijn. Ik bel Jitze onze consul . Die vertelt dat hij al eerder langsgekomen is die dag. Hij komt als het donker is nogmaals langs en samen met mijn echtgenote bewegen ze de twee naar een hotel in de buurt te gaan.
Ze vertrekken per taxi en beloven de volgende dag terug te komen voor de aanvraag van nieuwe paspoorten. We checken voor alle zekerheid nog even per telefoon of het hotel ze zonder paspoort geaccepteerd heeft. Dat blijkt gelukkig het geval.
Maandag 5 november
Behoudens een telefoontje van het hotel waarom de ambassade nog niet langs gekomen is, geen enkel teken van de twee Nederlanders.
Dinsdag 6 november
Eindelijk melden ze zich. Jitze, onze consul, weet hen dan te overreden de plannen om verder te reizen op te geven, een ticket te kopen en naar Nederland terug te gaan. Vandaag is hij samen met andere stafleden bezig dat ticket te regelen, samen met hen kleren te kopen, een slaapplaats te regelen en de visa stempels in orde te krijgen. Gaat wel ten koste van het overige werk. Morgen zal hij ze tot de gate bij het vliegtuig begeleiden om te voorkomen dat ze alsnog niet vertrekken.
Is dat allemaal onnodige bemoeizucht, blijk van menselijkheid of gewoon een vaste taak van een ambassade? In tijden van meer eigen verantwoordelijkheid van burgers is het zeker geen standaardtaak. We zien als ambassade met enige zorg een toenemend aantal gevallen waarbij de verwachtingen ten opzichte van wat we kunnen en mogen leveren als ambassade elkaar niet meer raken. Zorgelijk want het aantal gevallen waar mensen niet zelfredzaam zijn, neemt toe en onze ruimte om te helpen neemt snel af door de combinatie van beleid gericht op eigen verantwoordelijkheid van de burger, forse bezuinigingen en inkrimpingen.
Een toenemend dilemma dus waar geen vaste oplossingen voor zijn en waar makkelijk onbegrip of “waarom hij wel en ik niet” discussies over ontstaan. Hoe dat ook zij, ditmaal waarschijnlijk voorkomen dat deze twee mensen uiteindelijk terecht zouden zijn gekomen in het Immigration Detention Centre. Die uitzichtloze plek in Bangkok waar mensen zonder geld met een “overstay” uiteindelijk belanden tot familie of vrienden hen helpen. Met die overpeinzing sluit ik de week af en begint een volgende doordeweekse week in Bangkok.
Beste Thailandbloggers,
Toeristen, toekomstige toeristen, zakenlui, expats, Thailand-fans, backpackers, scuba-duikers, zonaanbidders, kookcursisten enzovoort: wie o wie volgt in de voetsporen van ambassadeur Boer en schrijft de volgende aflevering van ‘De week van…’? Maximale omvang 700-1000 woorden. Stuur je tekst op naar het redactieadres en laat ons een week uit je leven meebeleven.
Welkom op Thailandblog. Erg leuk dat u gevolg heeft gegeven aan het verzoek van Dick van der Lugt om speciaal voor deze aftrap een weekdagboek bij te houden. Het geeft de lezers ook inzicht over het reilen en zeilen op de ambassade en de diversiteit van de werkzaamheden. Social media is een prima platvorm om meer transparantie te bewerkstelligen, maar ook om de betrokkenheid van Nederlanders in Thailand met de ambassade te vergroten. Fijn ook dat Thailandblog daar een serieuze bijdrage aan kan leveren.
Leuk om uw dagboek te lezen. Weten we wat er achter de schermen zich zoal afspeelt in het leven van een ambassadeur. Met vriendelijke groeten van de eerste zeeuw die U in Thailand op de ambassade ontmoette. Retranchement, weet U nog?
Van mij alle lof voor de ambassade, niet alleen voor het probleem van oplossen van de 2 medelanders, doch in alle dingen wat zoal bij de ambassade geregeld dient te worden.
Klagers zullen er altijd zijn, die moeten toch ook eerst eens bij hun zelf te rade gaan voordat ze alle kritiek naar buiten spuwen.
Een tevreden man, altijd correcte hulp van de ambassade in woord en schrift(mail)
Aan alle mensen op de ambassade, ga vooral zo door met jullie goede werk.
Roel
Prima initiatief, dit weekdagboek van de ambassadeur. Moet hij beslist vaker doen, brengt hem dichter bij de mensen.
Jammer inderdaad, dat er zoveel op BZ bezuinigd wordt. In Thailand zou het naar mijn mening zelfs uitgebreid moeten worden. De landbouwraad is al verhuisd naar Vietnam (ook belangrijk) en ik vind bijvoorbeeld, dat er in Pattaya een soort honorair consul zou moeten komen voor eenvoudige consulaire handelingen.
Dat zal wel niet gebeuren, want ik lees net, dat de Engelsen het consulaat hier in Pattaya – ook al uit bezuinigingen – gaan sluiten.
Het dagboek is geschreven op verzoek van Dick van der Lugt, dus ik neem graag aan, dat hij volgende wordt in de serie Weekdagboek.
Moderator: deze reactie voldoet niet aan onze huisregels.
Leuk dat meneer de Boer ook een bijdrage levert aan dit blog. Bedankt! En al helemaal dat zijn vrouw en hij op Thaise les zitten, altijd handig en leuk als je ergens voor lang (of permanent) verblijf bent. Straks nog een Thais inburgeringsexamen doen? *gaat u meteen zitten of geeft u eerst een wai?* ,*wat betekent Thailand?* ,*krijgt u in Thailand een uitkering of moet uw partner voor u zorgen?* 😉
Interessant stuk. Prachtig gevonden term: “Thais pragmatisme”. Je bent diplomaat of je bent het niet 😉
Geweldig dat u dit doet .
Ik had na een ontmoeting met u al een gevoel van sympathie; dat is daarna gestegen tot ongekende hoogte.
Hierbij wel ook heel veel lof voor uw medewerkers die mits het nodig was mij hebben bijgestaan met goed advies .
Voor u kwam is dat wel eens anders geweest .
Mijn waardering voor u en uw medewerkers neemt alsmaar toe .
Goed initiatief om even een blik te gunnen in uw dagbesteding.
Gelukkig ook blijk van menselijkheid.
Ik wens U en uw gezin een prettig verblijf in Thailand.
Nadat eerder enige kennissen van mij uit Hua Hin vol lof over onze nieuwe ambassadeur in Thailand spraken, doet mij het deugd dit ingezonden stukje te lezen.
Hieruit blijkt weer dat de “pragmatische” theorie van de waarheid werkt.
Chapeau Mijnheer Boer, en hopende hierbij op nog vele aangename verrassingen van U hier in Thailand.
Dank hr Boer; voor dit stukje op het blog. Zoals bekend zijn er ook veel negatieve dingen op de media geplaatst omtrent de ambassade aldaar. Uw medeleven; in uw vrije tijd mensen te helpen doet mij goed ! Dit is de info die ook meer in de media geplaatst zou moeten worden.
Mooie gevarieerde week.
Ik ben benieuwd of u ook iets heeft gehoord over de negatieve consequenties voor de locale bevolking in Birma van de aanleg van de gas pijplijn en of dit onderwerp van gesprek is met uw contacten aldaar. Ik zou een reactie zeer waarderen daar het onderwerp mijn interesse heeft.