Maria’s en Pim’s Dagboek
Vandaag in de serie ‘Dagboek van’ twee bijdragen van Thailandbloggers. Maria Berg schrijft over haar nieuwe huisvriend, Pim Hoonhout laat ons proeven aan een dag in de Isaan.
Maria’s dagboek
Het hondje zag er niet uit
Toen ik in 2002 voor het eerst in Thailand kwam, was het net of ik een sprookjesboek binnenstapte. De bruiloft van mijn zoon in een dorpje bij Surin in 2003 was ook een sprookje; het duurde van 6 uur in de ochtend tot laat in de avond.
Vorig jaar werd ik 71, ik stopte met werken en vond het tijd worden om mijn wens in vervulling te doen gaan. Al een paar jaar liep ik met de gedachte rond om in Thailand te gaan wonen. Vorig jaar oktober ging ik dan ook in Hua Hin op zoek naar een huis. Door alle wateroverlast en een rare makelaar keerde ik zonder resultaat terug naar Nederland.
Op 6 oktober stond ik weer op het vliegveld in Thailand, het grote avontuur kon beginnen.
Het werd een huis in centraal Thailand
In de tuin van het huis woont een hondje; dat zat er al een half jaar alleen. Kreeg soms wat eten van monniken die langs liepen en dat was het. De eigenaar van het huis was overleden en zijn zoon deed er verder niets aan. Het hondje zag er niet uit, een ontstoken snuit en oren. Mijn zoon, die hier woont, was er al mee naar de plaatselijke dierenkliniek geweest en ik ook al twee keer.
Het hek van de tuin staat nu de hele dag open. Dat was even wennen, maar na een paar dagen liep ze regelmatig de tuin uit. Ze begint wat aan te komen en ‘s nachts ligt ze heerlijk op een kussen in huis.
Pim’s dagboek
Zomaar een dag in de Isaan
Om 4 uur word ik gewekt door de buurthanen, om 5 uur geeft mijn neus aan: brand. Vlug de deur uit voor het mis gaat. Buiten zie ik dat papa het houtskoolvuurtje op staat te porren om over een uurtje de monniken weer hun dagelijkse prakkie te kunnen geven. Van slapen komt niets meer terecht, dus ik begin maar een zware van de weduwe te rollen.
Bij het opkomen van de zon gaan de vrouwen op hun knieën zitten, in de verte naderen vijf glimmende kale schedels achter elkaar. De dag gaat beginnen!
De dag van Mae [moeder] begint op tafel met een wit goedje. Ze doet er water bij en plotseling begint het te pruttelen en te stomen. Op zo’n moment ga je in geesten geloven. Ze gooit het goedje in een potje, doet er nog wat troep bij en stampt het met behulp van een slotbout in elkaar.
Wanneer zij het uitspuwt in een kotspot naast haar, kun je zien dat ze nog 2 tanden boven en 1 beneden heeft, net genoeg om op meelwormen te kauwen.
Na het ontbijt met de nodige buren en belangstellenden is het tijd om ter controle naar de plantage te gaan. Er wordt naar kevers gegraven voor de middagpicknick, wat het zo leuk maakt om hier te wonen. Geen winkel in de buurt maar eten haal je dan uit de natuur .
Een klein meisje had een vogel gevangen die van vis leeft, daarom had zij hem maar in een fuik onder water gestopt. Ik had haar 100 baht willen geven om het beestje van de dood te redden. Ze begreep me niet doch na tussenkomst van haar ouders kreeg ik hem gratis.
In mijn auto heb ik het beestje bij laten komen nadat ik zag dat hij niet meer kon opstijgen en een prooi voor mijn honden zou worden. Later heb ik hem vrij kunnen laten vliegen. Als afscheid poseerde hij op mijn hand voor het maken van een foto. Daarna vloog hij naar de hoogste boomtop en bedankte mij door nog tweemaal langs te vliegen.
Zo gaat een dag weer voorbij. Wat eten we vanavond? Ik heb in ieder geval wat gekookte aardappelen klaarstaan.
Beste Thailandbloggers,
De smaak te pakken gekregen na het lezen van dit duo-Dagboek? Thailandblog nodigt je (expats, toeristen en potentiële toeristen) uit ook in de pen te klimmen. Dat kan in de vorm van een Dagboek met korte verhaaltjes of in de vorm van een Weekdagboek. Omvang circa 700 woorden.
Overwin je schroom en stuur je schrijfsels op naar het redactieadres. Wij beoordelen of ze geschikt zijn voor publicatie. Maar we zijn heel coulant. Het hoeft geen proza te zijn dat in aanmerking komt voor de jaarlijkse Librisprijs. Zolang het maar geen wartaal is.
Net als bij de krant, behouden we het recht voor je bijdrage te weigeren c.q. in te korten (en eventuele spelfouten halen we er gratis uit).Wie durft?
Maria, aangrijpend verhaaltje. Zal wachten op je volgende story.
Pim, volledig herkenbaar; we hebben hier dezelfde hanen denk ik. Zat er nog iets bij de gekookte aardappelen?
Wat dacht je als Nederlander van gestoofde paling bij de aardappelen .
Heel goedkoop overal verkrijgbaar als je even vraagt .
Menig Thai grieselde ervan .
Pala, oftewel wij vinden het rotte vis gaat in het gehucht op de dis .
Mosterd bij de maaltijd was niet te vinden in Ban na Waeng, volgende keer beter .
Citroen had ik wel aan gedacht om me te nemen
.
Wel jammer Khun Peter dat de foto van de vogel op mijn hand niet geplaatst is ,dat was echt wat ik nooit meer mee zal maken .
Pim .
Mooi verhaal over die vogel Pim, toch weer ’n beestje gered! Paar weken terug maakte ik iets dergelijks mee..Iedere ochtend, rond 7 uur komt er ’n jongen op ’n motorbyke het erf van mijn schoonouders oprijden. Het stuur en ( zelfgefabriceerde) bagagedrager hangen vol met plastic zakjes gevuld met allerlei etenswaar. Een van mijn schoonzussen kocht ook iets, ik wist niet wat het was….Totdat ze ermee naar huis liep, en ik zag dat de inhoud bewoog! Ik vroeg aan haar wat ze gekocht had. “Kikkers”antwoordde ze…”voor mijn ontbijt”. Ik gruwelde bij het idee, bovendien vond ik het zielig voor die dieren. Ik heb haar toen 200 bth geboden, in ruil voor het loslaten van die 2 kikkers. Ze was heel verbaasd om mijn reactie maar zei dat ze dat ze het geld niet hoefde. Ze had besloten de kikkers niet op te eten, en los te laten “To make you happy”.
@Wim Ik denk dat het padden waren. Bij een vorige vriendin werden ze in een vijvertje gehouden. Voor de consumptie. Heb ze nooit gegeten.
je hebt gelijk Dick, het waren padden… Veel mensen gaan s’nachts op paddenjacht. gewapend met ’n zaklantaarn struinen ze langs de rijst en suikerrietvelden. Of ze gebruiken het licht uit de koplamp van hun moterbyke… De volgende dag zie je ze dan terug op de plaatselijke marktjes, met honderden in ’n grote zwarte kuip…Ik blijf het bizar vinden, ook al begrijp ik dat het voor de mensen hier in Isaan “gewoon voedsel”is…
Tja, het blijft lastig met dieren. Sommige dieren zijn “te schattig” om te consumeren, andere dieren liggen we dan totaal niet om wakker zolang we niet al te veel nadenken over het slachtproces. Dat mag wel blijken uit al die stukken rund, schaap, varkensvlees, kip, ander gevogelte en wild of soms ook paard. Het blijf natuurlijk een vreemd of bizar idee dat die kikker , vis of kreeft die nu nog leeft strakjes op jouw bord kan komen te liggen… aan de andere kant wil een mens ook gewoon (lekker) eten. Het klinkt misschien gek maar ik ben best nieuwsgierig naar hoe zo’n pad of rat dan smaakt, anderzijds wil ik het dier dan weer liever niet zien voordat het onder het mes gaat… mensen zijn maar vreemde wezens, of ben ik gekke Henkie? 😉
Het zal ook wel met overleven te maken hebben, als je van alle gemakken bent voorzien dan hoef je geen hond, sprinkhaan, rat of pad te vangen en te eten. Als je eenvoudiger leeft dan is jouw eerste levensbehoefte natuurlijk gewoon om voldoende voedsel binnen te krijgen dus hoef je er geen luxe op na te houden zoals een huisdier… die hond zal je dan een zorg zijn hoe zielig dat ook is. Maar ook dat veranderd wel beetje bij beetje zoals je nu al kunt waarnemen, over een jaar of 20 zal de cosumptie van dit soort dieren sterk zijn afgenomen (ten koste van de consumptie van rund, varken etc.) en zul je ook meer en meer honden, katten enzo als huisdier zien.
Mijn familie in de Isaan verdomd het om buffel te eten .
Dit uit respect dat deze beesten vroeger veel werk voor hun hebben gedaan.
Paardenvlees kan ik echt nergens vinden .
Het water loopt mij in de mond als ik daar aan denk.
Als vervanger neem ik dan struisvogelbiefstuk .
Wim
Je vind die padden bizar ?
In ken veel restaurant in Belgie waar kikkerbillen of wijngaardslakken als voorgerecht op het menu staan. Ze worden er speciaal voor gekweekt. Ik eet het regelmatig en maak het zelf thuis klaar ook. Probeer het eens zou ik zeggen want ik vind het wel lekker met een looksausje
Lief wat je doet voor dat hondje Maria. Ik denk dat je een van de weinigen bent die zich om zijn lot bekommert. Ik verbaas me nog steeds over het grote aantal honden in de Isaan. Overal kom je ze tegen, zwervend over straat en tussen de huizen op zoek naar eten. De meeste zijn sterk vervuild, zitten vol met klitten en ongedierte. Mijn pogingen om met ze te spelen werden door mijn Thaise schoonfamilie met afschuw bekeken. Spelen met, en aanhalen van honden en katten is hier “Not done”. Misschien moet ik hier ’n opvang voor honden gaan beginnen, ze allemaal eens lekker in bad stoppen, ontklitten, ontluizen…
Ik durf het niet eens hardop te zeggen…Ze zouden me hier voor GEK verklaren.
Mijn vrouw kweekt padden of kikkers. Maar het mooiste is, ze eet ze niet op, dat vindt ze niet leuk. Maar ze gaat ze wel op de markt geslacht of gebarbecued kopen. En wat betreft die paling, die kan je kopen op de nachtmarkt in Chiang Mai. Weet niet hoe die markt wordt genoemd. Maar ik kan het aan mijn vrouw vragen als er iemand in geïnteresseerd is.
Sorry mijn toestenbordt doet raar ,dus zitten paar foutjes in m,n schrijven
Dick: Ik heb het gecorrigeerd. Heb je een dronken toetsenbord misschien?
Wat is een dierenleven waard?
Veel op het strand in Hua Hin en gek op honden, sloot ik al snel vriendschap met een zo genaamde ridgeback. Lekker langs het strand lopen,mde zee in etc. Tot wij elke dag weer naar huis gingen en onze hondenvriend tot de volgende dag achter lieten. Op een bepaald moment vroeg de eigenaar van een restaurant of indienend wou hebben? Na een kort overleg met mijn Thaise vriendin was het antwoord JA. Hond mee naar huis genomen, lekker gewassen, eten gegeven en de vriendschap was gesloten. Op een bepaald moment hadden we door dat Bank zoals wij hem noemde in gevecht was met………. Een cobra.
In aanvang leek het hem niet te deren tot, zijn poot dikker werd, hij moeilijker ging lopen etc.
Op naar het Hua Hin veterinaire opleidingskliniek, daar werd snel geconcludeerd dat hij op vier plaatsen gebeten was en hij moest injecties hebben etc. maar het ging niet goed met hem. Afijn om een heel lang verhaal wat in te korten, we zijn elke dag ook op zaterdag en zondag met hem naar de kliniek geweest, 2,5 maand lang, hij is meerder malen geopereerd, verbonden pillen poeders, allerlei soorten medicijnen heeft hij gehad, MAAR…….. hij heeft het gered. Achteraf bleek dat hij zijn naam eer heeft aan gedaan, Bank heeft bijna 55.000 bath gekost aan medische ingrepen etc. Is nu sprinlevend, mensen, vooral Thaise denken voor dat geld had je vele honden kunnen krijgen, maar er is maar EEN BANK, toch?
Er zijn overal mensen, die zich niets aantrekken van dierenleed.
Maar ik zie ook veel Thais, die wel spelen met hun huisdieren en die deze dieren genoeg voedsel geven. Soms ook de mopshondjes, die als kleine kinderen worden verwend. Dit in schrille tegenstelling tot de dieren van de straat; die hebben het moeilijker. Maar ook dan zie ik toch veel thais, die hun eten met die dieren delen.
Misschien zouden ze die dieren ook wel naar een dierenarts willen brengen, maar gezien de kosten en hun eigen schamele dagloon kan dat niet altijd.
Ook hierboven weer een paar voorbeelden gelezen van mensen, die om andere schepselen geven. Mooi om te lezen, ik geef ze het thaise compliment “dschai dii” (een goed hart).
Ik woon op Koh Samui en moet zeggen, dat je steeds minder zwerfhonden ziet hier.
Ze zitten vaak wel bij tempels. Steeds meer buitenlanders, die hier wonen, maar ook Thais hebben een of meerdere honden als huisdier.
Mijn 3 Thaise buren hebben er respectievelijk 2, 3 en 5. Ik zelf heb er 2 en een Nederlands echtpaar een stukje verderop heeft er ook 5.
Er zijn dan ook ’s nachts regelmatig ”blafconcerten”. :o)
In Ban Taling Ngam, waar ik woon, is een ”Dog rescue”, een soort asiel met een hondenkliniek. (Er is ook in Chaweng een vestiging). Het geheel is begonnen door een Duitse vrouw, die zich het lot van de beesten heeft aangetrokken. De kliniek heeft een dokter in vaste dienst en wat Thaise hulpkrachten en regelmatig ”Farang” vrijwilligers.
Zieke honden worden genezen. Honden worden gesteriliseerd en gecastreerd, om overpopulatie te voorkomen. Al deze behandelingen geschieden gratis. Het geheel wordt gerund door bijdragen van sympathisanten, ook veel uit het buitenland.
Ik zelf laat mijn honden er jaarlijks inenten tegen rabies en hondenziekte. Ik kom er ook wel af en toe met een hond, die is komen aanlopen en ik niet kan houden.
Bij ieder bezoek doneer ik 1000 baht, maar realiseer me, dat dit een druppel op een gloeiende plaat is. Sinds kort moet er dus voor behandelingen betaald worden, wat veel Thais zal doen afschrikken om er heen te gaan.
De kosten, die in rekening worden gebracht, zijn overigens heel laag.
Kennissen van me hebben vorige maand, een hondje dat bij hen was komen aanlopen, laten steriliseren. Totale kosten inclusief medicijnen: 500 baht. Een koopje,
maar misschien te veel voor veel Thais.
Dus: Redt de hondenredders !!