Schaamtegevoel bij een goed glas wijn
Eén van mijn lievelingsrestaurantjes in Pattaya is met stip Louis in Soi 31 op Naklua Road. Het is slechts een klein restaurant verscholen op het eind van het onooglijke straatje. Khun Vichai, de eigenaar, is een attente en vriendelijke gastheer met in de keuken een kokkin die haar vak verstaat.
Naar Louis ga je niet om de Thaise keuken eer aan te doen, maar meer om ter afwisseling heerlijk te snoepen van de meer internationale keuken met een Thais tintje en een goed glas wijn. De gerechten zijn zeer betaalbaar en vakmanschap is hier duidelijk herkenbaar. Voor het zogenaamde Set Dinner met een leuk voorgerecht en een hoofdgerecht met vis of kip ben je minder dan 500 baht kwijt. Wijn -dat is bekend- is in Thailand niet bepaald goedkoop. Bij Louis betaal je per glas 120 baht en voor een mooie kwaliteitswijn 220 baht.
Der Farang
Omdat ik slechts drie dagen in Pattaya verblijf begin ik maar met een goed glas rode wijn en bestel als voorgerecht een carpaccio, gevolgd door een kreeftensoepje en voor het hoofdgerecht val ik op eend.
In afwachting van de eerste gang blader ik in het Duitse blad Der Farang en lees het een en ander omtrent de inkomsten van bar-dames. Twaalf uur per dag werken levert een ‘maandsalaris’ op van 4500 baht plus als extraatje gemiddeld 100 baht per dag uit de gezamenlijke fooienpot. Voor een simpel klein kamertje met een ijzeren ledikantje moet per maand door de betreffende dame 2000 baht worden opgehoest. Aldus het bericht in het Duitse blad. Lees verder dat de Hotelvereniging in Pattaya steen en been klaagt en de Chinezen de terugloop van Russische toeristen niet kunnen goedmaken.
Het blad leg ik nu maar vlug terzijde want een overheerlijke mooi opgemaakte schotel carpaccio komt ter tafel en dat is smullen geblazen. De kreeftensoep is eveneens van een voortreffelijke kwaliteit en je merkt dat hier niet zomaar even een blik is opengetrokken. De kokkin is een vakvrouw die al haar kwaliteiten heeft aangewend om een mooie kreeftensoep op tafel te toveren.
Schaamtegevoel
Bestel mijn tweede glas wijn a raison van 220 baht en lees in afwachting van het hoofdgerecht verder in Der Farang.
De regering heeft bij monde van generaal Sansern Kaewkamnerd een plan geopenbaard. Zwangere vrouwen die tussen 1 oktober 2015 en 30 september 2016 een kind baren en een inkomen van minder dan 3000 baht per maand hebben, worden door de regering ondersteund. Maar liefst 400 baht gaat hen per maand ten deel vallen. Wellicht ten overvloede; je leest het goed vierhonderd baht. En… let wel voor de eventuele doktersonderzoeken hoeft, als je aan de geschetste voorwaarden voldoet, niet te worden betaald. De genoemde data in ogenschouw nemend lijkt het wel alsof het ook een aanmoedigingspremie betreft voor die dames die nog niet in blijde verwachting zijn.
Neem een slok van mijn glas en besef dat ik voor deze twee glazen meer betaal dan het bedrag dat de aanstaande moeder per maand ontvangt.
Bij elk slokje speelt het door mijn hoofd en vreemd genoeg geniet ik er niet meer van. Ook tijdens het verorberen van de eend dwalen mijn gedachten af naar die aanstaande moeders wier levenspad niet bepaald over rozen gaat. En hoe zal het de aanstaande jonge baby in het verdere leven vergaan? Een triest gevoel maakt zich op dit moment van mij meester. Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik het levenslicht in een in een ander werelddeel heb mogen aanschouwen.
Een erg menselijke gedachte en dat siert u. U mag natuurlijk niet vergeten dat er ook mensen zijn die hun dagelijks brood verdienen met de productie van wijn. Die helpt u een handje bij elke slok die u neemt.
hallo Joseph..ik begrijp zeer goed wat u bedoelt. ene kant gooien wij westerlingen met ons geld..laatst ook op één dag 400 euro gewoon groothandel en boodschappen gekocht. kost ons niets ene kant maar …ja. maar ge kunt elke dag blijven vergelijken met andere landen, andere cultuur en sociale / financiele verschillen…dan kunt ge bezig blijven he! maar idd..wat hebben we eigenlijk te klagen in B en NL (of het ‘rijke’ westen). maar kijk eens bij ons in de landen..ook armoede. gezinnen die niet kunnen rondkomen, die het met nog geen 100 euro per maand moeten doen, ..en nu al die vluchtelingen die hierheen komen en gewoon uitkeringen krijgen en woningen. terwijl als ge heel uwe leven hard gewerkt hebt en het eventjes niet mee zit in een uitkering situatie terecht komt en dan wordt op uwe vingers getikt….tsjaa. zo kunnen we allemaal nog wel iets bedenken natuurlijk.
ik ga in 2016 voor het eerst naar Thailand een grote rondreis maken van 8mnd tot een jaar. en hopelijk dat jaar erop verhuizen naar Thailand. ik ben benieuwd wat ik daar ga aantreffen en meemaken. gelukkig heb ik wat Thai vrienden daar die me zoveel mogelijk helpen.
heb gehoord dat de gemiddelde Thai dus maar rond de 200 euro per maand verdiend? is dit echt zo? ook in de steden…hoe kunnen die mensen daarvan leven denk ik dan maar gelijk (huur betalen huis, eten/ drinken, leuke dingen doen in vrije tijd, etc?)…ik ben al langere tijd aan het rondkijken voor een leuke job in Thailand …lijkt me beste manier om te integreren in de Thai maatschappij..maar als ik bij de lonen kijk wat ze bieden…voor 40 uur werken ofzo nog geen 800 euro per maand. (daarvoor komt hier niemand uit zn bed..idd als steuntrekker krijgt in B gemiddeld 1400 euro voor niets doen). hoe krom kan het zijn in de wereld idd.
ik ben ook aan het denken ‘wat kan ik meenemen voor mijn vrienden vanuit B’? of de kinderen uit mijn dorp? of iets doen voor de mensen in mijn dorp? ..wil ook niet als de ‘rijke westerling’ overkomen de maar uitdeelt en doet. (niet dat ik financieel rijk ben! heb het zeker niet slecht maar goed).
Voordat u nog langer naar passende arbeid in Thailand blijft zoeken, raad ik u aan de regels omtrent het verkrijgen van een werkvergunning in Thailand eens door te nemen. Ik wil ze ook wel kort voor u samenvatten: Een werkvergunning krijgt u niet.
Het minimumloon in Thailand is 300 baht per dag, reken 25 dagen per maand, is 7500 baht, bijna 200 euro. Het modale inkomen (wat de meeste mensen verdienen) ligt eerder rond de 15.000 baht, 400 euro per maand. Het gemiddelde inkomen ligt nog hoger, door de kleine groep die extreem veel verdient.
Ik ken toch een hoop aantal expats met werkvergunning incluis mijzelf. En de meesten daarvan zijn niet uitgezonden maar werken voor een Thais bedrijf of zijn zelf iets begonnen hier.
Ken verscheidene farang werkzaam in een Muay Thai-camp als trainer, de details en voorwaarden ken ik niet helemaal en wellicht zitten er wat addertjes onder het gras daaromtrent maar het schijnt legaal te zijn want anders zou het ook niet als zodanig open en bloot vermeld worden op de websites van betrokken Muay Thai-camps.
Maar toen waren de tijden in ons kikkerland ook wat aantrekkelijker dan nu en ik zou zeggen dat je dit moet koesteren dat je daar toen geboren bent want in de huidige tijd lijkt het mij niets om als nieuweling geboren te worden of een peuter te zijn met de problemen en economie van nu want dat is nou niet om de vlag uit te hangen , maar Joseph Jongen ik ben ook net na de oorlog geboren in de pijp van Amsterdam met 7 kinderen waarvan ik de laatste was en heb best een leuk en avontuurlijk leven achter mij en als ik hier 10 jaar rondkijk zullen er een hoop naast de boot vallen maar ook nog genoeg best overleven , en mijn ouders waarvan alleen mijn vader altijd de kost heeft verdiend want mijn moeder deed het huisgezin zoals het toen hoorde en ik leef nog steeds en ben een gewone jongen gebleven met een opvoeding die er nu nog maar weinig is maar drink ook geen glas wijn van 200 Baht in een restaurant en neem een biertje , maar ieder zijn meug en neemt een teug.
Neem eens zo’n barmeisje mee als disgenote, tegen een gepaste vergoeding voor haar gezelschap. Vinden ze erg leuk, u hoeft dat nare blad niet te lezen en ik garandeer dat alles u veel beter smaakt.
U hoeft heus geen gebruik te maken van alle mogelijkheden die het gezelschap u biedt om een leuke avond te hebben, hoewel u ze een nacht heerlijk slapen in een ordentelijk bed met een zacht zoemende airco op de achtergrond eigenlijk niet mag onthouden.
Re: ‘…barmeisje als disgenote, vinden ze erg leuk…’ Geef dat barmeisje diezelfde ‘gepaste vergoeding’ plus het geld wat je anders aan haar had uitgegeven in het Westerse restaurant, koop een som tam voor haar op een straathoek en stuur d’r terug naar de bar waar ze gebarfined kan worden en andere taken uit kan voeren die een wat hogere ‘gepaste vergoeding’ met zich meebrengen. Vindt ze nog veel leuker garandeer ik je.Tenzij je naast een mogelijk eigen schaamte gevoel waar de schrijver melding van maakt er geen probleem mee hebt iemand tegenover je te hebben die gegarandeerd aan het rekenen is hoeveel weken ze haar baby/ouders kan voeden voor het geld dat je die avond aan een etentje voor jullie allebei uitgeeft.
Die man met het goede eten en wijn moet zich niet schamen.Hij is een humanist en een weldoener voor Thailand.De Thaise corrupte overheid moet zich schamen.
Ik snap de schrijver wel en zo denk ik ook wel eens. Je kunt op die manier echter alles wegrelativeren natuurlijk. Lekker genieten dan maar.
Kees heeft helemaal gelijk,een diner is niet besteedt aan een bar-girl. Hebben liever de centen .Op dit restaurant terug te komen, heb ik zowat de hele kaart gehad. Fantastisch eten tegen een redelijke prijs. De eigenaar werkte vroeger bij bruno en diverse dure hotels. Hij verstaat zijn vak goed.
Khun Vichai, de eigenaar van het restaurant ‘Louis’ is een zeer aimabele Thai, als je goed kijkt zie je hem op de foto voor de computer zitten. Tot voor enkele jaren was hij ook de eigenaar van ‘Alois’, het restaurant op de weg van Pattaya naar Jomtien, waar later een Russisch restaurant/bar in is gevestigd. Heb in ‘Alois’ met Thaise en Nederlandse vrienden vaak gegeten met de nodige wijntjes erbij. In vergelijking met een soortgelijk restaurant in Nederland vond ik de rekening altijd erg meevallen. Kreeg van mijn Thaise vrienden echter weleens te horen dat zij het ontzettend veel geld vonden wat op één avond aan drank en eten werd gespendeerd, daar hadden zij thuis (in Isaan) zoveel andere dingen voor kunnen doen. Vanuit hun standpunt gezien wellicht terecht maar ik voelde mij er niet schuldig over, integendeel, ik genoot van de gezellige avondjes. Begrijp Fransamsterdam dan ook om eens een barmeisje als disgenote uit te nodigen. Het mes snijdt dan aan twee kanten, en eigenlijk zelfs 3, hij heeft een gezellige avond, zijn gezelschap zal het doorgaans toch ook wel aangenaam vinden en het restaurant heeft extra klandizie dus meer inkomsten. De reactie van Kees snijdt m.i. daarentegen geen hout; in 1e instantie ga je toch naar Thailand op vakantie voor je eigen plezier? Om een bardame een vergoeding voor een denkbeeldig diner te geven en op een straathoek Som Tam voor haar te kopen, voldoet daar uiteraard niet aan. Kan je net zo goed thuisblijven en je vakantiegeld aan een goed doel (?) schenken. Aan Joseph wil ik zeggen dat hij eigenlijk nog een derde glaasje wijn had moeten drinken en daar ook van had moeten genieten. De prijs wordt grotendeels bepaald door de geheven invoerrechten en dat maakt het o.a. mogelijk om een ‘aanmoedigingpremie’ voor as. moeders te verstrekken, ook al is die slechts 400 Bath.