Frans Amsterdam in Pattaya (deel 13), uit de oude doos: Phnom-Penh 2015

Frans Amsterdam is weer neergestreken in Pattaya en vermaakt ons, tot er geen ‘vind ik leuk’ waarderingen meer zijn, met zijn belevenissen in een vervolgverhaal.

Helemaal alleen werd ik wakker. Mijn date had ik wegens ambtelijk gedrag (ze was op haar werkplek acuut in slaap gevallen) vroegtijdig de deur uitgeschopt. Kan je een keer overkomen, het is niet symptomatisch voor Cambodja. Gewoon doen alsof er niets aan de hand is en de draad weer oppakken.

De zon scheen uitbundig. Ik kon wel even op het balkon proberen een beetje een kleurtje op te doen. Er staan comfortabele stoelen. Zo zien ze er tenminste uit. Erop gaan zitten is een tweede, want ze zijn kokend heet. Vijf minuten hield ik het vol, toen gaf ik er de brui aan. Ik ga liever gewoon dood. Het was douchen zonder kraan, zo heet. Dan maar een echte douche om het zweet er weer af te spoelen.

Ik ging ontbijten, mijn verhaaltje schrijven, foto’s uploaden, je bent zo een paar uur verder. De middagbui liet vandaag lang op zich wachten. Toen ik hem aan zag komen was het tijd om naar de Laundry te gaan. 9000 Riel voor 1.8 kilo. Het zag er weer netjes uit. Ik ging het pakketje terugbrengen naar het hotel. Ondertussen begon het zachtjes te regenen. Ik was mooi op tijd geweest.

Een half uurtje later hield het op met zachtjes regenen. Dit was van dik hout. Ik was benieuwd hoeveel regen er viel. Bij gebrek aan beter zette ik een glas op het balkon. Het dreef nog net niet weg. Het glas was 7 centimeter hoog en binnen 35 minuten stroomde het over, terwijl het alleen nog maar harder ging regenen. Ik stond op en gleed uit, waardoor ik bijna op mijn muil ging. De vloer was nat. Het water op het balkon stroomde niet goed weg en kwam nu onder de schuifdeuren door de kamer binnen. Er liggen plavuizen op de grond, dat is niet zo erg. Maar onder en rond de speelweide ligt hout, en dat was zonde. Ik pakte alle handdoeken die ik kon vinden om het hout te beschermen. Dat zou niet lang blijven lukken, zo schatte ik in. Ik belde de receptie. Er werd niet opgenomen. Dan maar naar beneden lopen. Ze zaten buiten onder het afdak en kwamen mee naar boven. Ik dacht dat ze dit varkentje wel vaker zouden hebben gewassen, maar dat bleek nergens uit. De enige oplossing die ze wisten was met hun blote voeten tegen het water aanschoppen. Ja, dat ging natuurlijk niet werken. Een half uur lang bleven ze volharden in deze compleet zinloze bezigheid, toen gaven ze het op. Met twintig handdoeken had je het water aardig de kamer uit kunnen krijgen denk ik, en een dammetje kunnen bouwen ter hoogte van de schuifdeuren, maar nu stond de hele kamer blank en liep het de gang op.

Ik kreeg een andere kamer, zonder balkon, en ze zouden de volgende dag wel gaan kijken of het opgedroogd was. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. De kamer zonder balkon heeft alleen een raam, en daarachter zit een soort erker met melkglas, zodat je wel licht hebt, maar geen uitzicht. Benieuwd of ik een refund krijg, want deze kamers zijn goedkoper. Zonder dat ik naar buiten kon kijken wist ik dat het nog regende. Overal watergeluiden. Ik had nog wat achterstallige schrijfwerkzaamheden, daar had ik nu mooi tijd voor. De jubileumparty bij de Mr. Butterfly Bar en het meisje met de eeuwigdurende glimlach moest ik laten schieten. Ik zou mijn geluk dan maar gaan beproeven in de Platoon Disco. Na een paar uurtjes voorslapen vertrok ik om kwart voor één die kant uit.

Op straat voor de disco hingen zo’n dertig mensen rond. Ik weet niet wat daar interessant aan is, misschien probeerden ze met iemand mee te mogen die de entree van 8 dollar zou betalen. Een groepje Amerikaanse back-pack meisjes haakte af bij het horen van die prijs. De meeste Cambodjaanse meisjes waren dan zo te zien toch rijker. Binnen was het goed gevuld. Ik moest een kwartier azen op een plekje aan de grote U-vormige bar. Er liepen veel expats rond van middelbare leeftijd, vele groepjes toeristen en natuurlijk Cambodjaanse – en misschien ook wel Vietnamese – meisjes. Ik maakte me bij het barpersoneel meteen bekend als newbie door een Angkor Draught te bestellen, terwijl ze alleen maar Tiger op de tap hebben. Ik wist het nota bene!

Tsja, hoe ging ik dat hier nu aanpakken? Ik kon me niet herinneren dat ik ooit eerder in mijn eentje een discotheek was binnengegaan waar ik bovendien niemand kende. En al helemaal niet met de doelstelling om er met z’n tweeën uit te komen. Er liep allerlei leuks rond, hier hadden ze zich wel één voor één mogen melden voor een kennismaking, maar dat deden ze niet. De meisjes die niet al in het gezelschap van een meneer waren zaten en stonden veelal in groepjes, of liepen tussen de verschillende groepjes heen en weer. Dat waren allemaal geen onbekenden voor elkaar.

Hoe ging dat nou precies in z’n werk, zo’n free-lancer oppikken? Ik had eigenlijk geen idee, maar als ik zelf niet enige actie zou ondernemen leek er niet veel te gaan gebeuren. Rechts van me, met één barkruk tussenruimte, zaten twee meisjes die hier vermoedelijk niet alleen voor de gezelligheid zaten. Vòòrdat ik een goede smoes had verzonnen om één kruk op te schuiven werd de plek ingenomen door een expat van een jaar of vijfenveertig, twee meter lang, type Anton Geesink. Hij ging niet op de kruk zitten (gelukkig maar voor die kruk) maar stond erachter en hield met één gestrekte arm de bar vast. Nou ja, die kon wel wat hebben. Mijn plan om op te schuiven was weinig realistisch meer. Hij dronk een mij onbekend drankje, het leek het meest op een glas vol bierschuim. Hij bestelde ze per twee en in een kwartiertje had hij er acht achterover geslagen. Daarna ging hij toch op de kruk zitten. Als de muziek niet zo hard had gestaan had ik de kruk beslist horen kreunen. De meisjes rechts waren nu onzichtbaar en onbereikbaar. Links van me had ondertussen ook een dame plaatsgenomen. Die hoorde kennelijk bij de fles wijn die daar al een tijdje in een koeler stond. Ze vulde haar glas tot de rand. Het was Italiaanse witte wijn. Ze was niet zo jong meer, maar zeker niet onaantrekkelijk en erg slank.

Opeens kreeg ik een idee hoe ik het aan zou kunnen pakken: Ik kon de rollen gewoon omdraaien! Toen ze haar glas optilde deed ik dat ook, ik bewoog mijn glas in de richting van het hare, en zei: ‘Tsjoek a moei!’, het enige woordje Khmer dat ik ken.
Ze proostte terug en de glazen raakten elkaar.
Nu was het verder simpel, ik zei: ‘How are you?’, ‘Where are you from?’, ‘What’s your name?’ enfin, u kent het riedeltje wel. Overal werd netjes antwoord op gegeven, ook op de vraag ‘You want boom-boom tonight?’: ‘Ja hoor.’ 50 dollar longtime was goed. Ik schatte haar op 28, ze was 39. Vrolijk type, redelijk engels, ik was dik tevreden.
Ze wilde wel eerst nog even dansen. Daar was ik te lui voor. Geen probleem, dan ging ze wel met een vriendin dansen, een half uurtje. Ik vond het best. Na 25 minuten kwam ze weer terug. Er zat nog één glas in haar fles, dan zouden we gaan.
Ze boog zich naar me toe en zei:
‘Darling, can we talk?’.
‘Sure.’
‘Can you give me more money?’.
‘Why? Maybe tomorrow, ten or twenty more, if you are very good girl.’
‘No. I want it now!’
‘No way, goodbye!’, en ik draaide me 180 graden om.

Anton was verdwenen, de twee meisjes ook. Er liep een prachtig meisje langs, hoge hakken en een strakke spijkerbroek met wel twintig scheuren. Precies weet ik het niet meer, volgens mij heb ik haar gewoon beet gepakt en naar me toe getrokken, net zoals de meisjes in Pattaya dat doen.

Na wat onderhandelen kwamen we uit op 80 dollar tot elf uur. Daar komt geen barfine bij en ook geen druppel drank, ze ging haar eigen fles pakken.

Om half vijf vertrokken we per Tuk-Tuk naar Mekong River Restaurant. Ik nam visfilets, zij Thaise Tom Yum soep, die hebben ze hier ook.
Het was vrijwel uitgestorven, en stil op straat. Er hing nog een doorweekte lucht van de regenbui de middag en avond ervoor. Om vijf uur hoorde ik iets. Het kwam van heel ver weg en klonk mij niet aangenaam in de oren. Zij bevestigde mijn vermoeden. Er werd opgeroepen tot gebed. Moslims. Het kwam van de andere kant van de rivier. Daar kwam zij zelf ook vandaan. Ze wees in drie verschillende richtingen; waar ze geboren was, waar ze naar school gegaan was, en waar ze nu woonde.

‘Wonen er veel moslims daar?’, vroeg ik.
Dat viel wel mee, de meesten zaten meer naar het noorden, aan deze kant van de rivier.
‘Aardige mensen?’, vroeg ik.
Ach, ze was altijd gewoon met die kinderen om gegaan. Dat waren wel aardige kinderen. Maar die mannen, die zeiden altijd tegen haar ouders dat ze wilden weten of zij geschikt was om mee te trouwen. De laatste keer zes jaar geleden, ze was zeventien. Toen had ze er genoeg van en is ze in de stad komen werken om geld te verdienen en zocht ze zelf een vriend uit, als ze daar zin in had.
‘Je zei ‘zes jaar geleden voor het laatst’. Gebeurde dat al lang dan?’
‘Vanaf m’n zevende. Maar ik hou nog steeds van mijn ouders hoor.’
De oproep voor het gebed verstomde in de stilte.

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –