Column – Thailand het land van de “Bullshit jobs”
Het land van de stralende zon, maar ook het land waar werk en tijdverdrijf soms op bizarre wijze samensmelten. Het fenomeen? “Bullshit jobs”, zoals de antropoloog David Graeber ze noemde. Banen die bestaan omdat ze bestaan, niet omdat ze nodig zijn. Het zijn de kunstwerken van bureaucratische genialiteit, de meesterwerken van inefficiëntie.
Neem de liftbediende in luxe winkelcentra. Een overblijfsel uit een tijd waarin liften nog mystieke machines waren en een foutieve knopdruk fatale gevolgen kon hebben. Maar anno 2025? Niemand heeft begeleiding nodig om op “2” te drukken. Toch staat hij daar, strak in pak, hand paraat. Niet om je te helpen, maar om een beleefde knik uit te delen. Alsof de lift een raket naar Mars is en één verkeerde knopdruk de hele operatie in gevaar brengt.
Verkeersregelaars en parkeerwachters zijn de maestro’s van verwarring. Hij fluit. Hij gebaart. Hij zwaait. Het verkeer trekt zich er niets van aan. Maar hij geeft niet op. Morgen weer. Waarom? Omdat werkloosheid erger is dan chaos.
Dan hebben we de supermarktassistent bij de ingang. Deze held in een poloshirt voorkomt een nationale mandjescrisis. Zonder hem zouden klanten radeloos ronddolen, wanhopig hun armen volproppend met blikjes tonijn en instantnoedels. Gelukkig grijpt hij in. Een mandje. Een knik. De rust keert weer.
Bij het tankstation een pompmedewerker. In andere landen stap je uit, steekt de slang in de auto, klaar. Hier? Nee, hier komt een medewerker aangesneld om dat voor je te doen. Niet omdat je het niet kunt, maar omdat er banen gecreëerd moeten worden. Zelf tanken? Te veel verantwoordelijkheid. Je zou zomaar kunnen vergeten dat de dop erop moet, en dan? Chaos, complete chaos. Gelukkig is er iemand die dit alles voorkomt.
In de supermarkt staat naast de kassière nog een extra paar handen. Inpakken kun je zelf, maar waarom zou je? In Thailand wordt er voor je gezorgd, ook als je daar niet om vraagt. Misschien heeft dit iets met gastvrijheid te maken, of misschien is het gewoon de Thaise versie van werkgelegenheidsbeleid: iedereen een taak, hoe overbodig ook.
Beveiliging dan. Of beter gezegd, het toneelstuk van beveiliging. Bij de ingang van elk kantoorgebouw, condo, elke mall, elke willekeurige parkeerplaats zit een guard. Niet om inbrekers te weren, niet om diefstal te voorkomen, maar om je vriendelijk te groeten en af en toe quasi-streng een boek in te vullen met namen die niemand ooit zal lezen.
En dan HomePro. Een winkel waar schroevendraaiers en verfblikken in rijen wachten op een koper, terwijl medewerkers datzelfde doen. Tientallen. Overal. Starend naar de vloer, de lucht, elkaar. De eerste die met een klant moet praten, verliest. Ze draaien zich om als je oogcontact maakt. Wie een vraag stelt, krijgt een blik vol paniek, alsof je net hebt gevraagd hoe je een kernreactor bouwt. Je zou denken dat mensen in een bouwmarkt iets van constructie begrijpen, maar de enige constructie waar ze in uitblinken, is die van het ontwijkingsmechanisme.
En dan de papierwerkcontroleurs op overheidskantoren. Thailand is een paradijs voor stempels, formulieren en bureaucratische hindernisbanen. Je overhandigt een document aan persoon A. Die schuift het door naar persoon B. Die geeft het door aan persoon C. Na een ingewikkelde reis eindigt het op het bureau van persoon D, die alles ondertekent en het – ter controle – teruggeeft aan persoon A. Zo blijft iedereen bezig, en het systeem intact.
Waarom bestaat dit allemaal? Simpel: werkloosheid is een taboe. Het is beter om iets volstrekt zinloos te doen dan niets te doen. Een baan geeft status, zelfs als die geen functie heeft. En dus ontstaat er een economie van activiteit zonder productiviteit, een symfonie van schijnarbeid waarin iedereen zijn rol speelt.
Misschien is dat de echte les. In een wereld die geobsedeerd is door efficiëntie, is er iets moois aan een man die met overtuiging op een fluitje blaast. Terwijl niemand luistert.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column26 maart 2025Column – Thaise geesten eisen meer frisdrank en betere woonvoorwaarden
Column23 maart 2025Column – Pattaya, familiebestemming of Bollywood vakantiepark?
Column20 maart 2025Column – De Thaise politie waar corruptie een levenswijze is
Column18 maart 2025Column – Welkom in Isaan, waar zelfs de verveling zich verveelt
Ik vind het wel prettig die extra service, en laten we wel wezen de bullshit baantjes kosten hier een stuk minder dan de deurknop managers in de Nederlandse bedrijven.
Zou ook ook mooi baantje voor de Farang hier kunnen zijn…, .Zij hebben toch niks te doen behalve dan vanuit hun luie stoel zich beklagen op Thaise mensen die zich voor 350 Baht per dag (10 euro) dag in dag uit in het zweet aan het werken zijn. ..
Ja men heeft altijd zo te doen met dat werken voor dat minimum dagloon…
Tot men zelf werken wil laten uitvoeren en dan blijkt dat voor diezelfde mensen die 350 Baht geen beletsel meer te zijn. Het blijkt immers een uitstekende basis om de werkkosten te berekenen.
Nadien dan trots op sociale media verklaren hoe goedkoop ze het voor elkaar hebben gekregen, want als je meer betaalt ben je immers opgelicht. Dat gaat hun niet gebeuren….
In Nederland krijgen deze mensen een uitkering.
Groeten uit Trat.
Verkeersregelaars en parkeerwachters
Van al die opgenoemd worden in het artikel vind ik deze wel de meest irritante.
Bij ons condogebouw lopen een stuk of 4 guards. Aardige kerels, groeten altijd vriendelijk. Ik heb ze echter nog nooit iemand zien controleren, iedereen loopt gewoon in en uit, ook niet-bewoners. Als het donker wordt, neemt er eentje strategisch plaats bij de ingang. Zit de hele nacht op een stoel en slaapt of kijkt op zijn telefoon, hij kijkt zelfs niet op als iemand hem passeert. Je kunt als inbreker met een bivakmuts op en een breedbeeld-tv onder de arm langs hem heen lopen en hij zal niets vragen of opmerken.
Kan zelfs best zijn dat wanneer de inbreker het vraagt hij helpt om de breedbeeld-tv buiten te dragen 🙂
Bij ons precies hetzelfde. Nadat ik terugkwam uit BE wou ging ik laat op de avond mijn afgekoppelde batterij van de scooter weer aansluiten. De scooter staat op de scooterparking. Er zat toen een guard die ik niet kende en hij mij niet een paar meter verder gewoon wat te soezen. Normaal zou je verwachten die man even komt checken wat je daar aan het prutsen bent en of het jouw scooter wel is. Maar neen rustig mijn batterij aangesloten en vertrokken als een dief in de nacht.
Homepage mijn god, nooit meer, bij elke stap 20 man achter me aan, als ik ergens naar keek wilden ze het al pakken, uiteindelijk paar dingen gekocht en dan wordt het nog eens 3 x gecontroleerd. Nee nooit meer
Goed verhaal!
Maar je bent helaas één belangrijke bullshit job vergeten! En die kost net zoveel als 200.000 gewone bullshit Jobs.
Fantastisch toch, en dan had je vroeger bij ons in de Big C , “de groeter ” noem ik hem , als je van de kassa weg stapt buiten de winkel stond hij daar ,
semi militair pakje aan metaal aan de binnenkant van zijn schoenen , en hop gaat hij in geef acht glimlach tot achter zijn oren ,
En dan wist ik het zeker , OK ik ben niet meer in België maar ook niet in een pretpark , terwijl beneden, de big c was boven , er peutertjes op electrische konijnen en beertjes ed rondreden tegen 1km per uur tussen het winkelende volk.
Vraag ik me af of de Expat zo’n verschrikkelijke, angstaanjagende verschijning is? Of ik zo’n bijzondere verschijning, dat men regelmatig in Thais of Engels vraagt of ze me kunnen helpen. Nog niet gezien dat men wegvluchten als ik een vraag stel, wel dat er soms 5 of meer mensen nodig zijn om iets voor je te vinden of uit te zoeken als het antwoord niet een simpel “achteraan, links” is.
Wij noemen de medewerkers van HomePro inmiddels ‘No have”. Vraag even aan ‘No Have” waar de batterijen liggen 😉 Maar dan moet ik haar eerst wakker maken… Sommigen storten bijna in van verveling. Lijkt mij verschrikkelijk…
HomePro in Hua Hin is nog steeds een winkel waarin ik soms probeer het personeel te ontwijken. Net als Global House in Pranburi. Je kunt nog niet eens naar iets kijken en er staat al iemand die je dat ding wilt verkopen. Ik vind juist dat ze je niet genoeg met rust laten.
Klopt want als je dan even een inlichting vraagt over bv een bepaalde koelkast vallen ze echt uit de lucht. Veel meer dan het is een LG weten ze niet te vertellen alsof je dat zelf niet kan zien.
Was bij mij niet het geval.
Hij wist me te vertellen dat ze koelde en er ook een vriesgedeelte in zat.
Of het lichtje uitging als de koelast dichtging was hij niet zeker 🙂
Wat vaak voorkomt bij de Home Pro en onder andere Global house is dat de medewerker in het gangpad een provisie krijgt van de een of andere fabrikant van gereedschap of iets dergelijks.
Daarom zullen ze je adviseren om die boormachine of lamp te kopen van dat merk, dit gaat veelal buiten het mede weten van de bouwmarkt keten om.
Janneman.
Als mensen bijna voor niets werken zoals in Thailand kun je inderdaad gemakkelijk een vent met een mooie pet als decoratie en statussymbool voor je deur installeren.
Toen ik zo’n 18 jaar geleden hier voor het eerst kwam logeerde ik in een hotel met Nederlandse manager.
We dronken iedere dag in de ochtend koffie samen en het viel mij toen ook op van het vele personeel dat her en der rondliep.
Mij werd door hem verteld dat je, afhankelijk wat voor soort zaak je had en hoe groot (in m3), je verplicht ook een minimum aantal personeel in dienst moet hebben.
Bij zaken als Home-pro is dat echt duidelijk, maar ook in restaurants. Een serveerster heeft vaak maar hooguit 2 a 3 tafels te bedienen.
Ach, het houdt ze van de straat 🙂
Dat is zo en afhankelijk welke zaak dat is.
Staat hier zowat correct samengevat denk ik
Key points
Limited companies in Thailand must have at least four Thai employees for every foreign employee (4:1).
Thailand Representative Offices are subject to a ratio of 1 Thai employee per foreign employee (1:1).
Foreigners married to a Thai national are subject to a reduced quota of 2:1.
BOI companies are not subject to these quotas for skilled foreigners
A Minimum capital requirement of 2 Million THB (per foreign employee) is required for a Limited Company.
A Minimum capital requirement of 1 Million THB (per foreign employee) is required for a Representative Office.
https://belaws.com/thailand/hiring-foreign-staff/
De “Foreign Bisiness Act” vereist dat ten opzichte van elke in dienst genomen ‘ foreigner’ bovengenoemde aantallen geleden, als in een LTD wordt geopereerd. De genoemde vereisten gelden niet als een bedrijf een BOI-registratie bezit anders dan Ltd. https://www.boi.go.th/en/index/
Bedrijven als HomePro, BigC, Makro, Lotus, Rimping, DIY, Tops, Robinson, etc. zijn geen simpele forigner Ltd’ s. Dat bij HomePro zoveel personeel rondhangt heeft meer te maken met diefstalpreventie. https://www.thebigchilli.com/feature-stories/thailands-secret-shoplifters
Bij de andere genoemd bedrijven valt het aantal personeel alleszins mee, en gezien de grootte en oppervlakte niet abnormaal te noemen.
Dat staat er toch denk ik ?
“BOI companies are not subject to these quotas for skilled foreigners”
Denk ook niet dat ik beweer dat HomePro, BigC, Makro, Lotus, Rimping, DIY, Tops, Robinson, etc. onder de simpele foreigner Ltd’ s. vallen.
Wat dat personeel daar betreft.
Grote hoeveelheid personeel is inderdaad ook tegen diefstal.
Elke medewerker heeft een of meedere rekken waarvoor hij verantwoordelijk is en waar hij ook een percentage ontvangt wanneer er iets uit die rekken wordt verkocht.
Daartegenover staat ook wel dat wanneer daar iets uit verdwijnt die daar ook voor opdraait. Ze kijken dus wel uit wanneer er iets uit hun rekken verdwijnt.
Op zich misschien wel goedkoper en effectiever dan een beveiligingssysteem.
Maar waarom er dikwijls veel personeel rondloopt in de kleinere restaurant/hotels was dus eigenlijk de insteek. Zoals bijvoorbeeld een personeelslid per 2 a 3 tafels in een restaurant.
Wanneer je al een buitenlandse manager hebt en stel dat je dan ook nog eens een buitenlandse kok wil dan zit je al direct aan 8 Thaise personeelsleden. Pak dat je 15-20 tafels hebt in je restaurant verklaart dat al wel een en ander.
en bij MK moeten ze hun dansje in groep doen , alles naast elkaar in de doorgang ,
Ik ga zowat om de maand eten in MK. De dansjes zijn gelukkig al enkele jaren verleden tijd. Ik vond het verschrikkelijk om aan te zien. En vermoedelijk dacht het personeel er ook zo over.
In de Makro waar ik kom, staat bij de ingang een vrouw in een pakje en een pet op, die voor elke klant salueert, duizenden mensen op een dag, pfftttt
Ja, mij vallen dit soort dingen uiteraard ook op. Ik vind het vergeleken met Nederland echter toch wel wat hebben. Ik kan mensen aanspreken en ergens naar vragen als ik iets niet weet en dat vind ik toch wel erg prettig. Ze dragen dus wel degelijk bij aan de maatschappij en ze werken in ieder geval voor hun geld.
Als ik in Nederland een grote winkel binnenstap, dan zie ik in meestal niemand en moet ik eerst goed gaan zoeken om iemand te vinden die mij te woord kan staan. Als ik al iemand vind, dan is deze persoon gegarandeerd al bezig met een andere klant en moet ik geruime tijd wachten voordat ik mijn vraag kan stellen.
Zo was ik laatst bij een IKEA filiaal en wilde ik iets weten over een artikel, dus ik ging op zoek naar een medewerk(st)er. Toen ik na lang zoeken eindelijk een medewerker had gevonden, toen schrok ik van het feit dat deze persoon door zeker 5 mensen tegelijk werd ‘belaagd’ met vragen. Ik dacht toen nog bij mijzelf “mijn God, wat een stress. Ik zou er knettergek van worden als ik zo zou moeten werken”.
Als ik in Thailand in een grote winkel een vraag heb, dan hoef ik niet ver te zoeken want bij elke stellage staat minimaal een medewerk(st)er die mij direct uiterst vriendelijk te woord staat en zo nodig persoonlijk begeleid naar de plaats waar ik kan vinden wat ik zoek of mij overdraagt aan een collega die mij verder de weg kan wijzen. Dat heeft toch wel iets.
In Amerika worden je boodschappen ook nog voor je ingepakt.
Heb het bericht van de expat n a v antropoloog David Graever, gelezen, met tegen zin.
Wat doen we elkaar aan?
Wat telt is geld. Ledigheid is het oor kussen van de duivel. Zeker in een land waar de warmte meer en meer tot hitte wordt., en de hersenen verkookt en laat verdampen in wat mot ik nou.?
Wat mot ik anders ? Is er iets anders?
Iets anders dan die horror vacuï ?
Geen werk is geen geld. GEEN GELD IN THAILAND DAN WORDT HET EEN TAAILAND.
GEEN GELD GEEN ETEN.
DIT ARTIKEL ZEGT IETS MAAR SCHRIJFT HET NIET. , te weten
de verborgen lethargie van een bezigheids economie.
Ja het kan ook niet anders als je er al 17- jaar bent.
Dan gaan de ogen open voor andere zaken en situaties .
Anders en verder dan wat aanvangkelijk werd ervaren.
Komt er nu een kentering, een rot in het thaise leven van de expat. ?
Meer brood en spelen.? Meer tempels en meer monikken.
Meer entertainment ?
Een andere blogger schreef er al heeeel lang en langdradig over., khoen Rick, met de invoering van Sinter Klaas op een Schimmel witte Olifant.
Waar om niet die arme uit de gratie geraakte Sinter Sjimmie en zijn zwarte Piet Sjors kornuiten erbij halen ? Dan kan hij zijn verzonnen altruïsme dumpen in Thailand.,
Thailand Thailand
Wat is er met je aan de hand.?
Het land staat in brand
Boetes worden nu uitgedeeld door thaise handhavers die het het roken tegen moeten gaan door de rokers te beboeten., terwijl onlangs nog de wiet en de hasj vrij is gegeven.
Thailand Thailand aan de wand
Wordt je nu een snaai en graai land voor achter de hand.?
Wat ook vaak een rol speelt in Thailand en vooral bij Chineze eigenaren van bedrijven is dat, als je veel personeel hebt rondlopen het een teken is dat je zaak goed draait.
Komt dan ook regelmatig voor dat als de zaak niet goed draait men toch zo veel mogelijk personeel probeert aan te houden, alleen al om gezichts verlies tegen te gaan.
Dit zie je vooral vaak bij kleinere bouwmarkten die veelal door ChinaThai families gerund worden.
Janneman.
Ik vind de vermeende, schijnbare overdaad aan personeel soms ook wel wat hebben. Waar je in de NL horeca tegenwoordig nog hooguit iemand ziet als je m.b.v. QR-code bestelde hapjes en drankjes bezorgd worden en van personeel de aandacht weet te trekken als je wilt betalen, is het in Thailand niet vreemd als een horecamedewerk(st)er je glas gevuld houdt en, als je daar prijs op stelt, het ijs bijvult.
Misschien is die steeds verdergaande sanering van intermenselijk contact (soms ook efficiency genoemd) mede de oorzaak dat we steeds slechter met elkaar kunnen omgaan. Leve de ‘onzin’-baantjes zou ik zeggen!