Boeddha’s helpende hand
Jedsada Kiatpornmongkol / Shutterstock.com
Alvorens na een letterlijk lange reis weer huiswaarts te keren verblijf ik nog twee dagen in Bangkok en gewoontegetrouw ga ik met de MRT naar Hua Lamphong, het hoofdstation van de Thaise spoorwegen. Niet om verder te reizen maar om te trachten daar een paar mooie foto’s te maken. Voor mij blijft het een unieke plek waar je met een klein beetje geluk schitterende tafereeltjes kunt vastleggen.
Concentreer mijn aandacht op een groep monniken die de voor hen blijkbaar gereserveerde plaatsen vooraan in de wachtruimte hebben ingenomen. Een drietal Arabieren die een fotopresentatie omtrent de overleden koning staan te bekijken vormt eveneens een fraai decor voor mijn lens. Even buiten de wachtruimte trekt een op de grond liggend ouder stel mijn aandacht. Hij slaapt en zijn echtgenote is net wakker geworden. Tracht haar aandacht te trekken en op mijn camera wijzend vraag ik of ik hen mag portretteren. De bekende twee vingers gaan weer in de lucht, iets waarvan ik de gein niet kan inzien. Gebaar haar de hand op haar schoot te leggen. Terwijl haar man rustig verder slaapt toon ik haar op het schermpje van de camera het resultaat. Een tevreden lach verschijnt op haar gezicht en daarbij vraagt ze om geld. Bijna nooit wil ik voor het maken van een foto betalen maar geef haar in dit geval een twintig baht biljet. Dankbaar pakt ze mijn hand en kust die met een blijde lach.
China Town
Het treinstation grenst aan China Town dus steek ik de straat over en wandel naar deze grote Chinese enclave. Vreemd genoeg blijft de vrouw die ik een twintig baht biljet gaf door mijn gedachten spelen. Dankbaarheid straalde uit haar ogen en meer dan ooit besef ik weer hoe rijk wij vaak ontevreden Westerlingen zijn. Het geringe bedrag dat ik haar overhandigde had best wel iets meer mogen zijn.
Na het mij bekende rondje door een klein gedeelte van de wijk wandel ik terug en stap het terrein van Wat Trimit, beter bekend als de Gouden Boeddha, binnen. Om ‘respect to the Golden Buddha’ te tonen moet je aan de kassa wel 40 baht op tafel leggen en om de ‘tentoonstelling’ te bekijken nog 100 baht extra.
Boeddhisme
Eigenlijk snap ik van het Boeddhisme verdraaid weinig. Op grote bilboards kom ik regelmatig de boodschap tegen dat je respect dient te tonen en Boeddhabeelden beelden niet voor decoratie dienen. Op het hele complex, dus in het hol van de leeuw, staan tientallen stalletjes waar Boeddhabeelden in alle denkbare vormen en maten te koop worden aangeboden. Kan dat echt niet rijmen.
En een heel ander iets: op het terrein van Grand Palace staat met grote letters aangegeven dat tatoeëringen uit den boze zijn. Mooi verhaal maar menige monnik loopt met heel wat versieringen rond. En dan de bewering dat Boeddhisme geen godsdienst is maar een levensbeschouwing. Mag waar zijn maar dan is mijn Atheïsme eveneens een levensbeschouwing.
Krijg wel een kriebelig gevoel als ik de mensen aan de kassa zie staan om 140 baht neer te tellen om respect aan Boeddha te mogen tonen. Levensbeschouwing zei U? Voor mij lijkt het op deze plek meer op een goed renderende onderneming.
Toch heeft Boeddha blijkbaar invloed op mij want ik ga niet naar de kassa en besluit om mijn ‘twintig baht fout’ te gaan herstellen. Wandel terug naar Hua Lamphong en warempel tref ik het oudere echtpaar in de hal slapend tegen elkaar aan. Ik stop een 100 baht biljet in haar hand en als ze daardoor ontwaakt straalt ze bij het zien van het geld. Als ze wil opstaan gebaar ik haar te blijven liggen en verder te slapen. Opnieuw grijpt ze naar mijn hand en haar gelukzalige glimlach blijft mij achtervolgen.
Thaise TV
In de vooravond nuttig ik op Sukhumvit Road een aperitiefje en kijk tevens naar een directe Tv-uitzending vanuit Grand Palace betreffende een herdenkingsbijeenkomst voor de overleden Thaise koning. Voor de pas benoemde nieuwe koning en een groot aantal zo te zien heel belangrijke monniken is een hoofdrol weggelegd. De volledige regering is uiteraard ook aanwezig en allen keurig in een wit pak gestoken met zwarte rouwband om de arm en een rode heel voornaam aandoende sjerp over het tenue. Uiteraard de borst getooid met de nodige onderscheidingen voor de ongetwijfeld onnoemelijk vele verrichte heldendaden. Ook de nieuwe koning zit piekfijn in het pak en ook bij hem prijkt een serie eremetaal op zijn borst. Zo nu en dan stapt hij uit zijn zetel om bij het portret van zijn overleden vader neer te knielen. De sabel die hij meetorst geeft hem nog meer cachet, maar is nog een ietwat onwennig attribuut voor de nieuwe vorst.
Heel gul overhandigt hij aan alle aanwezige monniken een nieuwe oranje outfit. Eerder hebben ze van hem ook reeds iets ontvangen waarvan de betekenis mij totaal ontgaat. Omschrijf het maar, wellicht oneerbiedig, als een afbeelding op een stok.
Het is en blijft voor de buitenstaander toch een vreemd gebeuren. Vraag me ook af wat zich in de hoofden van de vele aanwezigen afspeelt. Zag de minister president nogal bedenkelijk kijken. Een oudere monnik ziet het blijkbaar allemaal niet meer zitten en dat is aan zijn regelmaat gegeeuw duidelijk merkbaar. Als hij daarna tegelijkertijd met een grote geeuw met zijn hand het zweet van het gezicht veegt kan ik een spontane lach niet onderdrukken.
Onwillekeurig moet ik bij het zien van al die opgesmukte dames en heren hoogwaardigheidsbekleders terugdenken aan het armoedig geklede echtpaar op het station; haar dankbaar gebaar, de blije blik in haar ogen en de heel spontane reactie.
Zou ik nu toch moeten gaan geloven dat het de helpende hand van Boeddha was die mij naar hen liet terugkeren?
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
- Bezienswaardigheden12 oktober 2024Mijn pareltje in Bangkok
- Bangkok17 september 2024Wandelen door Chinatown
- Bezienswaardigheden28 juli 2024Wat Sothon, de marmeren tempel
- Bezienswaardigheden16 juli 2024Hariphunchai National Museum in Lamphun
Beste Joseph,
misschien is het Bouddha of gewoon je natuurlijke ingesteldheid:
Ik herken mij een beetje: dat gevoel van ongevraagd toch geven en dan die blik die echte dankbaarheid uitstraalt, dàt is echt heerlijk !
Je dag kan niet meer stuk.
Bouddha of niet, je wederkerige dankbaarheid voor die zachte glimlach, bewees je door die vrouw ietsje meer in haar hand te stoppen.
Ik denk dat een selfie van jouw gelaat boekdelen zou spreken. misschien meer dan de glimlach van Bouddha.
En helemaal akkoord met je beschrijvng van de monniken en hoogwaardigheids bekleders.
Ik maakte me indertijd ook bedenkingen als in Rome een grootse ceremonie plaats nam: al die oudere kardinalen uren in de rij ! Wat met incontinentie van sommigen, hebben ze onder hun gewaad een luier, hebben ze allemaal een plasje gedaan, wie gaat vooraan, etc…Allemaal netjes de ceremoniemeester’s bevelen volgen.
Maar ja, het volk wil bedonderd worden of laat zich bedonderen: brood en spelen geldt nog altijd.
een atheist in spe.
Wel leuk geobserveerd en geschreven.
Prachtig geschreven.Ga zelf 2X per jaar naar Thailand en kan mij herkennen in uw gedachtengang.
Een mooi verhaal.
Mooi verhaal.
Daar bij je edelmoedig (mag dat woord nog?) gebaar begint de vrede tussen mensen.
Je moet geen “sissi” zijn om te weten dat met bruggen bouwen nu eenmaal meer te halen is, dan door ze op te blazen.
Als je hier leeft is het beter de nieuwsberichten uit het rijke westen te mijden! Je zou dan tenminste gevrijwaard blijven van alle mogelijke haatcampagnes, die her en der opgevoerd worden, met als enig doel mensen tegen elkaar op te zetten.
Geniet nog van de kleine dingen die je soms groots kan maken.
Ik maakte deze bedenking toen ik, in gedachte, de blik van die mevrouw voor me zag.