Chiang Rai en fietsen…….(5)

Nabij Mae Chan

Inmiddels is het alweer ruim 2 weken geleden dat ik, na de verplichte quarantaine, in Chiang Rai arriveerde. Ik verbaas me erover hoe snel je die 15 nachten ‘eenzame opsluiting’ achter je laat wanneer je je bestemming eenmaal bereikt hebt.

Als u me nu vraagt of die quarantaine het waard was, is mijn antwoord dus een volmondig ‘ja’. Los van de vreugde van het weerzien van degenen die me lief zijn: hier in Chiang Rai ondervind je niet of nauwelijks beperkingen, er is geen strenge lockdown zoals nu in Nederland, en het is aangenaam weer. Vrijwel iedereen draagt een mondkapje, niet alleen in winkels en winkelcentra waar het al in een vroeg stadium verplicht was, maar ook gewoon op straat.

Op mijn vertrouwde basis aangekomen voelde ik me al snel weer thuis. Koffers uitpakken, boodschappen doen, samen uit eten met een biertje erbij (het eerste in ruim 2 weken Thailand). Eerlijk gezegd duurt het bij terugkomst in Nederland meestal langer voor ik me weer een beetje op m’n plek voel…..

De volgende morgen m’n fiets opgezocht. Vergiste ik me nu of keek het stalen ros me ècht verwijtend aan? Waar was je die 6 maanden, terwijl ik stof en spinrag stond te verzamelen?

Een schoonmaakbeurt was wel het minste wat ik kon doen. De ketting smeren, wat olie in de stroef lopende kabels van de voor- en achter derailleur, een nieuw zadel omdat het scheurtje tijdens mijn afwezigheid was uitgegroeid tot een scheur en om het af te maken nog wat verse lucht in de banden. Die was er helemaal klaar voor! Nu de aandrijving – ik dus – nog……

Ik heb vorig jaar vrij intensief gefietst. Van begin februari tot eind juni ruim 6.000 km in Thailand, en vervolgens rond de 4.500 km in Nederland. Door het weer waren de fietskilometers in oktober en november al niet dik gezaaid meer, en in de twee decemberweken die ik nog in Nederland was kwam het er helemaal niet meer van. Vervolgens ruim 2 weken inactiviteit in quarantaine, en dan is het niet vreemd dat je conditioneel wat in te halen hebt.

Uit ervaring weet ik dat rustig opbouwen het beste werkt en dat is dan ook wat ik heb gedaan, en nog doe. Eerst het duurvermogen weer wat uitbouwen en dan komt het ook met de spierkracht uiteindelijk wel weer goed.

M’n huidige ‘Thaise’ fiets kocht ik vier jaar geleden en die bevalt eigenlijk nog steeds prima. Enige nadeel is het gewicht: goed 16 kg – m’n ‘Nederlandse’ mountainbike weegt 10 kg – en dat merk je vooral wanneer de klimmetjes zich aandienen. Maar zolang ik nog fietsend boven kom is dat geen probleem…..

De rijst voor de eerste oogst van dit jaar is al weer aangeplant

Heerlijk om in de ochtend, bij een aangename temperatuur, weer de stad uit te peddelen en te genieten van vaak prachtige uitzichten. Overal wordt druk gewerkt aan de eerste rijstaanplant van dit jaar. Ook in andere opzichten heeft men niet stilgezeten, een paar minder goede wegen zijn inmiddels opnieuw geasfalteerd en er staan op plekken die eind juni nog leeg waren nu ineens huizen of andere gebouwen. Langs de rivier, de Mae Kok, blijkt men op veel plaatsen – o.a. bij Chiang Rai Beach – ook aan verfraaiing en versterking van de oevers te werken zodat er op verschillende plekken een soort wandelboulevard ontstaat. Hopelijk gaat men dat in de toekomst ook onderhouden, want daar schort het nogal eens aan waardoor het weer snel verrommelt en vervalt.

Ik zie vanuit het zadel nieuwe koffietentjes en eetgelegenheden onderweg, maar ik zie ook een minstens even groot aantal dat intussen de deuren – tijdelijk of voorgoed –  gesloten heeft. Gelukkig is mijn favoriete koffiezaak – Grace Bakery – er nog en schenken ze daar nog steeds een grote bak heerlijke koffie (Americano) voor de al jaren ongewijzigde prijs van 30 baht. De grote koelvitrines met vers, ter plekke gemaakt gebak oefenen daarbij een aantrekkingskracht uit die ik, eerlijk gezegd, maar zelden kan weerstaan. Geen ramp hoor, die extra calorieën trap ik er wel weer af…….

Een kleurig laantje bij het Cherntavan Boeddhistisch meditatiecentrum

Zoals het er nu uitziet keer ik pas eind juni terug naar Nederland. In de tussentijd moet ik dan wel m’n verblijfsperiode verlengen bij Immigration (ik heb een non-O visum). Tot nu toe is dat altijd probleemloos verlopen en de enig mogelijke kink in de kabel die ik kan bedenken heeft met de zorgverzekering te maken. Sinds de afgifte van non-O visa een maand of wat geleden werd hervat, stelt men daarbij de verzekeringseis (40.000/400.000 baht outpatient/inpatient) die tot dan alleen voor het non-O A visum gold. Voor zover ik kan overzien is deze eis op dit ogenblik nog niet doorgetrokken naar het verlengen van de verblijfsperiode op basis van het non-O visum, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Als 75-jarige zou het weleens lastig kunnen zijn zo’n verzekering af te sluiten, maar goed: dat is van later zorg en daar ga ik nu maar niet van wakker liggen. Ik ga genieten van elke dag want, zoals ik hier in Thailand op een bord zag staan, die dag hebben we géén twee keer!