Zo’n 2.000 landgenoten zitten in het buitenland een gevangenisstraf uit, waarvan ook een aantal in Thailand. De Nederlandse overheid verleent als zij dat willen bijstand via haar netwerk van ambassades en consulaten. Clusterhoofd Consulaire aangelegenheden Tessa Martens: ‘We kunnen echt iets betekenen, maar doen geen loze beloften.’
Samen met collega’s van de Nederlandse ambassade bezocht Tessa vorige maand een gevangenis in Peru, waar 10 Nederlandse gevangenen verblijven. Dat maakte indruk op de medewerkster van het ministerie van Buitenlandse Zaken. ‘De Nederlanders daar waren blij om ons te zien. Achter tralies, ver weg van huis valt ze zwaar. Zeker nu met de feestdagen voor de boeg. Daarom hadden we chocomel en kerstbrood voor ze meegenomen. Een beetje extra aandacht geeft soms net dat steuntje in de rug.’
Wat doet de Nederlandse overheid?
Als je over de grens in de problemen raakt, verleent de Nederlandse overheid hulp via haar netwerk van ambassades en consulaten. Bijvoorbeeld bij ziekenhuisopname, overlijden of vermissing. Ook als je in de gevangenis terecht komt.
Drugsdelicten
Het ministerie krijgt meestal eerst een telefoontje van familieleden of lokale autoriteiten als iemand is gearresteerd. Tessa: ‘Meer dan de helft van de Nederlanders zit vast voor drugsdelicten. Veel gedetineerden weten niet wat hen overkomt en wat hen te wachten staat. Sommigen redden zich prima terwijl anderen worstelen om te overleven. Daarbij is er nog een sterk verschil in welk land iemand gevangen zit, bijvoorbeeld in Europa of in Zuid-Amerika.’
Torenhoge verwachtingen
Soms hebben de gevangenen torenhoge verwachtingen van de hulp van de Nederlandse overheid, zegt Tessa. ‘Mensen vragen ons: ‘ambassade haal me hier uit’. Ze proberen ons te overtuigen van hun onschuld. Maar daar gaan wij niet over, ook niet over de strafmaat. Net als iedereen moeten wij ons houden aan de wetten van een land. We proberen gevangen landgenoten te helpen, maar doen geen loze beloftes.’
Bemoedigend praatje
Maar veel lukt wel. Tessa en haar team proberen hun steentje bij te dragen. Daarbij werken ze nauw samen met de collega’s op ambassades en consulaten. ‘We doen wat we kunnen doen. Zo gaan we op bezoek bij Nederlandse gedetineerden in het buitenland. We kunnen bijvoorbeeld advies geven over het inhuren van een advocaat. Of gewoon voor een bemoedigend praatje. En we brengen ook iets voor ze mee. Het gaat om kleine dingen zoals pen en papier, telefoonkaarten of postzegels. In sommige landen krijgen de gedetineerden 30 euro per maand om in het levensonderhoud te voorzien.’
In sommige gevallen wonen de medewerkers van het ministerie van Buitenlandse Zaken de rechtszaak bij of onderhouden contacten met de lokale instanties. Ze helpen niet alleen de gedetineerde, maar ook de familie. ‘We zijn vaak de belangrijkste link tussen de gedetineerde en het thuisfront. Soms bouwen we een band op en krijgen we meer inzicht waarom iemand iets heeft gedaan. Dan horen we verhalen die uit het leven zijn gegrepen. Het is niet altijd zwart-wit.’
Stevig in je schoenen
Tessa en haar collega’s moeten neutraal blijven in hun werk. ‘Het is belangrijk om goed voorbereid het gesprek in te gaan. Mensen klagen nog wel eens daar moet je wel tegen kunnen. Je moet dus stevig in je schoenen staan. Wij oordelen niet, ongeacht wat iemand op zijn kerfstok heeft. Daar gaat de rechter over. We blijven klaarstaan voor Nederlanders die in het buitenland in detentie verblijven.’
Bron: Nederland Wereldwijd
Gedurende het hele jaar zijn mijn gedachten geregeld bij John van laarhoven en zijn vrouw.
In vreselijke omstandigheden moeten zij voor de zoveelste x de kerstmis doorbrengen.
Ik wou dat ik wat voor hun kon betekenen.
Van wat ik er tot op heden van gelezen heb heeft de Nederlandse overheid daar anders aan meegewerkt.
Door toedoen van Nederland zitten hun nu vast en het lijkt me dan ook stug dat de ambassade daar hulp verleend. Heb ook eens gelezen dat je er gewoon op bezoek kunt gaan (in Bangkok) maar daar stond verder niet bij hoe dat in zijn werk gaat, ik woon zelf op een steenworp afstand van de gevangenis, tenminste meen dat hij daar zit Ngamnongwan road.
Maar zijn vrouw zit ergens anders ook niet in Bangkok volgens mij, wellicht dat iemand die info kan toevoegen zijn er mensen die op bezoek willen gaan.
Hallo lezers.
Vorig jaar rond deze tijd heb ik geprobeerd een bezoek te brengen aan een gedetineerde binnen het beruchte Bangkwang (ook wel bekend als Bangkok Hilton). Eerst via deze site wat info vergaard, toen de ambassade gecontacteerd ( die overigens NIKS kan betekenen op het moment dat je buiten de 1e graad familiekring valt), en uiteindelijk zelf.maar.langs gegaan. Tot een aantal jaren terug was een bezoek nog mogelijk, maar tegenwoordig is het zelfs voor 1e graad familieleden nog een uitzondering, dus vaak niet gegarandeerd. Men komt dus niet in contact In BKK. Dit alles is me zover door verschillende bronnen duidelijk geworden. Wel heb ik me laten vertellen dat andere penitentiaire inrichingen elders in Thailand soepeler.zijn in deze maatregel. Maar BKK Hilton is een no go!
Waar ik destijds via deze site geen reactie heb gegeven op de vraag om iemand te gaan bezoeken, doe ik het nu wel. Ik kreeg nl. nogal veel negatieve en fout begrepen reacties terug. (Azijnzeikers dus). Het kwam er kort op neer dat er geen begrip was dat ik een gevangene probeerde op te zoeken, want ik zou alleen maar bezig zijn met “aapjes kijken”. Een beetje medeleven werd gewoon nergens aangehaald. Wel werd er geopperd maar naar een weeshuis voor kinderen te gaan door meerdere lezers. Voor mij is en blijft het gevoel empathie te tonen en waar mogelijk iets te kunnen betekenen. Net of naar een weeshuis gaan in hun ogen iets anders moet voorstellen???? Leef je eens in in die omstandigheden!!! Aan een ieder: een gezond en gelukkig leven toegewenst hier vanuit m’n vakantieadres in Hu Hin.
Liefde, Gérard
Beste Tom,
Als vreemde, zomaar op bezoek gaan bij een gedetineerde, gaat niet meer.
Alleen 1e graad familie + medewerkers van de Ambassade worden toegelaten.
Dit, omdat het een hele toeristische atraktie was geworden.
Heel herkenbaar en de ambassade zou juist daar wat meer aandacht moeten geven dat toeristisch bezoek een vorm van steun is en geen aanklacht tegen het Thaise rechtssysteem
Niet alleen de ambassade bezoekt gedetineerden in Thailand. Ook Epafras en reclassering buitenland doen dat. Dat de ambassade huiverig is om toeristisch bezoek toe te laten begrijp ik wel. Ten eerste kan dat maar 1 bepaalde dag in de week en er bevinden zich tussen de mensen van goede wil ook haviken vermomd als toerist ( journalisten, advocaten die wel een graantje willen meepikken e.d ) Zo simpel is het dus niet.